Het ei zei

Kleindochter was bij ons, en zag de doos Monopoly liggen. Zullen we dat gaan spelen? Nou, het was een eeuwigheid geleden dat we het zelf gespeeld hadden. Niet zo gek lang geleden had partner deze doos bij een kringloopwinkel op de kop getikt.

In de loop der tijd is de essentie van het spel niet veranderd. Nog steeds Lange Poten en Barteljorisstraat, Waterleidingbedrijf en Station Noord, om maar wat te noemen. De gevangenis doet ook nog mee. Het geld verandert wel. Ik kan me een spel herinneren met briefjes van 1, 2, 5 en 10 bijv., maar in dit spel was de kleinste eenheid een briefje van 100. Guldens, dat wel.

Of het nu aan onze slechte hand van gooien lag, of aan de goede handelsgeest van kleindochter, feit is dat partner en ik helemaal uitgeknepen werden door de kleine.

Heb je al eens vaker Monopoly gespeeld? Eén keer op school. Bij dat spel kon je bij de bank pinnen. Er was een heuse pinautomaat. Zo evolueert het spel mee. Maar het rondje om het veld, waarop de Kanskaarten en kaarten van het Algemeen Fonds liggen, blijft hetzelfde. Dezelfde straten. De prijzen variëren.

Wat ons opviel: ondanks het feit dat het lang duurde, bleef kleindochter het spel vol verve spelen. Langere tijd aandacht voor één activiteit is een zeldzaamheid voor haar.

Volgende keer gaan we Mens-erger-je-niet spelen :-))

Omdat ik in de doelgroep val van mensen tussen de 55 en 75 jaar kreeg ik een aantal weken geleden een brief in de bus met betrekking tot het bevolkingsonderzoek naar darmkanker. Je kon ervoor kiezen niet aan het onderzoek mee te doen, maar dan moest je wel een formulier terugsturen waarin je motiveerde waarom niet.

Ik besloot mee te doen. Ook dan moest je een formulier invullen en opsturen. Een week later kwam een envelop aan met een soort pipetstaaf waarmee je op vier verschillende plaatsen in je poep moest prikken. De staaf in een koker doen, en in de speciaal daarvoor geprepareerde envelop terugsturen naar de onderzoekers. Het onderzoek is erop gericht om te kijken of er bloed in de ontlasting aanwezig is.

Jawel, er was bij mij bloed in de ontlasting geconstateerd. Er kwam een vervolgtraject. Eerst een intakegesprek. Of er kanker in de familie voorkomt, hoe mijn leefpatroon is, en mijn ziektegeschiedenis. Of ik verwachtte dat er bloed in de ontlasting voorkwam? Nou, ik keek er niet vreemd van op: ik slik al enige tijd bloedverdunners. Er hoeft maar dit te gebeuren, of er komt bloed mee.

Vorige week kreeg ik dan de coloscopie. Via een slangetje vanuit je anus worden je darmen geïnspecteerd. Worden er poliepen gevonden, dan worden die meteen verwijderd. Ik heb van dit al totaal niets mee gekregen: ik kreeg een roesje, maar die sloeg zo aan dat ik volkomen van de wereld was.

Gisteren kreeg ik de uitslag. Er waren drie goedaardige poliepen weggesneden. Twee werden daadwerkelijk verwijderd, maar de derde was opeens foetsie. Die zal inmiddels wel uitgepoept zijn. In de brief van de specialist aan de huisarts wordt melding gemaakt van: tabulair adenoom met laaggradige dysplasie. Het komt erop neer dat de poliepen na verloop van tijd opnieuw kunnen ontstaan. Een punt van aandacht waren een drietal kleine divertikels bij de uitgang van de dikke darm. Die moeten niet gaan ontsteken, maar de arts achtte de kans daarop verwaarloosbaar.

Over vijf jaar mag ik weer hetzelfde onderzoek ondergaan.

We hebben wel eens een straatfeest meegemaakt. Dan staat er aan de ene kant van de straat een springkussen waarop de kinderen zich naar hartelust moe kunnen maken, en aan de andere kant van de straat staat een grote barbecue opgesteld. Daartussen lange tafels waar driftig gesnackt en gedronken wordt. Niet voor herhaling vatbaar.

