Het ei zei

We hebben al verschillende concerten van I Muvrini meegemaakt. Parijs, Keulen, Tilburg zelf. Ik heb er al eerder over geschreven. Gisteravond hebben we weer een concert bijgewoond. Het bijzondere deze keer was, dat ze ze optraden in een kerk. In dit geval de Jozefkerk aan de Heuvelring in Tilburg.

Een uur van tevoren zat de kerk al barstensvol. Ieder wilde natuurlijk een goede plaats, want in een kerk heb je maken met flinke pijlers die ieder zicht op het podium ontnamen. Als je zou moeten uitwijken naar een zijbeuk, had je echt pech.

Een kerk is geen theater of muziekarena. De muzikanten kunnen niet ‘achter de coulissen’ werken. Zo kon het voorkomen dat ik het paneel zag, waarmee de snaarinstrumenten gestemd werden:


I Muvrini had een aangepast repertoire. Ingegeven door het optreden in de kerk. Nu heeft de groep altijd wel gewijde nummers, maar andere wat vlottere nummers werden deze keer in een gewijd jasje gestoken:


De muziek kwam geweldig over in de kerk. Ontzettend goede acoustiek. We hadden het niet willen missen. Jammer dat ze geen goed einde aan de avond wisten te breien. De ene toegift na de andere. Als het toch ingecalculeerd was om een paar keer terug te keren op het podium, dan had ik het prettiger gevonden als de betreffende nummers achter elkaar door gespeeld waren.

Tussendoor werden parabels verteld. Eén ervan wil ik jullie niet onthouden:
Omdat de uil de vos ergens mee geholpen had, mocht de uil van de vos een tegenprestatie vragen. De uil vroeg aan de vos om zijn jong niet op te eten, om zijn jong met rust te laten. Zeg me, welke jouw jongen zijn, vroeg de vos aan de uil. Die herken je uit duizenden, vos, ze zijn de mooiste dieren van het hele bos. Maar ja, na een aantal dagen kwamen de jongen niet terug naar het nest. En ze bleven weg. Toen de uil de vos weer eens zag, zei de uil, dat de vos zijn belofte gebroken had, dat-ie zijn jong opgeten had. Had je mijn jong dan niet herkend? Nou, zei de vos, je zei dat jouw jongen de mooiste dieren van het bos zijn, en die heb ik niet opgegeten, want dat zijn mijn kleine vosjes.

Naar aanleiding van ons optreden in de babbelbox van Man bijt Hond kregen we een heel leuke reactie van zuslief uit Utrecht. Het heeft haar zelfs geïnspireerd tot een tekening:

Ik las een artikel in de krant over jongetjes die na het gymmen op school niet meer willen douchen. Niet een paar jongetjes, nee, het is echt een trend. Meestal zijn er voor het douchen geen aparte hokjes, maar zijn een aantal douchekoppen naast elkaar gemonteerd aan een muur. Een echte doucheruimte.
Die jongens vinden het eng als andere mensen hen naakt zien. Ergens kan ik me dat voorstellen, maar je bent onder elkaar, leeftijdsgenootjes….kom op, zeg.

Nee, dan wij vroeger. Er was een tijd dat ons huis flink verbouwd werd. De hele benedenverdieping was niet te gebruiken. Op de middenverdieping hadden we een ruimte waarin een bad stond, een wastafel en een WC. Daar werd een campingstelletje bij gezet om te koken. Het is een keer voorgekomen, dat iemand in bad lag, iemand op de WC zat, weer iemand anders zich bij de wastafel aan het optutten was, en de vierde in de weer was met pannetjes om het eten voor te bereiden. Hoezo gêne…

Maar ja, dat was een uitzondering. Na het sporten heb ik altijd gedoucht, daar waar ik op dat moment was. Soms was dat in een apart hokje, soms in een ruimte waar meerdere douches in één ruimte zich bevonden. Niemand deed daar moeilijk over, men douchte gewoon. Op de studentenflat had je van die halfopen ruimtes. Je douchte weliswaar in afzondering, maar er was geen deur. Ik geef toe, er was een aparte ruimte waar de meisjes douchten, die hoefden niet samen met de jongens. En dat was bij het sporten ook zo.

Wij zijn nooit zo preuts opgevoed. Maar de jeugd van tegenwoordig. Ik weet niet wat dat is. Er worden normen opgedrongen met betrekking tot hoe je eruit moet zien, en iedereen vindt natuurlijk van zichzelf dat-ie niet aan dat normbeeld voldoet. Als je ook nog de piemel erbij betrekt, dan wordt het wel erg veel gevraagd om na het gymmen naast de jongen naast wie je in de klas zit, ook nog te douchen. Want stel je eens voor…

Intussen zitten de scholen met dit fenomeen in hun maag. Er wordt na het gymmen niet meer gedoucht. Er wordt driftig met allerlei luchtjes gespoten om de zweetlucht te maskeren, maar na een uur is het in de klas niet meer te harden van verschraald zweet en vervlogen Axe, en wat je nog meer op dat gebied hebt.

Even tussendoor: ik hoorde dat jongeren tegenwoordig geen vast telefoonnummer meer durven bellen, bang als ze zijn om een ouder aan de lijn te krijgen. Alles gaat met mobieltjes en via de computer. (Iedere jongere heeft ook een mobieltje, vaak nog de meest moderne)

Thuis staan jongeren vaak uren onder de douche, maar na een gymles vinden ze het prima om de rest van de dag bezweet op school door te brengen. Vreemd.

Deze week staat de babbelbox, vast onderdeel in het programma Man bijt Hond, in het St.Elisabeth Ziekenhuis in Tilburg. Tussen 11.00 en 15.00 uur krijgen voorbijgangers de gelegenheid te reageren op een vraag die zijdelings met het nieuws te maken heeft:

Wij moesten toch in het ziekenhuis zijn om bloed te laten prikken, dus zorgden we dat we ruim op tijd waren. Want dit wilden we toch wel meemaken.

Zo kon het gebeuren, dat het bloedprikken sneller gebeurd was dan gepland, en dat de mensen van de babbelbox net aankwamen:

Spullen moesten nog klaargezet worden. Ik mocht meehelpen. Puntjes moesten op de i gezet worden.

Het thema van deze dag was: ‘Welk dansavondje staat u nog bij?’

Nou, daar wilde partner wel op reageren. Ons allereerste afspraakje sloten we af bij café De Plaats. Daar werd later op de avond altijd geswingd. Zo ook toen. Ik hield/houd niet van stijldansen, maar dat swing-rocken, ja, dat deed ik regelmatig. Vooral bij wat snellere muziek. Niet die zogenaamde disco-muziek. Die avond liet ik me ook gaan. Een soort paringsdans voor partner. Dat bleef bij.

Een mooie gelegenheid om die herinnering bij de babbelbox op te halen. Partner kreeg de microfoon, ik mocht op de achtergrond swingende bewegingen maken. Er zijn drie opnames gemaakt.

Ons aandeel bleek als slotstuk van de babbelbox in de reguliere uitzending te zitten. We moeten toegeven, het was niet eens zo beroerd.

Update: zie hier de live beelden. Lest best…..

Schoondochter werkt bij ELHO. Een snel groeiend en succesvol familiebedrijf, zoals in de brochure van ELHO zelf staat. Met 45 jaar ervaring op het gebied van ontwikkeling, productie, marketing en verkoop van kunststof bloempotten, plantenbakken en aanverwante producten. Vooral gericht op design.

Gisteren hield ELHO open dag. Wij waren erbij. We waren getuige van een moderne fabriekshal:

Er wordt 5 dagen per week, 24 uur per dag productie gedraaid. Er zijn ramen voor de lichtinval overdag, naast kunstlicht. Voor de avond- en nachtploegen is er gebruik gemaakt van speciale daglicht-lampen. Van het geluid van de machines zijn de hoge en lage tonen zodanig weggefilterd, dat wat overblijft voor het gehoor vol te houden is.

We zagen een machine die groene mandjes maakt:

En een machine die witte bloempotten maakt:

ELHO heeft duurzaamheid en ‘groen’ hoog in het vaandel staan. De computersystemen zijn erop ingesteld dat met hoogwaardige producten gewerkt wordt. ELHO werkt echter samen met andere bedrijven. Ze moet wel eens producten in opdracht uitvoeren, waarbij het desbetreffende bedrijf spullen meelevert. Die komen in het magazijn. Als de meegeleverde spullen voldoen aan de ELHO-eisen, dan krijgen ze een groene indicatie. Hebben we te maken met producten die het computersysteem wel eens in de war zouden kunnen sturen, dan krijgen ze een rode indicatie:

Wat we zoal binnen het bedrijf ervaren hebben, kwam heel gemoedelijk over. Prettig personeel. Nu heb je dat bij een open dag natuurlijk altijd wel, maar toch.

Voor de jongere gasten was er een hal ingericht met een springkussen (zonder kun je tegenwoordig bijna niet meer, als je iets organiseert waar ook kleine kinderen kunnen komen), dansen zonder geluid met iets van Wii, een grimeuse en iemand die van ballonnen leuke diertjes en dergelijke maakt:

Het eten en drinken was ook goed verzorgd. Komisch trouwens, dat als je met de lift op de tweede verdieping aankomt, dat je bij wijze van spreken meteen een pilsje kunt bestellen:

ELHO heeft op ons een goede indruk gemaakt. We zijn weer iets wijzer geworden.

Ik kende hem van de columns in Vrij Nederland. Aparte columns, spitsvondig, verfrissend, maar soms ook erg flauw of onbegrijpelijk (maar dat kan aan mij liggen). Toen we aan het begin van het jaar het programma voor het nieuwe seizoen van TheatersTilburg per e-mail kregen, en zagen dat Micha Wertheim in de Studiozaal te Tilburg voor twee voorstellingen geprogrammeerd stond, heb ik kaartjes besteld. Vanavond was onze avond.

Het was een van de hak op de tak springende voorstelling over dagelijkse situaties. We hebben geglimlacht en hardop gelachen.

Rode draad is de herhaling. Hij vertelt over drie mannen in de trein, het begin van een mop, of toch niet?
Hij vertelt over zijn bezoekje aan De Pont, een museum voor hedendaagse kunst waar hij een ijskoud stuk appeltaart krijgt, maar er niks van durft te zeggen, omdat hij de appeltaart ‘misschien niet begrijpt’.
Hij vertelt over zijn bezoek aan kamp Vught. helemaal gemoderrniseerd, berekend op grote groepen mensen. ‘Hoewel, dat was vroeger ook al zo.’
Hij vertelt over de sportschool, die ontworpen moet zijn door iemand die de zinloosheid van het leven hoog in het vaandel heeft staan. Want zo’n lopende band, je komt nergens vandaan, maar je gaat ook nergens heen. Hetzelfde geldt voor de fiets als hometrainer.
Hij geeft in een café het getal pi als fooi. Het personeel was heel blij, totdat de kas opgemaakt werd….die ratelt nu nog.

Enzovoorts, enzovoorts.

Aan het eind van de voorstelling zaten de drie mannen nog in de tein, elkaar moppen vertellend middels het noemen van getallen, want alle moppen waren gecategoriseerd.

Wij hebben zelf erg moeten lachen om nummer 301.

Wij houden niet zo van musicals. Toch schijnt het vooral de laatste jaren een vorm van entertainment te zijn, die velen aanspreekt. Uitverkochte zalen. Kandidaten die ver komen in talentenjachten à la de X-factor blijken hun draai te vinden in het musicalcircuit. Neem Jim Bakkum.

Af en toe flopt een musical. De Producers. Dat weerhoudt Joop van de Ende er niet van plannen te maken voor een nieuwe musical. Een musical over André Hazes, gezien vanuit het perspectief van Rachel Hazes. Tja…

Tilburg borduurt ook door op de flow van de musical. Er gaat een grootschalig vierdaags festival plaatsvinden van 17 tot en met 20 november. Voor zover ik begrepen heb, vooral bedoeld om beginnende ‘sterren’ een podium te bieden.

Schoondochter had iets leuks verzonnen. Op 4 december laat ze geen Sint aan huis komen, maar heeft ze kaartjes besteld voor de musical ‘Dromen over Sint’. Wegens het succes vorig jaar, dit jaar enkele extra voorstellingen. Het zal typisch iets voor de kleine zijn: die houdt wel van zang en dans.

Terwijl partner destijds de musical Joseph live gezien heeft, wordt deze Sintmusical mijn vuurdoop. We zijn benieuwd.

Ik heb nooit zoveel met Michael Jackson op gehad. Natuurlijk, ik ken een aantal songs van hem, ik weet dat hij uit een muzikale familie komt. Zijn eventuele misbruik van jonge kinderen heb ik over me heen laten komen. De discussie erover liet ik links liggen. Zijn neuscorrectie(s). Ik kreeg niet de indruk dat hij er mooier op werd.

Maar ja, hij ging dood. Een overdosis drugs. Zou hij zelf geklooid hebben, of is hij een handje geholpen door zijn lijfarts? Iemand die makkelijk aan bepaalde drugs kon komen. Afgelopen week is Conrad Murray daadwerkelijk schuldig bevonden aan de dood van Michael Jackson.

Wel typisch, of eigenlijk niet, dat Michael Jackson na zijn dood meer CD’s verkocht heeft dan tijdens zijn leven. (En dat waren er toch al heel wat.) De dood van een bekend persoon wordt breed uitgemeten in de media. Als het een schrijver is, beleven diens boeken daardoor een opleving in de verkoopcijfers. Is het een musicus, worden diens CD’s beter verkocht.

Bij beroemdheden met een hoog idool-gehalte wordt het meest gekke uit de kast gehaald voor het geldelijk gewin. Meestal wordt daar de veiling voor gebruikt. Recentelijk kwam bijvoorbeeld een tand van John Lennon onder de hamer, die 19.000 pond opbracht.

Zo las ik gisteravond dat het bed waarop Michael Jackson lag toen hij stierf, geveild wordt. Een sterfbed dat geveild wordt. Ik vind wel, dat dan ook al het beddegoed waarin hij zich gekronkeld heeft, erbij hoort. Ongewassen. De lijkgeur erin getrokken.

Mmm, heerlijk. Wie biedt?