Het ei zei

Het bekendste en grootste kringloopbedrijf in Tilburg is La Poubelle. Elke dag worden er karrenvrachten met gebruikte spullen binnen gebracht. Van alles. Niet alleen van particulieren die geen raad meer weten met hun overtollige spullen, maar ook hele inboedels van mensen die net overleden zijn. Spullen die oud zijn, spullen die nog goed te gebruiken zijn, spullen die kapot zijn, enzovoorts.

Vaak halen de spullen de winkel niet eens: het personeel dat inneemt legt nogal eens iets apart. Het wordt wel voor een zacht prijsje afgerekend, maar het publiek kan ernaar fluiten. Zo worden ook dingen apart gelegd die bijzonder zijn, of een speciale waarde hebben, die antiquarisch zijn, zeg maar.

Eens per jaar houdt La Poubelle een veiling met die opgespaarde producten. Afgelopen zaterdag was het weer zover.
We dachten, kom, we gaan daar ook eens naartoe. Nog nooit een echte veiling meegemaakt. De veilingmeester was iemand die nog bij Christie’s gewerkt heeft.

Er waren 100 kavels. Elk kavel wordt ingezet met een bepaald bedrag, waarna men kan opbieden. Er worden geen extra kosten gerekend wanneer je het kavel mag kopen, geen zogeheten veilingkosten. Heel soms heeft de eerste bieder prijs, maar in de meeste gevallen werd er flink geboden. Een scheermesjesslijper deed bijvoorbeeld 75 euro. 100 kavels. Dat werd toch wel een lange zit, ook al was er een pauze na de vijftigste kavel.

De veilingmeester deed het op zich best leuk. Een veiling leiden in een kringloopwinkel is toch net iets anders dan in een professioneel veilinghuis. Mooi om een keer mee te maken.

De basisschool waar kleindochter op zit, had een Vijfhoevendag georganiseerd, dat wil zeggen, enkele leerkrachten hebben Circus Tadaa uitgenodigd om een circus workshop te geven voor alle leerlingen. De naam Vijfhoevendag verwijst naar de naam van de school: BS De Vijfhoeven. Om zo’n dag enigszins gladjes te laten verlopen, werden ouders, opa’s en oma’s gevraagd mee te werken als begeleider.

Wat was de bedoeling?
De 210 leerlingen werden verdeeld over een rode groep (de onderbouw) en een gele groep (de bovenbouw). Elke groep werd weer verdeeld in een aantal subgroepen. Voor zowel de gele als de rode groep werd een act-parcours uitgestippeld. De subgroepjes mochten elke act uitproberen. Ballopen (op een grote houten bal je evenwicht zien te bewaren, en een eindje rollen), diabolo, equilibre (een stok laten balanceren op je hand, je kin, je voorhoofd, enzovoorts), koorddansen, fietsen (eenwielers, hele kleine fietsjes), trapeze, ladders (in twee losstaande ladders klimmen, plus variaties), jongleren, acrobatiek, goochelen.
De begeleiders werden verdeeld in technische begeleiding (de acts laten proeven) en groepsbegeleiding (een vaste subgroep onder je hoede nemen en van act naar act nemen, en de kinderen schminken).
Nadat de leerlingen geproefd hadden van elke circusmogelijkheid, mochten ze hun favoriete mogelijkheid kenbaar maken, waarna ze met gelijkgestemden een act moesten instuderen. Aan het eind van de dag werd een wervelende show opgevoerd, volledig door de leerlingen, hier en daar bijgestaan door de technische begeleiders. Er mogen natuurlijk geen ongelukken gebeuren. Mensen van Circus Tadaa zorgden voor de coördinatie, hielp iedereen op weg met creatieve ideeën, en lieten zien hoe je het beste een bepaald kunstje kunt uitvoeren.

Het was vermoeiend, maar iedereen heeft een geweldige dag gehad.

In het kader van 70 jaar bevrijding, heeft de Landmacht gedacht een kijkje te geven aan de burger in het reilen en zeilen van haar organisatie. De Landmachtdagen 2015.

De eenheden uit de omgeving van Tilburg (Vught, Oirschot) sloegen hun ‘kamp’ op in Tilburg, op het Pieter Vreedeplein. Bijna alles in de camouflagekleuren van de landmacht. Afgelopen woensdagmiddag 13 mei. Omdat wij ons woensdag ’s middags ontfermen over onze kleindochter, leek het ons een prima idee om haar kennis te laten maken met de militairen. Het vriendinnetje met wie ze afgesproken had om mee te spelen, namen we ook mee.

Het geheel was leuk opgezet. Niet alleen werd van alles tentoon gestald, maar met name voor de kinderen waren er nuttige opdrachtjes uit te voeren, of konden ze ervaren hoe de soldaten in de praktijk zich moesten behelpen.
Er was een ‘stormbaan’, je kon leren hoe je iemand moet reanimeren, er was een ‘hindernisbaan’, je ervaart dat het met een gasmasker op lastiger is om een taak uit te voeren. Eén van de hoogtepunten was de opdracht om een grote pin met een takelmachine in een afgezaagde wegpion te laten zakken. (Spijker poepen noemen ze het.) Kinderen kregen een takenkaart, waarop parafen verzameld moeten worden. Als de kaart vol is, krijg je een Landmachtcertificaat.
Wij vonden het interessant om allemaal te zien, en kleindochter en vriendin vonden het geweldig.

