Het ei zei

Voor veel filmregisseurs vormt de lift een bron van inspiratie. Dick Maas is natuurlijk een duidelijk voorbeeld, maar ook Ben Sombogaard met Abeltje, de liftjongen. In veel thrillers komen scenes voor, waarbij in de lift een lijk ontdekt wordt, of waarbij iemand na een achtervolging ontsnapt via een luik naar de liftschacht. In close up zie je op de begane grond de oplichtende cijfers verspringen van 1 naar 2 naar 3 enzovoorts. Terwijl de ellende zich afspeelt op de vijfde etage. De spanning wordt opgebouwd.

Zelf maak ik regelmatig gebruik van de lift. Op verschillende locaties. Als je samen met iemand in de lift staat die je niet kent, merk je de afbakening van het territorium. Bovendien probeer je elkaar zo onopvallend mogelijk niet aan te kijken. De ruimte is tenslotte maar klein. De stilte is net niet ongemakkelijk, maar het scheelt niet veel. Zodra het drukker in de lift wordt, laat ieder zijn/haar masker vallen, dan maakt het niet meer uit, dan worden er zelfs grapjes gemaakt.

In verkoop- en sollicitatietrainingen heeft de lift ook een belangrijke rol. Nou ja, in dit geval moet je dat niet te letterlijk nemen, maar toch. Het idee is, dat je de lift binnenstapt, samen met iemand die een cruciale rol speelt met betrekking tot de inkoop van wat je wilt verkopen, of die een belangrijke stem in het kapittel heeft bij het aannemen van mensen. Je gaat samen met de lift naar boven. Het is nu of nooit. Aan jou de taak om de persoon in kwestie in een paar seconden te overtuigen van het belang van het produkt dat je te koop aanbiedt of van jou zelf als de juiste persoon voor de gevraagde baan.
Drs.P zou zoiets geweldig kunnen, Neerlands beste puntdichter.

Ik ben niet zo goed om in korte bewoordingen mezelf te verkopen.

Het Mobiliteitscentrum, dat door de gemeente in het leven geroepen is om de ontslagen ID-ers te begeleiden naar een volgende fase (zie ook hier) is al een paar weken bezig met verschillende groepen. Gisteren begon onze groep met de training.

Je ziet op TV wel van die groepen met mensen die aan het afkicken zijn van alcohol bijvoorbeeld. gelijkgestemde zielen. Eén voor één staat iemand op, noemt zijn of haar naam, en zegt vol trots dat hij/zij al 4 dagen niet gedronken heeft. Applaus van de medelotgenoten.

Er waren momenten dat ik het gevoel had gisteren iets dergelijks mee te maken. Vertellen wat je hobby’s zijn, waar je trots op bent, je levensmotto, je talenten, een onthulling. De mede ID-lotgenoten klappen nog net niet na je presentatie, maar veren in de reet zijn er volop. Het is niet mijn ding.

Er was iemand in de groep die een aantal jaren terug een auto-ongeluk had gehad. Hij raakte in coma. Overgebracht naar het ziekenhuis. Daar dachten ze dat-ie dood was. Ze brachten hem naar het mortuarium. Daar kwam hij tot leven, omdat hij het koud kreeg. Op zich vond ik dat wel humor.

Als groep moet je kunnen samenwerken. Om dat te testen werd een zeil op de grond gelegd, met de blauwe kant boven. Met 10 mensen moesten we op dat zeil gaan staan, waarna het de bedoeling is dat de groene onderkant boven kwam, zonder dat men van het zeil stapte. Voor de mobiliteitsleider zit er natuurlijk meer achter deze opdracht.

Nou ja, het was de eerste dag.

Ik heb destijds iemand bij de wereldwinkel opgevolgd die met pensioen ging. Boekhoudkundige administratie en van alles en nog wat eromheen. Mijn voorganger vervulde die functie via een potje van de gemeente, dat de Banenpool heette. Uit dat potje werd ik ook betaald. De wereldwinkel hoefde mij niet te betalen. In de loop der tijd verdween de Banenpool, kwam de Diamantgroep die de taken van de Banenpool overnam. Weer later deed de ID-baan haar intrede. De gemeente betaalde de ID-ers wel een loon conform de CAO, maar verhaalde een gedeelte terug bij de wereldwinkel. Omdat er elk jaar een zekere loonsverhoging was, moest de wereldwinkel steeds meer bijbetalen. Dat lukte nog wel.

Vanaf komend jaar echter gaat de gemeente nog maar heel weinig zelf betalen aan het loon dat de ID-er krijgt. De subsidie wordt afgebouwd, zoals dat heet. Wat de wereldwinkel dan bij moet leggen om mij aan een redelijk loon te helpen, is niet te doen. Kortom: vanaf 1 januari 2012 wordt mijn dienstverband met de wereldwinkel beëindigd. Ik ben ontslagen.

