Het ei zei

Al jaren kopen we een lootje van de Grote Clubactie. Omdat er iemand aan de deur komt, of omdat een neefje van partner aan het ronselen is. Maandan later is de trekking, maar daar denken we nooit meer aan, om ons lot te controleren.

Dit jaar kochten we ook een lootje, maar dat moest via automatische afschrijving. Het is tegenwoordig niet meer verantwoord om de kinderen die langs de deur gaan, met zoveel geld rond te laten lopen. Dat geld werd onlangs afgeschreven. Laat de trekking nou net een paar dagen later zijn. Op die manier is er een grotere alertheid.

We hadden prijs: één maand gratis abonnement bij Videoland. Onbeperkt films en series kijken. Dat het abonnement na een maand automatisch overgaat in een betaald abonnement, is een kleinigheidje:-)) (Op tijd eraan denken dat je opzegt.)

Wij kijken het liefst films op TV. Niet op PC, laptop of tablet. Laat onze TV nou net niet geschikt zijn voor het kijken van films van Videoland. Je hebt er een Smart TV voor nodig. Kortom: jammer, maar helaas.

We kwamen het idee vorig jaar voor het eerst tegen in Sneek. Daar heet het Mijn Tafel.

Je hebt de mogelijkheid om in een winkelruimte een stellage met of zonder kledingroede voor een bepaalde tijd te huren. Als je als klant de winkelruimte binnenkomt, ben je gewoon aan het shoppen. In een veredelde kringloopwinkel, dat wel.

Inmiddels heeft dit concept zich over de rest van het land verspreid. De naam varieert. In Tilburg zijn nu zeker drie van dit soort winkels. De huurprijzen van de stellages variëren per winkel. Toen één van de winkels een aanbieding had, besloten we ook eens zo’n stellage voor een maand te huren. We hebben genoeg spullen om in de kraam te leggen.

Op zich wel grappig, op jouw manier winkeltje spelen. Bijna elke dag ga je even kijken of mensen jouw spulletjes gekocht hebben. Je wilt natuurlijk wel de huurprijs van je kraam eruit hebben. Je begint te stralen als een bepaald artikel uit het schap weg is. De volgende dag staat het artikel weer vrolijk tussen de andere spulletjes in je kraam. Blijkt een klant er al twijfelend mee rondgelopen te hebben, en het ergens anders teruggelegd te hebben. Weg euforie. Nu houd je al rekening met dit soort tegenvallers.

Wat je ook merkt: de manier van prijzen van artikelen lokt een soort supermarktoorlog uit. Als een mede winkelkastverkoper de artikelen in zijn kraam heel goedkoop prijst, moet je welhaast mee, wil je jouw spulletjes nog verkopen. Want ja, het moet gezegd: er is weinig variëteit in wat de verschillende winkelkasthouders aanbieden. Het zal kiele kiele worden, of we de huurprijs van onze winkelstellage eruit hebben.

Het is in ieder geval een leuke ervaring.

Vorig jaar waren we in Maastricht.

Gisteren, 26 oktober 2015, waren we in het Dordrechts Museum.

We werden verwelkomd door Jan Eijkelboom, dichter/vertaler/eerste stadsdichter van Dordrecht, middels een gedicht aan de muur bij de Museumtuin.

We waren vroeg. We zagen Frits Sissing heen en weer lopen, voortdurend kijkend op z’n mobiel, we zagen de experts druppelsgewijs binnenkomen.
En we zagen mensen binnenkomen, uitgedost met allerhande spullen waar iets over gezegd moet worden, en waarvan een ieder hoopt dat de waarde zodanig is dat er niet meer gewerkt hoeft te worden.
Een groepje mensen werd verzocht terug naar af te gaan, en weer aan te komen lopen, zodat er filmopnames gemaakt konden worden.

In de ruimtes van het museum waar de spulletjes getaxeerd werden, liepen ook cameramensen rond. Dan krijg je opeens de vraag voorgeschoteld of je nog iets van waarde had. (Voornamelijk kitsch.)
Van een vriend kregen we een Egyptisch beeldje mee. Dat moest heel wat waard zijn. Godin Isis met kindje Hores op haar schoot. Mieke Zilverberg hielp hem uit de droom: als het beeldje origineel was, dan zou het uit de tijd van 600 v. Chr. zijn, dan zou dit en dan zou dat. Maar zie hier: naden, een kindje dat bijna op de grond valt, enzovoorts. Het is een kopie. Het heeft een tijdje in de grond gelegen om oud te lijken. Ze heeft een briefje geschreven met haar bevindingen erop. Getekend MZ.
Overigens weten we nu ook hoe een pijptabakstamper eruit ziet. (We hadden iets meegenomen waarvan we niet wisten wat het was.)
We zijn niet lang blijven hangen, maar het was leuk om de Kunst en Kitsch sfeer weer op te snuiven.

