Het ei zei

De kleine heeft iets met de Efteling. Dat enthousiasme is voor een groot deel overgebracht door partner. Die is min of meer in Eftelingsferen opgegroeid.

Vorige week kwam de Eftelingfilm ‘De Sprookjesboom’ uit. Daar moesten we natuurlijk naar toe. We hadden nog bioscoopbonnen liggen. Bonnen die ik destijds voor mijn verjaardag gekregen heb. De film draait in een Pathé-bioscoop. Op haar site kun je de kaartjes ook online bestellen. Dat ging goed, tot het moment dat we wilden aangeven dat we nog bonnen hadden. Nergens een mogelijkheid. Nee, de betaalmogelijkheden zijn nog niet zoals bij bol.com. Die is dan ook niet voor niets door Ahold overgenomen.

Vandaag gingen we maar gewoon naar de locatie zelf om aan het loket kaartjes te kopen, met de bonnen. Wat blijkt: aan het loket zijn de kaartjes één euro duurder. Slechte zaak. Ik vertelde het verhaal over ons wedervaren. ‘Ja, nee, u hebt gelijk, zover zijn we nog niet…’ Ze deed echter niets van de prijs af.

De film zelf was eigenlijk best aardig. We hebben een paar luister CD’s in de Sprookjesboom-serie. Die draaien we voor de kleine regelmatig in de auto af. Die zelfde stemmen, met dezelfde intonatie, kwamen in de film terug. Dat geeft toch net dat beetje extra, waardoor de kleine meteen in de film gezogen werd.

Zeventig minuten. Het was voor de meeste kindertjes lang zat. Na 65 minuten begon er geroezemoes in de zaal te komen. Dan heb je het als filmmaker goed gedaan, als je kinderen van drie tot zes, zeven jaar meer dan een uur rustig kunt houden.

De horeca bevindt zich de laatste tijd in redelijk zwaar weer. Persoonlijk denk ik: dat heb je voor een gedeelte aan jezelf te wijten, want de prijzen liegen er vaak niet om. Aan de andere kant heeft De Rekenkamer laten zien dat veel kroegbazen aan wurgcontracten vastzitten met hun bierleverancier.

Horeca is ook eten. Als je in centra loopt, merk je dat er op dat gebied een moordende concurrentie is. Menuutjes worden vaak tegen bodemprijzen aangeboden. Als je een restaurant hebt net buiten het centrum, daar waar de loop niet naartoe is, dan moet je iets speciaals in huis hebben om mensen te lokken.

Restaurant Aan Tafel heeft op het gebied van reclame iets gevonden om mensen te triggeren. Op 75 plaatsen in Tilburg zijn kleine tafeltjes geplaatst, waarop een placemat, een glas, bestek en een kaarsje. Met je smartphone kun je een QR-code, die op de placemat staat, scannen, waarna je op de website van het restaurant komt.

Ze zien er best grappig uit, die tafeltjes. Ik kwam er onderweg ook één tegen:

We zijn ermee opgegroeid, met verkeerslichten. We stapten ons huis uit, we liepen naar school. Halverwege moesten we een kruispunt oversteken. Verkeerslichten zorgden ervoor dat we zonder kleerscheuren aan de overkant kwamen.

Later kwamen aparte oversteeklichten voor de fietsers en de voetgangers. Er werden lussen in de weg gemaakt waardoor lichten gingen reageren op het autoverkeer. Het licht springt bij wijze van spreken op commando op groen als je met de auto aan komt rijden. Voor fietsers en voetgangers komen knopjes om aan te geven dat je over wilt steken, want in de meeste gevallen staat het oversteeklicht standaard op rood.

Verkeerslichten zorgen voor veel gemak, wanneer het druk is. Het verkeer wordt beter gereguleerd. Maar ja, als het niet druk is, cq er helemaal geen verkeer is, en de lichten reageren niet op jouw aanwezigheid, ja dan vraag je jezelf wel eens af: waarom sta ik hier eigenlijk? Zo rijd ik als fietser regelmatig door rood licht. Dat moet kunnen, vind ik. Je moet geen slaaf van de machine worden.

Veel kruispunten worden, waar mogelijk, hoe langer hoe meer vervangen door rotondes. Geen slechte ontwikkeling. Scheelt een hoop ergernis. Ik hoorde vandaag dat er in Sierra Leone helemaal geen verkeerslichten zijn. Lijkt me ook wel apart, maar of het altijd handig is?

Regelmatig krijgen we de nieuwsbrief van Natuurmonumenten in de mailbox. Die kijken we even door, nemen de inhoud voor kennisgeving aan. In de laatste nieuwsbrief stond een aankondiging voor een soort puzzeltocht naar Brammetje het Lammetje. Speciaal voor kinderen van 4 – 6 jaar. Die kon je doen in Rheden, aan de Veluwezoom, vanuit Tilburg gezien iets voorbij Arnhem. Dat leek ons wel iets. Een leuke invulling van de dag, voor wanneer de kleine aan ons ons toevertrouwd wordt.

Vandaag trokken we erop uit.

De puzzeltocht was eigenlijk een wandelroute vanuit het bezoekerscentrum van Natuurmonumenten naar de Schaapskooi Heuven. Op het vel papier dat je mee kreeg, stonden verschillende opdrachten voor het kind. Onderweg kwam je namelijk paaltjes tegen, waarop de afbeelding van een lammetje gespijkerd was. Die afbeelding correspondeerde met een opdracht.

Zo kwamen we een hindernisbaan tegen. Alle onderdelen in elkaar gezet van de stammen, die je krijgt van de soms noodzakelijke boomkap. Aan de kleine de opdracht het hindernisparcours van begin tot eind af te leggen.

Uiteindelijk kwamen we dan bij de Schaapskooi. Naast de kudde schapen die in het weiland aan het relaxen is, bewogen de moeders zich met hun lammetjes afgezonderd rond. Er waren 110 Brammetjes geboren. Altijd leuk om te zien.

De route was niet overal rolstoel-proof. Partner moest af en toe even uit de stoel, maar dat mocht de pret niet drukken. We hebben genoten van de hele entourage.

Ik was er al sceptisch over, over de muppetspaaractie van Albert Heijn. Bij elke 15 euro aan boodschappen krijg je een zegel. Als je zes zegels bij elkaar gespaard hebt, mag je een muppethandpop uitkiezen. Op dat moment heb je toch al 90 euro aan boodschappen gedaan. Er zijn acht verschillende poppen. Wil je ze alle acht hebben, ben je 720 euro verder. Plus 1 euro die je per pop bij moet leggen. Op zich zou dat geen echt probleem zijn, ware het niet dat de termijn die je krijgt om muppetzegels te sparen slechts vier weken is, van 23 januari tot en met 19 februari.

Gelukkig kregen wij uit Den Haag en uit Purmerend muppetzegels toegestuurd, zodat we in ieder geval al twee poppen met de kleine konden uitzoeken. We hadden zelf ook zegels gespaard. Wat we normaal nooit doen, deden we nu wel: we liepen met de handscanner boodschappen te doen. Ons zouden ze niet meer foppen: bij andere acties stonden we aan de kassa, en kwamen net een paar euro tekort voor een tweede spaarpunt.

Vandaag was de kleine bij ons. Hèt moment om haar mee naar Albert Heijn te nemen. We hadden zelf nog maar één zegel nodig, om weer een rijtje vol te hebben. Eigenlijk hadden we alleen maar wat pakjes chocolademelk nodig, maar we wisten toch aan de vijftien euro te komen. Goed voor die ene zegel.

Bij de kassa aangekomen, bleek dat alle muppethandpoppen al op waren, terwijl de spaaractie nog loopt. Dat was weer een geweldige actie van Albert Heijn. We zijn nog bij een andere locatie geweest, ook niks. Daar wisten ze ons te vertellen dat in heel Tilburg geen poppen meer te krijgen waren. Misschien nog in Hilvarenbeek. Slechte zaak.

De kleine zat er eigenlijk niet echt mee. Ze kreeg wel als troost van het AH-personeel een pakketje met muppet-ansichtkaarten. Als alternatief kreeg ze van ons een Hello-Kitty-knuffel. Die ze bij de auto uit haar handen liet vallen in een plas met water…

Spullen inpakken wanneer je met het vliegtuig ergens naartoe gaat is altijd puzzelen (letten op het gewicht, wat wel, wat niet, je gaat tenslotte niet met de auto).

In mijn studententijd ben ik met de rugzak op pad geweest, kamperend. Dan is het helemaal puzzelen: je moet de bagage tenslotte constant met je meesjouwen. Het sprak vanzelf dat je maar één butagasbrandertje meenam om je eten op te koken. Dat koken vereiste enige creativiteit: eerst de pasta koken bijvoorbeeld, daarna de saus. De pan met pasta werd omwikkeld door een slaapzak om warm te houden. Dat werkte prima.

Thuis maak je eigenlijk nooit gebruik van deze manier van koken. Het zou energie besparen en er zou minder CO2-uitstoot zijn, maar het is nogal onpraktisch.

