Het ei zei

Asega Media en Camiel Donders Fotografie, beide bedrijfjes in één pand, maken regelmatig ‘gebruik’ van stagiaires. De stagiaires komen meestal via een fotografie-opleiding of via een opleiding op het ROC richting communicatie in de breedste zin van het woord.

De stagiaires draaien volledig mee in de werkproces, rekening houdend met hun opdracht. Tenslotte moet er voor de opleiding een verslag uitrollen. Ze ervaren dit als bijzonder prettig. Het helpt natuurlijk dat de onderlinge verstandhouding tussen iedereen die in het pand werkt prima is. Of dat nu bij Camiel Donders is, of bij Asega Media. Als eenmansbedrijfje Cabbage laveert daar Daniëlle Kool ook tussen. Tussen de middag wordt er gezamelijk geluncht. Alles door elkaar. Kortom, een sfeer waarbij iedereen als gelijke gezien wordt.

Afgelopen woensdag nam één van de stagiaires afscheid. Haar opdracht zat erop. ‘De acht maanden waren omgevlogen’, aldus Fleur zelf. Ze vond het jammer dat het voorbij was. Als blijk van waardering had ze ‘oorkondes’ gemaakt en in een lijstje gedaan. Ze moeten nog een goede plek krijgen….

Lente, een paar dagen weg. Ameland. Het klonk zo leuk. Het werd ook leuk, maar dan anders. Van Holwerd naar Nes, Ameland: ijsvorming op de Waddenzee.

We hadden een kamer in Hotel-Restaurant-Café Nobel in Ballum. Het hotelgedeelte heeft een moderne design uitstraling, terwijl het café juist als een bruine kroeg oogt. Het restaurant houdt het midden tussen die twee. Naast hotel Nobel is een slijterij. Eén van de zes slijterijen in Nederland die officieel het Amelander Nobeltje mogen verkopen. Een likeur van 30% met ergens een Amarettosmaak. Vooral op het eiland een gewilde drank. Niet-eilanders die er kennis mee gemaakt hebben, gaan met minstens drie flessen, zo niet een hele doos, van het eiland af. Zo hebben wij ook enkele Nobeltjes gescoord. Echter, eenkennig zijn we niet: in Hollum kwamen we het Torentje en de Hollummer Kruidenbitter tegen. Die gingen ook mee terug. Typische eilanddrankjes.

Vriendelijke sfeer op zo’n eiland. En lekker eten; althans, de gelegenheden die we uitgezocht hadden om ons culinair te laten verwennen waren goed en betaalbaar. Bovendien bleek bij Restaurant de Jong in Nes onze dinerbon geldig te zijn. Leuk meegenomen.

We zijn er even helemaal uit geweest. Lekker uitgewaaid:

PostNL heeft aangekondigd postzegels die nog een guldenwaarde hebben, niet meer te accepteren als ze op kaarten en brieven ter verzending geplakt worden.

Heel postzegelland in rep en roer. Het argument is, dat de postzegels minder waard worden. Veel verzamelaars hebben postzegels gespaard met het idee dat de waarde die op de postzegels staat, minstens hun waarde zou behouden. Dat was destijds tenminste wel beloofd door de posterijen. Liefst een schepje erbovenop door de tijd.

Ik snap iets niet: mensen die postzegels sparen, doen dat toch vanwege het collector’s item? Heb je eenmaal aparte postzegels, dan ga je die toch niet meer op een envelop plakken? Er zijn mensen die velletjes kinderpostzegels sparen. Elk jaar zijn het andere ontwerpen. Ik kan me niet voorstellen dat deze postzegels opeens op een ansichtkaart belanden. Sterker, ik denk dat wanneer het eenmaal zover is, dat ze niet meer gebruikt mogen worden om kaarten te versturen, dat ze juist meer waard worden.

Kijk, mensen die destijds een voorraad postzegels gekocht hebben met het idee voorlopig geen postzegels te hoeven kopen, die mensen moeten de gelegenheid hebben om de guldenpostzegels om te wisselen voor europostzegels. Net zo als met het geld. Maar volgens mij geeft PostNL die mensen deze gelegenheid niet. Dat moet niet kunnen, natuurlijk.

Maar ja, ik heb deze zorgen niet, ik heb geen guldenpostzegels.

Een rage. Een hype? Sinds enige tijd wordt in mijn omgeving heel fanatiek het spel Candy Crush Saga gespeeld. Partner speelt het, zoon O met schoondochter en zelfs kleindochter spelen het, neven en nichten van partners kant met aanhang spelen het, vrienden van partner spelen het. Zelfs kennissen uit Frankrijk en Hongkong.

Candy Crush is een onlinespel dat gekoppeld is aan Facebook. Het heeft heel veel levels. Om het volgende level te halen moet je bepaalde opdrachten met goed gevolg uitgevoerd hebben. Maar om die levels te spelen heb je levens nodig. Enerzijds krijg je die levens automatisch na elk half uur, met een maximum van vijf, anderzijds kun je levens aan je Facebookvrienden vragen. Vandaar dus de koppeling met Facebook. In het parcours dat je via de verschillende levels aflegt kun je ook zien waar je medespelers zijn. ‘Moet je die ijsbeer zien (vriendin van partner), die staat al daar!’ Een zeker wedstrijdelement erin verweven, ja, dat mag ik wel. Zolang het niet frustreert.

De levels zijn niet makkelijk. Het kan gebeuren dat je er dagen over doet om het volgende level te halen. Gemopper alom. ‘En ik kan niet verder, want ik ben dood, ik heb geen levens meer, moet ik weer een half uur wachten, en die vrienden van mij zijn niet scheutig met schenken van levens aan mij….’

Nee, ik ben zelf (nog) niet begonnen aan het spel. Die koppeling met Facebook zint me niet zo. Facebook neemt het toch al niet zo nauw met de privacy, maar via dat spel lijkt mij het einde helemaal zoek.

Het spel is heel verslavend. Daar heb ik even geen tijd voor. Ik loop nog veel leesvoer achter.

De AH heeft weer een actie: het sparen van keukenmini’s. De actie loopt tot en met 17 maart. Bij elke bestede 15 euro krijg je een mini. Nu is 15 euro best veel, dus op eigen kracht zul je niet snel alle mini’s die er zijn bij elkaar kunnen sparen/kopen. Ionica Smeets heeft er een goede column over geschreven.

Zoals met de voetbalplaatjes proberen de kinderen hun verzameling te vervolmaken door onderling te ruilen. Of door de mensen bij de kassa’s op te wachten: ‘Hebt u ook mini’s?’

Vandaag was er een ruilmiddag door AH zelf georganiseerd. Wie dubbele mini’s heeft, kan ze ruilen tegen mini’s die hij nog niet heeft. Je hoefde maar een lijstje te geven, en een AH medewerker/-ster pakte ze uit een bak. Mits ze voorradig waren natuurlijk.

De kleine heeft al bijna alle 50 mini’s bij elkaar gespaard en geruild. De laatste trofee tot dusver was een zak frites. Bij de AH zelf niet voorradig, maar wel bij een ander kindje. Geruild tegen een spiegelei.

Na het mini-ruilen moest de kleine naar zwemles.

En wat zagen we daar? De maxi-variant:

Jaren geleden heb ik een bridgetoernooi in Warschau gespeeld. Eind zeventiger jaren. Met vieren in de auto trokken we er naartoe. Eén van de tussenstops was Berlijn. Veel kan ik me er eerlijk gezegd niet van herinneren. Hier en daar een flard. Wat wel indruk maakte was de entourage bij de Muur. Prikkeldraad, veel bewaking, wachttorens.

In 1989 werd de Muur afgebroken. Een historisch gebeuren. Einde Koude Oorlog, zou je zeggen. Maar ook vrijheid voor de Oostduitse burgers. Het afbreken van de Muur was een hele happening. Van heinde en ver toog men er naartoe om liefst eigenhandig mee te helpen met slopen. Brokstukken werden verkocht als souvenir.

Kleine stukken muur bleven overeind. De meeste van die stukken werden ingepast in het algemeen architectonisch geheel. Niets herinnerde meer aan de Koude Oorlog.
Behalve een langer stuk Muur, de East Side Gallery. Dat stuk werd gekoesterd. Kunstenaars hebben er hun lusten op gebotvierd. Het stuk kwam onder monumentenzorg. Is een heuse toeristische attractie geworden.

Maar toch, de tijd schrijdt voort. Waar een projectontwikkelaar het voor het zeggen heeft, worden zelfs de meest robuuste muren geslecht. Monumentenzorg of niet. Een deel van de muur van de East Side Gallery staat de plannen van de ontwikkelaar in de weg om er luxeflats te bouwen. Weg ermee dus!
Waar men in 1989 stond te juichen bij het afbreken van de Muur, worden nu protestacties gehouden om te voorkomen dat de East Side Galllery verbrokkelt.

De kunstwerken worden weliswaar niet gesloopt, krijgen elders een nieuwe bestemming, maar het voelt nep aan.

Kunstprojecten of projecten die je na aan het hart liggen, daar moet je tegenwoordig wel iets voor doen om die gefinancieerd te krijgen. Je legt uit wat de bedoeling is van je project, en probeert middels crowdfunding zoveel geld bij elkaar te krijgen, dat het project financieel gezien van start kan gaan.

Zo wordt in Tilburg (netnummer 013) onder andere voor het project ‘Geluk op 13’ geld gevraagd middels crowdfunding.
Het leek kunstenaar Jeroen Neus een leuk idee om naar het geluksverhaal te vragen van mensen die op huisnummer 13 wonen. Foto’s mogen niet ontbreken. Juist voor de foto-expositie die het resultaat wordt van dit Geluk-op-13-project is geld nodig.

Wij hebben echter meer iets met huisnummer 11. Toen ik partner leerde kennen, woonde zij op nummer 11. We hebben er lange tijd heel gezellig gewoond. Maar ja, er gebeurden op een bepaald moment gekke dingen in de wijk, het voelde niet prettig meer.
We gingen verhuizen, dichter naar het centrum, naar een zeer sympathieke wijk. Ons huisnummer werd 11. We wonen er nog steeds.

Wij hebben regelmatig een paar dagen gebivakkeerd in Nesles-la-Vallée bij een goede vriend van zoon R. Een dorpje in de campagne op een klein uurtje rijden van Parijs. Als we daar zijn, glijdt alle spanning van het dagelijks leven in Tilburg van ons af. Een heerlijke plek om te toeven. Ook hij woont op huisnummer 11.

Koeien, varkens en kippen worden ter meerdere eer en glorie van de consumptie speciaal gefokt. Daar doen niet veel mensen moeilijk over. Nou ja, gedurende de tijd dat de beesten in ons midden zijn, moeten de beestjes wel een levenswaardig bestaan hebben.

De afgelopen dagen is West-Europa opgeschrikt door meldingen dat in verschillende consumptie-artikelen paardenvlees verwerkt zit. Nu is foutief labelen nooit goed, want als je rundvlees verwacht te eten, en het blijkt paardenvlees te zijn, dan is er iets mis.
(Wat ik me afvraag: hebben de consumenten echt geproefd dat het geen rundsvlees was, wat ze aten?)

Maar wat is er tegen paardenvlees? Het paard wordt niet speciaal gefokt voor de consumptie. Meestal wordt van paard consumptievlees gemaakt na bewezen diensten. Dus ethisch kun je er eigenlijk geen bezwaar tegen hebben, tegen het eten van paardenvlees. Vroeger lag het paardenvlees gewoon in de vitrines van de slagerij. Wij werden er nogal eens op uit gestuurd om een onsje paardenrookvlees te kopen, die was toch lekkerder dan rundsrookvlees. Paardenvlees is magerder en schijnt gezonder te zijn.

Tegenwoordig kun je nergens meer paardenvlees krijgen. Of je moet goed zoeken. In sommige restaurants staat paard nog wel op het menu, maar je hebt meer kans ergens struisvogel op het menu aan te treffen.

Kortom, je moet niet voor de gek gehouden worden bij wat je denkt te eten, maar de commotie rond paardenvlees op zich snap ik niet.