Het ei zei

Gisteravond zijn we met vrienden naar Karin Bruers geweest. Een Tilburgse cabaretière, die al enige jaren aan de weg timmert, maar die ik eigenlijk vooral kende van de Benkskes die je her en der in Tilburg tegenkomt. Ik heb er eerder over geschreven.

Er ging een wereld voor ons open. ‘We komen er wel’ Heerlijke humor. Hoogdravende onderwerpen hoef je niet te verwachten, maar de manier waarop ze de alledaagsheid om haar heen beschrijft (het hele logistieke proces van het bouwen van haar huis bijvoorbeeld) …geweldig. We gaan haar beter in de gaten houden, qua cabaret-shows.

Ze stipte en passant iets aan, waarvan ik dacht….jaha, trek deze situatie eens door naar andere situaties:
Je hebt ergens iets gegeten en gedronken. Na afloop betaal je, inclusief een redelijke fooi. Je wilt nog even nagenieten met een sigaretje, maar merkt dat je sigaretten op zijn…maar ook je geld. Heb je dan het lef om naar de ober terug te gaan om je fooi terug te vragen, zodat je nieuwe sigaretten kunt kopen? Is gegeven altijd gegeven?

In de familie van partner kun je wel denken dat je iets aan de ander gegeven hebt, maar als die het niet meer nodig heeft, krijg je het net zo hard weer terug. Het komt ook voor, dat gevraagd wordt: hebben jullie die tafel nog? Die zou ik graag weer terug willen hebben…..Hier is gegeven dus eigenlijk geleend.

Na afloop waren we de laatste gasten die het Jan van Besouwhuis verlieten. Een afzakkertje bij één van de vrienden sloot een gezellige avond/nacht af. Om 03.00 uur lagen we in bed.

Iets verder op in de straat waar ook de wereldwinkel zit, de Nieuwlandstraat, is Antoon de Jong gevestigd, een zaak voor met name teken-, schilder- en hobbymaterialen. De wereldwinkel koopt er ook wel eens wat. Antoon de Jong bestaat dit jaar 125 jaar.

In het kader van dat lustrum heeft ze een wedstrijd uitgeschreven voor amateurkunstenaars. In sommige gevallen moet het werk aan bepaalde afmetingen voldoen, maar verder is de kunstenaar vrij in het gebruik van welk materiaal dan ook. Het thema is: ‘Kleurrijk Tilburg’.

Voor de beoordeling van wat het beste kunstwerk is, komt geen professionele jury aan te pas. Nee, Antoon de Jong heeft particulieren en winkeliers in de straat bereid gevonden om kunstwerken achter hun ramen aan de straatkant tentoon te stellen. Het publiek mag op die manier een oordeel vellen over wat ze het beste werk vindt. Ik neem aan dat mensen die mee willen doen aan de jurering, dat even kenbaar moeten maken in de zaak. Dan zullen ze wel een formuliertje meekrijgen. Mochten er te weinig spontane aanmeldingen komen, dan zal Clemans de Jong, de man die nu de scepter zwaait in Antoon de Jong, wel jureerders achter de hand hebben.

Een heel leuk idee. Zo ziet het straatbeeld er nu uit:

De mensen kunnen er de hele maand mei nog van genieten.

Zie ook hier. Het is ervan gekomen: gistermiddag zijn we met vrienden naar de film geweest. Het bezoekersaantal heeft er inmiddels voor gezorgd dat de film het etiket ‘diamant’ opgeplakt heeft gekregen. Stapje meer dan ‘platina’. Wat gaat er boven ‘diamant’? In Euroscoop draait de film op vijf verschillende momenten van de dag. Voor elke voorstelling volop publiek. Onze zaal was ook zo goed als vol.

We zaten ruim op tijd op onze stoelen. ‘Hé, ik zie dat er toch nog mannen in de zaal zitten…’ klinkt het verbaasd door een nieuw binnengekomene.

Ik had me voorbereid op Gooische Vrouwengekabbel zoals ik dat gezien had in de TV serie. Voor het tweede deel van de film gaat dat ook wel op, maar het begin van de film zit zo boordevol grappige vondsten, dat je dat de regisseuse Will Koopman graag vergeeft. De boog kan niet steeds gespannen staan. Door het rustiger vaarwater kon mooi toegewerkt worden naar het slotakkoord: het concert dat Martin Morero in de Arena geeft, met als uitsmijter het nummer ‘Zij’.
Cover van het nummer ‘She’….

http://www.youtube-nocookie.com/v/hyCom4PuAHI?fs=1

Eind goed, al goed….

Het is een luchtige film, veel humor, af en toe een zweempje ‘zielig’, een prima film voor de zondagmiddag. Met blij gemoed kom je de bioscoop uit.

We hadden destijds de aankondiging van de serie wel in de gids zien staan, we hadden voorstukjes op TV gezien, maar het trok niet, Gooische Vrouwen. Ook al vinden we Linda de Mol op zich een integere vrouw. Nee, we lieten de serie aan ons voorbij gaan. Totdat we merkten dat Annet Malherbe meespeelde. Dat wierp een ander licht op de zaak. We hadden Annet gezien als Mus in de gelijknamige televisieserie. Ze maakte veel indruk op ons: de manier van acteren, de humor. Annet trok ons over de streep: we gingen ook kijken. Er kwam een tweede serie, maar Annet vond het genoeg: kunstjes moest je niet herhalen. Ik keek daarna zoals het uitkwam, AM probeerde de tweede reeks toch wel in z’n geheel te volgen.

En toen kwam er een film. Hetzelfde stramien als in de TV-serie. Inmiddels hebben al zoveel (betalende) mensen de film gezien, dat-ie het predikaat ‘platina’ opgeplakt heeft gekregen. Wij hebben ook plannen om de film in de bioscoop te gaan zien, maar zover is het nog niet gekomen.

Zoals je Actie van de Dag hebt, zo kent Bol.com dagdeals. Eén van die deals was: ‘Gooische Vrouwen…Lief en leed in Het Gooi – De complete serie’. 13 DVD’s, bijeengehouden in een map, voorzien van foto’s van de hoofdrolspelers, van scenes, kleine verhaaltjes eromheen. Kortom, een heel leuk cadeau. AM bestelde het meteen.

En dan blijkt maar weer: als iets heel goedkoop aangeboden wordt, kan het niet anders, of er is iets mee. In ons geval moet er iets misgegaan zijn met de persingen: we hebben inmiddels vier DVD’s afgepeeld; bij elke DVD hapert-ie aan het eind van de tweede aflevering en het begin van de derde aflevering (elke DVD kent vier afleveringen). Het beeld staat stil, verschuift na een tijdje weer, en staat weer stil. Doodvermoeiend. Het ligt niet aan de DVD-speler, want het fenomeen doet zich op onze beide spelers voor. Je moet heel wat capriolen uithalen om ‘m over de haperingen heen te tillen.

Een aangename tijdspassering voor een verloren zondagmiddag is de serie ondanks dat zeker.

Hier een ‘stil’ tijdens één van de haperingen:

De boekenweek 2011 is begonnen. Thema dit jaar: (auto)biografiën en curricula vitae.

‘Hier kan ik wel een boek over schrijven’ is een gezegde dat al snel gebezigd wordt, en helaas soms ook nog in de praktijk uitgevoerd. Ik ben niet zo van de biografie, dan wel autobiografie, dat moge duidelijk zijn. Ik geef toe, een goed geschreven analyse van het leven van personen die er historisch gezien toe doen, is nuttig. Bedoeld als een soort naslagwerk. Maar ja, de normen worden veel vager: het begrip ‘bekende persoon’ rekt op. Over elke nitwit wordt wel iets geschreven. En wil niemand over jou schrijven, nou dan doe jij het toch zelf….Het vindt nog aftrek ook. Ik snap dat niet.

Mart Smeets was een paar avonden geleden te gast bij Pauw en Witteman. Hij heeft thuis wel meer dan 300 (auto)biografiën. Er zullen bijzondere boeken tussen zitten, daar twijfel ik niet aan. Verguld was hij met een biografie over Jaap Stam, de voetballer die bij Manchester United op zijn hoogtepunt was. Het was nota bene een Engelsman die het boek geschreven heeft.
Over Mart Smeets zal vast ook nog wel iets op papier komen.

Het is nu wachten op iemand die mijn leven niet aan de vergetelheid wil ontrukken. Voor hem of haar de kosten, voor mij als appeltje voor de dorst de helft van de opbrengst wanneer het boek eenmaal in grote oplages in de boekhandel opgestapeld ligt, en verkocht wordt natuurlijk…..’Gerrit, de man van 1 meter 90′

Een tijdje geleden zag partner iets voorbijkomen van de Aktie van de Dag: een Palazzo Spectaculinair arrangement, voor de helft van de normale prijs. Entertainment en een diner, met Herman den Blijker als kok. Dat leek haar wel wat. Ze was reuze benieuwd naar hoe de gerechten van Herman nou eigenlijk smaken. Je ziet hem dan wel vaak op TV, maar laat het hem maar eens bewijzen…Een arrangement van 19.30 uur tot 23.00 uur. Zaal open vanaf 18.00 uur. Palazzo is eigenlijk een rondreizend idee. Ze had haar spiegeltent nu opgezet op het plein vlak naast station Amsterdam Bijlmer-Arena.

We hadden even het spoorboekje erop nageslagen. Omdat we beiden op het ogenblik niet in optimale conditie verkeren, leek het ons wel handig om de trein te nemen vanaf station Tilburg Universiteit. Een gratis parkeerterrein vlak naast het station….Heen was geen probleem; terug was even opletten ivm de laatste trein, maar dat leek ook geen probleem: die ging om 12.00 uur…..Nou, die konden we wel halen. Boeken dus…..

In de trein op de heenreis hadden een jongen en een meisje naast ons een probleem: zij bleek allergisch voor het sperma van hem, maar ze wil toch zwanger worden…..over een oplossing hoorden we ze nog niet praten….

Bij de informatie die we per e-mail toegestuurd kregen over de entourage bij Palazzo, werd toch wel aanbevolen er ‘gekleed’ bij te lopen, het is tenslotte een speciaal avondje uit….Ik kwam in mijn kast niet veel tegen, waarvan ik dacht: dit voldoet aan de eisen, maar uiteindelijk toch iets gevonden. Netjes (nou ja, extra netjes), en niet te opgedirkt. Bij aankomst bleek de dresscode gelukkig door de meeste gasten geïnterpreteerd te zijn als casual-netjes, net zoals ik aan had eigenlijk….

De avond was eigenlijk een opeenvolging van allerlei acts, onderbroken door een gang van het menu. Als voorprethapje stond al een amuse op tafel: brood met een drietal tapenades.

Het voorgerecht was, gezien het aantal gerechten dat tegelijk klaar moest zijn, zo’n 350, knap voor elkaar gekregen. De zalm was inderdaad lauw-warm. Merk op: de schrijfwijze van ‘Castagne paddenstoelen’ bij het tussengerecht….het zijn in feite gewoon kastanjechampignons. Het tussengerecht was wel lekker. Het hoofdgerecht viel tegen. Voor mij was het vlees goed, voor AM niet, dus ik had twee stukken vlees, maar de garnering er rondom, nee, dat was het niet. Het dessert, daar zijn we niet aan toe gekomen. Later meer hierover. AM maakte van de gelegenheid tussen de gangen door nogal eens gebruik om een sigaretje te roken. In een aparte ruimte. Personeel van Palazzo deed dat ook. Zo vroeg AM aan één van hen, of Herman den Blijker zich nog liet zien vanavond….Nee joh, die is er helemaal niet. Die heeft een volledig gedrilde ploeg in de keuken staan. Die maken elke avond precies hetzelfde, op dezelfde wijze. De recepten komen wel uit de koker van Herman den Blijker….Nou ja, onze indruk van het eten: wel aardig, maar niet bijzonder….van ons mag hij in die TV shows wel een toontje lager zingen.

De acts waren een ander hoofdstuk. Er werd vooraf aangekondigd dat er geen foto’s gemaakt mochten worden, maar dat was nadat ik deze foto had gemaakt, als idee hoe het er in de zaal uitzag: waar je dat meisje met de armen in de lucht ziet, is een midden-podium, rechts, niet zichtbaar, is een groter podium. Daar speelde ook een drietal musici zeer prettige muziek. Jazzy-achtig, Caro Emeraldachtig, soms een zweempje ballroom.

De acts werden aan elkaar gepraat/gezongen/gespeeld op een revue-achtige manier. Dat was niet onze smaak. De acts zelf lieten mooie staaltjes entertainment zien. Veel soorten acrobatiek: met meerdere hoepels, een soort ballet aan lakens die van de nok van de tent naar beneden hangen en fysieke acrobatiek (solo of in duo). Er was een geweldige mime-speler. Er waren slapstick-illusie acts, clowneske acts.

Eén van de hoogtepunten was een kegelact van twee jongens: terwijl ze drie kegels naar elkaar bleven gooien (heen en weer, heen en weer), voerden ze een striptease-act op. Kleren en schoenen gingen tot de onderbroek uit, daarna werden de kleren en schoenen al kegelgooiend weer aangedaan. Een knappe prestatie. Tussendoor is er geen enkele kegel gevallen, en iemand hield ook niet een kegel lang vast om de ander uitkleed/aankleedtijd te gunnen….Een terecht applaus na afloop.

Intussen keek ik eens hoe laat het was: 22.00 uur. We zaten net aan het hoofdgerecht. Het dessert moesten we ook nog krijgen. Als de avond tot 23.00 uur zou duren…..ik kreeg het idee, dat we achter op het schema liepen….Nog eens kijken hoelaat de laatste trein ook weer ging. 12.00 uur…..Shit, 12.00 uur is tussen de middag. Allicht dat er dan een trein naar station Tilburg Universiteit gaat. AM belde een vriendin om nadere gegevens op internet te zoeken ivm mogelijkheden voor de terugreis. Even later: jullie hebben pech, om 22.30 uur ging de laatste trein vanuit Amsterdam Bijlmer-Arena naar Tilburg Universiteit.

