Het ei zei

Vorige week ben ik begonnen bij ASEGA Media.

Kennismaken met de andere medewerkers, beetje oriënteren, een lijstje met aandachtspunten doornemen, en aan de slag. Althans, dat was de bedoeling. De computer moest echter opgeschoond worden, en gescand worden op onregelmatigheden. Dat zou nog wel even duren. Een kort dagje.

Nadat de computer de volgende dag nog enkele updates uitgevoerd had, kon ik daadwerkelijk aan de slag: mijn eigen mailadres installeren, de verschillende inlogcodes en wachtwoorden uitproberen, het interne systeem verkennen en printopdrachten uitproberen. Dat laatste was maar goed ook: er zijn twee printers, in een andere ruimte, maar die stonden in de computer niet goed aangemeld.

ASEGA Media huurt het pand waarin ze zit van het Mommerskwartier, waar ook het Textielmuseum onder valt. Zodra je binnen bent, ga je naar boven, met de trap. Ik kan me voorstellen dat het eens een gewoon woonhuis geweest is. Het ademt een gezellige sfeer. Op deze verdieping werken twee freelancers die elk hun eigen bedrijfje hebben: Cabbage, dat zich vooral op vormgeven richt, en Camiel Fotografie. Nou ja, dat zegt het al. Ze werken nauw samen met ASEGA.

Op de middenverdieping ook de kantine. Maak je geen illusies van roestvrijstaal design waar je als in een lopend buffet kunt kiezen uit allerhande snacks, slaatjes en broodjes. Nee, er staat een grote houten tafel, een koelkast, een koffiezetapparaat en een tosti-apparaat. Tussen de middag wordt in principe gezamelijk gegeten. Iemand koopt brood, beleg, melk en sap in. Er wordt geturfd wie mee eet, bijgehouden wie welke kosten maakt, en er wordt eens per maand afgerekend. Ik mag zo’n systeem wel. Zoals alles informeel is. Het is heel gezellig allemaal.

Op de bovenverdieping gebeurt het: daar werken de mensen van ASEGA. TilburgT, Inyourpocket, Mariken, Meer?, Quats en het programmaboekje van Festival Mundial zijn een aantal bladen die via ASEGA uitgegeven worden. Veel van die bladen worden gratis verspreid. Om kosten te dekken zijn advertenties nodig. Met een aantal bedrijven is een langdurig contract, maar er moeten toch steeds nieuwe adverteerders aangeboord worden. Daar houdt de directeur zich vooral mee bezig. En hij probeert natuurlijk nieuwe opdrachten binnen te halen. Er is een radacteur, regelmatig bijgestaan door een stagiair(e). En de medewerkers die de voortgang van nieuwe nummers van de verschillende titels in de gaten houden. De deadlines bewaken.

Omdat de directeur veel en route is, de meeste afspraken vinden buitenshuis plaats, mag ik me in diens kamer achter zijn bureau gaan nestelen:

Ik voel me er nu al thuis….

Soms komt er uit de koker van het UWV nog iets positiefs: ik had laatst weer het periodieke gesprek met één van de medewerkers. Na de plichtplegingen van hoe het met solliciteren ging enzo, wapperde ze met een vacature. Of dat misschien iets voor mij was? Een vacature die nog niet voor iedereen zichtbaar is.

Asega Media zoekt een parttime administratief medewerker. Een soort manusje-van-alles, waarbij de nadruk zal liggen op debiteurenbeheer, facturatie en het bijhouden van allerlei administratieve lijsten.

Dat leek me inderdaad wel iets. Ik heb erop gesolliciteerd. Een telefoontje er achteraan door mijn werkcoach zorgde voor een (versneld) sollicitatiegesprek.

Asega is in de uitgeefwereld van bladen één van de weinige bedrijfjes, dat ondanks de crisis groeit. Allerlei werkzaamheden die de directeur zelf deed, blijven liggen. Hij komt er niet meer aan toe. Er wordt dus een min of meer nieuwe functie gecreëerd. In die zin moet de functie qua inhoud nog geconcretiseerd worden, hoewel er een aantal kerntaken duidelijk zijn: de debiteurenbewaking onder andere dus. Het aantal uren kan op termijn uitgebreid worden. Ik ervaarde een informele, gezellige sfeer.

