Het ei zei

Eens per maand organiseert het GUO (Groeten uit Oisterwijk) een folkavond. Folk in de ruimste zin van het woord. Als je veel folkachtige muziek hoort, ben je geneigd te zeggen: ja, nu ken ik het wel. Musici uit Schotland en Ierland putten uit dezelfde traditionals. Bewerken die op hun manier en er ontstaat een enigszins nieuw nummer.

Gisteravond trad Carmina op.

Deze groep liet toch wel een ander geluid horen. Het Keltische karakter was nog duidelijk herkenbaar door de zang, maar de muziek zelf was ingetogener, mooier. Piano, keyboard, tenorsax, altsax, viool, twee soorten gitaren, fluiten en uillean pipe werden in verschillende samenstelling bespeeld. De ene keer klonk het jazzy, de andere keer folky, en weer een andere keer zonder etiket.

Lange nummers. Je kon je echt in de muziek indompelen zonder dat je na drie minuten moest overschakelen naar een ander thema.

Een verrassend optreden. Genoten.
Nee, ze verkochten geen T-shirts.

Partner zit sinds vorige week in een revalidatie-traject bij een revalidatie- en reïntegratiebureau. Het is zwaar, maar er wordt vooruitgang geboekt. Het is een groepsproces. De tijd wordt verdeeld tussen bewegen en ‘praten’.

Vandaag hebben ze onder andere broodroostertje gespeeld. Twee personen zijn de kleppen waarbinnen de derde persoon als boterham staat. Als er ‘PING’ geroepen wordt, moet de boterham opspringen.

Ik dacht dat ik niet meer bij kwam, toen partner het verhaal vertelde.

Vele jaren geleden kon je niet bij je auto terugkomen, waar die ook geparkeerd stond, of er zat een visitekaartje van Herbalife onder de ruitenwisser. Afvallen zonder honger te lijden. Adressen, waar je allerlei slankheidsprodukten kon kopen, stonden erop. Het was in de tijd van de tupperwareparty’s.

Van de ene dag op de andere dag stopte het spammen. Afgezien van die kaartjes heb ik nooit iets gehad met Herbalife. Ik kende ook geen mensen die iets met Herbalife deden. Het hele fenomeen Herbalife raakte in de vergetelheid. Tupperwareparty’s, die heb ik nog wel meegemaakt. Maar ook daar hoor ik eigenlijk niks meer van.

Vandaag reed ik achter een auto van Herbalife. Hé, die bestaan nog, was mijn reactie. Niet dat ik er iets mee wil, maar toch.

Dan zullen de tupperwareparty’s ook nog wel bestaan…

Ik had een afspraak bij het UWV. Als je in ‘het systeem’ zit, dan heb je dat eens in de zoveel tijd. Er wordt wat heen en weer gepraat over het gaat enzo. En er wordt gevraagd naar jouw inspanningen om werk te vinden.

Ik vertel over de discrepantie tussen de softwarepakketten waarmee ik tijdens mijn functie als financieel administratief medewerker gewend was te werken, en de pakketten waarmee nu gewerkt wordt. Ik zal het werken met die voor mij min of meer nieuwe systemen snel onder de knie hebben, maar kandidaten die al gewend zijn hiermee te werken, zullen de voorkeur krijgen in een sollicitatiegevecht.

Hier kunnen we wat aan doen, sprak de UWV-dame blij. We kunnen u een proefplaatsing aanbieden. Dat houdt in dat u een drietal maanden bij een werkgever werkt zonder dat de werkgever loon voor u kwijt is, want uw uitkering loopt gewoon door. Hooguit zal de werkgever een verzekering moeten afsluiten. U krijgt dan de tijd om het voor u nieuwe systeem eigen te maken. Leek me prima.

De dame ging naar achter om iets te halen. Kwam ze terug met een folder over hoe proefplaatsing werkt. ‘Ik dacht dat u al met de naam van een werkgever over de brug zou komen’, zeg ik. Maar nee, ik zou eerst voor een sollicitatiegesprek uitgenodigd moeten worden, voordat deze constructie van stal gehaald kan worden. En het is niet de bedoeling om van te voren in een sollicitatiebrief aan te geven dat de mogelijkheid van een proefplaatsing bestaat. Elk geval moet apart beoordeeld worden. De werkgever mag er ook weer geen misbruik van maken.

