Het ei zei

Mobiliteitscentrum
afdeling Personeel
Tilburg

Voor de meeste mensen zijn het zware tijden. Subsidies worden stopgezet en het levensonderhoud wordt duurder. Bedrijven worden geconfronteerd met een significant kleinere omzet. Mensen worden ontslagen. Mensen die opnieuw het wiel moeten uitvinden op de sollicitatiemarkt. Mensen die elders een nieuwe werkplek moeten vinden. Onlangs heeft de ING-Bank laten weten 2700 personen op straat te gaan zetten. Het worden gouden tijden voor sollicitatietrainingscentra.

Om de toenemende stroom van werkzoekenden, die bij uw organisatie extra ondersteuning vragen, in goede banen te leiden, bied ik u mijn diensten aan. Administratief, boekhoudkundig.

Dataverwerking is zeg maar echt mijn ding. Bij de wereldwinkel heb ik een jarenlange ervaring op dat gebied opgebouwd. Nauwgezet, accuraat, ordenend.
Bovendien heb ik grote affiniteit met de doelgroep: door het gebrek aan financiële middelen wordt mijn contract met ingang van 1 januari 2012 (ook) beëindigd.

De juiste man op de juiste plaats dus.

Met belangstelling zie ik de reactie tegemoet, waarin ik uitgenodigd word voor een gesprek om nader kennis met elkaar te maken.

Met vriendelijk groet,

Gerrit
Tilburg

Ik werd vannacht wakker gemaakt omdat ik hard aan het snurken was. Ik vond het vreemd dat ik zelf helemaal niet gehoord had dat ik snurkte. Ik kan me dat nog voorstellen als het geluid onderdeel zou uitmaken van de droom waar ik op dat moment in verzeild geraakt zou zijn. Maar ik droomde helemaal niet.

Droom en werkelijkheid. Ze zeggen dat die wel eens door elkaar lopen.

Gisteravond zagen we een film, waarin de hoofdpersoon tevens de hoofdpersoon van een boek bleek te zijn dat iemand aan het schrijven is. De schrijfster staat erom bekend dat ze boeken schrijft, waarin de hoofdpersoon dood gaat.
‘Stranger than fiction’ heet de film. Om een lang verhaal kort te maken: hoofdpersoon vecht voor zijn leven, zoekt schrijfster op, schrijfster krijgt wroeging.

Er werd iets in de film aangestipt waaraan ik moest denken, in relatie tot droom en werkelijkheid: ben je een moordenaar als je een karakter in je boek laat doodgaan? Nee, natuurlijk niet…..die karakters bestaan toch niet?

Hoewel, is dat zo?

Het is herfstvakantie. De kleine heeft geen school en de sollicitatietraining die ik op het ogenblik volg, is een week verzet. Het leek partner een leuk idee om met z’n drieën naar de Efteling te gaan. We hebben onlangs een tweedehands opvouwbare scootmobiel gekocht, dus die moest uitgeprobeerd worden. Gisteren was de dag. Prima gegokt: het was geweldig weer.

Natuurlijk zijn we in een aantal attracties geweest, soms wel twee keer omdat de kleine die zo leuk of mooi vond. De Fata Morgana of de Kookpotten. Maar het schip dat heen en weer de lucht in schommelt, nee, dat was niks. Niet alle attracties waren geschikt voor minder validen, cq rolstoel- en scootmobielgebruikers. Droomvlucht bijvoorbeeld.

Het slotstuk werd de Raveleijnshow. De toegang is gratis, maar je moet van te voren wel een plaats reserveren. Dat werd ingewikkeld. Een scootmobielgebruiker mag maar één begeleider meenemen naar de speciale plaatsen voor minder validen. Wij waren met z’n drieën. De kleine werd ook aangemerkt als begeleider. Aanvankelijk trapten we in de optie die de kaartjesverstrekster bood (kleine en ik op de tribune, partner in het restaurant vanwaaruit je de show ook kon zien), maar we waren niet tevreden. We keerden even later terug. Er stond een ander. We legden de situatie uit, ze begreep het, we kregen andere kaartjes. We kregen mooie plaatsen back stage.

Het verhaal dat raven ridders zullen zijn, dat een prinses gevangen genomen wordt, dat een draak gedood moet worden, om de prinses te bevrijden. Niet alles is even duidelijk. Maar de show is mooi.