Daar hebben ze iets op gevonden: de hooimadam

Je moet geen haast hebben om te eten. Bij gebruik van de hooimadam lever je in ieder geval een positieve bijdrage aan het milieu.

De elfstedentocht gaat niet door. Aan de media lag het niet: die lieten niets aan het toeval over. Maar helaas, ook de media en de voltallige schaatsfans moesten hun meerdere erkennen in de grillen van het weer. Even de horror uithangen, de mensen laten ruiken aan iets unieks, maar dan snel weer iedereen terug laten vallen op aarde. Het heeft niet genoeg gevroren, althans voor het laten doorgaan van een tocht van een dergelijke omvang. je kunt natuurlijk altijd voor jezelf de Tocht der Tochten rijden. Je mist dan wel de stempels en het prestatiekruisje aan het eind van de rit.

Vroeger drong de elfstedentocht niet echt tot ons door. Wij schaatsten molentochten in de Alblasserwaard. Dat was elk jaar ons ijkpunt. Die ging ook bijna elk jaar door. je kon je inschrijven voor verschillende afstanden. 5 km, 10 km, 15 km, 20 km en 25 km. Het eerste jaar schreven we ons in voor 5 km. Dat was toen al een hele uitdaging: die onderbindschaatsen, doorlopers, trokken na een tiental meters steeds scheef. We waren blij dat er schoenen kwamen met de schaats eraan vast. Dat was het moment om de te rijden afstand van de molentocht op te voeren. Als beloning voor de prestatie kreeg je een speldje met een molen. Ik kan het bewijs niet meer laten zien.

De molentochten worden nog steeds georganiseerd. Of je je kan inschrijven voor al die verschillende afstanden, dat weet ik niet.

Morgen gaat de traditionele molentocht in ieder geval door.

Als jullie denken: ‘Wat is het toch rustig op Het Ei!’, dan hebben jullie gelijk. Er zijn eigenlijk geen spectaculaire dingen gebeurd.

De kleine wordt trouw elke woensdag van school gehaald, en de hele middag beziggehouden. Partner neemt het leeuwendeel van die onderneming op zich: ze leert de kleine appelflapjes bakken met bladerdeeg en een appelmengsel. Pannenkoeken worden gebakken. Erg geliefd is ook een drankje van uitgeperste citroenen, warm water en suiker, verkocht als citroenthee. Wee je gebeente als de kokkerelzin over is: dan worden alle lades, kastjes en wat al niet meer leeggetrokken, en ligt de vloer bezaaid met ‘waar zullen we nu eens mee gaan spelen?’ troep. Op zulke momenten ben je blij als het einde middag is. Daarom willen we nog al eens iets buitenshuis zoeken.

Overigens geniet de kleine met volle teugen van dit weer. Afgelopen zaterdag is ze naar de Loonse en Drunense Duinen geweest. In skipak en snowboots. Met sneeuwschep en slee.

Afgelopen weekend waren de laatste vier wedstrijden van onze viertallencompetitie bridge. Het kampioenschap werd uitgevochten onder vier teams, van de veertien. Ons team had ook kansen. Helaas, na het weekend stonden we weer met beide benen op de grond.

De gezondheid gaat weer de goede kant op. Na veel sukkelen moest een antibioticakuur redding brengen. Dat deed het. Er zit nog slijm, maar het slijt.

Partner heeft voor het eerst sinds lange tijd zelf weer auto gereden, maar dat is nog niet goed bevallen. De benen zijn op de één of andere manier geforceerd. Op de dinsdagmiddagen is ze begonnen met aquatherapie. Oefeningen in een verwarmd zwembad. Ook dat kost kruimels.

We gaan vrolijk verder op het sollicitatiefront. Af en toe komt er echt een leuke vacature voorbij, maar verder….ach. Je solliciteert, en je hoopt er het beste van.

Inmiddels krijgen we ook een budgetteringscursus. Want ja, je hebt minder te besteden. Ga je eigen situatie na. Wordt het maandsaldo na plussen en minnen negatief: waar kun je op bezuinigingen? Natuurlijk moet de auto als eerste eruit…daarna toch wel krant en tijdschrift. Naast eventuele toeslagen via de belasting, kun je ook in aanmerking komen voor vormen van bijzondere bijstand via de Gemeente. Dan moet je wel erg onder bijstandsniveau leven. In geval van nood heb je wel recht op een gratis computer, maar niet op een TV.

Overigens heeft het UWV me nog niet doorgestuurd naar de levenseindekliniek.