De werkzaamheden die ik deed worden nu in stukjes gehakt. Een deel komt bij de vrijwilligers terecht, maar het grootste deel komt op het bordje van een nieuw bestuurslid: die houdt zich bezig met de administratieve kant. Omdat zij uitgesproken meningen heeft over hoe je moet administreren, en dat op haar niet-communicatieve manier ook doet, kom ik tijdens mijn werkzaamheden regelmatig voor voldongen feiten te staan. Dat frustreert nogal. We lopen elkaar nogal eens in de weg.

Mij is het voorstel gedaan om vanaf 1 september tot 31 december vervroegd uit dienst te gaan, met volledig behoud van salaris. Met dien verstande dat ik één dag per week terugkom om ‘dingen die in mijn hoofd zitten’ over te dragen. Onduidelijkheden verduidelijken, enzovoorts. Natuurlijk ben ik op dit voorstel ingegaan.

Omdat met name de bezuinigingsplannen (als reactie op die van het Rijk) van de gemeente ervoor gezorgd hebben dat veel ID-ers op straat komen te staan, voelde de gemeente zich geroepen om een centrum in het leven te roepen, speciaal voor deze groep mensen. Het Mobiliteitscentrum.

Gistermiddag heb ik een intakegesprek gehad. Formulieren die je moet invullen. Dat je zes weken lang tweemaal in de week een heuse training krijgt: jezelf presenteren, leren netwerken, sollicitatiegesprekken leren voeren, sollicitatiebrieven leren schrijven, hoe je het best op internet naar werk kunt zoeken, enzovoorts. Klinkt gedegen. Variaties op het thema heb ik echter al eens eerder meegemaakt. Ik ben dan ook redelijk sceptisch. Natuurlijk is het L-woord gevallen, leeftijd. Maar nee, dat zag ik toch te pessimistisch.

Maandag 19 september trap ik af.

‘Mocht u na een tijdje het idee hebben van “wat doe ik hier eigenlijk?” dan kunt u altijd met deze training/cursus stoppen. Het zal geen effect hebben op de hoogte van uw WW-uitkering, maar kan van invloed zijn op de hoogte van uw eventuele bijstandsuitkering daarna’ zo was de uitsmijter.

We gebruiken op het werk een drie-in-één printer: scannen, kopiëren en printen. Dat printen gebeurt met een kleine zwarte cartridge, een grote zwarte cartridge en met een blauwe, rode en gele cartridge. Vijf aparte inktcartridges dus. De wereldwinkel moet nogal eens iets uitprinten, of kopiëren, dus zo’n vulling gaat redelijk snel op. Om de kostenpost niet al te groot te laten worden, door steeds een nieuwe inktcartridge te kopen, laten we ze hervullen. So far so good.

Je kunt die lege cartridges niet zomaar laten vullen. Nee, de chip moet ook nog gereset worden, anders denkt de printer dat-ie nog leeg is, en wordt het document niet afgedrukt. Een printer die denkt. Het zou wat zijn: je hebt net je leeggedronken flesje water opnieuw gevuld met water, maar je krijgt geen water in je mond omdat je hersens denken dat het flesje nog steeds leeg is.

Nou ja, goed, we doen het ermee. Inktcartridges kun je echter niet ongelimiteerd blijven hervullen. Ze gaan slijten. Je zult ze toch een keer moeten vervangen door nieuwe. En wat gebeurt? Er komen steeds vaker cartridges op de markt die niet meer gereset kunnen worden. Je kunt ze wel hervullen, maar zonder chipreset denkt de printer dus, dat de cartridges leeg zijn….

Je wordt gedwongen om steeds nieuwe inktcartridges te kopen. In die fase zit de wereldwinkel nu….

Vraag me niet waarom de printer denkt zoals die denkt, want ik snap er niets van. Natuurlijk zijn er van die techneuten die de de printer via de computer allerlei opdrachten kunnen geven, waardoor de printer anders gaat denken, maar ik ben al blij als ik printopdrachten kan geven, en lege cartridges kan vervangen door volle.

2011 is uitgeroepen tot Europees jaar van de vrijwilliger m/v. Als er geen vrijwilligers zouden zijn, zou een groot deel van de maatschappij op haar gat liggen. Er mag wel eens extra aandacht aan de vrijwilliger geschonken worden. Oké, ik denk dat elke zichzelf respecterende stad of dorp elk jaar wel een soort verkiezing heeft waarbij de vrijwilliger m/v met de grootste inzet gekozen wordt. Meestal is de uitreiking van de prijs ingebed in een groot vrijwilligersfeest.

