Het ei zei

Natuurlijk waren er ook standwerkers op de jaarmarkt in Breskens (zie vorig stukje). Eén van die standwerkers verkocht coffeeducks. En demonstreerde ze…

Op de camping zetten wij nog koffie door heet water in een met gemalen koffie gevulde koffiefilter op te schenken in een thermoskan. De eerste keer is altijd weer de juiste verhouding van koffieschepjes en hoeveelheid water gokken, voor de beste smaak. Heb je ‘het’ weer in de vingers, dan doet deze manier van koffiezetten niet onder voor een andere manier.
Thuis hadden we een koffiezetapparaat voor snelfiltermaling. Dat ging goed, maar het apparaat had zijn beste tijd gehad.
De Senseo deed haar intrede. Lekker makkelijk. De smaak, daar moest je maar mee dealen, want in sterkte of slapte kon je maar heel weinig variëren. In melangesoort was nog minder te kiezen….De smaak wende echter. Dat het gebruik van de Senseo veel duurder was, dan het gebruik van het gewone koffiezetapparaat, dat nam je maar voor lief.

De coffeeduck speelt hier op in: het is een houder voor in een Senseo (er zijn verschillende houders voor de verschillende typen Senseo’s), en in die houder kun je verschillende soorten losse koffie doen. Natuurlijk hoort er ook een afdekfilter bij. Het is handig om voor gebruik de handleiding te lezen. Ook al heb je de demonstratie gezien. Jullie begrijpen dat wij ons hebben laten verleiden tot de aanschaf van zo’n coffeeduck. Ook hier moet je de hoeveelheid koffie die je in de houder schudt weer uittesten, om tot een goed resultaat te komen. Voorlopig is mij dat nog niet gelukt.
Het zal in ieder geval op den duur geld besparen. (De aankoop van de coffeeduck was een investering van €15,00).

Het is niet bij elke bijeenkomst in den lande, maar wie voor de eerste keer kennis maakt met de Weight Watchers zal zich verbazen over de speelgoedpapegaai, die op de tafel ligt voor de gewichtsconsulent(e). In het welkomstpraatje naar de nieuwkomers toe, komt de papegaai ter sprake, op een moment dat het beest met een vloeiende beweging op de schouder gezet wordt: `als jullie later op de avond trek krijgen, en de koelkast open doen, dan moeten jullie aan deze papegaai denken, die dan zegt: “Niet doen, niet doen…!!”`

In Frankrijk heb je ook een papegaai, maar dan heet-ie péroquet. Een péroquet in Frankrijk heeft niets te maken met welk dieet dan ook. Het is ook de naam voor een drankje. Telkens als we in Frankrijk geweest zijn, moeten we minimaal eenmaal ergens, waar dan ook, op een terrasje een péroquet gedronken hebben. Het is moeilijk te zeggen, waarom, maar het is iets dat bij ons vakantiegevoel hoort.

Een péroquet is pastis of ricard met muntsiroop, met een kan koud water ernaast, zodat je zelf de sterkte kunt bepalen….
Vooral bij zonnig weer is het lekker. En de afgelopen dagen hebben we over het weer totaal niet te klagen gehad…..

Altijd gedacht dat, als je het had over suiker met een Max Havelaar keurmerk of met een Fair Trade keurmerk, dat je het dan had over rietsuiker. Mijn beeld daarin wordt versterkt door het feit dat de wereldwinkel rietsuiker uit Mauritius verkoopt. Bovendien zit in veel food-produkten, die de wereldwinkel verkoopt, rietsuiker uit Malawi verwerkt.

Bij de drank-corner in de wachtruimte van het busstation bij Londen-Stansted (wachtend op de bus naar Cambridge) kregen we bij ons kopje koffie een suikerstaaf (een zakje kon je het niet noemen) met witte suiker, Fair Trade certified, guarentees a better deal for Third World producers:

Dat vond ik toch wel apart. Witte eerlijke suiker. Herkomst van de suiker werd niet genoemd. Na zoeken op het internet blijkt dat de suiker uit Zuid-Amerika komt. De kans is dan groot dat de suiker uit Paraguay komt. En dat niet suikerriet de basis is, maar suikerbiet.

Engeland blijkt dan toch andere bronnen aan te boren voor het uitdragen van produkten met een certificaat van Eerlijke Handel, dan Nederland bijvoorbeeld.

