Het ei zei

Zoon R was een paar weken geleden weer terug verhuisd van Cardiff, Wales, naar Parijs. Zijn project in Cardiff was afgerond, de hang naar Frankrijk kreeg de overhand, en de combinatie van wonen in Parijs en werken voor zijn Engelse werkgever was mogelijk.

Aangezien wij wel toe waren aan een aantal dagen ‘andere omgeving’ en R de mogelijkheid bood bij hem te bivakkeren, was de beslissing snel genomen: de kerstdagen worden doorgebracht in Parijs.

Zoon R en vriend D hebben een appartement gevonden in Jourdain, een levendige wijk met een goede mix van winkels. Op loopafstand alles bij de hand. De Metro letterlijk voor de deur.
Nadeel: het appartement bevindt zich op de vierde verdieping. Geen lift. Oké, goed voor de conditie, maar het went niet echt.
Tweede nadeel: je kunt je auto nergens kwijt. De buurtbewoners die een auto hebben (R heeft de zijne verkocht), hebben een vergunning voor 1 euro per dag om ‘ergens’ in de omgeving hun auto te parkeren. Voor vreemde auto’s is geen plaats. Maar R heeft vrienden met twee parkeerplaatsen in hun appartementencomplex, waarvan ze er één niet gebruiken. Daar mochten wij onze auto stallen. Hield wel in, dat het op loop- en busafstand van 25 minuten was.

De momenten dat we eropuit trokken, geschiedden dus met het openbaar vervoer. De metro en de bus. In Parijs wordt nog het heerlijke systeem in het OV gehanteerd van kaartjes. Zowel geldig in de bus, als in de metro. Geen moeilijkdoenerij met inchecken en uitchecken via OV-chipkaarten. Je hoeft niks te activeren, geen extra geld op een pasje te zetten, kortom: waarom hebben we dit systeem niet in Nederland?

Ik had gehoord dat binnen het Grand Palais een schaatsbaan gerealiseerd was. Op zich is dat niet bijzonder, hier in Nederland zijn er ook allerlei indoor schaatsmogelijkheden, maar juist door de dakkoepels zou het er extra mooi uitzien. Helaas konden we niet zomaar naar binnen om te kijken, of we moesten in een lange rij staan, 12 euro betalen, en ook nog eigen schaatsen bij ons hebben. Dat feest ging niet door.

Wel zagen we onderweg langs de Avenue des Champs-Elysées veel kerstkraampjes, en ook wel aardige kerstversiering:

’s Avonds als de lichtjes aan zijn, schijnt het mooie effecten te geven.
Ook leerden we dat de mensen van de ambassade van Qatar van bonbons houden:

Londen heeft een hoog rad, Parijs heeft er ook één:

Hij staat aan de rand van Jardin des Tuileries. Vorig jaar was een ritje in het hoge rad nog gratis, dit jaar werd er entree voor geheven. We hebben niet gekeken hoeveel.

Op loopafstand van het appartement ligt het Parc des Buttes Chaumont. Weg van het verkeer:

Natuurlijk wordt er tijdens de kerstdagen ook gegeten. Het nationale kerstvoedsel in Frankrijk zijn oesters en coquilles Saint Jacques. Mensen staan ervoor in de rij. Wij hebben ze ook gegeten. Als ik heel eerlijk mag zijn: ik zou oesters niet onder de delicatesses scharen.

Zoon R heeft zich tijdens de kerstdagen uitgesloofd op culinair gebied. We aten op een tafelkleed, ‘ontworpen’ door de kleine toen ze ruim twee jaar was:

Eén van de gerechten die we aten, was een zelfgemaakte kaasfondue van Beaufort, Comté, Tomme de Savoie en Reblochon. Een heel (positief) verschil met de fondues die we hier in Tilburg nog wel eens uit een pakje klaarmaken.

We waren inderdaad een aantal dagen er helemaal uit.

De winkeliersvereniging Den Besterd in Tilburg dacht: je kan wel steeds praten over de Elfstedentocht, maar je zult hem ook een keer moeten organiseren.