De directuer/werkgever twijfelde of hij mij zou aannemen met een proeftijd of met een proefplaatsing. Hij gaf de voorkeur aan een proefplaatsing. Dan werk ik daar met behoud van uitkering. Na twee of drie maanden loopt dat automatisch over in een normaal contract, bij gebleken geschiktheid.

De formulieren zijn getekend. Het is nu zaak dat het UWV haar goedkeuring over die proefplaatsing uitspreekt. Zij gaat tenslotte over de uitkeringen.

Mijn werkcoach van het Mobiliteits Centrum verwacht echter geen moeilijkheden.

‘Is penningmeester in het Bestuur van Dress for Success niet iets voor jou? Afdeling Tilburg. Er is een vacature.’

Ik had al wel van deze organisatie gehoord en gelezen, maar me er niet echt in verdiept. Mensen die het niet breed hebben, kunnen bij Dress for Success zich kleding laten aanmeten waarmee ze goed voor de dag komen tijdens een sollicitatiegesprek. Deze kleding mogen ze houden. Worden de sollicitanten daadwerkelijk aangenomen, mogen ze nog een keer terugkomen om een ander set kleren uit te zoeken. Het concept bestaat al langer, maar in Tilburg is het idee in 2006 geboren, en in 2008 in de praktijk gaan lopen.

Vanochtend had ik een kennismakingsgesprek met de drie coördinatoren. Dat verliep heel gezellig en positief. Toevallig kende ik één van de oprichters. Zij had destijds nog als vrijwilligster bij de wereldwinkel gewerkt. Dat schept een band.

Na afloop van het gesprek kreeg ik nog een VIP behandeling: alsof ik een klant was op zoek naar gepaste kleding. Vooraf wordt namelijk bepaald welke kleuren jou het beste staan. Welke kleuren jouw gezicht het best ‘ophalen’. Daarvoor worden twee lappen stof gebruikt. De éne goudkleurig, met aan de andere kant verschillende banen kleuren die bij die goudkleurige, zachte kleur horen. De andere lap is zilverkleurig, de koele kleur, met aan de andere zijde daaraan gerelateerde banen kleuren. Mij zouden de kleuren in het koele spectrum geadviseerd worden.

Vanmiddag kreeg ik al een telefoontje. Unaniem zagen ze mij wel als penningmeester in hun Bestuur. Er volgt binnenkort een gesprek met de Bestuursleden zelf. Vooral die met de huidige penningmeester is natuurlijk belangrijk.

Het is weliswaar geen betaalde baan, maar ik heb er wel zin in.

Ik had een afspraak bij het UWV. Als je in ‘het systeem’ zit, dan heb je dat eens in de zoveel tijd. Er wordt wat heen en weer gepraat over het gaat enzo. En er wordt gevraagd naar jouw inspanningen om werk te vinden.

Ik vertel over de discrepantie tussen de softwarepakketten waarmee ik tijdens mijn functie als financieel administratief medewerker gewend was te werken, en de pakketten waarmee nu gewerkt wordt. Ik zal het werken met die voor mij min of meer nieuwe systemen snel onder de knie hebben, maar kandidaten die al gewend zijn hiermee te werken, zullen de voorkeur krijgen in een sollicitatiegevecht.

Hier kunnen we wat aan doen, sprak de UWV-dame blij. We kunnen u een proefplaatsing aanbieden. Dat houdt in dat u een drietal maanden bij een werkgever werkt zonder dat de werkgever loon voor u kwijt is, want uw uitkering loopt gewoon door. Hooguit zal de werkgever een verzekering moeten afsluiten. U krijgt dan de tijd om het voor u nieuwe systeem eigen te maken. Leek me prima.

De dame ging naar achter om iets te halen. Kwam ze terug met een folder over hoe proefplaatsing werkt. ‘Ik dacht dat u al met de naam van een werkgever over de brug zou komen’, zeg ik. Maar nee, ik zou eerst voor een sollicitatiegesprek uitgenodigd moeten worden, voordat deze constructie van stal gehaald kan worden. En het is niet de bedoeling om van te voren in een sollicitatiebrief aan te geven dat de mogelijkheid van een proefplaatsing bestaat. Elk geval moet apart beoordeeld worden. De werkgever mag er ook weer geen misbruik van maken.

