Het ei zei

Vriendin L, die van Maisquenada, zou gisteravond haar verjaardag vieren. Het toeval wilde dat de één plots naar het ziekenhuis moest, de ander naar Duitsland ging, weer een ander al in Duitsland zat, enzovoorts. De manier zoals zij haar verjaardag wilde vieren, ging niet door. Maar ze ging broeden op iets alternatiefs.

Zo werden we uitgenodigd om bij Pino’s Eetcafé te eten. Ooit waren we er wel eens geweest, het was nog in de ‘opbouwfase’. Die fase is nu voorbij. Het ziet er gezellig uit, heeft leuke tête à tête hoekjes, maar ook een grote tafel aan een lange hoekbank met heerlijke kussens. En de normale tafeltjes natuurlijk.

Je kunt à la carte eten, maar de meesten kiezen toch voor een driegangenmenu. Voorgerecht, hoofdgerecht, nagerecht. Elk type gerecht kent een tiental keuzemogelijkheden, elk ook weer uit een ander land: China, Japan, Indonesië (Bali, Java), Mexico, Italië, Frankrijk, Marokko, Turkije. Goede formule. Belangrijker: de kok is goed.

Prettig personeel, gezellige sfeer. De dames kunnen zich nog eens extra laten verwennen: de WC heeft een Spa-toilet. Je gaat op een warme bril zitten, drukt op een knopje, waarna een programma gaat lopen. Hete waterstralen, hete luchtstromen. Het schijnt heel rustgevend te werken.

Na het eten nam vriendin L ons mee naar café Lambiek. Een café, niet in het centrum, maar wel er dichtbij. Negentig soorten bier. Een café dat regelmatig iets organiseert op het gebied van levende muziek. Zo ook gisteravond.

Trackless trad er op. Een band dat ontstaan is op de muziekschool in Breda. Ik moet zeggen, ze hebben een aardige eigen sound ontwikkeld. Prima drumpartijen. Schotse invloeden, beetje folk. Sommige nummers waren lekker swingend. Aan een CD moet nog gewerkt worden, maar Trackless heeft al wel wat nummers op youtube. Opgenomen in de studio:
http://www.youtube-nocookie.com/embed/676XbYw4TS0?rel=0

We hebben genoten.

Over een paar weken barst het carnaval weer los. Voor de één betekent dat een aantal dagen verstand op nul, blik op oneindig. Meehossen met de massa. Even niets. Voor de ander betekent dat ‘zorgen dat je weg komt’. Voor weer een ander is dat het moment om de eigen fantasie de vrije loop te laten. Je ziet creaties, vergelijkbaar met wat mensen uit de kast trekken tijdens roze maandag of de gay-parade.

De grote groep echter kijkt of er nog iets leuks in de kast hangt. Zo niet, dan zijn er verschillende winkels die rekken vol hebben hangen met carnavalskleding. En allerlei accessoires natuurlijk. Je zou zeggen: voor elk wat wils. Maar ja, in de verschillende steden of regio’s bemerk je toch een net iets andere modetrend. Zo hoorde ik van iemand die vanuit Eindhoven naar Maasticht ging om daar haar carnavalsoutfit bij elkaar te scoren. Zo loop je er in Eindhoven toch net iets anders bij, dan de anderen. Niet iedereen is zo handig met naald en draad.

Tijdens carnaval kom je ook een hoog boerenkielgehalte tegen. Ik heb me er nooit in verdiept waar die voorliefde vandaan komt. Misschien is er een groep die graag onderdeel wil zijn van de eenheidsworst.

Mocht je in Brabant wonen: voor de eenheidsworstliefhebbers is er nu een speciale carnavalsbrabantsjaal. (Je bent pas een Brabander als je er één draagt.)

Truttiger kan bijna niet.

PS: Wij zullen niet weglopen voor het carnaval, maar we zullen het ook niet opzoeken.

De kleine was nog geen jaar. 2007. Partner had toen de dinsdag als vaste dag in de week om op te passen. Heel af en toe liep ze met de kleine in de wandelwagen naar de werkplek van opa. Op weg naar de wereldwinkel passeerde ze Sounds, een prettige CD en LP winkel. De kleine wil nog wel eens druk zijn, ook verbaal, maar toen partner met haar Sounds binnenstapte, werd ze stil. Ze luisterde naar de muziek die opstond.

De muziek bleek van The Shins te zijn. Meteen kocht partner de enige twee CD’s van de band die in de winkel lagen: ‘Chutes too narrow’ (2003) en ‘Wincing the night away’ (2007). Ik heb zelf moeten wennen aan de muziek. Nu kan ik ervan genieten.

In de jaren daarna bleef het stil rond The Shins. Er kwamen maar geen nieuwe CD’s. Er gloort echter licht: ik las toevallig dat The Shins op 25 maart in De Melkweg in Amsterdam een concert geeft. Ook komt er een nieuwe CD uit. (Dat zal de reden van haar tournee wel zijn.)

Op de site las ik dat de kaartjes 22 euro per stuk kosten, exclusief servicekosten en verplicht lidmaatschap van De Melkweg à 2 euro per persoon. De voorverkoop startte gisteren, 20 januari. We hebben vanochtend 2 kaartjes aan de balie bij de Free Record Shop gekocht. We wilden het optreden toch wel meemaken. Er waren nog maar 40 kaartjes beschikbaar. Het optreden vindt plaats in zaal The Max, die plaats heeft voor 1500 personen. Dan is de verkoop best snel gegaan.

Overigens hebben we bij de Free Record Shop voor 2 kaartjes inclusief lidmaatschap 62 euro betaald. dat betekent 7 euro servicekosten per kaartje. Diefstal noem ik dat. Maar het kan nog gekker: ik kwam een site tegen (proticket) waar de kaartjes 39 euro per stuk kosten, inclusief alles. 15 euro servicekosten per kaartje. Belachelijk.

Maar…..wij gaan naar het concert. We zijn benieuwd, want het heeft wel gerommeld binnen de groep, las ik ergens.

UPDATE:
Inmiddels zijn er ticketburo’s die meer dan 40 euro per kaartje vragen. En op Marktplaats worden de kaartjes ook al aangeboden, natuurlijk voor prijzen boven het gemiddelde. Opkopers van kaartjes, en ja hoor: er ontstaat een zwarte markt.

Vorig jaar hadden we er al kaartjes voor besteld, voor Vincent Bijlo met zijn show ‘De Cultuuroptimist’. We hadden al eerder shows van hem gezien. De éne was leuk, de ander viel tegen. Gisteravond was dan De Cultuuroptimist. Helaas kon partner niet mee, die lag snotterig met griep en hoofdpijn op de bank.

Vincent hing zijn show op aan de ellende die hij meemaakt met de partij de Lijst Van Veen, een metafoor voor de PVV. Er waren aardige wendingen, soms had hij erg flauwe woordspelingen. Zijn muzikale intermezzo’s waren mooi. Overall was de show onderhoudend, toch sloeg er niet echt een vonk over.

Vandaag had Theaters Tilburg ‘De Rode Loper revue’. Gasten die door het jaar heen wel eens kaartjes bestelden voor muziek, toneel of cabaret werden uitgenodigd voor een gezellig middagje entertainment. Een klein voorproefje van wat in het komend jaar op cultureel gebied te verwachten is. Op die uitnodiging gingen we ook in, zij het dat ik er vanmiddag alleen naartoe gegaan ben.

Naast wat opmerkingen van de directeur van Theaters Tilburg en enige toelichting op de seizoensprogrammering van de programmeuze, kregen we een drietal optredens te zien.
Een zangeres, begeleid door een pianiste. De stem van de zangeres was niet mijn smaak. Je hoort het de laatste tijd heel vaak, zingen met van die uithalen. Gelukkig sloot ze af met een nummer waarin ze ‘normaal’ zong. Dan klinkt het meteen een stuk mooier.
We zagen iemand die met vuur speelde. Zoals er jongleurs zijn die verschillende ballen de lucht in gooien, opvangen en weer de lucht in gooien, zo jongleerde deze knaap met drie palen die aan beide kanten in brand stonden. Hij deed dat op een artistieke manier.
De optredens werden besloten met drie violisten. Mooi, klassiek, meer kan ik er niet over zeggen.

Na afloop was er gelegenheid om onder het genot van een drankje met de artiesten van gedachte te wisselen, of met de directeur, maar dat heb ik maar gelaten voor wat het was.

Het theoretisch gedeelte van de sollicitatietraining kun je wel als voorbij beschouwen. Wie ben je, wat wil je, wat zoek je, wat zijn je competenties, enzovoorts. Gerichte sollicitatiebrieven en open sollicitatiebrieven worden bijgeschaafd. Hoewel elk bedrijf weer anders is, de kern van de brief zal niet veel veranderen.

Je hebt je CV achtergelaten op verschillende vacaturesites; je stelt een jobalert in, dwz dat je automatisch in je mailbox meldingen krijgt als er nieuwe vacatures zijn die voldoen aan jouw zoekprofiel (financieel, administratief, boekhoudkundig, niet leidinggevend). Je solliciteert. Je merkt dat de meeste vacatures die voor jou geschikt zijn, lopen via werving en selectiebureaus. Af en toe een vacature rechtstreeks bij een bedrijf. Dat spreekt dan ook meteen meer tot de verbeelding. Zo is er een vacature bij het bedrijf De Chocoladevormenspecialist. Een bedrijf in Gilze. Nooit van gehoord. Maar het roept wel positieve gevoelens op. Ik moet nog nader bericht krijgen op mijn sollicitatie.

Intussen bewandelen de begeleiders bij de sollicitatietraining wat zijwegen. In een filmpje wordt getoond, hoe je plezier in je werk kunt leggen. In dit geval betreft het de beroemde vismarkt in Seattle.
http://www.youtube-nocookie.com/embed/TbtsfyrEF_c?rel=0

Het plezier van de visverkopers spat ervan af. Dat slaat weer over op het publiek, dat daardoor geneigd is meer te kopen. Natuurlijk is dat overgooien van de vissen inmiddels cult geworden, maar toch.
Hoe je deze vorm van plezier maken kunt leggen in een administratieve baan, daar moeten we nog even over nadenken…

Terwijl de trainers bij het sollicitatiecentrum vol goede moed blijven omtrent jouw kansen op de arbeidsmarkt als iemand die toch al wat ouder is, sta ik toch meer op het standpunt van: nee heb je, ja kun je krijgen.

Dan kan hoogleraar Schippers in een reportage van Altijd Wat wel zeggen dat oudere werknemers betrouwbaar zijn, niet vaak ziek zijn en geen maandagochtendafwezigheid kennen, hij erkent ook dat de werkgever gaat voor jong, hip, dynamisch en goedkoop.

Vanochtend had ik een afspraak bij het UWV-Werkplein. Een intake gesprek. Regeltjes bespreken, CV bekijken, zoekprofiel onder de loep nemen. Boekhoudkundig, administratief. Al pratend even laten vallen, dat pakketten bezorgen via een koeriersbedrijf mij ook wel iets leek.

En zo kon het gebeuren dat ik bij het UWV binnenkwam om de mogelijkheden te bespreken op administratief gebied, en naar buiten kwam met een vacature van een koeriersbedrijf in mijn hand.

Naast de stoel waar ik eigenlijk altijd in zit, staat een verhuisdoos. Die verhuisdoos staat redelijk uit het zicht onder de tafel waarop de computer enzo staat. Die verhuisdoos gebruik ik als tafeltje voor de leesvoer. Tijdschriften, kranten. Twee stapels: rechts nog te lezen, links de stapel die naar de papierkliko mag.