Als klap op de vuurpijl mocht kleindochter voelen hoe zwaar de volle bepakking van een soldaat is. Ze bezweek bijna.
Heerlijke middag. Het weer was ook geweldig.

Praag is een echte toeristenstad. Busladingen vol. Groepen die rond een gids drommen, en even later weer verder lopen. Elke gids met zijn/haar eigen herkenningsteken. Zo liepen wij ook achter een gids aan. Vanwege de grootte van de groep was niet altijd te verstaan wat gezegd werd. En dat lieten we maar zo.

Er is veel moois te zien. In een zijstraatje een Joodse synagoge. Iets verderop het oudste Jiddische uurwerk. Pleinen die verlevendigd worden met muziekbandjes, of eenmansacties. En schoongehouden worden. Je komt er een winkel, annex museumpje van Belgische chocola tegen, maar wij vielen meer voor de Praagse chocola. Veel verwijzingen naar Kafka.

Praag kent een benedenstad en een bovenstad. Beneden bevinden zich de pleinen en veel kerken en andere gebouwen die nauw verweven zijn met het Katholieke geloof. Want dat geloof week niet, ondanks het communisme. Boven bevindt zich de Praagse Burcht. Een heel complex, waarvan de St Vituskathedraal het belangrijkste onderdeel vormt.
In Naarden staat trouwens de Vituskerk. Dat schept een band. Dat zal de reden zijn dat op een briefje van 200 Tsjechische kronen onder andere de vesting van Naarden afgebeeld staat.

Via de Karelsbrug liep je van de bovenstad naar de benedenstad. Het was sowieso veel lopen. En dan is het prettig dat er een terrasje aan het water was, waar we heerlijk van de pivo konden genieten. Vanaf dat terrasje hadden we zicht op een rode spriet die heen en weer bewoog. We dachten eerst: dat zal het astrologisch uurwerk wel zijn, maar nee, dat uurwerk bevond zich meer in het centrum van de benedenstad. Dat hebben we gemist. Het is ons nog niet duidelijk wat die spriet wel is.
– Ik ben inmiddels via image search iets wijzer geworden: die rode spriet is een metronoom.

Of een busreis via EffeWeg voor herhaling vatbaar is: voorlopig niet in ieder geval.
We hebben ons drie volle dagen in ieder geval cultureel flink kunnen laven. Dan moet je een eventuele vermoeidheid op de koop toe nemen. We hadden het niet willen missen.

We dachten, kom, doe eens gek, boek eens een busreis via EffeWeg. Vijf dagen Praag en omgeving. Dat wil zeggen, één dag heen, één dag terug en drie dagen effectief in Tsjechië. Je zou verwachten, dat de bus enig comfort zou bieden qua beenruimte, omdat je toch (inclusief pauzes) zo’n elf uur onderweg bent. Maar dat viel tegen.

De Tsjechen leven niet zo gek lang niet meer onder communistisch bewind. Aan de oudere Tsjech is dat wel te merken: ze kijken allemaal serieus. Een lachje kan er zelden van af. Tijdens het communistisch bewind werd lachen in het openbaar vaak gezien als een soort protest tegen het communisme. Tijdens het communisme werd er voor je gedacht, dat was makkelijk, maar nu moet je zelf gaan denken. Dat valt voor de ouderen niet altijd mee.
Tsjechië kent ook die typische Oostblokbouw. Alleen dat grauwe is vervangen door vrolijke kleuren. Je wordt er echt blij van.
Tijdens het communisme kende Tsjechië nauwelijks werkloosheid. Er werd voor deze of gene altijd wel voor een baantje gezorgd. Na de omwenteling heerst er ook in Tsjechië veel werkloosheid. De streek rondom Praag is een gebied waar veel zilverzand gewonnen wordt. Een hoogwaardig zand voor kristal en glas. Er waren dan ook veel glasfabrieken. De meeste hebben moeten sluiten, vanwege de marktwerking. Een honderd jaar oude glasfabriek in Novy Bor bestaat nog steeds. De fabriek werkt in opdracht. Alles handmatig. Om de loonkosten te drukken worden er veel gestraften te werk gesteld. Die hebben een speciaal shirt aan, waarop de tekst ‘straz’ achter op de rug staat. Het zijn geen zware criminelen, maar mensen die bepaalde boetes niet betaald hebben, of geen alimentatie meer betaald hebben. Een deel van de glasverkoop (er is een winkeltje bij de fabriek) wordt gebruikt om de slachtoffers schadeloos te stellen.
Het is er natuurlijk heel warm in de fabriek. Dorst wordt meestral gelest met bier.
Je ziet, je kunt heel die glasblazerij niet geautomatiseerd noemen.Het ziet er allemaal heel agamemnis uit. De eindproducten mogen er desondanks wezen.
Nog wat glazen kunstcreaties. Een toekanboom bijvoorbeeld, of bij wijze van rotondekunst een glazen punker.
Volgende keer iets over Praag.

