Het ei zei

We hebben de Mio uitgeprobeerd. Een tijdje geleden al, toen we naar Nuenen gingen. Natuurlijk kennen we de weg ernaartoe, maar we waren benieuwd of de kaart de situatie rond Eindhoven goed zou aangeven. Voor die test is de Mio geslaagd. Vorige week vrijdag gebruikten we de Mio voor de rit naar Haren, Groningen. Met name voor de nieuwe wegen rondom Den Bosch. Ook dat ging goed. De kaart lijkt dus redelijk uptodate.

De Mio heeft een prettiger layout dan de TomTom. Bovendien worden omliggende straten met naam genoemd. Dat kan zeer handig zijn. De stem echter die je begeleidt, Claire in ons geval, moet zoveel tegelijk kwijt, dat je soms maar halve woorden hoort. Heel irritant. Nee, rijdend door het Groninger landschap hebben we de TomTom gebruikt. Lucie is een stuk prettiger om naar te luisteren. En de informatie wordt duidelijker verstrekt.

We hebben afgelopen maandag antwoord gekregen van de servicedesk van Mio op onze vraag hoe het met het geheugen zit. Allereerst natuurlijk excuses voor de late reactie. Ze erkennen dat de nieuwe kaart veel ‘zwaarder’ is dan de de oude kaart. Dat het geheugen van de gekochte Mio te klein is voor de nieuwe kaart.

Hun advies: download een aantal landen niet naar je Mio. Onder het motto: ze staan op je PC, dus echt weg zijn ze niet.
Nou ja, voorlopig heeft de kaart die nu in de Mio zit, twee testen met goed gevolg doorstaan.

Ik laat het nog maar even zo…

We hadden middels een aanbieding van (alweer) Actie van de Dag een lang weekend geboekt in Groningen. Drie nachten slapen plus ontbijt, en een welkomstdiner op de vrijdagavond, in het Postillon Hotel te Haren. Bovendien zat er kaartje bij voor de overtocht van Lauwersoog naar Schiermonnikoog. Een mooie gelegenheid om tevens enkele familieleden met een bezoekje te vereren.

De service van het Postillon Hotel was prima. Dat moest waarschijnlijk het achterstallig onderhoud dat hier en daar nodig was, compenseren. We moesten even wennen aan de doolhofachtige manier waarop de hotelkamers lagen, maar toen we dat eenmaal door hadden, wisten we ook waar we de auto moesten parkeren….aan de achterkant. Anderen waren nog niet op dat idee gekomen:

Het ontbijt was in buffetvorm (eigenlijk zie je niet anders meer). Wat ons positief opviel was de mogelijkheid om een zacht gekookt ei te pakken, of een hard gekookt ei.

Zaterdag leek ons een mooie gelegenheid om de sfeer op Schiermonnikoog te proeven. We zaten toevallig tegelijk met Bert Visscher op de veerboot. En ja, hij is bijna even druk als op de bühne….Later kwamen we hem nog tegen in het winkelstraatje van Schiermonnikoog:

De aankomst op het eiland doet erg desolaat aan:

Er staan bussen klaar om je naar het dorpje te brengen. Je kunt er ook fietsen huren. Wij kozen voor de bus. Het dorp doet intiem aan. Ze kent een praktische huizenbouw. Niet zichtbaar: de huizen zijn op palen gebouwd.

We zijn niet naar het strand geweest aan de andere kant van het eiland. Wel hebben we de vuurtoren zien liggen voorbij de duinen…

Voor de terugtocht van Schiermonnikoog naar Lauwersoog leek het ons wel leuk om gebruik te maken van de sneldienst, een hovercraft die beduidend sneller over de reis doet. Het werd een privéritje:

Zondag zochten we broer C op. Garnwerd. Echt een plattelandsdorp. Lekker buiten. Uitzicht vanuit hun tuin:

Natuurlijk vogelhuisjes in de bomen:

Zus M kwam vanuit Winsum ook even langs. Met z’n vieren een wandelingetje door Garnwerd gemaakt. En dan blijkt het dorp nog een heus haventje te hebben….

Het was een gezellig samenzijn. Zo’n dag is zo voorbij. Zus M nam ons nog even mee naar haar huis in Winsum: hun poes had gejongd, nog maar een paar dagen geleden. Dat moet even gedeeld worden….