Kortom, zo’n proefplaatsing is leuk, maar zal in de praktijk niet werken.

Ik heb een aantal maanden twee dagen in de week een zogeheten sollicitatietraining gevolgd. In het begin werd de aandacht vooral gevestigd op het doorgronden van jezelf (wat wil je, wat kun je, wat zijn je sterke punten, wat zijn je zwakke punten, enzovoorts). Daarna kwamen de vacature-analyse en het schrijven van een sollicitatiebrief aan bod. Een CV wordt gemaakt, de lay-out moet kloppen. Nuttige zaken.

Nu nog vacatures vinden, waarmee je iets kunt. Je maakt jobalerts aan. Je bezoekt vacaturesites, geeft trefwoorden op en de straal waarbinnen, vanuit Tilburg gezien, de vacature moet zijn. Er komt een lijstje mogelijkheden. Vacatures waarin functie-eisen genoemd worden die in de richting komen van wat jouw mogelijkheden zijn, daar reageer je op. Het merendeel van de vacatures blijkt ondergebracht te zijn bij werving en selectiebureaus. Het profiel blijkt in de meeste gevallen niet overeen te komen met de wensen van de opdrachtgever.

Nu ik een tijdje in de verschillende vacaturesites aan het wroeten ben, merk je ook dat je in kringetjes draait. Her en der kom je dezelfde vacatures tegen, in iets andere bewoordingen. Veel wijzer word je niet.

We moeten misschien een andere markt gaan aanboren. Ik zag dat de directeur van De Pont speciaal voor de tentoonstelling van Ai WeiWei een heftruckcertificaat heeft gehaald, dus dat moet redelijk makkelijk te realiseren zijn. Wil je namelijk gaan zoeken in de richting van magazijnmedewerker, om maar iets te noemen, heb je een heftruckcertificaat nodig.

Ook daarin zul je met kringetjes te maken krijgen, maar wel andere kringetjes.

Zo vertelde laatst iemand die aan een productieband staat, dat het heel afwisselend werk is: de ene keer moet je vierkantjes op de emmers stempelen, de andere keer rondjes…

Het theoretisch gedeelte van de sollicitatietraining kun je wel als voorbij beschouwen. Wie ben je, wat wil je, wat zoek je, wat zijn je competenties, enzovoorts. Gerichte sollicitatiebrieven en open sollicitatiebrieven worden bijgeschaafd. Hoewel elk bedrijf weer anders is, de kern van de brief zal niet veel veranderen.

Je hebt je CV achtergelaten op verschillende vacaturesites; je stelt een jobalert in, dwz dat je automatisch in je mailbox meldingen krijgt als er nieuwe vacatures zijn die voldoen aan jouw zoekprofiel (financieel, administratief, boekhoudkundig, niet leidinggevend). Je solliciteert. Je merkt dat de meeste vacatures die voor jou geschikt zijn, lopen via werving en selectiebureaus. Af en toe een vacature rechtstreeks bij een bedrijf. Dat spreekt dan ook meteen meer tot de verbeelding. Zo is er een vacature bij het bedrijf De Chocoladevormenspecialist. Een bedrijf in Gilze. Nooit van gehoord. Maar het roept wel positieve gevoelens op. Ik moet nog nader bericht krijgen op mijn sollicitatie.

Intussen bewandelen de begeleiders bij de sollicitatietraining wat zijwegen. In een filmpje wordt getoond, hoe je plezier in je werk kunt leggen. In dit geval betreft het de beroemde vismarkt in Seattle.
http://www.youtube-nocookie.com/embed/TbtsfyrEF_c?rel=0

Het plezier van de visverkopers spat ervan af. Dat slaat weer over op het publiek, dat daardoor geneigd is meer te kopen. Natuurlijk is dat overgooien van de vissen inmiddels cult geworden, maar toch.
Hoe je deze vorm van plezier maken kunt leggen in een administratieve baan, daar moeten we nog even over nadenken…

Terwijl de trainers bij het sollicitatiecentrum vol goede moed blijven omtrent jouw kansen op de arbeidsmarkt als iemand die toch al wat ouder is, sta ik toch meer op het standpunt van: nee heb je, ja kun je krijgen.

