Het ei zei

We waren een paar dagen in Epe.
Ruim een half uur rijden van Lochem. Vrienden van ons hebben iets met Canada. Eens in de zoveel tijd gaan ze speciaal vanuit Tilburg eten in één van de weinige Canadese restaurants die Nederland rijk is, namelijk die in Lochem. Restaurant Mondani.

Afgelopen zondagavond hebben we daar met hen afgesproken. Canada, het land van de beren en elanden. En de Indianenkunst. De eigenaren van het restaurant hebben in de loop der tijd veel van die sfeer naar Nederland gebracht. Van tijd tot tijd geven ze Canadese kunstenaars, of kunstenaars die veel op hebben met Canada, de gelegenheid te exposeren.En het eten? Dat was lekker. We kozen voor een driegangen verrassingsmenu. Heilbot kwam onder andere voorbij, bisonsteak, stoofperen gekookt in een maplesaus, gerookte wilde zalm en limoentaart. En meer.Er heerste een gemoedelijke sfeer.
We zijn weer een leuke ervaring rijker.

Volgende week hebben de scholen herfstvakantie, althans hier in Brabant. Om alvast aan die vakantie te wennen, kreeg de school van kleindochter gistermiddag al vrij. Of wij haar konden opvangen.

We hoorden dat het Erfgoed Depot Riel heel leuk zou zijn, zowel voor oud als voor jong. En dat klopte. Je stapte in een tijd, ver terug. De opzet was te speels om het met een museum te vergelijken, maar veel van wat we zagen zouden in een museum niet misstaan. Wat je zag mocht je in je handen houden, er iets mee doen, enzovoorts. Er was een puzzeltocht, eigenlijk voor kinderen, maar de ouderen hadden er ook moeite mee. Je moest herkennen welk fotodetail waar bij hoorde, en antwoord geven op een bijbehorende vraag.
Je mocht piano spelen, of orgel spelen. Er stonden flipperkasten. Daar moest je weliswaar geld inwerpen, maar een feest van herkenning kwam boven. (Ooit had ik zelf een flipperkast op mijn kamer.)
Kleindochter vond het ook geweldig. Ze was helemaal in haar element toen we een ruimte betraden, die omgetoverd was in een klein klaslokaaltje, met die houten bankjes met een potje inkt in het midden. Ze heeft met een griffel geschreven, met een kroontjespen en met een veer. Natuurlijk speelde ze ook schooljuf, en gaf met krijt rekensommen op het bord op.Het was leuke ervaring.

Gisteren was er het Samba Festival in Breda. Op verschillende locaties in het centrum traden sambabands op. Telkens een half uur. Daarna wisselden de bands van locatie. Omdat vriendin L in één van de bands meespeelt (Maisquenada) die ook acte de présence gaf, leek het ons leuk om daar bij aanwezig te zijn. We hadden eerder het lustrum van Maisquenada meegemaakt, heel gezellig, lekker swingend, dus dit Festival zal ons zeker niet teleurstellen.

Dat klopte. Het was een geweldige dag. De muziek was swingend. Maar toch, één van de speelsters verzuchtte: ‘Zit ik me het zweet op de bilnaad te spelen, maar er is geen beweging in het publiek te krijgen’. Er was voldoende publiek, maar inderdaad, ze stonden erbij en keken ernaar.

Aan het eind van de middag kwamen veel van de bands op de Grote Markt bij elkaar, en speelden bij wijze van grande finale samen nog enkele nummers.

Enkele foto’s:We hebben weer genoten.

Wegens succes geprolongeerd. Vorig jaar sloeg het drakenbootfestival zo aan, dat dit jaar het festival een vervolg kreeg. Aan de opzet van de races is niets veranderd, aan het gebeuren eromheen wel. Waar vorig jaar de teams hun rustbanken dichtbij de finish hadden, kreeg het publiek nu meer de gelegenheid om naar de races te kijken. Er was dit jaar ook veel meer volk om naar de races te kijken, dan vorig jaar.

Natuurlijk deden we dit jaar ook met een boot mee. Heel verrassend won ons team de eerste rit. Dat de twee daaropvolgende ritten niet zo vlekkeloos verliepen, daar zullen we het maar niet over hebben. Het roeien leek op ‘het kanaal leeg scheppen in de boot’. De meesten waren drijfnat. Dat noodde niet uit lang na te blijven. Het was wel droog, maar een warm zonnetje was er niet.Heel leuk dat ‘onze boot’ een dag later op de voorpagina van het Brabants Dagblad prijkte:
Op de site van het Brabants Dagblad staat een andere foto van onze boot, en kun je een kort filmpje bekijken.

Het was een geweldige dag.

We hadden via een aanbieding een lang weekend geboekt in Zoutelande. In een hotel, dichtbij het strand. Even eruit.

We kwamen bij het hotel aan. Achterom was er parkeergelegenheid, maar je moest over verrekt goede stuurmanskunst beschikken om ergens je auto zonder kleerscheuren te parkeren. Het was een binnenplaats waar de auto’s kriskras door elkaar stonden. De aanblik verder, en de entree van het hotel deden zeer shabby aan. Maar ja, dat zegt nog niets over de kamers zelf, en over hoe het ontbijt zal zijn. Echter, de rit naar de kamers ging via een steile trap. Geen lift. Dat werd iets te veel, gegeven het feit dat partner niet echt goed ter been is. Of er misschien een alternatief was?

Die was er: de eigenaresse belde een ander hotel, met lift, en ja, er was nog een kamer. Geen probleem. Geen extra kosten. Prima service. En….het hotel lag nog mooier, prettiger ook. (Links, tegenover de kerk)Het strand van Zoutelande staat bijna helemaal onder water als het vloed is, dus als het eb is, is er voornamelijk hard zand:Eens per jaar wordt de Zeeland Marathon gelopen. Beginpunt Burgh Haamstede, eindpunt Zoutelande. Kennelijk is dat zoiets bijzonders, dat langs de duinboulevard een plaquette ligt, met ernaast het beeld van een marathonloper:Heel toevallig waren we getuige van een ander jaarlijks gebeuren: de Mosselrit. Een tocht van 120 km voor motorrijders. Georganiseerd door de Choppermotorclub Luctor et Emergo. Iedereen met een motor of driewielige motor mag zich inschrijven. De start was in Westkapelle, reed door Zoutelande, deed Vlissingen aan, Neeltje Jans, enzovoorts. Ergens onderweg werden de deelnemers getracteerd op een pan mosselen. Er was veel animo voor deze tocht:Middelburg. We zijn niet in het centrum geweest, hoewel er juist dit weekend een nazomerfestival gaande was:Wel lieten we ons door de grachten varen. Het heeft voor ons iets extra’s, zo op het water. Altijd een net iets andere sfeer.Zo zijn we ook naar Veere geweest, naar het Veersche Meer.We hadden een lekker uitwaaiweekend. Natuurlijk, Zoutelande is toeristisch, Middelburg is toeristisch, Veere is toeristisch. Maar het is te overzien. Er is geen overload aan commercie. Dat maakt het toeven in Zeeland zo prettig.

Een steeds terugkerende ergernis. Hondenpoep die niet opgeruimd wordt. Toen wij nog een hondje hadden, en uitlieten, hadden we aan de riem een paar boterhamzakjes geknoopt, of andere kleine plastic zakjes. In de buurt was altijd wel een afvalstandaard waar je het volle zakje in kon gooien.

Niet iedereen komt op het idee, van die zakjes aan de riem. Om die mensen tegemoet te komen, zijn er gemeenten die voor een speciale service zorgen.

Ik kwam het tegen in L’Isle-Adam, een plaatsje bij Parijs:Maar ook in een park in Johannesburg. (Moeten er natuurlijk wel zakjes aan de rol hangen):Gister zag ik iets dergelijks in een straat in Tilburg. Persoonlijk initiatief. Ook een service voor de hondenuitlater die geen zakje bij zich heeft, maar waarschijnlijk geboren uit ergernis: de constante drollen voor het huis. Dat groen heeft natuurlijk een grote aantrekkingskracht op de hond.

Partner heeft een mobiel met een abonnement bij T-Mobile. Zo’n abonnement waarbij je elke maand voor een bepaald bedrag belminuten inkoopt. Aan het eind van de maand wordt de balans opgemaakt. Heb je meer verbruikt, moet je bijleggen, heb je minder kosten gemaakt, dan houd je geld over. Dat geld neem je mee naar de volgende maand.

Onlangs besloot partner mee in de vaart der volkeren te gaan, en schafte een smartphone aan. Er was een mooie aanbieding van de I-Phone 4, gekoppeld aan een abonnement via Vodafone. Nummerbehoud bleek wat lastig. Nu had ze twee abonnementen. Eigenlijk wilde ze het abonnement dat bij T-Mobile loopt, opzeggen, maar ze kwam erachter dat ze op dat mobieltje nog regelmatig gebeld wordt door mensen die niet in haar contactenlijst staan, en die toch belangrijk blijken. Bovendien had ze inmiddels aardig wat tegoed opgebouwd.

Eureka: we gaan het abonnement bij T-Mobile omzetten naar een prepaid-aansluiting. Nog geen vijf minuten met de klantenservice van T-Mobile gebeld, en het was geregeld. Er werd totaal niet moeilijk gedaan.

We snappen nu waarom: er kwam een bevestigingsbrief binnen, waarin stond dat zodra het abonnement omgezet is naar de prepaid-module het tegoed dat op dat moment resteert, vervalt. Dat tegoed steekt T-Mobile dus gewoon in haar zak. Wij gingen ervan uit, dat het opgebouwde tegoed het startgeld voor de prepaid-aansluiting was.
Oké, T-Mobile stort wel €5,- beltegoed op de simkaart, maar rekent voor de omzetting van abonnement naar prepaid €10,-.

Zo komt T-Mobile wel heel makkelijk aan haar winst.

Verschillende organisaties en enkele bedrijven rondom het Piushavengebied in Tilburg hadden het idee opgevat om films te laten zien vanaf een stellage in het water. Mensen kunnen vanaf de kant de film zien, gratis, maar kunnen ook een bootje huren om al dobberend naar de beelden te kijken.

De films worden op vier vrijdagavonden om 22.00 uur vertoond. Het moet natuurlijk wel donker zijn. Een leuk idee. Hoe het in de praktijk kijkt, kan ik niet vertellen, want ik heb er geen film gezien. Dit is het doek waarop geprojecteerd wordt: