Het ei zei

Eind september vorig jaar waren we overgestapt van drie losse abonnementen (internet, televisie en telefoon) naar het drie-in-één pakket van Ziggo. In de praktijk betekende dit dat alleen de telefoon van provider veranderde. De TV ging van analoog naar digitaal. Ik moet zeggen, nu achteraf, dat digitale TV toch wel een genot is. Niet zozeer vanwege al die extra zenders (althans, wat mij betreft), maar vanwege de makkelijke manier om uitzendingen op te nemen, en vanwege UitzendingGemist, mocht je iets vergeten zijn op te nemen.

Bij de overstap kregen we ook een andere modem. Een wifi-modem. Dat was wel handig, want ik had me inmiddels een laptop aangeschaft. Draadloos internetten moest dan ook tot de mogelijkheden horen. Het heeft heel wat voeten in de aarde gahad om zowel de digitale TV naar behoren te laten functioneren, als ook van de laptop te genieten. Een mannetje van Ziggo is aan huis geweest om alles aan te sluiten, maar dat was het niet. Zoon O heeft het werk van het mannetje bekeken, meewarig met het hoofd geschud, een logisch stappenplan uitgevoerd, en voila….alles werkt.

Tot deze week. Eens in de zoveel tijd voert Ziggo groot onderhoud uit. In ons postcodegebied was dat begin van deze week. We werden keurig netjes van te voren op de hoogte gesteld: we zouden wel eens hinder van de werkzaamheden kunnen ondervinden. De werkzaamheden zijn voorbij. De laptop kan geen toegang meer krijgen met het internet. Ook niet na resetten van het modem. Zoon O is weer komen kijken. Nee, het lukte hem ook niet het probleem op te lossen. Hij heeft nog geprobeerd om met zijn mobiel via het modem te internetten, maar ook dat lukte niet. Zijn diagnose: van het wifi-modem doet de wifi-functie het niet meer. De PC via de kabel heeft wel internettoegang.

Ik heb een opmerking/klacht hierover naar Ziggo gemaild. Een andere wifi-modem zou nog onder de garantie moeten vallen. We zullen eerst maar afwachten welk antwoord hierop komt.

Ik heb nog aan opbellen gedacht, maar dan kom je bij de klantenservice terecht, en ja, die mensen kunnen alleen maar adviseren om je modem te resetten. Daarna word je van de ene afdeling doorgeschakeld naar de andere.
Even tussendoor: mijn adviseur bij het sollicitatiegebeuren kwam laatst met de opmerking dat UPC mensen zocht bij de helpdesk. Ik zei, dat ik daar toch niet technisch genoeg voor ben. Al die mensen met hun specifieke problemen. Maar nee, ze had geïnformeerd: technische kennis was niet vereist. Als iemand belde, moest je de meest voor de hand liggende oplossingen aandragen, zoals bijvoorbeeld het resetverhaal, of kijken of alles goed aangesloten zit. Verder moest je verstand van doorschakelen hebben. Echt, het werd gezegd. Als helpdeskmedewerker bij UPC moest je vooral verstand hebben van doorschakelen. Bij Ziggo zal het dan niet veel beter zijn…

Kortom: we hebben nog een lange weg te gaan, voordat het laptopprobleem opgelost is.

UPDATE: (ook als antwoord op de reactie van Ximaar)

Inmiddels antwoord gekregen van Ziggo. Na wat inleidende opmerkingen over storingen door draadloze telefoons en over de afstand van de laptop tot het modem, werd gesuggereerd om een stappenplan te volgen om het draadloze deel opnieuw in te stellen, met IP-nummer van het modem, gebruikersnaam en wachtwoord. Voorlopig werkt het weer, maar komende dinsdag staat weer wat onderhoud gepland, dus we wachten nog even af. In ieder geval weet ik dan hoe het probleem opgelost moet worden.

Veel musea deden mee met het museumweekend. Bij het éne museum was de entree gratis, bij het ander werd 1 euro gevraagd. Die euro werd gevraagd uit protest tegen de bezuiningen van het kabinet op de kunstsector.

Omdat we toch al naar museum De Pont wilden, vanwege werken van Ai Weiwei die er tentoongesteld zijn, en video’s over zijn achtergrond, was dit weekend een uitgelezen moment om De Pont te bezoeken.
De ontvangst op het voorplein was gezellig:

Het caravannetje van Heet Brood stond er. Er waren wat opstartproblemen: de logistiek van de waterflessen moest op gang komen (geen wateraansluiting) en er moest voor electriciteit gezorgd worden voor het bakken van tosti’s en het persen van de sinaasappels en citroenen.
Met name voor de kinderen, maar ook voor ouderen was er de mogelijkheid om je de kunst van draaien van bordjes op een stok eigen te maken.

Er valt genoeg te googlen over Ai Weiwei. De Chinees die 12 jaar in Amerika gewoond heeft, maar terug ging naar China. Een luis in de pels van de Chinese bevelhebbers. Zijn werk is nauw verweven met de Chinese cultuur. Beroemd zijn de porseleinen zonnebloempitten. Elke pit is met de hand beschilderd, heeft een eigen ‘signatuur’. Het idee is een verwijzing naar Mao, die zich de zon als persoonlijk symbool had toegeëigend en het Chinese volk met zonnebloemen vergeleek. Zonnebloemen richten zich naar de zon. De duizenden pitten versmelten tot een grijs tapijt.

Ai Weiwei heeft de pitten niet zelf beschilderd. Dat hebben arbeiders in een fabriek van de porseleinhoofdstad Jengdezhen in China gedaan.
Ai Weiwei bedenkt en ontwerpt zijn kunstwerken. Laat ze vervolgens door een aantal mensen uitvoeren. Hij heeft iets met individu en het geheel. Vertaald naar China: samen kan het Chinese volk sterk zijn, maar individueel is de Chinees niets waard. De fietsen bijvoorbeeld: elke fiets afzonderlijk mist wel iets. Een trapper, een stuur, een zadel, enzovoorts. Maar aan elkaar gesmeed….

De antieke Chinese krukjes zijn zodanig aan elkaar geklonken dat elk krukje wel een verbinding heeft met een ander krukje, zodat ze uiteindelijk allemaal met elkaar verweven zijn. Er komt geen spijker aan te pas.
Ook mooi, de fontein van licht. Het bouwwerk wordt van binnenuit verlicht door een paar peertjes. Als zon schijnt, moet het mooie effecten geven, maar dat viel nu even niet te zien. Indrukwekkend is het wel.
In de ruimte waar het tapijt met zonnebloempitten ligt, gaf Slagwerk Den Haag acte de présence. Geheel in stijl: Chinese gong-muziek. Klonk goed.
We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om ook even naar het Textielmuseum te gaan. Lang geleden waren we er geweest. We wisten niet wat we zagen: grotendeels gemoderniseerd. Het begon al met de ingang:
Natuurlijk, een textielmuseum is geen museum als het niet ook oude machines laat zien:
En ja, dan moet je het maar uitzoeken met de klosjes garen:
Het Textielmuseum heet nu Audax Textielmuseum. Audax. Een concern dat zich bezighoudt met het uitgeven van bladen enzo. Ik neem aan, dat het museum daardoor een injectie gekregen heeft om het hoofd boven water te houden. Er werd bij de entree 1 euro gevraagd. Altijd mooi meegenomen.
In de middenruimte werd er nog heus geproduceerd. De produkten die door de verschillende machines gemaakt worden, worden in de verkoopruimte verkocht.
Het was een welbesteed weekend. Je merkt dat zo’n museumweekend er toch voor zorgt dat je over bepaalde drempels stapt. De Pont stond sowieso op het lijstje, maar het Textielmuseum was nu extra.

Tijd om de bloemetjes buiten te zetten.
Zo begint de brief die de kleine mee krijgt van de juf van school, om aan haar mama of papa te geven. In dit geval kreeg ik de brief, omdat wij ’s woensdags eind van de ochtend de kleine altijd van school halen en eind van de middag bij papa en mama thuis afleveren.
De school houdt een plantenactie. Kinderen krijgen een intekenlijst mee, waarop mensen kunnen aangeven of ze een geranium willen of een petunia willen, en hoeveel. Volgende week moet de lijst ingeleverd zijn. In mei worden de bestelde planten afgeleverd door een tuindersbedrijf, die de prijs van de planten ‘heel laag heeft weten te houden.’

Het onderwijskundige aspect van deze actie moet er natuurlijk in bestaan, dat er iets van je verkoopmethodes gevraagd wordt. Je moet namelijk mensen vinden die willen inschrijven op een geranium of een petunia. Of een veelvoud daarvan.

De brief eindigt echter met: het kind dat de meeste planten verkoopt, wint een leuk prijsje.

Het competitie-element wordt er al vroeg ingebracht.
(En het tuindersbedrijf vaart er wel bij.)

Enige tijd geleden kwam ik deze kreet tegen op een kaartje op de hoedenplank van een auto. Die intrigeerde me.

Het blijkt een reclameslogan van de Gamma te zijn, van een aantal jaren geleden. Iemand droomt dat-ie bij verschillende mensen thuis allerlei klusjes afmaakt, die al maanden zijn blijven liggen. Hij wordt gezien als held, krijgt van vrouwen kusjes als beloning.
FF doen voor een zoen. FF scoren met een klus.

Nu ik dit weet, met het duo Sjaak en Freek-Willem voor ogen, krijgt zo’n kreet opeens een heel andere lading….

Het leek de school waar de kleine op zit, een goed idee om haar leerlingen kennis te laten maken/nemen van een heuse boerderij. Vlakbij Tilburg, op de grens met Oisterwijk ligt de Piet van de Meintjeshoeve. Een boerderij die enerzijds functioneert als een echte boerderij met zo’n 70 koeien en 60 kalveren, maar anderzijds groepen schoolkinderen de mogelijkheid biedt kennis op te doen op het gebied van alles rondom de koe. Zie ook http://www.klasseboeren.nl/ Het maximaal aantal kinderen per groep dat wegwijs gemaakt kan worden, is 30.

Gisterochtend was het de beurt aan de klas van de kleine om een bezoek aan de boerderij te brengen. 25 kinderen. Die konden natuurlijk niet in één auto, dus werd aan ouders dan wel grootouders gevraagd of ze konden bijspringen. En zo reden er in onze auto naast de kleine nog twee kindertjes mee.

Natuurlijk kregen de kinderen in de klas al iets over de koe te horen, zodat het niet allemaal heel vreemd zou zijn als ze op de boerderij aankwamen:

De boer begon met een algemeen praatje. Een beetje geschiedenis. Waar het woord ‘hoeve’ in Piet van de Meintjeshoeve vandaan komt. (Van de paarden, meneer) Nee, hoeve is een ander woord voor boerderij. Hij vertelde dat je op boerderijen weliswaar veel verschillende dieren tegenkomt, maar als er koeien rondlopen, dan zul je er geen honden zien. Honden kunnen drager zijn van het neospora-virus. Voor de hond niet erg, maar springt-ie over op de koe, dan veroorzaakt dat miskramen en heeft het negatieve invloed op de melkproduktie.
Hij liet zien hoe de koeien in vroeger tijden gemolken werden.

Later zouden we zien hoe de koeien tegenwoordig gemolken worden, althans de ruimte waarin dit gebeurt. Veel efficiënter natuurlijk, een aantal koeien tegelijk.

Tijd om naar buiten te gaan. Een tractor is natuurlijk altijd iets imposants. Achter de tractor was in het donker een aanhangwagen verscholen. Als die vol zit met veevoer dan helt de tractor achterover. Vandaar de tegenwichten aan de voorkant om de tractor in balans te houden.

Het verschil tussen stro en hooi werd ook uitgelegd:

(Hooi is gedroogd gras, stro is een verzameling stengels van vnl tarwe en gerst)

Kalfjes van zes dagen:

Kalfjes krijgen een dag of twee, drie nog moedermelk. Na die tijd krijgen ze melkpoeder aangelengd met warm water. Die melk werd nu natuurlijk gegeven op het moment dat de groep dat van dichtbij mee kon maken.

Een mooie gelegenheid om het kalfje te aaien.

De kalfjes die binnen staan, zijn al iets ouder. Die krijgen ook al ander voedsel:

Op naar de koeien. Die krijgen weer ander voer. Samengeperst maiskolfvoer:

Of samengeperst kunstgrasvoer.

Ieder nam haffeltjes kunstgrasvoer mee naar de koeien. De één gooide het voer ergens richting de koe, maar de kleine was niet bang:

Het komt natuurlijk voor dat de koe jeuk heeft. Er hangt een borstel die regelmatig ronddraait. De koeien vinden het heerlijk om daar dan langs te lopen.

Uiteindelijk komt alle melk die gemolken wordt, in een grote tank terecht. Eens per week komt een auto van Campina de tank legen.

Nu staan de koeien nog binnen. In verschillende regio’s in het land zijn er al koeien van stal gehaald. Die hebben al gesprongen in de wei. (Rokjesdag voor de koe)
Volgende week gaan deze koeien naar buiten:

Het was een leuke, leerzame ochtend.

Partner doet meer met Facebook dan ik. Zo zag ze dat Ogham gevraagd was om samen met muziekvereniging Concordia een ‘concert about Celtics’ te geven. Dat leek ons wel iets aparts. Een harmonieorkest samen met een folkband. Er waren nog net een paar kaartjes. Gisteravond, de 31ste maart was het te doen, in Berkel-Enschot.

Muziekvereniging Concordia trad het eerste deel van de avond alleen op. Verrassend goed. Veel klarinetten, altsaxen, tenorsaxen, dwarsfluiten, verschillende soorten toeters, een fagot en een drum. Speelse arrangementen. Terecht namen de musici het applaus na afloop van hun optreden in ontvangst:

Het tweede deel van de avond kwamen de leden van Ogham het orkest versterken. Het bleek een prima combinatie te zijn. De ene keer was het orkest de begeleiding bij de muziek van Ogham, de andere keer begeleidde Ogham het orkest. Alsof ze al jaren samenspeelden. In werkelijkheid zijn er een paar oefensessies aan vooraf gegaan.

De afsluiter was voor Ogham. Swingend de nacht in. Muziek waar je altijd blij van wordt. Het is dan ook niet het eerste concert van de groep dat we meemaken. Dit keer zaten we zelfs op de eerste rij.

Op gezette tijden komt deze term bovendrijven. Voor mensen die krap bij kas zitten, is de spoeling heel dun om een woning te huren in het goedkope segment. Ik zou zeggen: misschien moet er meer sociale woningbouw komen. Zorgt ook voor werkgelegenheid. Maar nee, er worden manieren gezocht om mensen die nu goedkope woningen huren, maar duidelijk een hogere huur kunnen betalen, te bewegen te verhuizen naar dat duurdere segment.

Op het gevoel inpraten heeft niet geholpen. Nu worden er plannen gesmeed om het op een andere manier aan te pakken. Een deel van het plan is al uitgevoerd: de belastingdienst heeft aan woningcorporaties gegevens verstrekt over de huurders. De bedoeling is, om huishoudens die meer dan 43.000 euro verdienen, een huurverhoging op te leggen. Een prikkel om die gezinnen alsnog te laten verhuizen. De woningcorporaties weten dus al via de belastingdienst welke huishoudens dat zijn. De Kamer moet nog wel goedkeuren dat die huurverhoging op deze gronden ook echt mag. Zo ja, dan gaat het per 1 juli aanstaande in.
Hoezo privacy?

Ik heb nog wel twee vragen:
– Mogen mensen die boven een bepaalde norm verdienen straks ook geen boodschappen meer doen bij de Aldi of de Lidl of de Action?
– Stel, de Kamer gaat accoord met die huurverhoging, en na verloop van tijd verhuizen er daadwerkelijk gezinnen, wordt de huur daarna dan weer verlaagd voor de mensen die eigenlijk recht moeten hebben op deze woningen in de ogen van de wooncorporaties? Of krijgen we te maken met een zogenaamd ‘kwartje van Kok’?

Zie ook hier.

Luisterden we zaterdagavond in een bovenzaal naar de muziek van Carmina, zondagavond waren we aanwezig bij het optreden van The Shins in de Melkweg in Amsterdam:

Openbaar vervoer was geen optie: een eerdere ervaring die we hadden, bracht ons na allerlei omzwervingen om half vier ’s nachts thuis vanuit Amsterdam naar Tilburg. We gingen met de auto. In de buurt was een parkeergarage. We vertrokken vroeg om niet voor verrassingen te komen staan.

De verkoopstand met de nieuwe CD (ook als LP te verkrijgen), met T-shirts en met ander promotiemateriaal was al ingericht.

De nieuwe CD kochten we alvast, om de grote drukte later voor te zijn; de T-shirts waren te klein, die lieten we hangen.

De Melkweg oogt prettig. Een leuke indeling van de zaal. Langs de muren waren beperkte mogelijkheden om te zitten, verder geen stoelen of krukken. Als mensen staan, kunnen meer mensen genieten van een concert. Met vooruitziende blik hadden we de rolstoel meegenomen. We kozen een plekje bij een paal, zodat ik al leunend kon kijken. Achteraf leunde iedereen tegen iedereen: uitverkocht huis.

Oude en nieuwe nummers werden ten gehore gebracht. Op elk bekend/oud nummer werd enthousiast gereageerd. Aan de nieuwe nummers moest je nog wennen. Het typische stemgeluid van de leadzanger blijft, maar het totaalplaatje was niet zo onderscheidend meer.

Terwijl Paul McCartney afgelopen zaterdag een drie uur durend optreden in de AHOY ten beste gaf, stonden The Shins met moeite anderhalf uur op het podium. Maar het was geweldig om mee te maken. Prima sfeer. Iedereen kwam voor de muziek. We hadden het niet willen missen.

De auto heeft ook genoten: het parkeerkaartje bleek bijna net zo duur als het entreekaartje voor de Melkweg.