Het ei zei

Draagt iemand nog zo’n gewoon hemd? Volgens mij heeft het T-shirt de functie van de hemd overgenomen. Ik draag vooral in de winter een T-shirt onder mijn blouses/overhemden. Als pyjamajasje draag ik ook altijd een T-shirt.

Ondanks het feit dat ik mijn T-shirt onder een overhemd draag, vind ik toch leuk om T-shirts te hebben met een opdruk. Maar dan wel een opdruk waar ik zelf iets mee gehad heb. Of nog heb. T-shirts met het opdruk van I Muvrini, van Runrig, van Ogham, van The Fureys, van The Shins. Maar ook van Wereldburgers.nl, van Man bijt Hond, van een siroopverkoper in Nicaragua, van Hannover Wereldtentoonstelling 2000 of van GoldReefCity in Johannesburg.
Via Lien, die niet meer blogt, heb ik ooit een T-shirt gewonnen van Poiesz. ‘Wij staan 100% achter Oranje’. Nooit van Poiesz gehoord, totdat we eerder dit jaar in Friesland waren en in Sneek een supermarkt tegenkwamen met die naam.
Bij een tentoonstelling van Herman Brood had ik de kans T-shirts te kopen met werken van hem als opdruk. €25,00 vond ik toch net iets teveel van het goede.

De meeste T-shirts worden regelmatig gedragen. Een aantal zijn te klein, en liggen als collector’s item in de kast. Er zijn er ook die stuk gedragen zijn. Daar heb ik nu de opdruk van afgeknipt. Misschien dat ze een tweede leven krijgen op een blanco T-shirt:

Wij waren er ook even op uit getrokken. Al die braderieachtige toestanden zijn ons pakkie an niet, maar het Leijpark in Tilburg had ook wat te bieden. Het park waar tot twee jaar geleden het Festival Mundial georganiseerd werd.

Veel kraampjes met vooral kringloopwaar. Een poppentheater, judo, schaken, kruisboogschieten, speelparadijs in de vorm van kastelen, eten en drinken natuurlijk.

Er stonden ook drie reuzen opgesteld. Er bestaat een heus Tilburgs Reuzengenootschap.
Nederland kent niet echt een (stads)reuzengeschiedenis. In totaal zijn er 17. Vergelijk België: ruim 1200. Maar Tilburg, samen met Berkel-Enschot en Udenhout, heeft er drie. Je kunt niet zomaar een reus bouwen, en zeggen: ‘Nu heb ik een stadsreus’ Nee, de reusachtige poppen moeten iets voor de stad betekend hebben. Als de poppen het keurmerk ‘goed’ opgeplakt hebben gekregen, worden ze als echte burgers ingeschreven in het register van de burgerlijke stand. Ja, het is een serieuze business.

De poppen hebben aan de binnenkant een ijzeren raamwerk, dat uit drie delen bestaat. Tenslotte moeten ze ook vervoerd kunnen worden. Het onderste raamwerk heeft twee dwarsstangen waaraan kussentjes bevestigd zijn, zodanig dat je de pop op je schouders kunt nemen, en er als echte reus mee kunt lopen. Zwaar is de pop niet. De pop in evenwicht houden, dat is het lastigste.

Zoon R en vriend D komen elk jaar naar Nederland om Koninginnedag te vieren. In Amsterdam. Dit jaar dan Koningsdag. Het feest zal er niet anders door worden. Terwijl ze in voorgaande jaren een appartementje gehuurd hadden, besloten ze dit jaar met een Mercedesbus naar Amsterdam te gaan. Genoeg ruimte om achterin te slapen. Luchtbed, slaapzakken en koelbox mee. Onderweg vanuit Frankrijk in Tilburg even stoppen om bij ons de koelbox te vullen. Ze hebben ergens in de Jordaan een parkeerplek kunnen vinden. De parkeermeter vond dat er vanaf vrijdagavond 25 april 22.00 uur tot en met zondagochtend 27 april 10.00 uur slechts €5,34 betaald hoefde te worden. R was de koning te rijk. Onverwachte meevaller. Ze hebben verder genoten van de festiviteiten.

Vorig jaar had partner een iPad gekocht. Van Apple. Inmiddels is ze daarmee min of meer getrouwd. Een paar weken geleden echter merkte ze dat de iPad steeds korter deed met een volle accu. Je zag het groene streepje van de batterij kleiner worden.

Op naar de winkel. ‘Ja nee, dat kan ik zo niet zien. U zult naar de technische dienst moeten. Die zit hier om het hoekje.’ Daar stond echter een hele rij. Geen zin om achter in de rij aan te sluiten. De garantietermijn was tenslotte twee jaar.

Omdat onze PC nog op Windows XP draait, en regelmatig vastloopt wanneer er veel beweging op het scherm is (de grafische kaart schijnt niet goed meer te zijn), is die zeker aan vervanging toe.
Het werd een Apple, een iMac. De grote wens van partner. Toevallig was er een aanbieding.

Ik moet zeggen: de iMac ziet er ontzettend mooi uit. Het computergebeuren zit in de monitor, zo lijkt het. In ieder geval heb je geen aparte kast meer. Scheelt veel ruimte.

Echter: hoe ik ook zocht, ik kon geen CD-drive vinden. Da’s verrekte lastig. Laatst kwam iemand langs om wat foto’s te laten zien die op een CD staan. Helaas pindakaas, zet maar over op een USB-stick.

Het Mailonderdeel is, als je het eenmaal door hebt, heel gebruiksvriendelijk. Met een paar drukken op de knop, kunnen we nu drie mailadressen naar voren toveren. Dat was eerst toch wel wat omslachtiger.

Maar ja, dan wil je een é typen via Alt 130, zoals ik gewend was, maar dat pikt Apple niet. Ik heb via internet moeten opzoeken hoe ik bijv een ö moet typen, of een ç, enzovoorts. Terwijl ik die Alt zoveel zo prettig vond.

Toen wij de iMac kochten heb ik nog speciaal gevraagd of er gewoon Excel en Word bestanden op gelezen en bewerkt kunnen worden, en of bestanden van Apple (Apple werkt met Numbers en Pages) ook opgeslagen kunnen worden als Excel en Wordbestand. Ja, dat kon.
Toen ik echter vanaf mijn USB-stick mijn CV opriep, bleek dat Apple enkele functionaliteiten niet ondersteunde, en de pasfoto er maar voor het gemak vanaf gehaald heeft. Het CV was opgesteld in Word. Zeer slordig van Apple.
Ik snap niet dat Apple met Numbers en Pages werkt. Geen enkel bedrijf werkt daarmee.

Het zal nog wel enige tijd duren eer ik makkelijk op de iMac kan werken. In ieder geval heb ik mijn laptop nog. Probleem is echter, dat daar geen Excel en Word op zit.

Jaren geleden hebben we eens een kraam op een rommelmarkt gehuurd om van een aantal van onze overtollige spullen af te komen. We hadden toen wel wat verkocht, maar een gat sloeg het niet. We zijn niet in de wieg gelegd als verkopers.

Afgelopen zondag deed partner een nieuwe poging. Samen met haar zus, en een viertal kennissen kregen ze de beschikking over tien tafels. Anderhalf uur voordat de zaal open zou gaan, mochten de verkopers naar binnen om hun tafels in te richten. Natuurlijk hadden wij ons enigszins verkeken op de afmetingen van de ons toebedeelde tafels. In no time lag ons deel vol. Enkele dozen onder de tafels geschoven, maar de rest moest toch echt in de auto en in het karretje blijven. ‘Als de verkoop hard gaat, kunnen we altijd nog bij pakken.’

Een merkwaardig fenomeen speelde zich af: je zou verwachten dat de mensen die hun spulletjes ter verkoop aanboden, dit deden om ruimte te kweken, om adem te kunnen halen, om meer loopruimte in huis te hebben, meer kastruimte, noem maar op. Als de inkomsten het staangeld overtreffen, is dat meegenomen. Maar nee. Zodra de verkopers de spulletjes op hun tafels uitgestald hadden, liepen ze rond langs de andere kraamhouders. Op zoek naar krenten in de pap. Nog voor het publiek maar de kans kreeg om een bepaald gewild product te kopen. En zo kan het gebeuren dat je met net zoveel spullen weggaat als dat je gekomen bent. Voor veel mensen/verkopers zijn die rommelmarkten meer ruilbeurzen.

Partner had redelijke zaken gedaan. Maar het ging nou ook weer niet zo goed, dat er vanuit het karretje bijgevuld moest worden.

Er komt vast nog een volgende gelegenheid.

Alweer enige tijd geleden zijn we overgestapt naar het 3-in-1 principe. TV, telefoon en internet. Dat brachten we onder bij Ziggo. De PC ligt nog aan een kabel, maar de laptop en Ipad gaan draadloos. We hebben dus een Wifi-modem. Om de telefoon van analoog naar digitaal over te schakelen, moesten kabeltjes vervangen worden. De oude KPN-uitgang voldeed niet meer. Alles weggewerkt achter een verplaatsbare kast. De kabel van modem naar PC was ook niet zichtbaar.

Lange tijd ging het goed. Op het hikken van de TV na. Dat schijnt erbij te horen, bij digitale TV. Het beeld mag dan wel helderder zijn bij digitale TV, maar het geluid bij de analoge TV was toch een stuk prettiger. Maar toen ging Ziggo enkele updates uitvoeren: de snelheid werd verhoogd, wifispots deden haar entree, en meer kleinere aanpassingen. Werkzaamheden in onze buurt werden keurig van te voren aangekondigd. Gevolg van deze werkzaamheden was dat op bepaalde momenten de wifi er plots mee ophoudt. Of, dat wanneer je gebeld had, dat daarna de wifi het niet meer deed. Om de wifi weer aan de praat te krijgen, moest de kast verschoven, en de modem gereset.

Zo ging het niet langer. Ziggo gebeld. Die zou een mannetje sturen. Gratis, ‘want service staat hoog in ons vaandel.’

‘O, maar ik zie het al. De modem ligt helemaal verkeerd. Die moet in de meterkast. Daar komt het signaal binnen.’

Alles werd omgebouwd. Maar toen moest er een kabel van de modem in de meterkast naar de PC. De oorspronkelijke kabel was veel te kort. De kabel loopt door de gang naar een hoek in de kamer waar de PC staat. Een wit snoer op een zwarte vloer. Goed wegwerken lukt niet. ‘Moderne tijden, hè!’

‘Hebt u trouwens nog een varkenssnuitje?’ Het telefoongebeuren moest weer in de oude staat hersteld worden. ‘Moderne tijden, hè!’

Nog steeds zijn er momenten dat de wifi er plots mee ophoudt. Niet te voorspellen wanneer. Eén voordeel: om de modem te resetten hoef ik geen kast meer te verplaatsen.
Moderne tijden.

Ik draag nooit een horloge. Ooit wel, maar het horloge hinderde. Ach, er is altijd wel een uurwerk in de buurt, als je perse wilt weten hoe laat het is. En bovendien, bijna iedereen heeft tegenwoordig een mobieltje, ook ik, die geeft ook de tijd aan.

Tijd naast mijn bed vind ik wèl makkelijk; ’s morgens weten hoe laat het is, is handig. Toch zet ik zelden de wekker. Ja, als je naar Schiphol moet, en achterlijk vroeg moet vertrekken. Oké, ik word wel eens half wakker, kijk op het klokje hoe laat het is, en slaap weer verder. Ik heb me bijna nooit verslapen.

Maar dan moet het klokje wel gelijk lopen natuurlijk. Laatst keek ik ook op de wekker, zag dat het kwart over 5 was, en draaide me nog eens heerlijk om. Bleek dat de wekker stil stond. Het was inmiddels over achten.

Ik kan dus niet zeggen, dat ik een ingebouwde klok heb.

Een medewerkster van Gianotten Tilburg maakte ons onlangs deelgenoot van een foto die zij net gemaakt had van iemand in de winkel die een linnen tasje bij zich had met een oud logo van Gianotten. Het ging natuurlijk om dat tasje. Dat het de tand des tijds doorstaan had, en nog steeds gebruikt wordt.

Ik herkende het tasje ook. Ik dacht zelfs dat ik er ook één had. Ik ging zoeken. Maar nee. Ik kwam wel veel andere linnen tasjes tegen.

Een selectie:

De laatste, die van Dille en Kamille neigt meer naar canvas. Die is destijds in Gent gekocht. Die gebruik ik nu als mijn ‘werktas’.

Een rage. Een hype? Sinds enige tijd wordt in mijn omgeving heel fanatiek het spel Candy Crush Saga gespeeld. Partner speelt het, zoon O met schoondochter en zelfs kleindochter spelen het, neven en nichten van partners kant met aanhang spelen het, vrienden van partner spelen het. Zelfs kennissen uit Frankrijk en Hongkong.

Candy Crush is een onlinespel dat gekoppeld is aan Facebook. Het heeft heel veel levels. Om het volgende level te halen moet je bepaalde opdrachten met goed gevolg uitgevoerd hebben. Maar om die levels te spelen heb je levens nodig. Enerzijds krijg je die levens automatisch na elk half uur, met een maximum van vijf, anderzijds kun je levens aan je Facebookvrienden vragen. Vandaar dus de koppeling met Facebook. In het parcours dat je via de verschillende levels aflegt kun je ook zien waar je medespelers zijn. ‘Moet je die ijsbeer zien (vriendin van partner), die staat al daar!’ Een zeker wedstrijdelement erin verweven, ja, dat mag ik wel. Zolang het niet frustreert.

De levels zijn niet makkelijk. Het kan gebeuren dat je er dagen over doet om het volgende level te halen. Gemopper alom. ‘En ik kan niet verder, want ik ben dood, ik heb geen levens meer, moet ik weer een half uur wachten, en die vrienden van mij zijn niet scheutig met schenken van levens aan mij….’

Nee, ik ben zelf (nog) niet begonnen aan het spel. Die koppeling met Facebook zint me niet zo. Facebook neemt het toch al niet zo nauw met de privacy, maar via dat spel lijkt mij het einde helemaal zoek.

Het spel is heel verslavend. Daar heb ik even geen tijd voor. Ik loop nog veel leesvoer achter.