Het ei zei

Partner zit in het Bestuur van de wijkraad. In dat kader wil ze nog wel eens haar licht opsteken bij organisaties die nieuwe initiatieven ontplooien.
Zo hebben we een paar dagen geleden gegeten bij het parochiecentrum. Een groep vrijwilligers onder de naam De Mandela verzorgt daar eens per maand een driegangen menu voor de luttele prijs van 5 euro per persoon. Voornamelijk bedoeld voor de alleengaande mens, om de ‘eenzaamheid’ wat de verlichten.

In de ruimte staan een zestal ronde tafels (dat communiceert wat beter). Je kunt plaatsnemen waar je wilt. Om het ijs te breken, dwz om ervoor te zorgen dat de mensen daadwerkelijk met elkaar praten, is op tafel een stuk papier gelegd met een pen. De opdracht is om een wens op te schrijven waar iedereen aan die tafel het mee eens is. Na afloop van de maaltijd zullen de resultaten van iedere tafel opgelezen worden. Een wens die niet perse hoeft uit te komen, maar waarvan je dat natuurlijk wel hoopt.

Ik dacht meteen aan de Transsiberië Express. Die reis staat nog steeds op de bucket list. Maar de wensen gingen een andere kant op. De ene tafel wenste dat de oorlog in Syrië ophield, de andere tafel hoopte op een goede gezondheid voor iedereen. Onze tafel zocht het in de positieve dingen: als iedereen nou eens niet steeds het negatieve benadrukte.
Kortom: de mensen zochten het in de immateriële dingen.

Ik heb mijn idee van een apart soort reis maar niet meer genoemd.

Het idee van ‘discussiëren’ over een algemene tafelwens is leuk gevonden. Er is in ieder geval gespreksstof. En in de praktijk bleek dat van het één het ander kwam. En dat was de bedoeling.

Het was het idee van een vriendinnetje van kleindochter. Ze wilde graag eens naar een begraafplaats, maar haar ouders vonden dat maar niks. Moeder is iemand die veel met geesten bezig is, en ja, op een kerkhof wemelt het van de geesten.

Maar wij hadden zoiets van: wat een goed idee! De dood hoort bij het leven. Laten we een dag in de vakantie plannen. We zorgen dat er wat plantjes zijn, muziekinstrumenten en knuffels. Afgelopen woensdag 4 januari was de dag.
We liepen langs de verschillende grafstenen. Keken naar de namen, en de jaartallen, hoe oud de mensen werden, enzovoorts. Op sommige grafstenen was een A4-tje geplakt waarop stond dat de bezoeker contact moest opnemen met het secretariaat van de begraafplaats. De reden is dan dat het graf geruimd gaat worden.
Soms is de grafsteen omgevallen. Zou het de verantwoordelijkheid van de begraafplaats zijn om de steen weer recht te zetten, of is dat een zaak voor de nabestaanden van de overledene?
We hadden niet voor niets deze begraafplaats uitgekozen: familie van partner lag hier nog begraven. Haar zus, een tante met haar man, en haar oma. We hebben de graven gevonden, en kleindochter en vriendin hebben er een plantje bij gezet.
Al lopend kwam kleindochter haar eigen achternaam op één van de grafstenen tegen. Dan komt het wel heel dichtbij. We konden alleen niet zeggen of het echt familie was. Dat moeten we nog navragen.
Zo kwamen we iets verder bij een veldje waar graven lagen van kindertjes die net na de geboorte overleden waren. Dat maakte indruk. Daar werden knuffels neergelegd. Partner en de twee kinderen haalden de muziekinstrumenten tevoorschijn, en speelden iets voor de overledenen.
De dag was een schot in de roos voor de twee, en voor ons ook. Ondanks de ernst van de begrippen ‘sterven’ en ‘begraven worden’, bleek er genoeg ruimte voor een speelse noot, zoals we op de verschillende graven tegenkwamen.

We hadden vier kaartjes gewonnen via de Vriendenloterij voor attractiepark Duinrell. Nou ja, gewonnen. Gekozen. Als je prijs hebt bij de Vriendenloterij krijg je een link toegestuurd: als je die opent kom je in een scherm waarin een aantal prijzen staan waaruit je kunt kiezen. Veelal kookboeken en DVD’s. Nu kon je ook toegangskaartjes kiezen voor Duinrell. Ik vraag me af of de Vriendenloterij ook gewone geldprijzen uitkeert. Zou prettiger zijn.
Duinrell dus. Wij waren er nog nooit geweest. Kleindochter heeft herfstvakantie, zoon R en vriend D waren uit Frankrijk over, zoon O had wat anders te doen, en zo besloten we gisteren, 26 oktober, om met ons vijven daar naartoe te gaan. Eén extra kaartje kopen.