Dat is afgelopen weekend gebeurd. Op het Besterdplein en doorheen de Besterdring stonden allerlei kraampjes die onderdeel vormden van een wandeltocht. Bij één van de winkels kon je een stempelkaart afhalen, waarna de tocht bij Leeuwarden kon beginnen. De eerste stempel. Waarna de tocht langs de andere stempelplaatsen geleid wordt.

Bij de ene kraam kreeg je iets lekkers op een stokje, bij de andere kon je sjoelen, of kreeg je een kop warme chocomel. Natuurlijk ontbrak het beroemde bruggetje bij Bartlehiem niet:

Het was een leuk opgezet parcours. Was je stempelkaart vol bij terugkomst aan de kraam van Leeuwarden, dan kreeg je het felbegeerde kruisje, en een klein presentje.

Voor de winkeliers een leuke manier om meer onder de aandacht te komen. Er was een gezellige sfeer, maar het was niet druk.

En nee, wij hebben het parcours niet gelopen, althans niet met een stempelkaart in de hand.

Het begon met de idee van een sneeuwpop:

Maar al snel was een sneeuwballengevecht leuker.
(Daar zijn geen foto’s van.)

We hadden een schadegeval, in maart van dit jaar.

We reden stapvoets (voor zover je in dit geval van stapvoets kunt spreken) één van de parkeergarages in, die het centrum van Tilburg rijk is. Het was druk. De route voerde ons naar boven. Af en toe even stoppen. Helaas beheerste onze voorganger de hellingproef niet. Tot tweemaal toe kwam de auto tegen onze voorbumper tot stilstand. Achter ons waren andere auto’s aangesloten, dus restte ons niets anders dan lijdzaam te ondergaan, totdat we een parkeerplaats gevonden hadden.

Het schadeformulier werd ingevuld (echt mijn pechdag, schreef de dame in kwestie er nog bij), een getuige kwam spontaan met een briefje aanlopen waarop zijn naam en telefoonnummer. We gingen ieder ons weegs.

Het formulier werd naar de verzekering opgestuurd, de auto werd naar de schadehersteller gebracht. Alles was prima zo.

Tot afgelopen week: een brief van de verzekering waarin gevraagd werd om nadere gegevens. Wat wil het geval: de tegenpartij bleek onderverzekerd, en niet te bereiken. Onze verzekering heeft nu contact gezocht met het waarborgfonds, en die wil nadere gegevens. Een getuige wordt nooit zomaar opgebeld, die wordt aangeschreven. Of wij maar even de getuige willen bellen, voor de adresgegevens.
Het maakt niet uit of de tegenpartij schuldig is, als onze verzekering geen geld los kan krijgen van de tegenpartij of van het waarborgfonds, dan kan dat consequenties hebben voor ONZE no-claimkorting.

Je houdt het niet voor mogelijk.

Ruim een jaar geleden zijn we overgestapt van analoge TV naar digitale TV. ‘Dat wordt de standaard’, aldus Ziggo. Meteen de telefoon en het internet laten inkapselen tot een 3-in-1 variant. En alles bleef het keurig netjes doen. Nou ja, de TV heeft hikjes. Dat schijnt te horen, als je digitaal kijkt.

Ter introductie van het overschakelen naar de digitale TV mochten we twee maanden naar de specifieke filmzenders kijken. Zenders, die normaal gesproken €19,95 per maand extra kosten. Partner heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt in ieder geval een aantal films op te nemen. Er komen geen slechte films op die zenders, maar na een week heb je het wel gezien. Herhalingen, heel weinig nieuwe aanvoer. Zo is er ook een database waaruit je films of documentaires op afroep kunt laten spelen. Van hetzelfde laken een pak.

Onlangs belde iemand van Ziggo met een aanbod: er waren drie HBO-zenders aan het digitale pakket toegevoegd. Als je die wilde bekijken kostte dat normaal gesproken €15,00 per maand extra, maar nu voor twee maanden €7,50. De HBO-zenders brengen naast films ook series en documentaires. Het leek partner wel wat.

Eerlijk gezegd: niks nieuws onder de zon. Ook weer veel herhalingen. Af en toe een aardige film, of een goede documentaire. Maar niet om een bedrag van €15,00 per maand extra te rechtvaardigen.

Er is echter iets anders aan de hand: we hebben al een paar keer meegemaakt dat een opgenomen film van een HBO-zender wel aangeeft dat-ie opgenomen is, maar niet afspeelt. Naar aanleiding van onze klacht hierover raadde Ziggo ons aan de TV terug te zetten naar de fabrieksinstellingen. Maar ja, toen moesten er bij het opnieuw opstarten codes ingevoerd worden. Sommige wisten we nog, andere gokten we.

Nu spelen de films en documentaires in de database van de HBO-zenders ook niet meer af. (Deden ze eerst wel). Zijn we in de weer geweest met HBO, kunnen we daarna geen programma’s via Uitzending Gemist meer bekijken of films uit een andere database. Moeten we eerst weer een tijdje gewoon naar TV kijken.

Kortom, afgezien van het feit dat de HBO-zenders geen toegevoegde waarde hebben op het al aanwezige aanbod, zorgen de zenders ook voor veel ander ongemak.

Onlangs was partner 25 jaar in dienst. Dat kon natuurlijk niet ongemerkt voorbij gaan. Volgens protocol had het bedrijf een bepaald budget om hier een feestelijk tintje aan te geven. De ideeën die we hadden, bleken boven het gegeven budget uit te komen.

We kwamen tot een tussenoplossing: het bedrijf zou voor de receptie zorgen, in de bedrijfskantine in Vught, het officiële gedeelte zeg maar, en partner zou voor een aantal genodigden gaan koken. Dat eten zou in een andere locatie gaan plaatsvinden, op loopafstand van waar de officiële receptie was.

Uiteindelijk zou partner voor 20 genodigden een maaltijd op tafel zetten.
Het leek haar een leuk idee om met een artisjok te beginnen:

Het viel echter niet mee om aan ruim 20 artisjokken te komen. Voor de artisjok loopt het seizoen in november ten einde. De groenteman op de vrijdagse markt durfde niet met zekerheid te zeggen of hij ze de week erop bij zich had, maar hij zou zijn best doen. ‘Maar denk eraan, ze zullen niet goedkoop zijn’. Het groentemannetje (nou ja, eigenlijk groentevrouwtje) in het centrum waar partner enige tijd geleden nog artisjokken gekocht had, en waar er nu nog drie in de winkel lagen, zou bij de groothandel informeren. ‘U wilt toch wel de Franse artisjokken, hè? Die zijn voller, groter dan de Italiaanse. De Italiaanse zullen misschien nog wel te krijgen zijn.’ Ja, we wilden Franse artisjokken. Later zou de groentevrouw opbellen, om te zeggen dat ze wel aan de artisjokken kon komen, maar voor een prijs die boven ons budget lag.

Inmiddels kwamen we op de zaterdagse markt een kraam tegen die volop artisjokken had. Tegen een betaalbare prijs. Meteen de hele inhoud van de kist opgekocht. De receptie en het eten zouden anderhalve week later plaatsvinden. Hoe blijven die artisjokken goed? Berichten op internet meldden, dat je ze het best kon bewaren onder vochtige handdoeken. Na een aantal dagen waren er toch een paar niet helemaal ‘comme il faut’.
Gelukkig had diezelfde kraam de zaterdag erop nog steeds artisjokken, tegen dezelfde prijs.

De rest van de maaltijd baarde niet zoveel zorgen. Het meeste moest natuurlijk wel allemaal van tevoren klaargemaakt worden, maar partner is een kei in het plannen van dat soort activiteiten.

Van de artisjok begin je de buitenste bladeren af te trekken. De onderkant van zo’n blaadje kun je uitzuigen. Partner had twee sausjes gemaakt waarin je het blaadje eerst kon soppen, voordat je het uitzoog. Als alle blaadjes van de artisjok afgetrokken zijn, stuit je op een touwachtig iets. Dat moet weg, dat is niet te eten. Maar dan word je ook echt beloond: het hart van de artisjok. Heerlijk.