Maandag ging de reis weer terug naar Tilburg. Onderweg zagen we iets voorbij Apeldoorn richting Arnhem aan de andere kant van de snelweg opeens een trauma-helicopter staan. Veel politiemotoren, politiebusjes, een busje met satellietschotel. En een auto, dermate in elkaar gefrommeld dat je daar je eigen conclusies aan kunt verbinden. Langs de kant van de weg stond een vrachtwagen. Zoiets hadden we nog nooit eerder gezien.

We hebben een heerlijk weekend gehad. Lekker uitgewaaid. We hebben een drankje meegenomen om af te kicken….

Een probaat middel tegen onweerstaanbaar opkomend eilandgevoel. Maar dat is natuurlijk makkelijk uit te bouwen naar ‘plattelandsgevoel’…

De TomTom die we hebben, is alweer enkele jaren oud. Op zich hoeft dat geen probleem te zijn, maar op de één of andere manier zijn er de laatste tijd zoveel wegen op de schop gegaan, en significant anders aangelegd, dat, als je niet een beetje bekend bent, de TomTom je een totaal verkeerde richting opstuurt. In onze buurt hoef ik de wegen rondom Eindhoven en Den Bosch maar te noemen. Bovendien worden nieuwe wijken in de grotere steden uit de grond gestampt als zijn het paddenstoelen. Kortom: de kaart in de TomTom is aan vervanging toe. Maar ja, ik heb zoiets van: ik wacht wel tot ze uitgebouwd zijn bij Eindhoven en Den Bosch….

Een paar dagen geleden zag partner een aanbieding bij bol.com: een Mio Spirit 475 van €199,00 voor €100,00. Niet het meest recente model, maar dat zal toch niet van invloed zijn op de kaart die erin zit. Europa, exclusief Oost-Europa. Bovendien kon je gedurende twee jaar gratis gebruik maken van de mogelijkheid van een kaartupdate. Ze heeft de Mio besteld. Gisteren kwam hij binnen.

Ik heb de Mio geregistreerd op de site. Gekeken of de kaart die in het apparaat meegeleverd is, nu al aan een update toe is….en inderdaad….er is een latere kaartversie beschikbaar, die gratis te downloaden is. Dat doe ik.

Maar nu ontdek ik iets merkwaardigs: de kaart die meegeleverd is, is 1,26 Gb. Er is nog 248 Mb vrije ruimte in het geheugen van de Mio. De latere kaartversie is 1,64 Gb groot. Dat is dus duidelijk meer dan het geheugen van de Mio aankan…(1,260 + 0,248 = 1,508 Gb). Lekker makkelijk om gratis updates te beloven, als je er eigenlijk niets aan hebt. Ik heb de service-afdeling een e-mailtje gestuurd waarin ik opheldering over dit probleem vraag. Misschien zie ik iets over het hoofd.

Overigens ben ik nog wel zo’n neuroot dat ik altijd papieren wegenkaarten aanschaf van de omgeving, waar we naartoe gaan. Eigenlijk is een autonavigatiesysteem het handigst in een stad. In Parijs bijvoorbeeld was hij voor ons onmisbaar.

In de reisbijlage van de Volkskrant van gisteren, 9 oktober, staat een artikel over 24 uur in de Kampina, een natuurgebied in de buurt van Oisterwijk.

Afgelopen weekend hebben een paar familieleden van partners kant een wandelroute uitgestippeld, ook in de buurt van Oisterwijk. Startpunt: het bezoekerscentrum Natuurmonumenten. Een familiebijeenkomst in de vorm van een wandeling. Bijna iedereen was er.

Onderweg kom je natuurlijk van alles tegen, althans, als je er oog voor hebt. Je kunt natuurlijk je kuiten smeren, en er flink de pas in zetten, maar dan ontgaat je veel. Maar zo erg als een echtpaar dat met de knieën op de grond zat en met een loep keek naar iets vaags dat uit het zand naar boven kwam, hebben wij het niet gedaan. We hebben wel veel verschillende paddestoelen gezien. De meesten vonden dit ook een paddestoel.

Ik had zo mijn twijfels, maar inmiddels heb ik begrepen dat het tot de zwamachtige paddestoelen behoort. De specifieke naam heb ik nog niet kunnen achterhalen.