Eens heette de boekwinkel Gianotten, toen Selexyz, toen Polare, en nu na het debacle van Polare GianottenMutsaers. Drijvende kracht achter de winkel is Marlous Mutsaers. Ze heeft alle wisselingen meegemaakt. Met crowdfunding en eigen geld heeft zij de boekwinkel gekocht.
Om mensen te trekken en om mensen de gelegenheid te geven op hun gemak wat te lezen, is er een koffiecorner bij de winkel gecreëerd. Sinds kort krijg je zelfs koekjes bij de koffie met het logo van GianottenMutsaers erop getekend.
Ook is er een podium gebouwd. Om de schrijvers die een voordracht of lezing komen houden letterlijk een podium te geven. Gisteravond mocht Renate Dorrestein het spits afbijten.

Ze had het over het schrijven, ze vertelde over de achterliggende gedachte van de onderwerpkeuze van haar boeken, en las wat voor uit haar laatste boek, ‘Weerwater’.
Zij is van de school die wel weet waar haar boek over zal gaan (iets uit haar leven, een artikeltje in de krant), maar niet altijd hoe dat tot stand moet komen. Ze schrijft en herschrijft en herschrijft. En gooit soms alles weer weg. Voordat haar debuut op de markt kwam, had ze al twaalf complete romans de prullenbak in gegooid.
Ze vindt dan ook dat je als beginnend schrijver niet te snel tevreden moet zijn met je eerste boek. Recensenten zullen wel de moeite nemen om het eerste boek te lezen, en er een oordeel over vellen, maar als die niet zo positief is, zullen ze niet snel geneigd zijn een eventueel tweede boek te recenseren. De uitgever staat ook minder hard te trappelen om een tweede boek uit te geven.
Dat tweede boek is eigenlijk een boek waar vaak iets mis mee is, aldus Renate Dorrestein. De verwachtingen zijn hoog gespannen, maar kunnen vaak net niet waargemaakt worden. Het oeuvre begint dan ook vanaf het derde boek.

Renate heeft een prettige manier van vertellen. Ze weet mooie verhalen op te diepen als antwoord op vragen die na afloop van de voordracht vanuit de zaal gesteld werden.

We hebben genoten van de avond.

Eens per jaar wordt binnen de familie van partner een wandeltocht(je) bedacht als middel om op een andere manier bij elkaar te zijn. Dit jaar liepen we een wandelroute die Natuurmonumenten in het natuurgebied van landgoed Huis ter Heide bij het plaatsje De Moer uitgezet heeft. Een route die veelal door bossen ging. Een deel van de route doorkruiste een gebied waar Schotse Hooglanders hielpen aan het beheer van de natuur. Het werd dan ook omheind door schrikdraad. We kwamen veel uitwerpselen tegen, maar ze lieten zich niet in de buurt zien. Op een bepaald moment ja, toen zag je in de verte drie Hooglanders grazen. We waren toevallig het bosachtige gebied even uit. Liepen langs water. Bij het water vind ik het toch prettiger toeven. Bossen benauwen me. Je voelt je altijd zo opgesloten.
Het was een gezellig samenzijn. En heerlijk uitgewaaid.

Bijna een jaar geleden zagen we voor zoon O een leuk verjaardagscadeau bij de Primera. Een tafelaansteker van Zippo. Nog afgeprijsd ook.

Hij raakt zijn aanstekers altijd kwijt, maar deze zal dat lot niet ondergaan. Hij was er blij mee. Een tijdje later: er komt geen gas uit. Ik heb hem wel gevuld, maar hij doet verder niets.

We hadden ergens opgevangen dat Zippo een levenslange garantie geeft op haar produkten. Dat gingen we uittesten. Terug naar de Primera. Die nam de Zippo in. De eigenaresse van de winkel kon zich de verkoop nog herinneren, en beloofde dat ze er alles aan zou doen om weer een werkend toestel te leveren. Maar dat zou wel enige tijd duren, want de vertegenwoordiger was net geweest. We hadden geen haast.

Echter, Sinterklaas naderde en dan zou het wel leuk zijn als de aansteker nu als sinterklaascadeau gegeven kon worden. We informeerden eens bij de Primera. Misschien was die wel zoekgeraakt. Je weet nooit.

Mee nee. De Zippo was onverrichterzake teruggekomen van de eigen werkplaats. Ze konden het euvel niet verhelpen. Inmiddels was de aansteker opgestuurd naar de fabriek van Zippo zelf. Het kon nog wel een tijdje duren.

En jawel hoor: afgelopen zaterdag kon de aansteker opgehaald worden. Gerepareerd. Geheel gratis.

En daarom verdient de eigenaresse van de Primera een warme douche. Nou ja, we hebben haar een taartje gegeven. ‘Voor bij de koffie.’