Tussendoor hebben we de accu van de scootmobiel tweemaal aan de oplader gelegd. Aan het einde van de dag haalde die nog net de auto. Toen we de scootmobiel kochten, werd gezegd dat je met een volle accu met gemak een afstand van vijftien kilometer kon afleggen, maar ik betwijfel dat toch sterk. Aan de andere kant: het is een stuk relaxter dan wanneer ik een rolstoel het hele park zou moeten voortduwen.

De kleine aan het eind van de show: Is de draak nu echt dood?

Dit jaar voor het eerst een griepprik gehaald.
Ik heb de discussie rond de griepprik altijd aan me voorbij laten gaan. Maar ja, sinds ik begin dit jaar geconfronteerd werd met de Mexicaanse griep, werd ik ook op een lijst gezet voor de jaarlijkse griepprik.
Natuurlijk, er wordt heel wat geld in het putje gegooid. Lang niet iedereen die er één krijgt, hoeft er daadwerkelijk één. Lang niet zeker is, of de griepprik wel echt effect heeft. De farmaceutische industrie vaart er wel bij. Onder het motto ‘baat het niet, het schaadt niet’ gaan miljoenen spuiten over de toonbank.

Zo toog ik vanmiddag naar het priklokaal. Ik was niet de enige. Zoals je in de rij voor de tolpoortjes op Schiphol alvast de inhoud van je zakken in een bakje doet, en jassen uittrekt, zo doe je nu tijdens het voortschuifelen in de rij je jas ook alvast uit, en stroop je de mouw op van de arm waar jij wil dat de spuit moet komen. In no time is de prik gezet.

‘Al klaar…’, zo wordt ten overvloede gezegd, op een toon alsof ze het tegen een kind hebben.

De Westermarkt in Tilburg bestaat 50 jaar. Daar wordt een feestelijk tintje aan gegeven. Vandaag kwam je al winkelend levende beelden tegen. Terug in de tijd. Knap gedaan.

Bij zo’n sollicitatietraining komt nog heel wat kijken.

Het éne deel is een soort psycho-analyse: wie ben je, wat zijn je zwakke punten, wat zijn je sterke punten, wat kun je, wat zijn je competenties? Als je zegt dat je eerlijk bent, waar blijkt dat dan uit? Vragen waar je een antwoord op paraat moet hebben.

Het andere deel spitst zich toe op het CV en de sollicitatiebrief. Ook met een CV moet je spelen. De éne keer laat je die ervaring of opleiding eruit springen, de andere keer een andere ervaring. Het is maar net naar welk bedrijf je solliciteert. Hoewel je het CV een beetje varieert, schokkende veranderingen zijn het niet. De sollicitatiebrief, daar gaat het om. Die moet de werkgever triggeren. De eerste zin moet pakkend zijn. Originaliteit, daar komt het op aan. Eigenlijk zou een cursus tekstschrijven onderdeel van de sollicitatietraining moeten zijn. Nu wordt er alleen maar op gehamerd dat je middels je brief moet opvallen, maar de tools worden niet aangeleverd.

Als je met succes de sollicitatietraining volbracht hebt, kun je met recht op je CV bijschrijven: ‘van beroep – sollicitant’

Afgelopen week heb ik gereageerd op een vacature die ik tegenkwam op de website van Golfclub Prise d’eau. Gevraagd werd een Medewerker Financiële Administratie. De werkzaamheden zoals die in het functieprofiel stonden, kwamen exact overeen met wat ik nu doe bij de wereldwinkel. Ik zag wel dat de vacature al op 20 september het levenslicht zag, maar ik waagde toch de gok. Ik kreeg een dag later al antwoord: de sollicitatieprocedure was bijna ten einde. Men had al een kandidaat in gedachte om de baan aan te bieden. De contactpersoon was verrast dat de advertentie meer dan 250 reacties opleverde. Persoonlijk kijk ik daar niet van op, van die 250 reacties, gezien de ontslagen die links en rechts vallen. Het aantal reacties op een vacature zal alleen maar groter worden.

Misschien moet ik een cursus ‘kruiwagens maken’ volgen.

De laatste jaren doen bedrijven die aan inbraakpreventie doen, goede zaken. In plaats van het probleem bij de bron aan te pakken, wordt de oplossing ervan naar de burger die zich bedreigd voelt of zelfs is, verlegd. Bedrijven spelen hier geweldig op in.