Of de Sociale Dienst zo onder indruk zal zijn van het feit dat ‘de vrijwilliger’ dit jaar extra in het zonnetje gezet wordt, waag ik te betwijfelen. De wereldwinkel heeft al een paar maal meegemaakt, dat een vrijwilligster stopte met haar werkzaanheden, omdat de uitkering gekort zou worden, als ze door zou blijven werken….als vrijwilligster nota bene. De Sociale Dienst heeft het dan over: dan ben je niet optimaal beschikbaar voor de reguliere arbeidsmarkt….Nou ja, werkervaring opdoen lijkt mij ook niet verkeerd….

Het vrijwilligerspotentieel waaruit de wereldwinkel mag putten, zijn dus niet de mensen met een uitkering. Uitzonderingen daargelaten. Studenten bedenken zich tegenwoordig tweemaal voordat ze in de vrijwilligerswereld stappen: studeren wordt te duur, er moet gewerkt worden voor geld.

Ouderen die niet meer afhankelijk zijn van een Sociale Dienst, die melden zich aan. Of mensen die vanwege één of andere handicap niet meer plaatsbaar zijn in de reguliere arbeidsmarkt, die melden zich aan. En zo draaien steeds vaker vrijwilligers m/v die op zich hartstikke aardig zijn, diensten, maar voor wie zelfs het werken in de wereldwinkel te hoog gegrepen is. Want ja, de wereldwinkel is niet meer de plaats waar alles zomaar kan, de wereldwinkel rolt steeds meer in een keurslijf, wordt steeds commerciëler.

2011, het jaar van de vrijwilliger m/v. Sommigen zouden vrijwilliger willen zijn, maar mogen niet, of het heeft consequenties, anderen zijn het min of noodgedwongen geworden, omdat ze in het normale arbeidsproces niet kunnen slagen. Wat gaat Europa hieraan doen? In ieder geval zou de Sociale Dienst niet zulke lange armen mogen hebben…..

Vroeger zag je ze nog in het straatbeeld, van die bolderkarren, die geschikter waren op het strand, maar waarmee kinderen langs de huizen sjouwden om oude kranten op te halen, en ander oud papier of karton. Was de kar vol, dan gingen ze met hun vracht naar een mannetje dat op grotere schaal oud papier inzamelde. Je reed met je kar op een bewegend deel in de vloer, waarna het gewicht werd gemeten. Het papier werd uitgeladen, en de lege kar werd gewogen. Aldus kreeg je het gewicht van het oud papier. Daarnaar werd je betaald. Als je een gulden in je handen gedrukt kreeg, was je de koning te rijk…

Hier moest ik even aan denken toen ik gisteren orde in de chaos aan het scheppen was in de hoek waar vrijwilligers van de wereldwinkel allerlei kartonnen verpakkingen gooien, en lege dozen, en ander oud papier. Je pakt een grote doos, en gooit daar de kapotgescheurde andere dozen in. Inmiddels is alles weer keurig netjes opgestapeld. Als het aantal volle dozen teveel wordt, dan pakken we ons volkswagenbusje, en rijden ermee naar een papiergroothandel.

Oké, je hebt een stortplaats in Tilburg. Zolang het duurt mag je daar je oud papier nog gratis dumpen, maar op milieugebied staat de tijd niet stil. Om iets weg te gooien, moet je steeds vaker betalen.

Nee, zo’n papiergroothandel heeft dan nog iets. Jouw inbreng wordt eveneens gewogen middels een bewegend deel in de weg. De bolderkar is echter vervangen door de auto. Maar je krijgt geen geld meer voor je papier.
Betalen hoeven we ook niet voor wat we afleveren…. Als de wereldwinkel het karton en oud papier maar kwijt is.

Er kwam iemand de winkel binnenlopen die onderzoek deed naar hoe de ingekochte producten bij de verschillende winkels komen.

In ons geval geschiedt dat door een vrachtauto die eens in de twee weken de bestelde spullen aan de voordeur aflevert. Nu, in de zomer worden chocola-producten met een koelwagen gebracht. Eens in de zoveel tijd gaan we zelf op pad met de VW Transporter.

Hij deed onderzoek in opdracht van een koeriersbedrijf, de Binnenstadservice. Dit bedrijf heeft aan de rand van Tilburg, industrieterrein Loven, een pand betrokken, vanwaaruit het de bedoeling is om alle goederen in ontvangst te nemen die voor winkels in het centrum bedoeld zijn, en die goederen dan op haar beurt verder te distribueren met electrische auto’s en bakfietsen. Het centrum wordt op deze manier ontlast van de vrachtauto’s. Schoon vervoer wordt ingezet voor verdere distributie.