Kortom, zo’n proefplaatsing is leuk, maar zal in de praktijk niet werken.

Gratis kranten. Ik kom ze eigenlijk bijna nooit op mijn pad tegen. De paar keer dat ik met de trein ga, vergeet ik er bij de ingang van het station één mee te nemen. Als ik het niet vergeet, is de keus beperkt tot de Metro en de Spits. De Pers kom ik maar zelden tegen. In het ziekenhuis ligt meestal een Metro in de wachtruimtes.

Gratis kranten. Ik vind het toch vreemd: waarom struikel je over de Metro’s en de Spitsen, maar moet je zoeken naar de Pers? Het heeft natuurlijk met advertentie-inkomsten te maken. Hoe hoger de inkomsten, hoe meer je kunt drukken en kunt verspreiden. Is het niet een vicieuze cirkel? Een bedrijf zal niet snel adverteren in een krant dat een kleine oplage heeft. De Pers heeft te weinig advertentie-inkomsten. Voor zover ik begrepen heb, gaat de inhoud van de Pers verder dan het Telegraafgehalte zal ik maar zeggen. Betere journalistiek. Als je zoiets als lezer gratis mee kunt pikken, dan neem je toch geen Metro? Maar ja, de adverteerder denkt daar anders over.

De Pers stopt per 30 maart. Kwaliteit moet het onderspit delven. Ik lees dat mensen steen en been klagen. ‘Hoe kan dat nou? Dit mag toch niet gebeuren! Is er een goede gratis krant, wordt de stekker eruit getrokken.’ Enzovoorts.

Als mensen zo verknocht zijn aan de Pers, zouden ze dan ook bereid zijn om voor diezelfde Pers te gaan betalen?

Dinsdagavond, 6 maart, kwam er een mailtje van zoon R binnen: ‘Ik vier mijn verjaardag in Parijs. Hebben jullie ook zin om te komen?’ Woensdag iets concreter: ‘Ik vier mijn verjaardag zondagmiddag 11 maart in een restaurant om 12.30 uur. Jullie kunnen bij P in Nesles-la-Vallée slapen.’ Hier waren we aan toe. De Franse sferen weer inademen.

Vrijdag vertrokken we. Toen we bij Méru de afslag namen, de campagne in, was het net of we thuis kwamen. Weg van de snelweg, een heel andere wereld. Een wereld waar heel weinig verandert. Relaxed.

Nesles heeft geen pizzeria, maar eens per week, uitgerekend op vrijdag, staat er bij de kerk een wagen die pizza’s verkoopt. De pizza’s worden ter plekke in een in de auto ingebouwde oven gebakken. Ze smaakten prima.

De verjaardag van zoon R werd in een restaurant/brasserie in het centrum van Parijs gevierd. Min of meer onder de Eiffeltoren. Ik moet zeggen, de TomTom heeft ons op voortreffelijke wijze op de plaats van bestemming gebracht. Precies op tijd, half één. Sterker nog: we waren er als eersten. Zoon R had voor 24 mensen besproken. De plaatsen waren al gedekt. We gingen maar vast zitten. Na een kwartier druppelde de rest binnen, zoon R voorop. Volgens goede Franse gewoonte kon er pas met het menu begonnen worden, als alle 24 personen plaats hebben genomen. Dat was ruim een uur na de geplande tijd.

Op zich maakte dat helemaal niet uit. In de tijd dat zoon R in Frankrijk woonde (hij woont er al enige jaren niet meer), heeft hij een trouwe vriendenkring opgebouwd. Die vrienden waren allemaal aanwezig. Ze kennen elkaar ook. Een feest van herkenning voor iedereen. ‘Ze voelen een beetje als mijn familie’, aldus zoon R.