Kranten: het Brabants Dagblad en het NRC. Op zaterdag de Volkskrant erbij. Een flinke leeshap. Per 1 februari houdt het NRC op. Het was een voordeelabonnement. Het volle pond wordt net teveel van het goede, hoewel de krant zelf erg prettig is. Ze heeft een verandering ten goede doorgemaakt, vergeleken met de krant die ik van jaren geleden kende. Onlangs werd ik echter opgebeld door iemand van de Volkskrant, of ik voor slechts 3 euro per maand meer de Volkskrant ook door de week wilde ontvangen. Mooi, dat gaat per 1 februari in.

Tijdschriften: Vrij Nederland. Ik heb enige tijd een proefabonnement op de Groene Amsterdammer gehad, maar die heb ik niet verlengd. Ik geef direct toe dat de Groene Amsterdammer het verdient om in de tijdschriftenwereld een plaats te hebben, maar ik heb gemerkt dat ik teveel artikelen doorblader en niet lees.
Van tijd tot tijd koop ik een tijdschrift in de losse verkoop. Populair is de combi Opzij en Psychologie. Af en toe Quest, of NWT Online.

Het spreekt voor zich dat mijn leessnelheid geen gelijke tred houdt met wat aan leesvoer binnenkomt. De stapel ’te lezen’ wil nog wel eens aangroeien.

Om over de boeken die klaar liggen om gelezen te worden, maar te zwijgen.

Als we een paar dagen weggaan, gaan er steevast enkele boeken mee, en wordt er meestal wel één uitgelezen. Op de één of andere manier lukt dat dan beter, dan thuis wanneer er allerlei dingen tussendoor komen. Als ik een boek lees, wil ik enige tijd achter elkaar door kunnen lezen. Het lezen van kranten en tijdschriften gaat wat dat betreft beter.

Het is trouwens altijd prettig om een stapeltje leesvoer te hebben klaarliggen, ook al kom je er niet meteen aan toe.

5056 SG. Dat was de postcode in Berkel-Enschot die een prijs van 1 miljoen won, te verdelen onder verschillende lothouders. Ik ken twee mensen die op 5056 wonen, maar met net andere letters. Eén van die twee heb ik vandaag nog gesproken. Ze vond het wel jammer, vooral omdat het nu om een bedrag ging dat gewoon leuk was om te winnen. Ze schatte zelf ongeveer 55.000 euro per lot. Ze zei erbij: ‘Ik zou doodongelukkig worden als ik 30 miljoen zou winnen. Geld maakt een mens niet gelukkig.’ ‘Nou’, zei ik, ‘Ik zou er geen problemen mee hebben.’

Toen kwam er een derde bij. Die had vrienden, van wie de vrouw altijd in de Staatsloterij meespeelde. Tien jaar geleden won ze 10 miljoen euro. Leuk, dacht de vrouw, nu kan ik dingen gaan doen die ik altijd al had willen doen, maar er het geld niet voor had. De man wilde graag door blijven werken. Die werd echter ontslagen, omdat de werkgever zoiets had van: die mensen hebben nu zoveel geld, die kunnen dat wel lijden. In plaats van hem kan ik iemand anders aannemen, die het financieel moeilijker heeft. Nobele gedachte, maar belachelijk.

Mooi, dacht de vrouw, dan kunnen we nu onze droom verwezenlijken, namelijk een camping beginnen in Frankrijk. Maar daar had de man geen zin meer in: om nu nog stront-WC’s te gaan schoonmaken….

Ze hebben wel een ander huis gekocht. Ze hadden twee kinderen. Elk kind een eigen vleugel. Grote tuin erbij. Ze namen geen personeel aan. Ze hadden een weektaak aan het schoonhouden van het huis, en het bijhouden van de tuin. Ze werden een slaaf van hun huis. Toen toch maar personeel.

Waar het eerst een sport was om spulletjes via kringloop of onderhandelen zo goedkoop mogelijk te krijgen, kon daar nu geen plezier meer uit gehaald worden. Als de kinderen met een gescheurde broek thuis kwamen, was het commentaar van de kinderen: ach, we kunnen toch makkelijk een andere broek kopen. De normen en waarden kregen een andere dimensie.

En dan had je natuurlijk de bedelbrieven, de ‘oude bekenden’ die plots weer ten tonele verschenen, en de talloze telefoontjes over hoe je je geld het best kunt beleggen. Doodmoe werden ze ervan.

Na een aantal jaren zijn man en vrouw gescheiden. De vrouw woont in ieder geval op een flatje, en is weer back to basics, zij het met wat meer geld op de bank. Hoe het met man en kinderen is, vermeldt het verhaal niet.
De 10 miljoen had dus grote impact op dit gezin.

Persoonlijk denk ik dat je inderdaad altijd wel last zult krijgen van bedelbrieven, beleggingsmaatschappijen, personen die je opeens weer kennen, en meer van die onzin, als je veel wint, maar je kunt met een heleboel andere dingen ook dicht bij jezelf blijven. Je bent vrijer om dingen te doen. Ik heb nu geen werk meer, en ben weer druk aan het solliciteren; met een vette bankrekening zou ik die activiteiten zeker staken.

Voorlopig is het nog niet zover: met een prijs van 10 euro in de Staatsloterij kom je niet ver.

Schuin tegenover ons hotel in Stadskanaal was een bioscoop. De receptie van het hotel had een programma. Nova Zembla draaide onder andere, in 3D. We hadden twee mensen gehoord over deze film. De één vond er niet veel aan, de ander was positief. Als ikzelf een oordeel zou moeten vellen aan de hand van de voorstukjes die ik gezien heb, dan zou ik de film nogal over de top vinden. Geen reden om er persé naartoe te moeten. Maar we gingen toch.

De bioscoop bleek een service-bioscoop te zijn.

Wij hadden er nog nooit van gehoord, maar dat zegt niks. Als je zit heb je voor je een formicaplank waarop je je drankje en eventueel je hapje kunt zetten. Onder die plank zitten verspreid knopjes om iemand van de bar te roepen, die je bestelling komt opnemen. De schemerlampjes blijven gedurende de hele film aan, wel gedimd. In de praktijk bleken we daar geen last van te hebben. Ik weet niet of tijdens de film iemand een drankje besteld heeft, maar wij hebben er in ieder geval niets van gemerkt. Iets waar ik toch wel bang voor was.

De film zelf was onderhoudend. Hij is opgenomen in 3D. De brilletjes zijn onontbeerlijk voor het bekijken van de film. En dat is jammer, want de brillen maken de film een stuk donkerder. Het was me trouwens totaal niet duidelijk waarom de film persé in 3D opgenomen moest worden. Wat erg stoorde, waren de scènes met Doutzen Kroes. Het is leuk dat de hoofdpersoon, de jongen Gerrit de Veer, een drijfveer heeft om mee te varen naar India via Nova Zembla, maar vermeld dat ergens. De tussendoorscènes met Doutzen Kroes pasten totaal niet bij de rest van de film. Je zou haast denken dat Reinout Oerlemans bij Doutzen Kroes in het krijt stond, en haar daarom een rol in de film gunde. We hebben toch geen spijt dat we de film gezien hebben.

De terugreis.
Je kent die topografische rijtjes van plaatsnamen wel. Eén zo’n rijtje was: Groningen – Hoogezand-Sappenmeer – Veendam – Wildervank – Stadskanaal – Musselkanaal – Ter Apel. Nu we zo dichtbij waren, mòèst ik Ter Apel gewoon gezien hebben, al was het maar een detail. Dus reden we via Ter Apel terug naar Tilburg. Oké, Ter Apel is nogal eens in het nieuws vanwege het asielzoekerscentrum, nu ook weer, maar dat was voor mij niet de insteek. Het was voor mij het eindpunt van een topografisch lijstje. Ach, wat zal ik zeggen: het heeft een hoofdweg, een plein met winkels, en ‘de gezelligste hoek van Ter Apel’, althans dat vinden een aantal middenstanders middels een reclamebord:

Via Emmer-Compascuum (altijd al een zwak voor die naam gehad, alleen maar doorheen gereden hoor) hebben we onze tocht naar Tilburg voortgezet.

Om met de jongen van Tempo Team te zeggen: het waren een paar geweldige dagen.