De wijk Theresia in Tilburg organiseerde haar buurtfeest anders. Allereerst gaf het haar feest het thema knoflook mee: het knoflookfeest. Er werd gevraagd aan bezoekers om iets met knoflook klaar te maken, en dat mee te nemen. Er was een speciale ruilhapjeskraam. Ieder kon van elkaars eten proeven. Iemand had zelfs een knoflookdrankje gemaakt. Er was looksoep, gepofte knoflook, tsatziki, knoflookkoekjes, enzovoorts. Partner had twee ovenschalen met champignons gevuld met een mengsel van kruidenkaas en knoflook. Uit de oven natuurlijk.

Er stond een kraam waar je knoflookprut kon kopen. 5 euro per pot; die hebben we niet gekocht, maar er werden ook T-shirts verkocht waarop de tekst ‘Het leven wordt steeds looker’. Helaas geen grote maten.

Er was ook levende muziek. La Troupe Sabaa uit Burkina Faso, Peer de Graaf, de Elvisband, en meer. Tussendoor zouden kinderboekenschrijfsters de kindertjes iets uit eigen werk voorlezen, maar dat hebben we niet meegekregen. We hebben ze niet gezien. Je zou haast zeggen dat het een klein buurtfestival was.
Het was heel gezellig. Het hoeft geen betoog dat er veel bezoekers waren die niet in de wijk Theresia wonen. Wij ook niet, maar het thema ‘knoflook’ sprak ons erg aan. Zoals de organisator zei: ‘Door het feest het thema knoflook mee te geven, tek je toch een ander publiek dan wanneer je het een frikandellenfeest noemt.’

Het bekendste en grootste kringloopbedrijf in Tilburg is La Poubelle. Elke dag worden er karrenvrachten met gebruikte spullen binnen gebracht. Van alles. Niet alleen van particulieren die geen raad meer weten met hun overtollige spullen, maar ook hele inboedels van mensen die net overleden zijn. Spullen die oud zijn, spullen die nog goed te gebruiken zijn, spullen die kapot zijn, enzovoorts.

Vaak halen de spullen de winkel niet eens: het personeel dat inneemt legt nogal eens iets apart. Het wordt wel voor een zacht prijsje afgerekend, maar het publiek kan ernaar fluiten. Zo worden ook dingen apart gelegd die bijzonder zijn, of een speciale waarde hebben, die antiquarisch zijn, zeg maar.

Eens per jaar houdt La Poubelle een veiling met die opgespaarde producten. Afgelopen zaterdag was het weer zover.
We dachten, kom, we gaan daar ook eens naartoe. Nog nooit een echte veiling meegemaakt. De veilingmeester was iemand die nog bij Christie’s gewerkt heeft.

Er waren 100 kavels. Elk kavel wordt ingezet met een bepaald bedrag, waarna men kan opbieden. Er worden geen extra kosten gerekend wanneer je het kavel mag kopen, geen zogeheten veilingkosten. Heel soms heeft de eerste bieder prijs, maar in de meeste gevallen werd er flink geboden. Een scheermesjesslijper deed bijvoorbeeld 75 euro. 100 kavels. Dat werd toch wel een lange zit, ook al was er een pauze na de vijftigste kavel.

De veilingmeester deed het op zich best leuk. Een veiling leiden in een kringloopwinkel is toch net iets anders dan in een professioneel veilinghuis. Mooi om een keer mee te maken.

De basisschool waar kleindochter op zit, had een Vijfhoevendag georganiseerd, dat wil zeggen, enkele leerkrachten hebben Circus Tadaa uitgenodigd om een circus workshop te geven voor alle leerlingen. De naam Vijfhoevendag verwijst naar de naam van de school: BS De Vijfhoeven. Om zo’n dag enigszins gladjes te laten verlopen, werden ouders, opa’s en oma’s gevraagd mee te werken als begeleider.