Eén van de vrienden van zoon R komt regelmatig in Japan. Karim Bouffay. Hij heeft een selectie van de foto’s die hij daar gemaakt heeft in boekvorm uit laten geven. De kijk op de onderwerpen die hij fotografeert, spreekt mij erg aan. Ik kan af en toe ook zo uit de hoek komen.

De vriendenschare ging na het eten uitbuiken in het Jardin de Luxembourg. Zonder ons, want wij moesten de terugreis weer aanvaarden. De TomTom voerde ons over andere stukjes centrum: Place de la Concorde, Arc de Triomph. Zonder TomTom ben je in Parijs niks, als je er de weg niet kent. Ik heb een plattegrond van Parijs, maar als je daar van afhankelijk bent (ik geef toe, vroeger was iedereen daarvan afhankelijk) dan ben je een gevaar op de weg. Want twijfelen kan niet in Parijs.

Het waren een paar heerlijke dagen.

Om in de sfeer van de Efteling te blijven: gistermiddag zijn we met de kleine naar de musical Droomvlucht geweest.

De musical werd opgevoerd in het Eftelingtheater. Deze ging in oktober 2011 in première, en zou tot februari 2012 duren. Door het grote succes is dat verlengd tot begin april. Gistermiddag zou de zaal uiteindelijk ook vollopen. Jong en oud(er). Veel kleintjes met een stoelverhoger.

Er was veel show, mooie decors, goede muziek. Er werd niet slecht gezongen, maar persoonlijk pakte mij de zang niet. De show duurde, inclusief een pauze van zo’n 20 minuten, twee-en-half uur. Een hele zit. De kleine was het ene moment gegrepen door wat zich op het podium afspeelde, het andere moment draaide ze zich alle kanten op in haar stoel. Het viel op dat geen enkel kleintje vervelend werd. Zelf denk ik wel dat de musical iets korter had gekund.

We hadden Droomvlucht niet willen missen. Toen bleek dat er een CD was met muziek en liedjes uit de show, wilde de kleine die toch zeker hebben. Ook bij haar sloeg de balans positief uit.

Toen we na afloop samen met haar mama de middag afsloten bij de Mac, kon het helemaal niet meer kapot…

Ik heb een aantal maanden twee dagen in de week een zogeheten sollicitatietraining gevolgd. In het begin werd de aandacht vooral gevestigd op het doorgronden van jezelf (wat wil je, wat kun je, wat zijn je sterke punten, wat zijn je zwakke punten, enzovoorts). Daarna kwamen de vacature-analyse en het schrijven van een sollicitatiebrief aan bod. Een CV wordt gemaakt, de lay-out moet kloppen. Nuttige zaken.

Nu nog vacatures vinden, waarmee je iets kunt. Je maakt jobalerts aan. Je bezoekt vacaturesites, geeft trefwoorden op en de straal waarbinnen, vanuit Tilburg gezien, de vacature moet zijn. Er komt een lijstje mogelijkheden. Vacatures waarin functie-eisen genoemd worden die in de richting komen van wat jouw mogelijkheden zijn, daar reageer je op. Het merendeel van de vacatures blijkt ondergebracht te zijn bij werving en selectiebureaus. Het profiel blijkt in de meeste gevallen niet overeen te komen met de wensen van de opdrachtgever.

Nu ik een tijdje in de verschillende vacaturesites aan het wroeten ben, merk je ook dat je in kringetjes draait. Her en der kom je dezelfde vacatures tegen, in iets andere bewoordingen. Veel wijzer word je niet.

We moeten misschien een andere markt gaan aanboren. Ik zag dat de directeur van De Pont speciaal voor de tentoonstelling van Ai WeiWei een heftruckcertificaat heeft gehaald, dus dat moet redelijk makkelijk te realiseren zijn. Wil je namelijk gaan zoeken in de richting van magazijnmedewerker, om maar iets te noemen, heb je een heftruckcertificaat nodig.

Ook daarin zul je met kringetjes te maken krijgen, maar wel andere kringetjes.

Zo vertelde laatst iemand die aan een productieband staat, dat het heel afwisselend werk is: de ene keer moet je vierkantjes op de emmers stempelen, de andere keer rondjes…