Er waren er een paar die nog nooit een artisjok gegeten hadden. Ze waren blij verrast. Iedereen trouwens:

Na afloop kreeg iedereen een (koelkast)handje mee, waarin geklemd een opgerold stukje papier. Om iedereen te bedanken voor de aanwezigheid.
Het was een geslaagde dag.

Het was maar een klein artikeltje in de krant.
Dertien procent van de eenjarige baby’s is wel eens met een tablet of een I-Pad in de weer geweest. Ik stel me voor, dat ze in de buggy liggen met een tablet in de hand waar andere baby’s een rammelaar tot leven wekken, of een knuffel aan zich binden.
Ook was te lezen dat twintig procent van de tweejarigen met een smartphone speelt.

Het zijn ontwikkelingen die mijn pet ergens te boven gaan. Maar ja, die ouders denken natuurlijk ook: ik wil niet dat mijn kind op achterstand aan school begint. Je kunt niet vroeg genoeg beginnen het kind vroegwijs te maken. Het hele schoolwezen is erop gericht: kinderen moeten steeds jonger naar de crèche, de dagopvang, de peuterschool, enzovoort. Een beetje thuis aanrotzooien is er niet meer bij. Stel je voor, dan ontstaat er een leerachterstand.

Inmiddels zijn die eenjarige en tweejarige kinderen kleuters. Zogenoemde I-Pad kleuters. Het leuke is, dat de schoolleiding nu aan de ouders van die kinderen moet vragen om hun kinderen meer aan de PC te laten spelen, met een muis. Want op school zijn er PC’s met muizen aan een draadje. Die I-Pad kleuters snappen niets van de muis. Bovendien ontbreekt het hen aan de juiste coördinatie, want je moet iets buiten het scherm gebruiken om iets aan te sturen op het scherm. Er gaat een (heel andere) wereld voor hen open.

Wat dat betreft groeit onze kleine op met een PC en een muis aan een draadje. Ze is in het stadium dat ze net leert lezen. Laatst heeft ze e-mailtje gestuurd. De letters nog niet op de juiste plaats, want een woord schrijven is toch net iets anders dan een woord typen. Maar toch. Partner had in caps iets teruggestuurd. Ze vond het prachtig.

Overigens vond de kleine het gaver dat ze kon lezen wat partner teruggestuurd had, dan dat ze bepaalde handelingen op de computer onder de knie heeft.

Op de verjaardag van de broer van partner spraken we iemand wier zoon een oude boerderij helemaal gerestaureerd heeft. Daar heeft hij samen met zijn vriend zo’n zes jaar over gedaan. Nu zijn ze toe aan de puntjes op de i.

De ruimte waar eerst de koeien hun onderkomen hadden, gaat hij nu gebruiken om van tijd tot iets cultureels in de breedste zin van het woord, te brengen.

Afgelopen week heeft hij Karin Bruers, Henk van Straten en Björn van der Doelen bereid gevonden om acte de présence te geven. Karin Bruers kenden we al, van haar solo cabaretprogramma’s. Henk van Straten en Björn van der Doelen kenden we nog niet. Ze noemden hun optreden een werkvoorbereiding. Het stadium dat nog voor de try-out zit. De titel: ‘Geniet er maar van!’

En inderdaad, een heerlijk intieme ambiance:

Het thema van de avond was kinderen krijgen, het kind, zelf kind zijn. Kortom, alles rondom het kind. Om beurten lazen Henk en Karin voor uit eigen werk. Björn zong er af en toe een liedje tussendoor, in het Gools, want hij is geboren in Goirle.
Hier en daar werd aangegeven dat deze tekst hier wel wat veranderd kon worden, of die tekst daar. Ook moest de rol van de gitarist (Björn) wat actiever worden, in de vorm van spannende muziekroffels bij bepaalde passages. De teksten van Karin waren echter hilarisch. Die behoefden geen muzikale ondersteuning. Eerlijk gezegd.

De titel verwijst naar de situatie dat je net bevallen bent van een zoon of dochter, en dat er bezoek komt. Er wordt wat heen en weer gepraat, eindigend met: ‘Geniet er maar van!’ …en dan begint de hel pas…

Het mag dan een werkvoorbereiding heten, we hebben wel genoten, en het was weer eens heel wat anders dan anders.