Wat was de bedoeling?
De 210 leerlingen werden verdeeld over een rode groep (de onderbouw) en een gele groep (de bovenbouw). Elke groep werd weer verdeeld in een aantal subgroepen. Voor zowel de gele als de rode groep werd een act-parcours uitgestippeld. De subgroepjes mochten elke act uitproberen. Ballopen (op een grote houten bal je evenwicht zien te bewaren, en een eindje rollen), diabolo, equilibre (een stok laten balanceren op je hand, je kin, je voorhoofd, enzovoorts), koorddansen, fietsen (eenwielers, hele kleine fietsjes), trapeze, ladders (in twee losstaande ladders klimmen, plus variaties), jongleren, acrobatiek, goochelen.
De begeleiders werden verdeeld in technische begeleiding (de acts laten proeven) en groepsbegeleiding (een vaste subgroep onder je hoede nemen en van act naar act nemen, en de kinderen schminken).
Nadat de leerlingen geproefd hadden van elke circusmogelijkheid, mochten ze hun favoriete mogelijkheid kenbaar maken, waarna ze met gelijkgestemden een act moesten instuderen. Aan het eind van de dag werd een wervelende show opgevoerd, volledig door de leerlingen, hier en daar bijgestaan door de technische begeleiders. Er mogen natuurlijk geen ongelukken gebeuren. Mensen van Circus Tadaa zorgden voor de coördinatie, hielp iedereen op weg met creatieve ideeën, en lieten zien hoe je het beste een bepaald kunstje kunt uitvoeren.

Het was vermoeiend, maar iedereen heeft een geweldige dag gehad.

In het kader van 70 jaar bevrijding, heeft de Landmacht gedacht een kijkje te geven aan de burger in het reilen en zeilen van haar organisatie. De Landmachtdagen 2015.

De eenheden uit de omgeving van Tilburg (Vught, Oirschot) sloegen hun ‘kamp’ op in Tilburg, op het Pieter Vreedeplein. Bijna alles in de camouflagekleuren van de landmacht. Afgelopen woensdagmiddag 13 mei. Omdat wij ons woensdag ’s middags ontfermen over onze kleindochter, leek het ons een prima idee om haar kennis te laten maken met de militairen. Het vriendinnetje met wie ze afgesproken had om mee te spelen, namen we ook mee.

Het geheel was leuk opgezet. Niet alleen werd van alles tentoon gestald, maar met name voor de kinderen waren er nuttige opdrachtjes uit te voeren, of konden ze ervaren hoe de soldaten in de praktijk zich moesten behelpen.
Er was een ‘stormbaan’, je kon leren hoe je iemand moet reanimeren, er was een ‘hindernisbaan’, je ervaart dat het met een gasmasker op lastiger is om een taak uit te voeren. Eén van de hoogtepunten was de opdracht om een grote pin met een takelmachine in een afgezaagde wegpion te laten zakken. (Spijker poepen noemen ze het.) Kinderen kregen een takenkaart, waarop parafen verzameld moeten worden. Als de kaart vol is, krijg je een Landmachtcertificaat.
Wij vonden het interessant om allemaal te zien, en kleindochter en vriendin vonden het geweldig.

Als klap op de vuurpijl mocht kleindochter voelen hoe zwaar de volle bepakking van een soldaat is. Ze bezweek bijna.
Heerlijke middag. Het weer was ook geweldig.

Praag is een echte toeristenstad. Busladingen vol. Groepen die rond een gids drommen, en even later weer verder lopen. Elke gids met zijn/haar eigen herkenningsteken. Zo liepen wij ook achter een gids aan. Vanwege de grootte van de groep was niet altijd te verstaan wat gezegd werd. En dat lieten we maar zo.

Er is veel moois te zien. In een zijstraatje een Joodse synagoge. Iets verderop het oudste Jiddische uurwerk. Pleinen die verlevendigd worden met muziekbandjes, of eenmansacties. En schoongehouden worden. Je komt er een winkel, annex museumpje van Belgische chocola tegen, maar wij vielen meer voor de Praagse chocola. Veel verwijzingen naar Kafka.