Na een leuk rondje waren we weer terug bij het bezoekerscentrum. De organisatoren hadden als afsluiting gezorgd voor een zeer gevarieerde picknick. Een heerlijke ongedwongen sfeer, een familiebijeenkomst op deze manier.

Ieder laat het zich op zijn/haar eigen wijze smaken….

Vanuit Alkmaar hadden we nog een sprongetje gemaakt naar Broek op Langedijk. Voor het Broekerveiling museum. Het entreegebouw was meteen al een eyecatcher:

We kregen een informatiefilmpje te zien, dat met beelden van maquettes in elkaar gezet was. Knap gedaan:

Tot 1973 werd er hier nog voor het echie geveild. Groente en fruit. Nu wordt het idee van veilen nog levend gehouden voor de toeristen. Dat wordt heel leuk gedaan. Er komt een boot langsvaren waarop de spullen staan die middels een veiling verkocht gaan worden. In de vroegere praktijk hadden de bieders van te voren al naar die spullen kunnen kijken om ze te keuren, maar in ons geval werd er gewoon een zakje aardbeien getoond, waarna de vinger op de knop moest. Er is een bovenbedrag. Dat gaat in een bepaald tempo naar beneden. Wie drukt krijgt de waar tegen de prijs die op dat moment oplicht. Zo heb ik twee preien in de wacht gesleept voor 75 cent. Zal best nog veel zijn, maar oké, ik had ook een keer gedrukt….

Naast het rollenspel van de veiling, kon je een rondvaart krijgen door het 1000 eilandengebied. Langs de gekavelde groentevelden. Een leuk weetje: als je je aardappels gerooid hebt, is het niet verstandig om er meteen iets anders op te verbouwen. Op de aardappelplantjes komt namelijk een aardappelwormpje voor, dat achterblijft na het rooien. En schadelijk is voor andere groenten. Je moet het veld beplanten met afrikaantjes. Als het afrikaantje vochtig wordt, scheidt het een soort zuur uit, dat de aardappelwormpjes doodt. Na een paar maanden is het veld weer plantklaar voor iets anders.

Verder was er een kinderboerderij, een smid die liet zien hoe je van een staaf ijzer een deurhaak maakt. En iemand die palingen rookt. We hebben heerlijke vers gerookte paling op, hij was nog warm.

In het Waaggebouw van waaruit de kaasdragers tijdens de kaasmarkt hun afgewogen hoeveelheid kazen wegdragen naar de klanten, bevindt zich ook het Kaasmuseum. Je ziet er attributen die met kaasmaken te maken hebben, er worden oude filmpjes over de geschiedenis afgedraaid, in een groot vat wordt daadwerkelijk kaas gemaakt.
Er was ook ruimte gemaakt voor een tentoonstelling van werk van George Jurriaans.
Werk, dat ons erg aansprak:

In de Grote Sint Laurenskerk konden we nog net een expositie meemaken van Marcel Warmenhoven. Hij maakt van houten afval allerlei beelden. Recyclekunst wordt het genoemd. Hij had vroeger werk tentoongesteld, en later werk. Je mocht niet fotograferen, maar deze foto (later werk) heb ik stiekem kunnen maken:

Verrassend was het Beatlesmuseum. We gingen er eigenlijk naartoe met het idee van, je bent in die tijd opgegroeid, je vindt de muziek goed, dit mag je niet missen…

De eigenaar, hij noemt zich Azing, heeft 39 boeken en artikelen over de Beatles geschreven. Sommige van die boeken schijnen nogal gezaghebbend te zijn, getuige het feit dat zelfs de leden van Beatles toendertijd uit die boeken hun informatie zochten. Als dank kreeg hij een drietal originele gouden platen. Heel veel hoezen waren te zien. Aparte persingen, originele gitaren, jasjes, van alles. Merchandising was er ook. Hij had nu een speciaal Beatlesmonopolyspel. Wereldwijd waren er daar 100.000 van uitgebracht. Hij heeft er 8 van op de kop kunnen tikken. 60 euro. We hebben het niet gekocht.