Dan kan hoogleraar Schippers in een reportage van Altijd Wat wel zeggen dat oudere werknemers betrouwbaar zijn, niet vaak ziek zijn en geen maandagochtendafwezigheid kennen, hij erkent ook dat de werkgever gaat voor jong, hip, dynamisch en goedkoop.

Vanochtend had ik een afspraak bij het UWV-Werkplein. Een intake gesprek. Regeltjes bespreken, CV bekijken, zoekprofiel onder de loep nemen. Boekhoudkundig, administratief. Al pratend even laten vallen, dat pakketten bezorgen via een koeriersbedrijf mij ook wel iets leek.

En zo kon het gebeuren dat ik bij het UWV binnenkwam om de mogelijkheden te bespreken op administratief gebied, en naar buiten kwam met een vacature van een koeriersbedrijf in mijn hand.

Mobiliteitscentrum
afdeling Personeel
Tilburg

Voor de meeste mensen zijn het zware tijden. Subsidies worden stopgezet en het levensonderhoud wordt duurder. Bedrijven worden geconfronteerd met een significant kleinere omzet. Mensen worden ontslagen. Mensen die opnieuw het wiel moeten uitvinden op de sollicitatiemarkt. Mensen die elders een nieuwe werkplek moeten vinden. Onlangs heeft de ING-Bank laten weten 2700 personen op straat te gaan zetten. Het worden gouden tijden voor sollicitatietrainingscentra.

Om de toenemende stroom van werkzoekenden, die bij uw organisatie extra ondersteuning vragen, in goede banen te leiden, bied ik u mijn diensten aan. Administratief, boekhoudkundig.

Dataverwerking is zeg maar echt mijn ding. Bij de wereldwinkel heb ik een jarenlange ervaring op dat gebied opgebouwd. Nauwgezet, accuraat, ordenend.
Bovendien heb ik grote affiniteit met de doelgroep: door het gebrek aan financiële middelen wordt mijn contract met ingang van 1 januari 2012 (ook) beëindigd.

De juiste man op de juiste plaats dus.

Met belangstelling zie ik de reactie tegemoet, waarin ik uitgenodigd word voor een gesprek om nader kennis met elkaar te maken.

Met vriendelijk groet,

Gerrit
Tilburg

Bij zo’n sollicitatietraining komt nog heel wat kijken.

Het éne deel is een soort psycho-analyse: wie ben je, wat zijn je zwakke punten, wat zijn je sterke punten, wat kun je, wat zijn je competenties? Als je zegt dat je eerlijk bent, waar blijkt dat dan uit? Vragen waar je een antwoord op paraat moet hebben.

Het andere deel spitst zich toe op het CV en de sollicitatiebrief. Ook met een CV moet je spelen. De éne keer laat je die ervaring of opleiding eruit springen, de andere keer een andere ervaring. Het is maar net naar welk bedrijf je solliciteert. Hoewel je het CV een beetje varieert, schokkende veranderingen zijn het niet. De sollicitatiebrief, daar gaat het om. Die moet de werkgever triggeren. De eerste zin moet pakkend zijn. Originaliteit, daar komt het op aan. Eigenlijk zou een cursus tekstschrijven onderdeel van de sollicitatietraining moeten zijn. Nu wordt er alleen maar op gehamerd dat je middels je brief moet opvallen, maar de tools worden niet aangeleverd.

Als je met succes de sollicitatietraining volbracht hebt, kun je met recht op je CV bijschrijven: ‘van beroep – sollicitant’

Afgelopen week heb ik gereageerd op een vacature die ik tegenkwam op de website van Golfclub Prise d’eau. Gevraagd werd een Medewerker Financiële Administratie. De werkzaamheden zoals die in het functieprofiel stonden, kwamen exact overeen met wat ik nu doe bij de wereldwinkel. Ik zag wel dat de vacature al op 20 september het levenslicht zag, maar ik waagde toch de gok. Ik kreeg een dag later al antwoord: de sollicitatieprocedure was bijna ten einde. Men had al een kandidaat in gedachte om de baan aan te bieden. De contactpersoon was verrast dat de advertentie meer dan 250 reacties opleverde. Persoonlijk kijk ik daar niet van op, van die 250 reacties, gezien de ontslagen die links en rechts vallen. Het aantal reacties op een vacature zal alleen maar groter worden.

Misschien moet ik een cursus ‘kruiwagens maken’ volgen.