Praag kent een benedenstad en een bovenstad. Beneden bevinden zich de pleinen en veel kerken en andere gebouwen die nauw verweven zijn met het Katholieke geloof. Want dat geloof week niet, ondanks het communisme. Boven bevindt zich de Praagse Burcht. Een heel complex, waarvan de St Vituskathedraal het belangrijkste onderdeel vormt.
In Naarden staat trouwens de Vituskerk. Dat schept een band. Dat zal de reden zijn dat op een briefje van 200 Tsjechische kronen onder andere de vesting van Naarden afgebeeld staat.

Via de Karelsbrug liep je van de bovenstad naar de benedenstad. Het was sowieso veel lopen. En dan is het prettig dat er een terrasje aan het water was, waar we heerlijk van de pivo konden genieten. Vanaf dat terrasje hadden we zicht op een rode spriet die heen en weer bewoog. We dachten eerst: dat zal het astrologisch uurwerk wel zijn, maar nee, dat uurwerk bevond zich meer in het centrum van de benedenstad. Dat hebben we gemist. Het is ons nog niet duidelijk wat die spriet wel is.
– Ik ben inmiddels via image search iets wijzer geworden: die rode spriet is een metronoom.

Of een busreis via EffeWeg voor herhaling vatbaar is: voorlopig niet in ieder geval.
We hebben ons drie volle dagen in ieder geval cultureel flink kunnen laven. Dan moet je een eventuele vermoeidheid op de koop toe nemen. We hadden het niet willen missen.

We dachten, kom, doe eens gek, boek eens een busreis via EffeWeg. Vijf dagen Praag en omgeving. Dat wil zeggen, één dag heen, één dag terug en drie dagen effectief in Tsjechië. Je zou verwachten, dat de bus enig comfort zou bieden qua beenruimte, omdat je toch (inclusief pauzes) zo’n elf uur onderweg bent. Maar dat viel tegen.

De Tsjechen leven niet zo gek lang niet meer onder communistisch bewind. Aan de oudere Tsjech is dat wel te merken: ze kijken allemaal serieus. Een lachje kan er zelden van af. Tijdens het communistisch bewind werd lachen in het openbaar vaak gezien als een soort protest tegen het communisme. Tijdens het communisme werd er voor je gedacht, dat was makkelijk, maar nu moet je zelf gaan denken. Dat valt voor de ouderen niet altijd mee.
Tsjechië kent ook die typische Oostblokbouw. Alleen dat grauwe is vervangen door vrolijke kleuren. Je wordt er echt blij van.
Tijdens het communisme kende Tsjechië nauwelijks werkloosheid. Er werd voor deze of gene altijd wel voor een baantje gezorgd. Na de omwenteling heerst er ook in Tsjechië veel werkloosheid. De streek rondom Praag is een gebied waar veel zilverzand gewonnen wordt. Een hoogwaardig zand voor kristal en glas. Er waren dan ook veel glasfabrieken. De meeste hebben moeten sluiten, vanwege de marktwerking. Een honderd jaar oude glasfabriek in Novy Bor bestaat nog steeds. De fabriek werkt in opdracht. Alles handmatig. Om de loonkosten te drukken worden er veel gestraften te werk gesteld. Die hebben een speciaal shirt aan, waarop de tekst ‘straz’ achter op de rug staat. Het zijn geen zware criminelen, maar mensen die bepaalde boetes niet betaald hebben, of geen alimentatie meer betaald hebben. Een deel van de glasverkoop (er is een winkeltje bij de fabriek) wordt gebruikt om de slachtoffers schadeloos te stellen.
Het is er natuurlijk heel warm in de fabriek. Dorst wordt meestral gelest met bier.
Je ziet, je kunt heel die glasblazerij niet geautomatiseerd noemen.Het ziet er allemaal heel agamemnis uit. De eindproducten mogen er desondanks wezen.
Nog wat glazen kunstcreaties. Een toekanboom bijvoorbeeld, of bij wijze van rotondekunst een glazen punker.
Volgende keer iets over Praag.