De wereldwinkel heeft in het verleden een gesprek gehad met een vertegenwoordiger van inbraakalarmen en dergelijke. Allerlei ogen, verklikkers, codekastjes om iets uit, dan wel in te schakelen. De mogelijkheid van controle op afstand. Enzovoorts. Maar ja, dan komt het financieel plaatje. Nou nee, we zoeken wel verder. Ach, nu gaat er een belletje in de winkel op het moment dat er iemand binnenkomt. Simpel. De meeste winkels hebben wel zoiets.

Wij hebben in een buurt gewoond, waar om ons heen nog wel eens ingebroken werd. Op de één of andere manier lieten ze ons altijd met rust. Toch lieten wij ons informeren over een soort inbraakalarmsysteem voor het geval wij niet thuis zouden zijn, en voor ’s nachts. Het voorstel: her en der komen in huis cameraatjes te hangen die bewegingen registreren. De signalen komen in een kastje terecht, dat je al dan niet niet kunt activeren. Heb je het kastje geactiveerd, en er beweegt iets, dan gaat er een alalrm af bij het beveiligingsbedrijf. Probleem: we hadden toen nog een hond. Die moest dan naar een ruimte verbannen worden, waar geen camera is. Nee, dat was het toch niet voor ons. Later bedachten we dat we onze hond best konden opleiden tot waakhond. Dat was aardig gelukt.

Hoe kom ik hier op? Door de immobiliteit van partner, staat de TV heel vaak aan. Met de digitale ontvangst waarnaar we sinds kort overgestapt zijn, gaat er een heel blik nieuwe zenders voor je open. Home Improvement is één van de series die regelmatig voorbij komt. Zo’n klusprogramma waarin nogal eens iets mis gaat. Het ging dus ook mis met een inbraakalarm. Dat ging ’s nachts af, toen er een brief onder de deur geschoven werd. Te scherp afgesteld dus. Van boven rumoer. Discussie wie er moet gaan kijken.

‘Ga jij maar, jij hebt een föhn naast je liggen.’
‘Ja halloo, moet ik hem doodföhnen?’

Het lijkt wel toeval. Ik hoor veel over chocola de laatste tijd. Het is nog eens bevestigd dat chocola, met name pure, goed is voor de gezondheid. Dat het zelfs bepaalde vormen van kanker schijnt te voorkomen.

Vanaf volgende week is Parijs het decor van twee aansprekende manifestaties op het gebied van chocola.

Allereerst het wereldkampioenschap voor chocolademakers van 19 tot 21 oktober 2011. Het gebruik van chocola in al zijn creatieve toepassingen. Nederland wordt daarin vertegenwoordigd door Frank Haasnoot. Het thema is ‘cacao, het geschenk van de Quetzalcoatl’. Quetzalcoatl is de Azteekse slangengod van de wind. Ik heb een item bij RTL Boulevard gezien, waarin Frank Haasnoot al iets van zijn creaties heeft getoond. Inderdaad, je kunt je fantasie met zo’n thema ver doorvoeren.

Van 20 tot 24 oktober is er in Parijs ook een evenement geheel gewijd aan alles dat te maken heeft met chocola. Het staat bekend als de Salon du Chocolat. Vooral voor mensen die passie hebben voor chocola. Het proces van het maken van chocola via de cacao, tot het consumeren ervan. Er zijn modeshows waarbij chocola mede als basis gebruikt wordt voor de kleding. Natuurlijk zijn er allerlei workshops. Er worden zelfs massages met chocola gegeven.

Gisteravond hoorde ik op de radio dat de grootste reep van de wereld gemaakt is. Goed voor een vermelding in het Guiness Book of Records. Er zouden 50 mensen 10 uur lang in de weer zijn geweest met emmers gevuld met vloeibare chocola om de reep tot stand te brengen. In een plaatsje in Engeland. Ik heb er niks van op internet kunnen vinden. Wel heb ik gevonden dat het Amerikaanse World’s Finest Chocolate een poging gedaan heeft om met het maken van een chocoladereep in het Guiness Book terecht te komen. Een maand geleden was het nog wachten op ‘goedkeuring’. De fotoreportage geeft een mooie indruk van hoe zoiets tot stand komt.

Zoals alle creaties van het wereldkampioenschap chocolamaken na afloop ‘gewoon’ de kliko in gaat, zo zal dat blok chocola ook wel op de stort eindigen. Ik neem tenminste niet aan dat iemand zijn/haar tanden erin zal zetten.

De kleinere stukjes chocola echter, laat maar komen. Liefst puur, met hazelnoot.

Update 25 oktober 2011: Frank Haasnoot is wereldkampioen geworden.