Het valt niet altijd mee om een leuk cadeautje te verzinnen. Soms heeft de persoon in kwestie voor wie het betreft een verlanglijstje, maar meestal niet…’Ik heb alles al’, hoor je dan. Een bloemetje als cadeau, daar ben ik niet mee opgegroeid, integendeel. Ons moeder zei altijd: ik hoef geen bloemen voor mijn verjaardag, dan heb ik het gevoel dat ik naar mijn eigen begrafenis kijk. En toch hield ze van tuinieren, van de natuur. Af en toe een bloemetje in huis vond ze ook prima. Een boek, daar kon je haar wel altijd blij mee maken. Als je niet met iets aan wil komen, dat volkomen de plank mis slaat, dan is een bon een uitkomst, een boekenbon, bioscoopbon, eetbon. Een fles drank, daar val je ook geen buil aan. Maar origineel, al dit soort cadeautjes? Nee, niet echt.

Voor mensen die toch een fles wijn willen geven als cadeau, ben ik iets tegengekomen, dat net dat beetje extra geeft:

Een fles wijn, in een puzzelwijnhouder. Het cadeau in gezelschap geven, daar gaat het om. Iedereen gaat zich ermee bemoeien. In deze ‘Don’t break the bottle’ puzzel, zoals het geschenk heet, passen alleen flessen met een maximale diameter van 8,9 cm, die 28-33 cm hoog zijn en een hals hebben van 3,3 cm.
Je kunt hem bestellen bij gadgethouse.nl (daar komt de afbeelding ook vandaan).

Gisteravond hadden we een feestje. Zoon O. was jarig. Hoe het ter sprake kwam, weet ik niet meer, maar ineens hadden we het erover: moederkoek. Er werd beweerd dat je na de geboorte van je kind de keus krijgt of je de placenta mee naar huis wilt nemen of niet. Daar was niet iedereen het mee eens. Meestal verdwijnt de koek in een plastic zak in de container, tenminste als je in een ziekenhuis bevallen bent. Je kunt echter de moederkoek wel mee naar huis krijgen, als je daar specifiek om vraagt. Sommigen begraven het dan in hun tuin, en planten er een boom op….want de placenta zou zoveel gezonde voedingsstoffen bevatten….of dat voor een plant/boom ook geldt is maar de vraag.

Je kunt moederkoek ook eten. (Walging alom). In de vrije natuur is het iets dat regelmatig voorkomt, dat moeder dier de nageboorte opeet van het jong. Vaak ligt daar wel een praktische reden aan ten grondslag: door het vlees op te eten, en haar jong schoon te likken, ruikt haar jong niet meer zo sterk en komen er niet zo snel andere dieren op af, belust op een lekker hapje. Er zijn moeders die de moederkoek die ze meegevraagd hebben na de geboorte van hun kind, aan hun hond voeren. Om alvast een goede band te creëren tussen hond en kind. Of die goede band inderdaad ontstaan is, is nooit bewezen. Wel wordt deze actie sterk afgeraden: het stuk vlees/moederkoek ruikt meer naar een mens dan naar een dier voor de hond, het zou zomaar naar meer kunnen smaken…..

In 2006 was er even een hype ten aanzien van het eten van placenta: Tom Cruise kondigde aan dat hij de moederkoek op zou eten na de geboorte van het kind dat Katie Holmes toen verwachtte. Of hij het daadwerkelijk gedaan heeft, weet ik niet. Wel heeft Pierre Wind ongeveer in dezelfde tijd een loempia gevuld met moederkoek voor Giel Beelen klaargemaakt (die moederkoek kreeg Giel van een vriendin nadat ze bevallen was). Die vond Giel lekker. De hamburger die Pierre Wind ook van die moederkoek gemaakt had, die was minder. De smaak is vergelijkbaar met gehakt/tartaar.

Sylvia Witteman noteerde in de Volkskrant een recept met placenta: placentapaté.
– Spoel de placenta goed schoon onder de kraan, zodat alle bloedresten zijn verwijderd, en snijd hem in reepjes (een verse placenta kan een paar weken in de vriezer bewaard worden). Bak de reepjes kort in een mengsel van boter en olie, samen met wat gesnipperde ui en knoflook. Flambeer alles met een scheutje brandende cognac. Pureer nu de helft van het vleesmengsel in de keukenmachine, met een flinke klont boter, gehakte peterselie en verse salie. Voeg perer en zout toe, en het sap van een halve limoen. Hak de andere helft grof, en roer door de zachte massa. Druk de paté in een pudding- of patévorm en laat hem enkele uren opstijven in de koelkast.