Het idee is inderdaad leuk. De consequentie is wel dat een extra schakel in het logistieke proces gecreëerd wordt. Dat maakt het geheel er niet goedkoper op…ja nee, de kosten worden doorberekend aan de winkelier, maar dat zal niet zoveel zijn (op hun site staat zelfs dat in ontvangst nemen van de goederen, en doorsluizen van diezelfde goederen gratis is, maar dat zal wel achterhaald zijn, want op de achtergelaten folder wordt melding gemaakt van zeer geringe kosten). Kijk meneer, je moet af en toe wat over hebben voor het milieu.

Dat ben ik met hem eens. Het zal de vervoerder van Fair Trade Original niets uitmaken of hij naar onze winkel moet rijden, of naar industrieterrein Loven. Hoe staat het echter met de producten: wanneer krijgen wij ze in de winkel? Wordt dat weer een dag later? De dozen worden geleverd op retourpallets. Hoe werkt dat straks? De goederen zouden verzekerd zijn, maar in hoeverre wordt een gedeelte van de verzekeringskosten afgewenteld op de winkelier? Slechts het doorsluizen van de goederen zou tegen zeer geringe kosten gaan. Voor andere handelingen worden marktconforme prijzen gehanteerd.

Kortom: eigenlijk is het een puur commercieel bedrijf, met oog voor het milieu als basis voor hun bedrijfsvoering.

Wat ons betreft: er kleven nogal wat haken en ogen aan een eventuele samenwerking. Als winkel zitten we niet te wachten op een duidelijk extra kostenpost, of op meer administratieve rompslomp….

Vorig jaar heeft de Wereldwinkel een nieuw PIN-apparaat aan moeten schaffen. Niet omdat het apparaat kapot zou zijn, maar vanwege strengere eisen die aan het apparaat gesteld worden. Moet minder fraudegevoelig zijn. Bovendien verdwijnt op den duur het pasje met de magneetstrip uit het betaalsysteem. Er komen andere pasjes, de manier van betalen wordt anders. Je gaat het pasje in het apparaat steken. Betaling geschiedt via een soort chip. Het nieuwe pinnen volgens Europese normen.

Voorheen hadden we met één partij te maken, het CCV. deze leverde het apparaat, loste eventuele storingen op, en zorgde ervoor dat bedragen van de PIN- en chiptransacties keurig netjes op de gekoppelde bankrekening kwamen te staan.
Nu levert het CCV het apparaat, en lost eventuele storingen op. Voor de transacties moesten we een apart contract bij de Rabobank tekenen. So far, so good.

Tot een paar weken geleden. Er kan opeens niet meer gechipt worden. Volgens het CCV betreft dat geen storing in het apparaat, maar heeft de Rabobank de stekker uit de chipovereenkomst getrokken. Tenslotte moet op den duur de gleuf waar nu de kaart in gaat om te chippen, op een andere manier gebruikt gaan worden. Dat zou gaan conflicteren met de oude manier van chippen. Vandaar.

Ach, op zich is het geen ramp. Er zijn niet zo gek veel mensen die chippen. Het gaat meer om de service die je kunt bieden.

Waar ik wel mee zit, is dat de Rabobank niet even waarschuwt van: mensen, denk eraan, dit en dat gaat er gebeuren…..Bovendien betalen we de Rabobank niet alleen per transactie geld, maar betalen we ook nog eens abonnementskosten voor het kunnen laten pinnen en chippen van de mensen. Hoe gaan we dat oplossen, Rabobank? Welk deel van de abonnementskosten krijgen we gerestitueerd, Rabobank, omdat er niet meer gechipt kan worden?

Welnu, daar wordt nu intern over beraadslaagd….u zult nog van ons horen.

Update 28 mei 2010:

De Rabobank heeft gebeld.
Er blijkt ergens in de kleine lettertjes van het contract een regeltje te staan, dat tzt het chipcontract ontkoppeld wordt. We kunnen een nieuw contract tekenen, waarbij de mogelijkheid tot chippen zolang geboden wordt, want het chippen gaat echt tot het verleden behoren. (Ja, doe dat maar.)
Wat het abonnement betreft: pinnen en chippen of alleen pinnen, dat maakt voor het abonnement niet uit…..de hoogte blijft hetzelfde. Het was degene die ik aan de lijn had, niet helemaal duidelijk hoe het zat….en dat met die kleine lettertjes…daar hebben ze zelf ook naar moeten zoeken.

Ja nee, sorry voor het ongemak….