Het ei zei

Altijd die verplichtingen tijdens de kerstdagen….partner was een paar weken geleden gestuit op een zeer voordelige aanbieding in een hotel in Stadskanaal. Onder andere tijdens de kerstdagen. Daar sprongen we meteen op in.

Het hotel ademde een prettige sfeer. Gezellig personeel. In de kamer werden we ontvangen door een asbak met een doosje lucifers erin. Niet dat we roken, maar het feit dat je er mag roken, ja, dat gaf toch meer cachet. De rokers worden tenminste niet als paria’s behandeld.

Stadskanaal heeft een station, maar niet zomaar een station. Stadskanaal is hoofdstation voor de museumspoorlijn. Het traject kan naar Veendam gaan of naar Musselkanaal. Omdat er werkzaamheden op het spoor naar Veendam waren, was de keus nu beperkt. Je hebt er geen OV-kaart voor nodig. Sterker nog, je krijgt nog ouderwetse kartonnen kaartjes:

Bij een museumspoorlijn passen dito treinen. In de zomer worden stoomlocomotieven ingezet om de treinstellen te trekken, nu was het een diesellocomotief:

Een trein met heuse balkonnetjes tussen de wagons in. Je mag tijdens de rit op het balkon staan. Niet meer dan vijf mensen, kinderen onder begeleiding.

Onderweg werden de kaartjes natuurlijk gecontroleerd, en met een kniptang onklaar gemaakt voor een volgend gebruik. En toen kwamen we aan in Musselkanaal:

Musselkanaal is een halteplaats, heeft een perron, maar verder ligt er een groen terrein. Hier zijn wel opnames gemaakt voor de film New Kids Nitro. Ook wordt een stoomlocomotief van STAR (Stg Stadskanaal Rail) in de film gebruikt:

STAR wordt gerund door vrijwilligers. Echte knutselaars, maar wel op momenten dat ze niet hoeven te werken. Ze steken veel tijd in hun hobby, nou ja, hobby, het is toch een project waar ze het publiek mee van dienst zijn. Ze staan internationaal hoog aangeschreven. Ze krijgen van verschillende landen oude locomotieven, om ze weer toonbaar te maken, soms zelfs om ze weer rijklaar te maken. Dat zo’n opdracht niet in twee maanden voor elkaar gebokst is, spreekt voor zich, maar men heeft geduld. Hier is zo’n opknappertje:

Nog enkele nostalgische details:

We hebben ons kostelijk vermaakt.
Stel je voor dat er geen vrijwilligers meer zouden rondlopen….

De protestsong is weer terug. René Zwaap is met zijn band Wederhoor de studio ingedoken, en is bezig een CD van 11 nummers op te nemen. Titel van de CD: De Vliegende Hollander. Het eerste nummer (O Nederland) staat op Youtube. Oordeel zelf:

http://www.youtube-nocookie.com/embed/FYwBuS1-1Fo?rel=0

PS: Die ruime spaties tussen de links: daar heb ik geen invloed op. De webhost heeft een update uitgevoerd, maar er is iets mis gegaan. De technische afdeling gaat haar best doen om het weer ooglijker eruit te laten zien.

Vandaag, twintig jaar geleden, belde ik een bridgevriend op. Aan de andere kant van de lijn nam iemand op die ik niet kende. Ik vroeg naar de vriend, maar die woonde daar niet, en die kende zij niet. ‘O, dan heb ik een verkeerd nummer ingetoetst. Sorry.’ ‘Geeft niet hoor, Gerrit.’ We verbraken de verbinding.

Ik belde mijn bridgepartner, maar er bleef bij mij iets knagen: ze noemde mij, foutbeller, Gerrit. Dat klonk zo persoonlijk. Ik besloot haar nog een keer te bellen. Ik wist wat ik fout getoetst had: het laatste cijfer moest geen 1 zijn maar een 2.