Het voordeel is, dat vegetariërs deze paté ook mogen eten: er is geen dier voor gedood. Sterker nog, er is nieuw leven aan vooraf gegaan….

De keren dat we in Cambridge waren, op bezoek bij zoon R., hoorde daar ook een bezoek aan de Fudge Kitchen bij:
Fudge, voor wie het niet kent: heel in de verte zou je de smaak kunnen vergelijken met die van fondant. Fudge is minder versuikerd. Als de fudge vers is, is de buitenkant ietwat hard en de binnenkant stroperig vloeibaar. Kleverig, dat wel. De basis is voornamelijk chocola, donker of wit, en cacao. Daarnaast, afhankelijk van wat de smaak van het eindprodukt moet worden, wordt er iets gedaan met noten, fruit (aardbeien bijvoorbeeld) en drank (whisky) en wat essences.

Afgelopen weekend kwamen we precies op het moment dat een rol fudge gemaakt werd:

Vers van de pers, nog een beetje warm….het smelt op de tong. (Natuurlijk mochten we stukken proeven van de plakken die niet goed gesneden waren.)

Morgen is het de dag van de eerlijke handel. Wereldwinkels verkopen produkten die via een eerlijke prijs ingekocht zijn, met respect voor milieu en medemens. Eens per jaar wordt dat door middel van de wereldwinkeldag benadrukt. Om mensen die niet zo snel een wereldwinkel binnenstappen, te bewegen die stap wel te wagen, organiseren de verschillende wereldwinkels allerlei activiteiten en/of proeverijen. Eén van onze vrijwilligsters liet ons proeven van de door haar klaargemaakte couscous salade, zoals zij die wil aanbieden aan de mensen die de winkel binnen komen.
Dat smaakte zeker naar meer….

Ingrediënten: (voor de hoeveelheden je gezonde verstand gebruiken)

Couscous
Piri-piri olie
Ui, paprika, knoflook, zout, kippenbouillontablet
Gemalen koriander, verse koriander
Platte peterselie, pijnboompitten
Courgette, boontjes
Gerookte kip en evt. wat verse lavas (maggiplant)

Bereiding:

Kook de couscous volgens de gebruiksaanwijzing op de verpakking, met het kippenbouillontablet. Laat de couscous afkoelen. Roer af en toe om met een vork.

Maak de boontjes schoon, snijd ze in stukjes van ongeveer 3 cm en kook ze beetgaar.

Gril de pijnboompitten zonder olie in een pan met anti-aanbakbodem lichtbruin.

Snipper de ui en knoflook, snijd de paprika in blokjes en de ourgette in plakjes.

Bak in wat piri-piri olie de ui, paprika en knoflook aan, voeg de courgette en de boontjes toe, samen met wat gemalen koriander en zout. Schep af en toe tot de courgette zacht is. Hak intussen peterselie en evt. verse koriander en lavas klein. Snijd de gerookte kip in kleine blokjes. Doe dit alles (ook de gegrilde pijnboompitten) bij het mengsel van de ui en dergelijke, en laat het geheel nog even doorwarmen, zodat de verschillende smaken goed met elkaar vertrouwd raken. Daarna af laten koelen, en eventueel nog wat zout en/of piri-piri olie toevoegen.

Als alles afgekoeld is, de couscous en het ui-paprika-boontjes mengsel voorzichtig door elkaar mengen. Knip er nog wat extra peterselie door…

Smikkelen en smullen.

De couscous en de piri-piri olie zijn in de wereldwinkel te verkrijgen.

De personeelsvereniging van Amarant, afdeling Tilburg, had gisteravond een workshop ‘bonbons maken’ voor haar medewerkers georganiseerd. De medewerkers mochten ieder een introducé of introducée meenemen. De locatie was het Hof van Solms te Oirschot. Cees van Beckhoven was de instrukteur.

Mijn partner mocht als introducée mee. Ze had de avond van haar leven: cups vullen met verschillende soorten ingrediënten, de chocoladespuit hanteren, de cupjes schudden voordat je ze afdicht. De juiste verhoudingen gebruiken. Lekker froebelen. Ik heb al eerder geschreven dat het eten van (pure) chocola een positief effect heeft op je gemoed, het ermee bezig zijn heeft dat ook…..

Ze kwam thuis met bonbons die in een chocoladewinkel niet uit de toon zouden vallen: