Het ei zei

De begraafplaats aan de Bredaseweg in Tilburg bestaat 200 jaar. Toen die aangelegd werd, bevond die zich net buiten het toenmalige centrum. Nu mag je wel zeggen dat het kerkhof in het centrum ligt.

Vanwege het 200-jarig bestaan werd een grafwandeling georganiseerd. Er lopen regelmatig mensen over de begraafplaats, dus er moest iets verzonnen worden om net boven een normale wandeling met hier en daar uitleg over een graf, uit te stijgen. Dat is gelukt.

Een viertal personen is bereid gevonden om in de huid te kruipen van markante mensen uit het verleden.
Zo kregen we het wel en wee te horen van Anton Roothaert, schrijver van onder andere Dr. Vlimmen, maar meer nog iemand die tegen het Katholicisme schopte.
In het oudste graf liggen Thomas van Dooren en zijn vrouw. Thomas van Dooren, rijk geworden met het smokkelen van produkten uit Frankrijk naar Engeland. In die tijd mochten Frankrijk en Engeland niet rechtstreeks handel met elkaar voeren. Er ligt bij dat graf nog een derde zerk. Niet helemaal duidelijk is, wie daar zou liggen. Er gaan speculaties dat daar Koning Willem II wel eens zou liggen. Thomas en Willem II kenden elkaar goed, samen kenden ze pastoor Zwijsen. Die zou ervoor gezorgd hebben dat een kist met stenen naar Delft vervoerd is, en dat Willem II naast Thomas van Dooren begraven werd. Ontneem de Tilburger deze speculatie niet. Er is tenslotte ook een voetbalclub naar Willem II genoemd.
Burgemeester Jansen ligt er ook. Hij heeft met 32 jaar het langst in het zadel gezeten. Hij heeft vooral gezorgd voor goede wegen en een goede riolering. Tijdens zijn ambtsperiode werd de moord op Marietje Kessels gepleegd.
Politiecommissaris Hermanus Caarls leidde het onderzoek naar de moord. Ook hij ligt op de begraafplaats. Nog meer hoofdrolspelers: Marietje Kessels zelf, haar ouders, en de pastoor die toch de dader bleek te zijn, naar ruim een week geleden eindelijk naar buiten kwam. Want het was al langer bekend.

De verschillende personen hadden een goede performance.

Voordat de wandeling begon, werden we welkom geheten door het Kessels Saxofoonorkest. Mathieu Kessels, de vader van Marietje Kessels had een muziekinstrumentenfabriek. De vier leden van dit kwartet bespelen alle vier saxofoons die origineel destijds in de fabriek gemaakt zijn.

Ja, het regende, maar dat mocht de pret niet drukken.

Voor veel filmregisseurs vormt de lift een bron van inspiratie. Dick Maas is natuurlijk een duidelijk voorbeeld, maar ook Ben Sombogaard met Abeltje, de liftjongen. In veel thrillers komen scenes voor, waarbij in de lift een lijk ontdekt wordt, of waarbij iemand na een achtervolging ontsnapt via een luik naar de liftschacht. In close up zie je op de begane grond de oplichtende cijfers verspringen van 1 naar 2 naar 3 enzovoorts. Terwijl de ellende zich afspeelt op de vijfde etage. De spanning wordt opgebouwd.

Zelf maak ik regelmatig gebruik van de lift. Op verschillende locaties. Als je samen met iemand in de lift staat die je niet kent, merk je de afbakening van het territorium. Bovendien probeer je elkaar zo onopvallend mogelijk niet aan te kijken. De ruimte is tenslotte maar klein. De stilte is net niet ongemakkelijk, maar het scheelt niet veel. Zodra het drukker in de lift wordt, laat ieder zijn/haar masker vallen, dan maakt het niet meer uit, dan worden er zelfs grapjes gemaakt.

In verkoop- en sollicitatietrainingen heeft de lift ook een belangrijke rol. Nou ja, in dit geval moet je dat niet te letterlijk nemen, maar toch. Het idee is, dat je de lift binnenstapt, samen met iemand die een cruciale rol speelt met betrekking tot de inkoop van wat je wilt verkopen, of die een belangrijke stem in het kapittel heeft bij het aannemen van mensen. Je gaat samen met de lift naar boven. Het is nu of nooit. Aan jou de taak om de persoon in kwestie in een paar seconden te overtuigen van het belang van het produkt dat je te koop aanbiedt of van jou zelf als de juiste persoon voor de gevraagde baan.
Drs.P zou zoiets geweldig kunnen, Neerlands beste puntdichter.

Ik ben niet zo goed om in korte bewoordingen mezelf te verkopen.

Een aantal maanden geleden hadden we kaartjes besteld voor een viertal cabaretvoorstellingen in de Schouwburg in Tilburg.

Gisteravond trad Leon van der Zanden op, met Vruchtvlees. We hadden eerlijk gezegd nog nooit van hem gehoord, maar we zijn geen boeren, in de zin van: wat ze niet kennen, vreten ze niet. We hadden kaartjes ergens in het midden van de zaal. Met een rolstoel wordt dat natuurlijk een probleem, dachten we, maar er werd vlot een alternatief geboden.

Het was een onderhoudende show. Leuke invallen, soms wat hard, nooit gemeen. Op de opmerkingen, die hij de zaal ontlokt, weet hij adrem te reageren.
Tijdens de show is hij bezig appels en peren en sinaasappels en ander fruit te schillen. Aan het eind van de voorstelling wordt duidelijk waarom: er komt een sapcentrifuge te voorschijn, de partjes fruit worden geperst. Een beker sap en een kom vruchtvlees zijn het resultaat. Zo ziet Leon het leven ook: de bullshit wegspoelen, leven met wat er overblijft, het vruchtvlees.

Ja, we hebben genoten. Het was een aangename verrassing.

Na afloop kregen we nog een spelletje mee:

Partner zit ook nog steeds in de molen. Via een paar keer stuivertje wisselen tussen internist en dermatoloog, kwam ze nu bij de reumatoloog terecht. Het woord SAPHO viel.

Vandaag had ze de afspraak met de reumatoloog. Het probleem was echter dat ze vanaf zaterdag steeds meer last van haar onderrug en bekken kreeg. Strompelend liep ze door het huis. De huisarts wist slechts een pijnstiller voor te schrijven. Die vooralsnog niet lijkt te helpen. Het werd maandag, en ja, de dag van de afspraak op het ziekenhuis kwam toch wel erg dichtbij, terwijl de mobiliteit steeds minder werd. De rolstoel uit de garage gehaald. Van bank naar WC, en weer terug, en naar bed. Maar het zou onmogelijk zijn om in de auto te stappen, met de rolstoel achterin.

De huisarts nog maar eens geraadpleegd. Of een ambulance tot de mogelijkheden behoorde. Of ziekenvervoer. Tenslotte hechtten we veel waarde aan de afspraak met de reumatoloog. Maar nee, de ambulance is voor noodgevallen, en ziekenvervoer is voor mensen die naar het ziekenhuis gebracht worden, en meteen opgenomen moeten worden. Nee, de huisarts kon niks doen.

Dan de rolstoeltaxi maar, in de hoop dat het lichaam dat aan kan. Met hangen en wurgen ging het.

Dan zit je in zo’n rolstoeltaxi. Als een koningin pontificaal in het miden van de bus. Wel luxe hoor.

De reumatoloog en zijn assistent hebben gekeken en gevoeld. Van reuma zijn ze vooralsnog niet echt overtuigd. Wel moet ze bloed laten afnemen, en wordt ze op reuma-gerelateerde items onderzocht.

Ook wordt onderzocht of dat ene stofje in het bloed zit, dat kenmerkend is voor de diagnose SAPHO.

Over vier weken de uitslag.

Weer terug met de rolstoeltaxi, een nog grotere dan die naar het ziekenhuis.
VIPS waren we.

Niet dat we de auto waarin we nu rijden zat zijn, allerminst. Toch hebben we ons afgelopen vrijdag geöriënteerd op een andere auto. Een autootje die valt in de A-label klasse. Zo één waar geen BPM voor betaald hoeft te worden, omdat-ie onder een bepaalde norm qua CO2-uitstoot valt. En waar geen wegenbelasting voor betaald hoeft te worden. Tenminste, in ieder geval tot en met 31 december 2013 niet.

We zijn in enkele showrooms van autodealers geweest. Weinig A-labels, of toch nog redelijk aan de prijs. Bij de Fiatdealer stond een Fiat Panda. Opvallend geel kleurtje, leuk geprijsd, en in voorraad. Je moet wel even ‘het oog wil ook wat’ buiten beschouwing laten. We mochten een proefritje maken.

We lieten een offerte maken.

Kunnen we dan van jullie 0% financieringsregeling gebruik maken? Dat we een bepaald bedrag alvast betalen, en dat we de rest binnen 2 jaar in maandelijkse termijnen aflossen? Dat kan wel, maar daar moeten jullie dan wel 150 euro voor betalen, om voor die regeling in aanmerking te komen. Je moet dat zien als transactiekosten. In feite blijkt dat er gerekend wordt met 1,5% rente, maar je mag het zo niet noemen.

En als we onze auto inruilen?

Toen kwam het: omdat op de verkoop van de Fiat Panda al zoveel korting zit, wordt er minder gegeven voor de inruil van de Kia Rio, die we nu hebben. Zou er minder korting op de verkoop zitten, dan zou de inruilwaarde omhoog gaan. Een kromme redenering.

We hebben de Kia op Marktplaats gezet, om te kijken wat men er nog voor over zou willen hebben. Er zijn al biedingen, die ruim boven de inruilwaarde liggen, die de Fiatdealer er voor wil geven.

Natuurlijk is het de vraag of de biedingen uiteindelijk reëel blijken te zijn.

We denken nog even na, alvorens we de overstap naar de Fiat Panda maken.

Ik las een artikel in de krant, dat bier ‘géén mannenwereld’ is. Er was een proeverij in Haarlem, speciaal voor vrouwen. Workshops bier brouwen. Praten over bier. Dat bier altijd geassocieerd wordt met zuipende mannen. Er zijn echter ook speciale biertjes. En zo ging het verder.

Ik heb er nooit bij stil gestaan. Ik drink de éne soort bier omdat ik die lekker vind, en een andere soort bier zal ik niet snel drinken omdat mij die niet smaakt. Bier voor man of voor vrouw, nee, daar houd ik mij niet mee bezig.

Vandaag was ik bij de Mitra, en wat zag ik in de schappen staan? Tasty Lady. Bier, gebrouwen door 5 vrouwen. Zie hier: http://www.tastylady.nl/Tasty_Lady/Het_bier.html

Kennelijk willen vrouwen toch iets onderscheidends hebben, ook als het om bier gaat. Ik heb twee flesjes gekocht om te proeven:

We zijn benieuwd.

Het Mobiliteitscentrum, dat door de gemeente in het leven geroepen is om de ontslagen ID-ers te begeleiden naar een volgende fase (zie ook hier) is al een paar weken bezig met verschillende groepen. Gisteren begon onze groep met de training.

Je ziet op TV wel van die groepen met mensen die aan het afkicken zijn van alcohol bijvoorbeeld. gelijkgestemde zielen. Eén voor één staat iemand op, noemt zijn of haar naam, en zegt vol trots dat hij/zij al 4 dagen niet gedronken heeft. Applaus van de medelotgenoten.

Er waren momenten dat ik het gevoel had gisteren iets dergelijks mee te maken. Vertellen wat je hobby’s zijn, waar je trots op bent, je levensmotto, je talenten, een onthulling. De mede ID-lotgenoten klappen nog net niet na je presentatie, maar veren in de reet zijn er volop. Het is niet mijn ding.

Er was iemand in de groep die een aantal jaren terug een auto-ongeluk had gehad. Hij raakte in coma. Overgebracht naar het ziekenhuis. Daar dachten ze dat-ie dood was. Ze brachten hem naar het mortuarium. Daar kwam hij tot leven, omdat hij het koud kreeg. Op zich vond ik dat wel humor.

Als groep moet je kunnen samenwerken. Om dat te testen werd een zeil op de grond gelegd, met de blauwe kant boven. Met 10 mensen moesten we op dat zeil gaan staan, waarna het de bedoeling is dat de groene onderkant boven kwam, zonder dat men van het zeil stapte. Voor de mobiliteitsleider zit er natuurlijk meer achter deze opdracht.

Nou ja, het was de eerste dag.

Tilburg heeft ook zo haar manier om het begin van het culturele seizoen duidelijk te maken. Onder de term Incubate. Een festival dat zich vooral richt op onafhankelijke cultuur.

In dit kader is de organisatie erin geslaagd om de Engelse kunstenaar Luke Jerram naar Tilburg te halen. Die heeft 100 piano’s en 1 vleugel beschilderd. Hij heeft de piano’s in Tilburg en omliggende dorpen in openbare ruimtes neer laten zetten. Voornamelijk buiten. Iedereen mag erop spelen. Wie weet ontstaan er op deze manier leuke contacten. Hij heeft het project ‘Play me, I’m yours’ genoemd.

Er is aan dit piano-idee al ruim aandacht besteed. Hier bijvoorbeeld. EénVandaag heeft er ook een item aan gewijd.

Het is ook een leuk idee:

En wat is dan mooier om er deze muziek bij te horen:

http://www.youtube-nocookie.com/embed/sNdopoF-hTg?rel=0