We praatten wat over en weer. Totdat ze terzake kwam: of we meteen bij café Weemoed zouden kunnen afspreken. (‘Dan kan ik korte metten maken met deze situatie, en kunnen we weer over tot de orde van de dag,’ zo dacht ze.)

Het liep anders. Van het één kwam het ander. We verkasten naar De Plaats, een café, waar later op de avond ook ruimte was om te swingen. Het was gezellig. Ik bracht haar met de fiets naar haar auto. We spraken zelfs af om over een maand naar de film ‘An angel at my table’ te gaan.

Dat was het plan. We hadden echter al veel eerder contact met elkaar. Ik at konijn tijdens de kerst bij haar, ik nodigde haar uit als bridgepartner bij café De Ring. Enzovoorts, enzovoorts.

Het is nu twintig jaar later. We hebben het nog steeds gezellig. Partner en ik.

Partner heeft in haar jonge jaren een blauwe maandag bij een drumband gezeten. Vriendin L die niet veel later de drumband ontdekte, heeft zich helemaal gestort in de wereld van de trommels en percussie. Via de ene band naar de andere band is ze terechtgekomen bij Maisquenada.

Deze sambaband bestaat dit jaar vijf jaar. Vriendin L nodigde ons uit voor de avond, waarop dat met taart, optredens en een hapje en drankje gevierd werd. Dat was gisteren.

De feesttaart bestond uit drie lagen. Er was veel werk van gemaakt. Merk op dat de rechtopstaande stokjes rondom de trommeltaart van marsepein zijn:

Maisquenada telt veel leden. Volle bak op het podium. Als ze eenmaal goed bezig zijn, is het geweldig swingen op het ritme van de verschillende soorten trommels. Vooraf werden oordopjes uitgedeeld. Het werd aangeraden die tijdens het optreden in te doen. Dat bleek inderdaad geen overbodige luxe.

Halverwege het optreden begaven zich twee sambadanseressen op het podium. Ja, daar moet je van houden. Maar ze voegden toch iets toe. Niet zozeer toen ze op het podium enkele salsadanspassen uitvoerden, maar meer toen ze zich op de vloer tussen het publiek begaven. Ja, toen werd er meer geswingd.

Enkele losse flodders:

We hebben een heerlijke avond gehad. Vriendin L had het niet beter kunnen verzinnen met haar uitnodiging.

Het is toch iets met dat ‘kerstmis’. Dan heb ik niet over het verhaal over de geboorte van Jezus en alles wat daar omheen hangt. Ik heb het over de drive om te laten merken dat het ook daadwerkelijk kerstmis is.

Van oudsher worden op Eerste Kerstdag copieuze maaltijden bereid. De één knutselt een nog uitgebreider menu in elkaar dan de ander. Liefst zo exotisch mogelijk. Het zweet van het voorhoofd deppend, maar de waardering is groot van iedereen als ze aan de dis aangeschoven zijn. Ons moeder getroostte zich destijds ook alle moeite om iets lekkers en toch niet alledaags op tafel te zetten. Preiselbeeren waren een jaarlijks ingrediënt dat in een schaaltje opgediend werd. Dat maakte zo’n indruk, dat we het zingen van ‘Prijs den Heren’ in de kerk verbasterden in ‘Preiselbeeren’.
Tegenwoordig is er een tendens tot versobering van de maaltijd. Het wordt cult om te zeggen: O, wij hebben met kerst een diepvriesmaaltijd op.

Ik wil het niet hebben over de mensen die hun hele huis verbouwen en transformeren tot een kerstdoolhof. Laten we het alleen maar hebben over de kerstboom. Wij zijn er mee opgegroeid. Het kopen van een kerstboom was al een heel ritueel. Alsof je op een paardenmarkt staat, werd elke boom op symmetrie beoordeeld. Er werd mee geschud om te kijken of er nu al geen naalden vanaf vielen. De kunstkerstboom had haar intrede nog niet gedaan. Stond de boom in de kamer, werden de ballen en ander spul van zolder (letterlijk) gehaald. Het optuigen kon beginnen. Soms werden verse kerstboomattributen aangeschaft, want het oog wil ook wel eens iets anders. Op een bepaald moment werden er geen bomen meer gekocht. En dat bleef zo. Eigenlijk was dat een hele rust.