Alkmaar luidde het begin van het culturele seizoen in met de zogeheten Kunst tot de Nacht. Her en der in het centrum kon je genieten van kunstuitingen in de meest brede zin van het woord. Zo zagen we twee meisjes synchroon dansen met zand:

In het gebouw van de Kunstuitleen gaf Hans van Koolwijk acte de présence. Hij is een geluidskunstenaar. Hij noemt zich nadrukkelijk geen musicus. Hij heeft een instrument gebouwd van slangen en bamboebuizen met verschillende afmetingen, zodat elke buis een andere toon krijgt. Bambuso sonoro noemt hij zijn project. Het geluid dat hij voortbrengt heeft een hoog didgeridoo-gehalte. Knap is het wel…:

We hebben een historisch moment meegemaakt: Alkmaar kwam uit de kast. Voor het eerst. Ja nee, je moet het niet gaan vergelijken met grote broer Amsterdam, maar de aanzet is er….:

Want dat viel ons wel op: het taalgebruik dat wij om ons heen hoorden, heeft veel weg van het Amsterdams. Ik denk dat Alkmaar zich een beetje wil spiegelen aan Amsterdam. Alkmaar heeft zelfs een heuse bordeelstraat. We kwamen er toevallig achter: om een stukje af te snijden liepen we de Achterdam in….daar zaten de dames in hokjes achter glas. Aan weerskanten van de straat. Sommigen graatmager, de meesten schaars gekleed, veel leer. Op de straat zelf een gemoedelijke sfeer. Het was eind van de middag. Hoe het er ’s avonds is, weten we niet.

We hebben een paar gezellige dagen gehad.

Met dezelfde mensen met wie we twee jaar geleden naar Gent zijn geweest, en vorig jaar naar Leuven, zijn we nu naar Alkmaar geweest.

Als je Alkmaar zegt, zeg je in eerster instantie toch wel ‘kaasmarkt’. Op TV hebben we daar wel eens wat van gezien, maar nu hadden we de gelegenheid het geheel van dichtbij mee te maken. Heel toeristisch natuurlijk, maar toch de moeite waard. Een plein vol met kazen, kaasdragers (behorend bij verschillende vemen, hetgeen je kunt aflezen aan de kleur van de hoed, of aan de band op die hoed) en karretjes van waaruit kaas verkocht wordt. Soms laat een bruidje zich door de kaasdragers heen en weer vervoeren over het plein. Leuke herinnering voor later….

In een rij langs het water staan allerlei kraampjes. De één verkoopt zogenaamde veemhoeden, de ander vers sap, of haring, of klompjes en molentjes. De kaaskraam doet goede zaken:

Als de kaasmarkt afgelopen is, is het plein in no time weer gevuld met tafeltjes en stoeltjes. De horeca moet tenslotte gebruik maken van de toeristenhausse als gevolg van de kaasmarkt.

Jaren geleden hadden we in Tilburg een kaaswinkel waar we regelmatig kwamen om Beemsterkaas te kopen. De kaas van de Beemster heeft een bepaalde smaak die ons erg ligt. Moeilijk uit te leggen. De winkel ging over in andere handen, en de Beemsterkaas ging uit het assortiment.
Hier in Alkmaar struikel je over de Beemsterkaas. De kazen die verhandeld worden op de kaasmarkt, zijn, voor zover ik gezien heb, allemaal Beemsterkazen:

Ga je het centrum in, dan wijzen ze boven je hoofd er nog eens ten overvloede op, dat je echt in het Beemstergebied bent:

In het centrum, dat overigens zeer de moeite waard is, kom je op bijna elke hoek van de straat een kaaswinkel tegen. De prijzen van de kaas zijn dan ook niet zo hoog. Wij hebben onder andere een knoflookkaas gekocht.

’s Avonds aten we in een fondue-restaurant. Alleen maar fondues, allerlei varianten. Vis, vlees, kaas. Natuurlijk Beemsterkaas, maar ook de traditionele met emmenthaler en gruyère en kirsch. Dat kom je niet vaak tegen. De Fransman heet de tent, een heel gezellige sfeer. Niet echt goedkoop, maar heerlijk gegeten.

Volgende keer wordt er wat anders belicht van ons verblijf in Alkmaar…

De rit vanuit Nesles-la-Vallée duurde toch nog altijd zo’n 10 uur, inclusief enkele stops. We werden echter niet teleurgesteld: het hotel L’Aigle rouge is een alleraardigst hotel. Geen hotel in de ware zin van het woord: het ademt de sfeer van kamperen uit. Veel is mogelijk, er wordt niet snel ergens moeilijk over gedaan. Het is onderdeel van de Skiworld-keten, die zijn oorsprong in België heeft. Dit hotel wordt gerund door een Belgische crew. Heel ontspannen. Een goede kok. Een soort Belgische enclave.

