Het ei zei

Als er al een hemel bestaat, dan zou die het volgende te zien geven, schat ik zo:
Werk van Antoon Verbeeck, toevallig gezien in een galerietje in Leuven….

Lessen in geluk.

Audrey Tautou in Le fabuleux destin d’Amélie Poulain
Sally Hawkins in Happy-Go-Lucky
Catherine Frot in Odette Toulemonde

Drie hoofdpersonen die het beste met hun omgeving voor hebben, aanstekelijk optimistisch zijn. Zichzelf op het tweede plan zetten, maar uiteindelijk door anderen weer naar voren geschoven worden. Eind goed, al goed.

Amélie Poulain is natuurlijk een al wat oudere film. Komt af en toe nog op TV, maar blijft leuk. Happy-Go-Lucky is vorig jaar niet onopgemerkt gebleven, als film die eigenlijk niet binnen het oeuvre van Mike Leigh past. (Zo blij van toon.)
Odette is al een tijdje uit in België (begin 2007). In Nederland lijkt de film echter aan de aandacht te ontsnappen. Dat blijkt ook wel, want cinema.nl heeft de film niet in de database. Dat is jammer, want Odette is een minstens zo prettige film.

Komend weekend, 20 en 21 juni, wordt in het Leijpark in Tilburg het Festival Mundial weer georganiseerd. Ik heb over het fenomeen Festival Mundial vorig jaar al geschreven.

Volgende week wordt mijn kantoor in de wereldwinkel grondig heringericht. Daarvoor moest de kelder uitgeruimd worden, oude troep naar de stort gebracht, en spullen uit mijn kantoor naar de kelder gebracht. De inhoud van dozen moest nagekeken worden. In één van die dozen kwam ik foto’s tegen van het Festival Mundial uit 1994. Ja, er is veel veranderd in 15 jaar. Alles is veel professioneler geworden. Dat is soms wel ten koste van de gemoedelijkheid gegaan.

Mij trof een fotoreportage van een modeshow. Eerlijke kleding werd geshowd. Het amateurisme vormde meteen ook de charme….

Tegenwoordig is Sari hèt adres voor mode met meerwaarde, voor eerlijke kleding en accessoires.

Minimaal eenmaal per maand doen we voor wereldwinkel Tilburg bij verschillende leveranciers in Culemborg nijverheidsinkopen. Artikelen die goed lopen moeten aangevuld worden, en je kijkt uit naar nieuwe produkten.

Gisteren viel mijn oog op een collectie die je niet zou verwachten bij een importeur van nijverheid uit Afrika: een set van zes zeepstenen karakters uit de Simpson-serie. Ik kon hem niet laten staan.

Van links naar rechts: Groundskeeper Willie, de conciërge van de lagere school in Springfield, het fictieve plaatsje waar het gebeuren rondom de Simpsons zich afspeelt; Bart Simpson, de zoon van Homer Simpson, die rechts van hem staat; Lisa Simpson, de dochter van Homer; Charles Montgomery Burns, eigenaar van de nucleaire centrale in Springfield, de baas van Homer; Chief Wiggum, de politiechef van Springfield.

De sculpturen zijn door craftsmen in Tabaka, Kenya, met de hand gemaakt:

Het spreekt voor zich dat de ene sculptuur nooit exact de andere zal zijn. Het zijn unieke producten.

De winkelwaarde van de set (van 6) is niet echt goedkoop (180,00 euro), maar je weet nooit of er niet toevallig een verzamelaar binnenkomt…..

Tarzan
Dirty Dancing
Ciske de Rat
Joseph
Sunset Boulevard
High School Musical
Mamma Mia
Disney’s Musical Sing-a-Long
Les Miserables
The Lion King
The Beauty and the Beast
Grease
Evita
Jesus Christ Superstar
West Side Story
The Sound of Music
Miss Saigon
Mary Poppins
Anatevka
Footloose
Chicago
Piaf, the Musical
Kruistocht in Spijkerbroek
en nog veel meer……

Nederland, musicalland.

Vinden jullie het erg dat ik ze geen van allen gezien heb….?