Eigenlijk is het een park dat het leukst is voor kinderen in de leeftijd van 5 tot 11 jaar. Behalve een aantal attracties, die duidelijk voor de oudere jeugd bedoeld zijn, maar kleindochter trok zich daar niets van aan: hoe wilder en meer op de kop een attractie, hoe leuker zij die vindt. Ze genoot sowieso van alles in het park. En wij genoten van de relatieve rust: als je dat vergelijkt met de Efteling waarbij je eerst lange tijd moet wachten voordat je van een attractie kunt genieten.

Het was een heerlijke dag

De heenweg van Tilburg naar Wassenaar ging redelijk voorspoedig. Was dan ook rond een uur of 12. De terugweg was een hel. We ontkwamen er niet aan om rond het spitsuur te vertrekken. Vanaf Den Haag tot voorbij Rotterdam was het stapvoets rijden, dan wel even stilstaan. Ik weet niet of dit een toevalligheid was, of dat dit elke dag voorkomt: in het laatste geval bewonder ik de mensen die dat filegedoe constant moeten ondergaan.

We waren weer eens naar een opnamedag van Tussen Kunst en Kitsch geweest. Dit waren de opnames in het Gorcums Museum. Het museum ligt aan de Grote Markt, telt drie verdiepingen, en herbergt in hetzelfde gebouw de VVV. Vlakbij het museum staat de kerk. Daar moesten de mensen zich melden die zich opgegeven hadden om deze opnamedag bij te wonen, en met allerlei spullen sjouwden waarvan ze hoopten dat hun waar zo veel waard was dat ze niet meer hoefden te werken. Het had wel iets, al die wachtende mensen in de kerk. Het was in ieder geval geen kakofonie van geluiden: op de één of andere manier werd er enige stilte betracht door de sfeer die de kerk oproept.

Wij hadden ook wat spulletjes bij ons. Veel kreeg het etiket ‘kitsch’ mee, of: ‘hier zijn er duizenden van in een fabriek gemaakt’. Zoals een soort vaas die we Jaap Polak lieten beoordelen. Hij was de man van de niet-westerse kunst.

Jaap Polak deed het wel leuk. Hij liet een aantal mensen tegelijk allerlei voorwerpen op zijn bureau neerzetten, waarna hij willekeurig een voorwerp pakte en daar en plein public iets over vertelde. Hier en daar gelardeerd met wat humor. Geen één tot één praatje dus. Het gaat sneller, en iedereen geniet.

Ik sprak iemand wier kinderen van 16 jaar en 18 jaar geweigerd werden om naar een film te kijken die volgens de filmkeuring voor 16 jaar en ouder was. De caissière van de bioscoop geloofde niet dat ze ouder dan 16 jaar waren. Een ID konden de kinderen niet tonen.

Nu heb ik altijd begrepen dat de leeftijdsindicatie voor films een soort advies was. Kijk, wettelijk is bepaald dat aan jongeren jonger dan 18 jaar geen alcohol verkocht mag worden. Op straffe van boetes houden de winkels zich dan ook aan die wet. Voor de filmkeuring kan ik me niet herinneren dat die leeftijdscategoriën in een wet gegoten zijn. Kortom: waarop baseert de bioscoop zich dat iemand die jonger is dan 16 jaar geen film mag zien die volgens de keuring geschikt is voor mensen ouder dan 16 jaar?

Ik vind het zeer betuttelend.
Maar ja, dat vind ik van de alcoholwet ook. Met je NIX18

We waren een paar dagen in Frankrijk. Zoon R kluste aan een opknappertje, en wij wilden wel eens zien hoe dat vorderde. Hadden we toch nog een beetje vakantie. Zoon R zorgde voor een slaapplek: een Chambre d’Hôtes in een dorpje vlakbij de locatie waar hij kluste, in St Marc-sur-Seine.

Het dorpje, Origny-sur-Seine, waar het opknappertje staat telt 35 inwoners. Het ligt afgelegen. De enige winkel die er is, is een fromagerie. Maar dan heb je ook wat…
Weet je waar jullie naartoe moeten gaan? Naar Flavigny-sur-Ozérain. Daar is de film Chocolat opgenomen. Dat vinden jullie toch zo’n goede film?
Dat leek ons wel wat.

We kwamen in Flavigny aan, maar nergens herkenningspunten, of verwijzingen naar de locatie waar het winkeltje was. We hebben achter een raam een bord gezien waarop een chocolade gerelateerde slogan stond. Dat zou misschien het pand geweest kunnen zijn.

Nochtans was het er heel toeristisch in Flavigny. De reden was niet het Chocolat-verhaal, maar de anijsfabriek die er staat. De fabriek was gesloten toen wij er waren, maar er was wel een winkel bij. Daar mocht je allerlei soorten anijsbolletjes proeven. En natuurlijk kopen.

Later hoorden we waarom Flavigny het niet uitbuitte dat aldaar de film Chocolat opgenomen was. Flavigny ligt in de streek Côte d’Or. Een zeer bekend chocolademerk. Nee, dan moet je niet aankomen met een chocoladesoort die zou kunnen concurreren met de Côte d’Or. Toch snap ik dat niet: waarom springt Côte d’Or zelf niet in dat gat? Waarom zorgt ze zelf niet voor herkenningspunten?
Er zal wel meer achter zitten. Misschien heeft de filmmaatschappij iets bedongen.

Bij veel benzinestations (met name langs de snelwegen) in Frankrijk gaat het tanken tegenwoordig anders dan een aantal jaar geleden. Je kunt van te voren aan de kassa een bepaald bedrag betalen, en voor zoveel benzine in je tank gooien, of je zegt: ik wil de tank vol hebben, ik weet niet hoeveel het wordt. In dat geval moet naar een benzinepomp met een betaalkastje. Met je bankpasje. (Sommige kastjes accepteren geen Maestro, maar slechts Creditcards) Je doet je pasje in een gleuf, pincode, selecteert je pompnummer, pasje uitnemen, en tanken maar. Na afloop krijg je keurig een bonnetje waarop staat voor hoeveel je getankt hebt. Geweldig, denk je dan.

We kwamen thuis. Even de bankrekening checken: was er 500 euro afgeschreven. Ik snapte er niets van. Bank opgebeld. Na uitleg van het probleem, dat er geen 27 euro afgeschreven was, maar 500 euro, en na ruggespraak door iemand van de klantenservice van de bank met bureau buitenlandtranssacties, kwam de aap uit de mouw: het benzinestationbedrijf doet een bedrag vooraf incasseren. Binnen 10 werkdagen wordt de transactie op de juiste manier verwerkt, en krijg je het teveel van je bankrekening afgeschreven bedrag teruggestort. Sta je toevallig aan een pomp waar normaal gesproken vrachtwagens tanken, wordt er 500 euro vooraf geïncasseerd. Voor personenauto’s geldt 100 of 150 euro.

Ik stond allereerst dus bij de ‘verkeerde’ pomp, maar ik wist sowieso niet dat er vooraf een ruim bedrag van je rekening geïncasseerd werd. De bank snapte ook wel dat ik niet zomaar 500 euro kan missen (het banksaldo werd door die ongein negatief): zij stort 500 euro terug op mijn rekening, en zorgt achter de schermen voor de rest. Natuurlijk zal die 27 euro t.z.t verrekend worden. Over een eventuele debetrente hoefde ik niet in te zitten. Mocht die er zijn, dan wordt die kwijtgescholden.

Tanken in Frankrijk per pin: zorgen dat je meer op je bankrekening hebt staan, dan het bedrag waar je voor je tankt.
Dus….

We hebben een paar nachten in een Bed en Breakfast geslapen in Garnwerd. In de oude pastorie naast de kerk.

Het idee van een Bed en Breakfast is dat je ’s ochtends bij het ontbijt met alle gasten aan één grote tafel zit.
De gastvrouw kwam met een voorwerp aanzetten. ‘Kijk, als jullie niet weten waar jullie het over willen hebben, qua gespreksonderwerp, dan kun je hiermee aan de slag. Dit is een eieronthoofder.’
Het voorwerp zet je op het ei, je brengt het kogeltje naar boven, laat het vallen, en als het goed is ontstaat een mooie snede waardoor je het bovenste eischaaltje van het ei kan pakken. Daarna kun je het ei uitlepelen. Het lukt niet altijd perfect, maar je kunt ermee uit de voeten.

Natuurlijk zijn alle gasten nu bezig met de eieronthoofder. En ontstaan er op deze manier geen ongewenste stiltes…..