Het ei zei

Ik kende hem van de columns in Vrij Nederland. Aparte columns, spitsvondig, verfrissend, maar soms ook erg flauw of onbegrijpelijk (maar dat kan aan mij liggen). Toen we aan het begin van het jaar het programma voor het nieuwe seizoen van TheatersTilburg per e-mail kregen, en zagen dat Micha Wertheim in de Studiozaal te Tilburg voor twee voorstellingen geprogrammeerd stond, heb ik kaartjes besteld. Vanavond was onze avond.

Het was een van de hak op de tak springende voorstelling over dagelijkse situaties. We hebben geglimlacht en hardop gelachen.

Rode draad is de herhaling. Hij vertelt over drie mannen in de trein, het begin van een mop, of toch niet?
Hij vertelt over zijn bezoekje aan De Pont, een museum voor hedendaagse kunst waar hij een ijskoud stuk appeltaart krijgt, maar er niks van durft te zeggen, omdat hij de appeltaart ‘misschien niet begrijpt’.
Hij vertelt over zijn bezoek aan kamp Vught. helemaal gemoderrniseerd, berekend op grote groepen mensen. ‘Hoewel, dat was vroeger ook al zo.’
Hij vertelt over de sportschool, die ontworpen moet zijn door iemand die de zinloosheid van het leven hoog in het vaandel heeft staan. Want zo’n lopende band, je komt nergens vandaan, maar je gaat ook nergens heen. Hetzelfde geldt voor de fiets als hometrainer.
Hij geeft in een café het getal pi als fooi. Het personeel was heel blij, totdat de kas opgemaakt werd….die ratelt nu nog.

Enzovoorts, enzovoorts.

Aan het eind van de voorstelling zaten de drie mannen nog in de tein, elkaar moppen vertellend middels het noemen van getallen, want alle moppen waren gecategoriseerd.

Wij hebben zelf erg moeten lachen om nummer 301.

Wij houden niet zo van musicals. Toch schijnt het vooral de laatste jaren een vorm van entertainment te zijn, die velen aanspreekt. Uitverkochte zalen. Kandidaten die ver komen in talentenjachten à la de X-factor blijken hun draai te vinden in het musicalcircuit. Neem Jim Bakkum.

Af en toe flopt een musical. De Producers. Dat weerhoudt Joop van de Ende er niet van plannen te maken voor een nieuwe musical. Een musical over André Hazes, gezien vanuit het perspectief van Rachel Hazes. Tja…

Tilburg borduurt ook door op de flow van de musical. Er gaat een grootschalig vierdaags festival plaatsvinden van 17 tot en met 20 november. Voor zover ik begrepen heb, vooral bedoeld om beginnende ‘sterren’ een podium te bieden.

Schoondochter had iets leuks verzonnen. Op 4 december laat ze geen Sint aan huis komen, maar heeft ze kaartjes besteld voor de musical ‘Dromen over Sint’. Wegens het succes vorig jaar, dit jaar enkele extra voorstellingen. Het zal typisch iets voor de kleine zijn: die houdt wel van zang en dans.

Terwijl partner destijds de musical Joseph live gezien heeft, wordt deze Sintmusical mijn vuurdoop. We zijn benieuwd.

De Westermarkt in Tilburg bestaat 50 jaar. Daar wordt een feestelijk tintje aan gegeven. Vandaag kwam je al winkelend levende beelden tegen. Terug in de tijd. Knap gedaan.

De begraafplaats aan de Bredaseweg in Tilburg bestaat 200 jaar. Toen die aangelegd werd, bevond die zich net buiten het toenmalige centrum. Nu mag je wel zeggen dat het kerkhof in het centrum ligt.

Vanwege het 200-jarig bestaan werd een grafwandeling georganiseerd. Er lopen regelmatig mensen over de begraafplaats, dus er moest iets verzonnen worden om net boven een normale wandeling met hier en daar uitleg over een graf, uit te stijgen. Dat is gelukt.

Een viertal personen is bereid gevonden om in de huid te kruipen van markante mensen uit het verleden.
Zo kregen we het wel en wee te horen van Anton Roothaert, schrijver van onder andere Dr. Vlimmen, maar meer nog iemand die tegen het Katholicisme schopte.
In het oudste graf liggen Thomas van Dooren en zijn vrouw. Thomas van Dooren, rijk geworden met het smokkelen van produkten uit Frankrijk naar Engeland. In die tijd mochten Frankrijk en Engeland niet rechtstreeks handel met elkaar voeren. Er ligt bij dat graf nog een derde zerk. Niet helemaal duidelijk is, wie daar zou liggen. Er gaan speculaties dat daar Koning Willem II wel eens zou liggen. Thomas en Willem II kenden elkaar goed, samen kenden ze pastoor Zwijsen. Die zou ervoor gezorgd hebben dat een kist met stenen naar Delft vervoerd is, en dat Willem II naast Thomas van Dooren begraven werd. Ontneem de Tilburger deze speculatie niet. Er is tenslotte ook een voetbalclub naar Willem II genoemd.
Burgemeester Jansen ligt er ook. Hij heeft met 32 jaar het langst in het zadel gezeten. Hij heeft vooral gezorgd voor goede wegen en een goede riolering. Tijdens zijn ambtsperiode werd de moord op Marietje Kessels gepleegd.
Politiecommissaris Hermanus Caarls leidde het onderzoek naar de moord. Ook hij ligt op de begraafplaats. Nog meer hoofdrolspelers: Marietje Kessels zelf, haar ouders, en de pastoor die toch de dader bleek te zijn, naar ruim een week geleden eindelijk naar buiten kwam. Want het was al langer bekend.

De verschillende personen hadden een goede performance.

Voordat de wandeling begon, werden we welkom geheten door het Kessels Saxofoonorkest. Mathieu Kessels, de vader van Marietje Kessels had een muziekinstrumentenfabriek. De vier leden van dit kwartet bespelen alle vier saxofoons die origineel destijds in de fabriek gemaakt zijn.

Ja, het regende, maar dat mocht de pret niet drukken.

Een aantal maanden geleden hadden we kaartjes besteld voor een viertal cabaretvoorstellingen in de Schouwburg in Tilburg.

Gisteravond trad Leon van der Zanden op, met Vruchtvlees. We hadden eerlijk gezegd nog nooit van hem gehoord, maar we zijn geen boeren, in de zin van: wat ze niet kennen, vreten ze niet. We hadden kaartjes ergens in het midden van de zaal. Met een rolstoel wordt dat natuurlijk een probleem, dachten we, maar er werd vlot een alternatief geboden.

Het was een onderhoudende show. Leuke invallen, soms wat hard, nooit gemeen. Op de opmerkingen, die hij de zaal ontlokt, weet hij adrem te reageren.
Tijdens de show is hij bezig appels en peren en sinaasappels en ander fruit te schillen. Aan het eind van de voorstelling wordt duidelijk waarom: er komt een sapcentrifuge te voorschijn, de partjes fruit worden geperst. Een beker sap en een kom vruchtvlees zijn het resultaat. Zo ziet Leon het leven ook: de bullshit wegspoelen, leven met wat er overblijft, het vruchtvlees.

Ja, we hebben genoten. Het was een aangename verrassing.

Na afloop kregen we nog een spelletje mee:

Tilburg heeft ook zo haar manier om het begin van het culturele seizoen duidelijk te maken. Onder de term Incubate. Een festival dat zich vooral richt op onafhankelijke cultuur.

In dit kader is de organisatie erin geslaagd om de Engelse kunstenaar Luke Jerram naar Tilburg te halen. Die heeft 100 piano’s en 1 vleugel beschilderd. Hij heeft de piano’s in Tilburg en omliggende dorpen in openbare ruimtes neer laten zetten. Voornamelijk buiten. Iedereen mag erop spelen. Wie weet ontstaan er op deze manier leuke contacten. Hij heeft het project ‘Play me, I’m yours’ genoemd.

Er is aan dit piano-idee al ruim aandacht besteed. Hier bijvoorbeeld. EénVandaag heeft er ook een item aan gewijd.

Het is ook een leuk idee:

En wat is dan mooier om er deze muziek bij te horen:

http://www.youtube-nocookie.com/embed/sNdopoF-hTg?rel=0

We hadden het museum van foto’s op internet in aanbouw gezien. We hadden iets op TV gezien. We zeiden tegen elkaar: als het museum klaar is, gaan we er zeker naartoe. Vandaag is het ervan gekomen. We hebben de vader van een vriendin meegenomen. Die komt vaak in De Pont, dus dit ‘moest’ hij ook gezien hebben.
Het Museum aan de Stroom in Antwerpen.

Het gebouw alleen al is geweldig om in je op te nemen. Aan de buitenkant zitten er allerlei handen aan bevestigd, bijvoorbeeld. De naam ‘Antwerpen’ is afgeleid van het hand-werpen. In de tijd van de Romeinen werden van schippers die weigerden om tol te betalen, hun hand afgehakt en in de Schelde geworpen.

Het gebouw telt tien verdiepingen, waarbij de tiende het dak is. Een mooi uitzicht naar alle windrichtingen over Antwerpen. Zeven verdiepingen zijn ingericht voor de kunst. Je wordt per roltrap van de ene verdieping naar de andere gebracht. De aankomst op elke verdieping zorgt telkens voor een ander uitzicht. Je cirkelt rond naar boven, en naar beneden. Verdieping drie is de verdieping waar de wisseltentoonstellingen plaatsvinden. (Momenteel ‘Vijf eeuwen beeld in Antwerpen’.) De kunst op de overige verdiepingen maakt deel uit van de vaste collectie, ondergebracht in thema’s: ‘Leven en dood’, ‘Wereldhaven’, ‘Wereldstad’, ‘Machtsvertoon’.

De kunst die we zagen op de derde verdieping, de wisselexpositie, was knap, had af en toe iets speels, maar bracht ons minder in extase dan het gebouw zelf, en wat je zag als je van de ene verdieping naar de andere verdieping ging. We zijn er eigenlijk niet meer toe gekomen om de kunstuitingen op de andere verdiepingen serieus te bekijken.

Op weg van de auto (er is een prima parkeergarage dichtbij) naar het museum kwamen we een verzamelplaats tegen voor fietsen met betrekking tot het fietssysteem dat Antwerpen heeft. Het lijkt iets op het witte fietsenplan dat in Amsterdam een wisse dood gestorven is. Hier heb je echter een pasje nodig, met je ID-gegevens, om te scannen, waarna je een fiets uit een beugel kunt halen. Elders in de stad staan meer van die verzamelpunten, zodat je niet persé je fiets hoeft terug te brengen naar de plaats waar je hem gepakt hebt. Of het systeem in de praktijk goed werkt, weet ik eerlijk gezegd niet.

We hebben een prima dagje uit gehad. De regen hebben we op de koop toe genomen. En de vader, die had de dag van zijn leven.

De knoop werd doorgehakt: partner heeft een E-reader gekocht. Ze liep er al lang tegen in te hikken. Het lezen in boeken vlotte niet echt: al snel begonnen de letters te dansen. Artikels lezen op het beeldscherm van de computer, dat ging echter wel. Een vergelijking met de E-reader werd snel gelegd. Nou ja, eigenlijk is het een E-book reader.

Ze had twee E-boeken bij Selexyz gekocht. De downloadlink kwam per e-mail. Naar uw PC downloaden, mevrouw, en vandaaruit slepen naar de reader. Een kind kan de was doen. Dachten we.

Jawel, de bestanden stonden op de reader, maar waren niet uit te lezen. De boeken waren trouwens ook niet op de PC te lezen: de extensie acsm kende de computer niet. Het boekje nog eens raadplegen. Blijkt dat Adobe Digital Editions geïnstalleerd moet worden en dat je een Adobe-ID aan moet maken. Er moeten voorts autorisaties verleend worden.
De links die je gedownload hebt kun je nu openen met de Adobe Digital Editions. Op dat moment komt het boek automatisch in de bibliotheek van de ADE. Het was nog even puzzelen hoe het boek dan weer op de reader terecht moest komen, met extra boekenplanken enzo, maar het is eindelijk gelukt.

Het leesgemak van de E-reader moet nog uitgetest worden. Het gepruts om de boeken überhaupt op de E-reader te krijgen, was even voldoende.