Afgelopen week kreeg ik een e-mail van uitzendbureau Unique of ik een foto van mijn kerstboom naar hun Facebookpagina wilde uploaden. Voor elke foto die zij ontvangt, stort Unique €2,40 op de rekening van Unicef. Het thema vormt de kinderarbeid. In principe wereldwijd, maar in dit geval in Benin. Kinderen moeten niet al op jonge leeftijd onder zware omstandigheden werken. Een loffelijk streven om hier actie tegen te voeren, maar in die landen is een bepaalde cultuur ontstaan, dat kinderen al vroeg meehelpen geld voor het gezin te verdienen. De hele werk-infrastructuur zou veranderd moeten worden. Ik vraag me af of Unicef hier invloed op kan uitoefenen.

Maar ja, wij hebben geen kerstboom, dus geen foto.

Afgelopen week is onze schoonzus overleden. Ze had kanker. Begin van het jaar werd dat ontdekt, op een moment dat de kanker eigenlijk al in een te ver gevorderd stadium was, om hoop op een goede afloop te hebben. Maar er werd gedokterd, gechemood en bestraald. Het leek te helpen. Trynke hipperde weer op, ze ging zelfs weer als juf voor haar klas staan. Lesgeven aan kinderen van de basisschool was haar passie. Maar dan ook echt het lesgeven. Al die burocratische onzin lapte ze vaak aan haar laars. Ze was wel in voor een grapje: zo liet ze haar leerlingen eens na afloop van een dictee gokken hoeveel fouten ze dachten gemaakt te hebben in het dictee. Als het aantal fouten juist was voorspeld, dan volgde een beloning. Zo kon het gebeuren dat Pietje 8 fouten had, maar achter in de klas uitriep: ‘Yesss! Goed gegokt.’Het duurde maar zes weken, die opleving. Een bacterie die het lichaam binnenviel, werd haar teveel.

Vrijdag was de begrafenis. In Winsum, Groningen. Vanuit Tilburg niet naast de deur. Onderweg naar Winsum stopten we even voor een koffiepauze. De kroegbaas van het café vertelde dat hij eens bij familie in Canada op bezoek was. ‘Nou jong, vandaag gaan we een kopje koffie drinken bij een vriendin van mij. Wil jij rijden?’ Dat wilde hij wel. De reis ging naar een dorpje 400 mijl verderop. Toen de koffie op was, na een uurtje, gingen ze weer terug. Afstanden….in Nederland wordt daar vaak zo bekrompen over gedacht, wilde hij maar zeggen.

Het was een mooie dienst. Heel informeel eigenlijk. Het leven moest gevierd worden. De muziekkeuze was heel gevarieerd. De mensen die naar voren kwamen om iets te zeggen, deden dat met zoveel verve en zoveel humor, dat je kon denken dat aan hen een goede conferencier verloren gegaan is.

Na afloop van de dienst gingen we in colonne achter de rouwauto aan naar de begraafplaats. Een lange sliert van allemaal bolletjes, parapluus, want het regende dat het goot. De begraafplaats lag aan de rand van het dorp. De plek waar Trynke begraven werd, was heel open. Een weids uitzicht. In films zie je wel eens shots van boven van een begrafenistafereel. Een handvol mensen rond een graf, in the middle of nowhere. Die middle of nowhere was hier ook wel een beetje van toepassing, maar het aantal mensen dat om het graf gedromd was, was ontelbaar.