De zomermaanden worden duidelijk gebruikt om achterstallig onderhoud te verrichten. Want, de winter, dat is toch echt het toeristenseizoen. De prijzen voor de kamers (op basis van het all-inclusive idee) zijn in de zomer duidelijk lager dan in de winter. Zo komen ook in de zomer de kamers vol.
Het was goed dat wij nog wat kampeerspullen in de auto hadden liggen: alle deuren en hekjes van balkons piepten als de ziekte. We hadden siliconenspray: even spuiten op alle scharnieren, weg gepiep. Er was een bad aanwezig, maar de stop ontbrak. Ook die hadden we bij ons. Nee, ons vangen ze niet….

Uitzicht vanuit ons balkon:

We zaten in een bergachtige streek. Op bepaalde punten kon je de Mont-Blanc in de verte zien liggen. Zelf zaten we op 1350 m hoogte. Een uitgelezen gebied voor wandelaars en mountainbikers, maar dat zijn wij geen van twee. Dus zochten wij het iets verder weg: met telecabines per kabelbaan naar een hoogte van 3000 m vervoerd worden bijvoorbeeld:

Naar een ijsgrot, die van binnen groter is dan je zo zou denken….

Ook op 3000 m moet je wel eens naar de WC:

Zo hadden we ook een tochtje in gedachte naar een stuwmeer. Niet zozeer om dat meer, maar vanwege de rit er naartoe. Na de eerste 200 meter brandde er echter een lampje op het dashbord, links van het stuur: CHECK. Als zoiets brandt, betekent dat meestal niet veel goeds. Gelukkig hadden we onderaan de berg een garage gezien:

Daar staat-ie, de gele auto, rechts. Er wordt een diagnose op uitgevoerd. De Lambda Sonde bleek inactief. Vervolgens kwam er een stortvloed aan technische termen. We snapten er niets meer van. De alarmcentrale van de ANWB in Lyon gebeld. Die vertelde na twee uur, nadat ze zelf met de garagemonteur gesproken hadden, dat de Lambda een soort sensor is die er voor zorgt dat de katalysator goed blijft functioneren. De goede mix van olie en benzine, enzovoorts. Als de Lambda kapot is, dreigt de katalysator ook kapot te gaan, omdat verkeerde signalen afgegeven worden. Het onderdeel moet vervangen worden, niet meer verder rijden….Daar zaten we dan. Het onderdeel zou nooit op tijd bij de garage zijn. Met de taxi zijn we terug naar het hotel gegaan. (De vrouw van de ANWB in Lyon stelde voor om die 9 km naar boven te lopen….no way) Vervangend vervoer krijg je pas, als gebleken is dat de reparatie niet binnen 48 uur uitgevoerd kon worden. Nu niet dus. Gelukkig moest onze hoteluitbater boodschappen doen in verschillende dorpjes. Hij vroeg of wij zin hadden om mee te gaan, ons ergens af te zetten, en later weer op te halen. Daar maakten we graag gebruik van. We hadden dan wel veel boeken bij ons, maar dat moet niet overheersend worden.
Intussen had de ANWB de garage een nieuwe en wat uitgebreider diagnose op de auto laten uitvoeren. Daarbij bleek dat er sprake is van twee Lambda Sondes: één voor de katalysator, en één na de katalysator…..die tweede was inactief. En daarmee kun je best rijden. Nee meneer, rijdt u maar gerust naar Nederland hoor. Wij nemen de gehele verantwoordelijkheid als er toch iets mis gaat. (De auto repatriëren en ons met alternatief vervoer naar Nederland laten komen is voor hen natuurlijk een flinke kostenpost.)

Oké, we hebben gisteren 1100 km afgelegd. De auto heeft het prima gedaan. Wel kregen we onderweg een steentje tegen de voorruit aan. Een buts. Waar is Carglass nou? Je ziet al reclames wel, maar in Frankrijk zie je ze niet hoor…..

Een paar foto’s die ik jullie niet wil onthouden.

Toen we van het ziekenhuisbezoek bij de vader van Pierre afkwamen, had een vriend van Pierre voor ons ‘gekookt’:

In de Aldi van Chauvigny zagen we deze manier van het verwerken van gekookte ham: