Het ei zei

Is hij nou zoveel scherper dan andere cabaretiers? Of leuker? Nee, niet echt. Maar ik weet niet, we hebben een zwak voor hem. Zijn drukke manier van doen werkt op voorhand al op de lachspieren. We zijn hem twee keer ‘in het wild’ tegen gekomen: op de boot van Lauwersoog naar Schiermonnikoog, en later op Schiermonnikoog in het winkelstraatje. Hij is dan wel wat serieuzer, maar je hoort hem overal bovenuit.

Afgelopen dinsdag zijn we naar zijn show ‘Afijn’ geweest:

De kapstok van de show zijn de pogingen van het (in dit geval Tilburgse) gemeentebestuur om de organisatie van de Olympische Spelen van 2020 naar Tilburg te halen. De ijsbaan neemt dan ook een groot deel van het decor in beslag.

Hilarische scènes, soms platvloers, af en toe flauw, maar altijd typisch Bert. Er is traditiegetrouw veel werk van de decors gemaakt. Hij werkte nu ook met een aantal gasten die al schaatsend of in een bobslee voorbij kwamen.

Alles wordt in zo’n rap tempo verteld, dat je geen tijd hebt om terug te denken wat-ie nou eigenlijk gezegd heeft. Soms miste je daardoor net een clou, maar een kniesoor die daarop let. Het was een geweldige show. Visueel veel te beleven, en er waren momenten dat de tranen je over de wangen liepen van het lachen.

Overigens werd de organisatie van de Olympische Spelen van 2020 uiteindelijk toegekend aan Moergestel.

De Vereniging van Eigenaren van ons wooncomplex bestaat tien jaar. Dat vond het Bestuur wel een goede reden om alle bewoners een dagje uit aan te bieden. Het is niet helemaal een sigaar uit eigen doos, omdat het betaald werd uit de inkomsten die we als complex hebben met de plaatsing van een tweetal zendmasten, maar een beetje wel natuurlijk. Vooraf is nog wel vergaderd over die plaatsing vanwege eventuele stralingseffecten, maar het geldelijke gewin won het toch van de mogelijke effecten op de gezondheid.

We gingen naar de Biesbosch. De Brabantse Biesbosch; je hebt ook nog de Sliedrechtse Biesbosch en de Dordrechtse Biesbosch. Een goed gevuld dagje.
Hotel de Brabantse Biesbosch was de basis van waaruit de activiteiten ontplooid werden:

Je hoefde bijvoorbeeld maar even de benen te strekken, en je had goed zicht op het komen en gaan van bootjes door de nabij gelegen sluis:

Er stond ook een uitgebreider wandeling op het programma:

Bies, riet, wilg, griend. Er is nog een wandelpad, maar verder wordt er tegenwoordig weinig meer onderhouden in veel gebieden binnen de Biesbosch. Knotwilgen worden niet meer geknot, riet wordt niet meer gesneden, omgevallen bomen en riet dat loslaat in het water….lekker laten liggen. Als een knotwilg met wortel en al omvalt zodat de onderkant van de boom zichtbaar wordt, wordt die onderkant vaak weer gebruikt door bepaald soort vogeltjes die er hun nest maken. Hout dat blijft liggen wordt vaak gebruikt door de inmiddels talrijke bevers. Kortom, in het niet recreatieve deel van de Biesbosch laat men de natuur haar gang gaan.

In de buurt van het Hotel ligt het Biesbosch Museum. Op het pleintje voor dat museum staat het beeld van een biesboschwerker. Die mensen verbleven van maandag tot en met zaterdag in kleine huisjes die her en der op de grienden in de Biesbosch stonden. Er zijn er nog een aantal bewaard gebleven. De werkers sneden riet, en snoeiden de wilgen. Met hun buit gingen ze naar huis en verkochten dat aan de verwerkers van riet en wilgentakken. Hard werken, maar je had een boterham. Tegenwoordig zou je daar je boterham niet eens meer mee verdienen.

Een dagje Biesbosch kan niet voorbijgaan zonder boottochtje. Met de fluisterboot. Voortgedreven door 23 accu’s, goed voor vijftien uur varen zonder dat de accu’s opgeladen behoeven te worden. Zo’n rondvaarttrip past zich ook aan de natuur aan. In het natuurgebied worden waterdoorgangen niet uitgebaggerd, zodat het kan voorkomen dat je met de kano nog wel verder kunt, maar met een fluisterboot niet meer.

Tussendoor hadden we gelegenheid genoeg voor ons natje en droogje. Koffie met gebak, lunch, diner, borrelen.

Ben je op zoek naar een bepaald kledingstuk, kom je achterin de kast een doos tegen, waarin een multitenthuisje gefrot zit. Als je het geheel eruit haalt, springt-ie als een duveltje in een doosje open. Het dak is apart verpakt. Het multi-karakter zit ‘m in het feit dat je het huisje als winkel kunt gebruiken, of als postkantoor, of als poppentheater. Het lag er maar net aan van welke kant je ertegen aan keek. Het kostte moeite om het huisje weer terug in de doos te stoppen.

We namen de doos mee naar Speelland, bij de Beekse Bergen. Een heerlijk oord voor de kleine. Bij een eerdere gelegenheid hadden we al een abonnement aangeschaft. Dat abonnement was net iets duurder dan een enkel bezoek, dus…

De kleine had wel ideeën met het tenthuisje: ‘Komt dat zien….komt dat zien…!’

Einde voorstelling:

Als je de Volkskrant en de NRC naast elkaar houdt, vallen je veel parallellen op. Eén van die overeenkomsten is de invulling van de kookrubriek.

Elke dag een recept. In de NRC onder de naam ‘Thuiskok’, in de Volkskrant onder de naam ‘Volkskeuken’. Beide kranten maken gebruik van een pool van kookjournalisten en huiskoks, die op vaste dagen van de week hun bijdrage leveren. De recepten worden vooraf gegaan door achtergrondinformatie over het land van herkomst of over een ingrediënt dat in het recept verwerkt wordt of over het totaalplaatje. Zo leerde ik dat het favoriete gerecht van Juliana artisjokkensoep was. Niet dat het ervan zal komen om de soep klaar te maken, maar ik vond het leuk om te lezen.

Gisteren ging het in de Volkskeuken over de rode bietjes. Een groente dat lange tijd als armeluisvoedsel beschouwd werd, omdat de biet ook in ‘arme’ grond goed gedijt. Na 1970 kreeg de rode biet een andere status: dokter Moerman beweerde dat onder andere bietensap kanker kan bestrijden. Het werd een hype. Tegenwoordig wordt volgens mij vooral bietensalade gegeten, als het om rode bieten gaat.

Wij hebben eigenlijk altijd al rode bietjes gegeten, hype of niet. Vroeger hadden we het echter niet over rode bieten, maar over kroten. Dat vertelde ik Marie Louise Schipper, de schrijfster van het bietenrecept.

Dan kom je zeker oorspronkelijk uit Rotterdam?, was haar reactie. Ze zat er niet ver naast: het is Dordrecht.

Kennelijk wordt het woord ‘kroten’ alleen in Rotterdam en omgeving gebruikt.

Of zou het ook nog elders gebruikt worden?

Wij wonen aan een plein. Een aantal jaren geleden alweer helemaal op de schop gegaan, en getransformeerd tot een speelplaats vooral voor de jongere jeugd. Aan de andere kant van het plein heb je een kinderdagverblijf, een peuterspeelzaal en een basisschool. Vandaar. Er kwamen allerlei soorten wipkippen op het plein te staan, een paal waaraan drie korfbalkorven gemonteerd, veel betonnen Z-zitplaatsen, enzovoorts. Een paar Z-zitplaatsen staan zodanig opgesteld dat ze ook als doelpaal te gebruiken zijn, want zolang de teams niet te groot zijn, kun je er ook voetballen.

Op gezette tijden heeft dat plein ook een aantrekkingskracht op de kleine, wanneer ze bij ons is. Dan pakt ze een bal, en gaan we naar buiten. Natuurlijk worden eerst pogingen gedaan om de bal door één van de korfmanden te gooien, maar daar moet nog flink op geoefend worden. Die pogingen worden dus alras gestaakt. Balletje trappen. Nog geen ‘partijtje’, maar dat zal niet lang meer duren.

Totdat: ‘Opa, ga jij zelf even voetballen…

… dan ga ik even iets anders doen.’

‘Is penningmeester in het Bestuur van Dress for Success niet iets voor jou? Afdeling Tilburg. Er is een vacature.’

Ik had al wel van deze organisatie gehoord en gelezen, maar me er niet echt in verdiept. Mensen die het niet breed hebben, kunnen bij Dress for Success zich kleding laten aanmeten waarmee ze goed voor de dag komen tijdens een sollicitatiegesprek. Deze kleding mogen ze houden. Worden de sollicitanten daadwerkelijk aangenomen, mogen ze nog een keer terugkomen om een ander set kleren uit te zoeken. Het concept bestaat al langer, maar in Tilburg is het idee in 2006 geboren, en in 2008 in de praktijk gaan lopen.

Vanochtend had ik een kennismakingsgesprek met de drie coördinatoren. Dat verliep heel gezellig en positief. Toevallig kende ik één van de oprichters. Zij had destijds nog als vrijwilligster bij de wereldwinkel gewerkt. Dat schept een band.

Na afloop van het gesprek kreeg ik nog een VIP behandeling: alsof ik een klant was op zoek naar gepaste kleding. Vooraf wordt namelijk bepaald welke kleuren jou het beste staan. Welke kleuren jouw gezicht het best ‘ophalen’. Daarvoor worden twee lappen stof gebruikt. De éne goudkleurig, met aan de andere kant verschillende banen kleuren die bij die goudkleurige, zachte kleur horen. De andere lap is zilverkleurig, de koele kleur, met aan de andere zijde daaraan gerelateerde banen kleuren. Mij zouden de kleuren in het koele spectrum geadviseerd worden.

Vanmiddag kreeg ik al een telefoontje. Unaniem zagen ze mij wel als penningmeester in hun Bestuur. Er volgt binnenkort een gesprek met de Bestuursleden zelf. Vooral die met de huidige penningmeester is natuurlijk belangrijk.

Het is weliswaar geen betaalde baan, maar ik heb er wel zin in.

De koningin mag dan steeds minder een actieve rol in het politieke spel opgelegd krijgen, er mag dan hoe langer hoe meer getwijfeld worden aan de zin van het Koninklijk Huis überhaupt, zo’n koninginnedagje laat het Nederlandse volk zich niet afpakken. Nou ja, enkele uitzonderingen daargelaten.

Het is een dag waarop het niet gek is om mee te doen aan allerlei oudhollandse spelen: zaklopen, koekhappen en hardlopen met een lepel in je mond, met op die lepel een pingpongbal. Om maar iets te noemen. Ooit heb ik dat zelf ook nog gedaan.

Om de oubolligheid te doorbreken, worden ook andere activiteiten bedacht. Wat een regionale folklore is, proberen organiserende comité’s tot het landelijk niveau te verheffen in het jaar dat de koningin besloten heeft daar haar verjaardag te vieren. Zeepkist rijden bijvoorbeeld.

Gisteren werden er met WC-potten gegooid. Zo ver mogelijk, is de opdracht. Ik vond het wel iets hebben. Het is iets dat in Rhenen en omgeving al twaalf jaar beoefend wordt, WC-potgooien. Iedereen praat er nu over, en dat uitgerekend Willem-Alexander gister het verst gegooid heeft, hij als watermanager, is natuurlijk extra.

Tijdens zo’n koninginnedag kleurt het straatbeeld oranje. Iedereen is in een blije stemming. Er heerst een aparte sfeer. De vriend van zoon R kwam al naar Amsterdam, speciaal voor Queensday, voordat hij R kende. De sfeer, de entourage, het homo-vriendelijke klimaat. Dit jaar weer. Zoon R ook. Nee, ze deden geen pogingen om naar dat Slamfeest te gaan op het Java-eiland. Ze deinden op de massa mee in het centrum, en picknickten in het Westerpark.

Ook traditioneel zijn de braderiën en de rommelmarkten die her en der georganiseerd worden. Drommen mensen vergapen zich aan de zoldertroep van anderen. Wij zijn even naar het Wilhelminapark in Tilburg geweest. Een neef van partners kant had ook een verkoopplek. Daar brachten wij wat van onze spullen naartoe. Naast de kleedjes waarop je eigenlijk steeds dezelfde troep ziet, kom je tafeltjes tegen, waarachter kinderen hun zelfgemaakte cupcakejes verkopen. ‘Mam, ik heb er al elf verkocht’ hoor ik. Zo is er ook een kraam waar je je nagels kunt laten verven. Het is dezelfde kraam, waar je voor 50 cent een verhaaltje kunt laten voorlezen. Dat zal tijdens het verven van de nagels zijn…

Het was natuurlijk boffen, dat juist deze dag een geweldig zonnige dag was. Iedereen in een opperbeste stemming. Een dag die misschien niet overal, maar in ieder geval in Tilburg afgesloten wordt met vuurwerk. Daar hebben we niets van gezien, maar dat maakt niet uit.

Tattoos en piercings. Je moet ervan houden.
Met die tattoos moet ik soms wel lachen: dan zie je zo’n bink, heeft-ie op z’n arm een hartje laten tatoeëren, met eronder ‘mama’. Maar het kan ook doorslaan. Zo’n Ben Saunders bijvoorbeeld. De tattoo als lichaamsbedekkende kleding. Natuurlijk, tatoeëren kan ook leiden tot geweldige kunstwerken. Was er niet een film, waarin de getatoeëerde rug van iemand verheven werd tot specifiek kunstwerk?
Ik moet toegeven dat ik tattoos over het algemeen vind ontsieren bij de mensen die ik ermee zie lopen.

Gisterochtend kwamen we te vroeg bij de eurobakker. Wij kopen daar meestal gebakachtige dingen. Het brood is er goedkoop, maar die moet je dan wel meteen dezelfde dag opeten. Dat lukt niet bij ons: we zijn geen echte broodeters. De bakker was nog dicht. Naast de bakker is een piercingzaak, die overigens ook nog dicht was. In de etalage zagen we foto’s van wat de mogelijkheden op piercinggebied zijn. Een aparte wereld, die piercingwereld. Navelpiercing, neuspiercing, oorlelpiercing, ooglidpiercing, knopjes, staafjes, ringetjes, enzovoorts. Het ‘normale’ werk eigenlijk.

Er lagen ook foto’s van de meer aparte projecten. Iemand die allemaal ringetjes in haar been had laten piercen, en die ringetjes met elkaar had laten verbinden via een zwarte veter, op een zodanige manier dat het leek of ze een veterlaars aan had.

Aan reclame is ook gedacht. Er lag een foto van een meisje die een aantal ringen in haar rug had laten piercen. Aan die ringen werden touwtjes gebonden, waaraan met helium gevulde ballonnen de lucht in dansten. Daar liep ze. Reclameteksten op de ballonnen, haar handen vrij voor folders en andere informatie.

Met piercings is het nog zo, dat als je dat hele gedoe beu bent, dat je de knopjes, ringetjes en staafjes weg kan (laten) weghalen. De gaten dichten zich wel.
Bij tattoos is zoiets toch een heel ander verhaal. Bezint eer ge begint…..