Een goede vriendin van ons gaat in haar vrije tijd helemaal op in het fotograferen van rockmusici. Jerry Lee Lewis, Iggy Pop, leden van de Straycats, van Bang Bang Bazooka, en allerlei musici die mij onbekend voorkomen, maar binnen de scene heel wat zijn. Gisteravond exposeerde ze een selectie van haar werk in café Little Devil in Tilburg. Op weg naar mijn werk fiets ik altijd langs dat café, maar ben er nooit binnen geweest. Er was ook geen reden toe. Little Devil bleek nog een heuse achterzaal te hebben. Daar werden de foto’s tentoongesteld:

En er trad een band op: de Surf-O-Maniacs, een Tilburgse hardrockband die niet slecht was, maar na drie kwartier spelen al door hun repertoire heen was. Voor ons kwam dat niet slecht uit: dan konden we tenminste weer verstaan wat we tegen elkaar zeiden….

Onze nicht uit Groningen is al een aantal weken bezig om de sfeer in Amerika op te snuiven. We hebben enkele verslagen via de e-mail gekregen. Dat het ontzettend moeilijk was om de Verenigde Staten überhaupt binnen te komen, want ja, als je geen vaststaand plan hebt en de creditcard ook nog eens niet op jouw naam staat, maar op die van je moeder…..ja, dan ben je toch wel erg verdacht. Maar, ze mocht uiteindelijk het land in. Begon in Boston (prima start, doet nog een beetje Europees aan), is in New York geweest (Harlem viel mee, had het spannender verwacht, Greenwich Village is wel apart, een beetje gay-achtig), in Washington (mooie gebouwen, maar saai en doods en grijze mensen), Orlando (een ramp), Philadelphia (Muttermuseum) en San Francisco (geweldig). Lekker en gezond eten is duur, dus duikt iedereen op de fastfood, en is het niet vreemd dat bijna elke Amerikaan dik is…

Van de week kregen we een ansichtkaart van haar uit Amerika:

Ze schrijft op de achterkant, dat ze deze Amerikaanse wagen nog niet met eigen ogen gezien heeft. Of de auto iets voor ons is? Het is een Gran Torino Alameda. Het is een schilderij, olie op canvas, gemaakt in 1974 door Robert Bechtle. Robert Bechtle is één van de belangrijkste beoefenaren van het Amerikaanse Fotorealisme. De locatie waar deze auto geschilderd is, ergens in San Francisco, is ruim 30 jaar later nog steeds te herkennen, zo ontdekte iemand die een paar straten ervan af woont….

De schildering van deze Gran Torino Alameda is het beroemdste werk van Robert Bechtle. Als je googelt, kom je wel meer van hem tegen.

Onze nicht gaat nu nog een tijdje Canada tot zich nemen….

Je ziet het wel eens in films: hoofdpersoon komt na een drukke werkdag thuis, toetst een knopje van het voicemailapparaat, dat meestal al in de gang staat, in, gooit zijn tas ergens neer en trekt zijn jas uit. Intussen beluistert hij/zij de berichten die ingesproken zijn. Vaak wordt elk bericht nog van commentaar voorzien. Maar ja, da’s film.

Ik hoorde laatst op het nieuws dat één op de vijf mensen die de beschikking hebben over een voicemail, zijn voicemail niet afluistert. En dat één op de drie zijn voicemail zelfs uit heeft staan. Onder het motto: als het dringend is, bellen ze nog wel een keer. Wij hebben geen voicemail op onze vaste telefoon. We bezorgen eventuele bellers dan ook geen telefoontikken. Als ze bellen krijgen ze geen voicemailstem: ‘wij zijn er even niet, spreek na de piep uw boodschap in.’

Je kunt tegenwoordig ook God bellen. Het ligt in de lijn der verwachting dat ook Hij een voicemail heeft: ‘U spreekt met God. Op dit moment ben ik niet aanwezig. Spreek gerust een boodschap in of bel later terug en wie weet wordt u dan verhoord.’ Je kunt het nummer (06-44244901) een half jaar lang bellen. Mensen kunnen hun ei kwijt, kunnen bidden, kunnen biechten. Het is een project van kunstenaar Johan van der Dong. Vanaf het moment dat hij zijn lijn startte, begin maart, tot een paar dagen geleden, zijn er al meer dan 15000 berichten achtergelaten. Mensen die vol hoop naar aanleiding van hun smeekbede naar God een berichtje terug verwachten, of ergens actie op verwachten, komen bedrogen uit: Johan is weliswaar eigenaar van de lijn, maar luistert geen privé-berichten af van de beller naar God. Hij kent van geen enkel bericht dus de inhoud.

Waarmee Johan behoort tot de 20% van de mensen die zijn voicemail niet afluistert. Of behoort God tot die 20%…..?