Terug in de kerk was er gelegenheid tot het nuttigen van een hapje en een drankje. Of, zoals op de kaart stond: gelegenheid tot het drinken van de roodste rode wijn.

We zullen Trynke missen.

Gisteravond is de eerste aflevering geweest van een zevendelige serie op België 2 over de geschiedenis van de aardappel. De aardappel heet in België natuurlijk patat. De serie is vervat in een soort reisformat. De ‘reisleider’ is Jeroen Meus.

Ik weet niet wat dat is, maar de Belgen weten reisachtige programma’s heel leuk en informatief te presenteren. Neem de programma’s van Jan Leyers: De weg naar het Avondland, of De weg naar Mekka.

Jeroen Meus verdiept zich in de aardappel. Hij reist daarvoor naar verschillende landen. Begint in Peru, de bakermat van de aardappel. Als je dacht dat het volksvoedsel in Nederland de aardappel was, dan moet je eens naar Peru gaan: ’s ochtends bij het ontbijt aardappels, als lunch een andere vorm van aardappels, en dan bij het avondeten is er weer iets anders verzonnen. Aardappelsoep heb je natuurlijk ook. De combinatie aardappels met rijst is heel normaal.

Er zijn ontzettend veel soorten. Plaatselijke markten hebben meer plaats ingeruimd voor aardappelkramen dan voor iets anders. En elke verkoper verkoopt zijn of haar eigen soort. je moet niet te nauw kijken, want in Nederland ben je wat het uiterlijk van de aardappel betreft erg verwend: de vorm moet toch enigszins rond of ovaal zijn, en liefst zonder pitten. Nou in Peru kom je de meest vreemde vormen tegen, vol pitten.

Zoals hier mensen bier of wijn blind proeven en raden welke soort ze proeven, zo doen de mensen in Peru aan blind proeven van aardappels.

Het was een leuk in elkaar gezette eerste aflevering. Volgende week dinsdagavond is Jeroen Meus in Spanje. We gaan weer klaar zitten, en anders nemen we het op.

Sinterklaas vieren bij zoon O, schoondochter M en de kleine Y is de laatste jaren een traditie geworden. De kleine wordt ouder (bijna 5 nu), en dus dacht M, dat het wellicht een leuk idee was om naar een Sintmusical te gaan, voordat met name de kleine zich stort op het uitpakken van de pakjes.

We hebben er geen spijt van gehad. Het was een heel leuk opgezette musical voor de jongere kinderen. De toegangsstempel was aangepast:

Het verhaal: Sem en Sofia gaan verhuizen, Sint moet op de hoogte gebracht worden, en ‘dus’ gaan ze op weg naar Spanje. Een zogenaamde roadmusical.
Er waren multifunctionele decors. Eenvoudig, met ‘kinderlijke’ tekeningen, maar toch ingenieus. Er was een live Pietenbandje. De kinderen in het publiek werden regelmatig bij het verhaal betrokken. Daar werd enthousiast gebruik van gemaakt.

Tijdens de voorstelling mochten geen foto’s gemaakt worden. Vooraf heb ik het Pietenbandje nog kunnen vastleggen, aan de zijlijn hun beurt afwachtend. Een beetje donker, dat wel. Na afloop de poppen, die Sem, Sofia en kontakten onderweg voorstelden.

Na de voorstelling was er gelegenheid om bij Sint op schoot te zitten, die dan een leuk verhaaltje zou vertellen. De kleine had genoten van de voorstelling, fluisterde op het moment dat Sint opkwam: ‘Dat is niet de echte Sint, hè?’, maar op schoot zitten bij de niet-echte Sint, dat durfde ze toch niet.

Bij het pakjes uitpakken, later, eenmaal weer thuis, toen kreeg ze weer praats. We zijn zelfs met kleine rijmpjes bij de cadeautjes begonnen. ‘Is het een paard / zonder staart?’ ‘Nee, het is een pepernoot / op een stoomboot.’

Het was weer gezellig.