Tja, nu zaten we niet lekker meer. We lieten het dessert voor wat het was, rekenden af, en gingen naar het station. Kijken wat de mogelijkheden waren. We konden een boemel nemen naar Roterdam, en dan de nachttrein naar Eindhoven, die ook in Tilburg stopt. Of eerst naar Utrecht, en dan naar Rotterdam. Uiteindelijk beland je in dezelfde terein naar Eindhoven. vanuit Utrecht gaat er nog wel een trein naar Den Bosch, maar niet naar Tilburg. Alsof Tilburg niet meer meedoet in het spoorboekje…..

We hebben voor de route Utrecht-Rotterdam-Tilburg gekozen ipv meteen de boemel naar Rotterdam. De treinreis was langer, maar je verbleef minder op tochtige stations ivm wachttijden.

Het kan altijd erger: in de trein van Rotterdam naar Eindhoven zat een stel. Hun auto had panne gekregen in Den Haag. Die moest naar een garage gesleept worden, er was totaal niet meer mee te rijden. Intussen moesten ze zelf in België thuis zien te komen. In Tilburg zouden ze opgehaald worden door vrienden.

Vanuit Tilburg Centraal moesten we natuurlijk eerst nog een taxi nemen naar onze auto, die bij station Tilburg Universiteit stond. Om half 3 waren we eindelijk thuis.

Geweldig, dat openbaar vervoer. Aan de andere kant: in de trein hoor je nogal eens wat en je komt allerlei (leuke) mensen tegen…..

De nicht van AM logeert een week bij ons. Gisteravond hebben we haar opgehaald van Eindhoven Airport. Zij woont en werkt al jaren in Spanje, maar moest nu in Nederland wat financiële dingen regelen.

Omdat ik nog geen hele dagen werk, leek het een leuk idee om haar mee te nemen naar Tilburgs trots op museumgebied: De Pont. We hadden niet veel tijd, maar we hebben toch mooi de tentoonstelling van Robert Therrien meegepikt. Niet eerder heeft deze Amerikaan eerder in Nederland geëxposeerd. Dat komt met name door de grote objecten die voor vervoersproblemen zorgden, maar die deze keer overwonnen werden:
tafels en stoelen, enorme schaalvergrotingen:

Ter illustratie de uitnodigingskaart, die De Pont rondgestuurd heeft om bij de uitnodiging van de tentoonstelling aanwezig te zijn. Ter illustratie vanwege de verhoudingen:

En borden, met een diameter van 122 cm, tot grote hoogte opgestapeld. Als je rond zo’n stapel loopt, lijken de borden met je mee te bewegen. Je wordt er echt draaierig van. Een geweldige optische illusie. Die borden maakten toch meer indruk.

(Noot voor lien: ik had nog speciaal gevraagd of er foto’s gemaakt mochten worden. Geen probleem, maar wel zonder flits.)

Het programma bestaat al jaaaren. Eigenlijk kijken we er niet meer naar, maar ik zag gisteren ‘op den twitter’ een opmerking van Postbus0 langskomen, waarin ze zei dat ze zichzelf op TV zag bij Kunst en Kitsch. Dat bracht herinneringen naar boven.

Wij hebben driemaal locaties bezocht waarbij mensen hun spulletjes konden laten zien en laten taxeren bij de verschillende experts. Als je echt iets aparts had, werd de opnameploeg erbij geroepen, en werden er opnames gemaakt. Af en toe zag je de cameramensen zwenken naar het publiek, maar nooit onze kant op….

Wij zijn in Culemborg geweest, in Arcen en in het autotron te Rosmalen. We hadden zelf wat ondefinieerbare objecten bij ons, en namen van vrienden hun oogappels mee. Je hoopt toch op een onvermoede hoofdprijs….maar nee, die was ons niet gegund.

De keer dat we naar Rosmalen geweest zijn, was samen met de vader van AM. Die had jaren geleden een schilderij gekregen, die moest veel waard zijn. Maar wat was de achtergrond? We liepen naar de man die expert was op het gebied van schilderijen. Die hoefde niet lang te kijken: het mag dan een aardig beeld te zien geven, het schilderij was echter niet veel waard, sterker, het was een kopie.
Dat wilde er niet in bij haar vader. Een second opinion moest uitsluitsel geven, maar die kwam er niet: we werden teruggestuurd naar expert één.
‘Die man heeft er geen verstand van…’

Van het laten zien van onze eigen spulletjes kwam niet veel meer.
We namen wel van de gelegenheid gebruik om de collectie oude auto’s te bekijken.