Ach, dachten zoon O en neef B, laten we ons eens opgeven voor de Mud Masters in Biddinghuizen. Zondag 27 september 2015. Het parcours van 6 km. Zwaar zat. Mensen met meer in hun mars konden zich nog opgeven voor de 12 km, de 18 km, de Marathon (1x 18 en 2x 12) of 24 uur achter elkaar.
Omroep Flevoland heeft een filmverslag van bijna 5 uur van de zondag. De dag dat O en B ook meededen. Ik moet zeggen, dat ik het verslag een beetje doorgescrold heb, maar hen niet gezien heb. Ook zag ik ons niet langs de kant zitten/staan. Het verslag geeft goed weer wat de ontberingen zijn. O en B waren flink moe na afloop.
‘We hebben het toch maar geflikt, dat moeten andere familieleden ons nog maar nadoen, ook al was het ‘maar’ 6 km’, aldus O.

Het was druk, maar niet vervelend druk. Er heerste een gezellige sfeer. Wij hadden ons vlakbij de finish genesteld op een punt waar de deelnemers nog een laatste hindernis moesten nemen: in tijgerhouding over waterige grond door een kooiconstructie gaan, waarbij je kon kiezen ‘met of zonder schrikdraad’. Van bovenaf hangen soort kabels die je onmogelijk kunt omzeilen, waarop wel of geen stroom staat. Natuurlijk werd je voor watje uitgemaakt als je voor de bak zonder stroom koos. Persoonlijk vind ik het stroomgebeuren niet echt horen bij deze vorm van sport beoefenen.

Veel geluk gehad met het weer. Het was een geweldige dag.

Er waren eigenlijk weinig blessures. Wel veel mensen die min of meer verkleumd aan de finish kwamen. En er was iemand bij wie de arm vlak voor de finish uit de kom geschoten was.

In het kader van open monumentendag hadden we het plan opgevat om naar Kasteel Strijdhoef bij Udenhout te gaan. Een vriend kwam met dat idee. Hij had er iets over gehoord toen hij lang geleden in Udenhout op de Landbouwschool gezeten had. We reden er naartoe: goh, hé, er staan hier allemaal huizen…die stonden er toen nog niet. Het ‘Kasteel’ was gesloten. Het werd tegenwoordig gebruikt als trouwlocatie.

Het centrum van Udenhout echter was in de ban van oude ambachten (naast de gebruikelijke kraampjes waar tweede hands spulletjes uitgestald werden). Een prima alternatief.

Ja, het was leuk om daar rond te lopen.

Nee, ik ga het niet hebben over de PGB-ellende. Daar hebben we gelukkig niks mee van doen. Iets anders: alertheid.

Via het UWV krijg ik nog voor enkele uren per week een WW-uitkering. Die wordt per vier weken uitbetaald. So far so good.
Partner heeft inmiddels een AOW-pensioen via de SVB. En omdat mijn uitkering niet zo hoog is, krijgt partner voor mij een aanvullend partnerpensioen. Dat kon nog net, omdat ze in het goede jaar geboren is. De SVB heeft bij de berekening van de hoogte van het partnerpensioen rekening gehouden met de vierwekelijkse uitkering, en omgerekend naar een maanduitkering. So far so good.
Totdat we een brief van de SVB in de bus kregen, dat partner gekort wordt op haar pensioen, omdat ik in de maand maart extra veel geld aan inkomen had. Zo had de SVB doorgekregen van het UWV. Dat klopt wel, maar er wordt een onjuiste conclusie uit getrokken. Doordat mijn uitkering eens per vier weken is, kan het voorkomen dat ik een keer helemaal in het begin van de maand geld krijg, en ook helemaal aan het eind van de maand. Er moest veel gebeld worden, aleer de SVB de fout van korten inzag. Inmiddels loopt alles weer zoals het moet lopen, maar je moet er wel voor aan de bel trekken.

Zo kregen we van het ABP een brief, dat ze op grond van de cijfers die ze kreeg van de SVB, een korting toepassen op het pensioen van partner. Partner zou namelijk voor mij een volledige toeslag krijgen. Dat werd weer bellen met het SVB, hoe dat zat. Degene die ik bij het SVB aan de telefoon had, snapte niet hoe het ABP aan die cijfers kwam: partner krijgt maar een zeer kleine toeslag. Hij vermoedde dat er sprake was van een automatische doorsluizing van cijfers. Ook hier kon de zaak ten goede gekeerd worden, maar ook hier moet je eerst naar de telefoon grijpen.

Kortom: als je niet alert bent, word je zomaar voor vele tientjes per maand gekort. Geen instantie die wakker wordt, en denkt: hé, er is iets mis gegaan.
Dat is het nadeel van het feit dat al die instanties allerlei gegevens over en weer naar elkaar kunnen sturen. (Vaak nog automatisch ook.) Er gaat veel te vaak iets mis.

Vijf jaar geleden waren we ook al naar het Ouwehands Dierenpark geweest. Hadden we toen een kortingsbon, nu hadden we een heuse cadeaubon voor vier personen. Kleindochter en vader O hebben nog vakantie, een mooi moment om die bon te verzilveren.

Hoewel kleindochter toen nog maar drie jaar was, kon ze zich nog best een aantal dingen herinneren. Haar belangstelling voor de verschillende dieren, en voor speelmogelijkheden was natuurlijk wel veranderd. Omdat ze opgegroeid is met slangen, en het voeren van levende muizen, vond ze het voeren van de mini-otters geweldig:

Er was ook nog een ‘ratrace’. Dwz, twee ratten moeten een bepaald parcours afleggen, en welke rat dat parcours het snelst heeft afgelegd, heeft gewonnen. Dat snelheidselement is natuurlijk extra: het gaat er vooral om, dat die ratten zo getraind zijn dat ze niet van de baan afwijken.

Het Ouwehands Dierenpark is gewoon een gezellig overzichtelijk park. Volop mogelijkheden voor de kinderen om zich te vermaken. Gleed kleindochter vijf jaar geleden van een nep ijsglijbaan, nu had ze veel pret rondom en in het water.

Vol trots kondigde het park de geboorte van twee ijsbeertjes aan. Voor ons waren ze min of meer aan het zicht onttrokken, maar ik vroeg me wel af: hoe zou een ijsbeer zich voelen als hij totaal geen ijs of sneeuw om zich heen heeft. Het komt zo onnatuurlijk over. (Oké, wilde dieren in gevangenschap zijn ook onnatuurlijk, maar da’s net iets anders.)

Het was een geweldig dagje uit.

Vorig jaar ging met longklachten via de huisarts naar het ziekenhuis. Daar werden niet alleen foto’s van de longen gemaakt, maar werd ook een hartfilmpje gemaakt. Op dat filmpje werden hartritmestoornissen geconstateerd. ‘Hebt u daar geen last van? Nooit iets van gemerkt?’ Nee, inderdaad, nooit iets van gemerkt. Voor de zekerheid werd wel contact gezocht met de trombosedienst voor bloedverdunners, want door die stoornissen kan het zomaar gebeuren dat er bloedpropjes het hart in geschoten worden. De bloedverdunners voorkomen dat. So far so good.

De longen sukkelden nog wat aan. Een longontsteking moet slijten; de antibiotica zorgt voor een spoediger herstel cq zorgt ervoor dat er geen gekkere dingen gebeuren. Bij de laatste controle, in mei jongstleden, kon geconstateerd worden, dat de longen weer op het oude peil waren. Niet perfect, maar goed genoeg. Over een jaar een nieuwe controle.

Een paar weken geleden was er ook controle bij de cardioloog. Het hartfilmpje liet geen hartritmestoornissen meer zien, maar de cardioloog vond dat er wel iets van een boezemflutter aanwezig was. Impulsen die rond blijven draaien in de boezem. De hartkamer niet bereiken. Op den duur kan dat niet goed zijn, maar ja, om iets te behandelen waar de patiënt (ik dus) geen last van heeft, dat komt vreemd over. Toch, over een aantal jaren, als die last er wel is, is een behandeling, gelet op mijn leeftijd, een stuk lastiger. Hij raadde een ablatiebehandeling aan, uitgevoerd in het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven.

Dat is gisteren gebeurd. Een ablatie zorgt ervoor dat de impulsen die ronddraaien, in hun baan onderbroken worden door dammetjes op te werpen middels het branden van littekentjes. Via de lies gaan katheders door de slagader het hart binnen. Eén om te branden, één om te bepalen of de juiste signalen opgevangen worden. Bij de meeste mensen is één lijntje voldoende voor een goede barrière, maar bij mij waren er drie nodig. De behandeling duurde uiteindelijk bijna twee uur. (De behandeling was pas na drie uur wachten.) Daarna vier uur liggen om de wonden bij de lies dicht te houden. (Er zat een drukverband om.) Dan nog een uur lopen om te kijken of de wond niet toch open springt. De assistent-cardioloog die nog een laatste liescontrole moest doen liet een uur op zich wachten.
Kortom: het was een lange dag.

De ablatie is goed geslaagd. De behandelend cardioloog was zeer tevreden. En ik, ik ook, denk ik. Ik had al nergens last van.