Het ei zei

We kregen de kans, en hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt: ruim een week bivakkeren in het appartement van P., een goede vriend van zoon R., in Nesles-la-Vallée. Een dorpje iets ten noord-westen van Parijs. We zijn er al vaker geweest, dus de omgeving ontdekken hoeft niet meer. Het blijft wel genieten om zomaar door het landschap te rijden.

Waar we anders nauwelijks toe komen, is lezen. Een tas vol meegenomen. Eén van de boeken is Mea, geschreven door Willemijn Dicke. Ik heb lang geaarzeld of ik het boek wel zou aanschaffen. Na het lezen van waar het boek over ging, werd ik niet echt enthousiast: hoofdpersoon Mea houdt zich drinkend en rokend staande, temidden de academische wereld, terend op oude roem. De cliffhanger is een keus die Mea moet gaan maken tussen iets dat haar carrière goed kan doen, en de verzorging van haar dochter en kleinzoon. Tja…..

Omdat ik de weblog van Willemijn al even volg (zie louterlog, bij de links), en omdat onze achternamen hetzelfde zijn (haar opa en mijn opa waren broers), word je toch nieuwsgierig, en ga je overstag. Ik moet zeggen, het boek leest lekker weg. De formule waarin het verhaal gegoten is, spreekt mij echter niet zo aan, maar er komen rake typeringen in voor. Zowel over het academische wereldje (met name in het eerste gedeelte), als over ouders met een baby van nog geen jaar (het tweede deel). De bespiegelingen over de aftakeling van het lichaam, tja….. En inderdaad: elke moeilijkheid wordt overwonnen met een fles wijn…..en die zijn er nogal wat. Voor wie allerlei recensies wil lezen: op louterlog is een dossier aangemaakt.

En vrolijk lezen we verder…..

Twee jaar geleden schreef zoon R. zich in voor een Master opleiding aan de Judge Business School in Cambridge. Na het tonen van de nodige diploma’s en getuigschriften, alsmede het verwoorden van zijn motivatie, werd hij toegelaten. Wonen en werken in Frankrijk zei hij vaarwel. Hij werd weer ‘student’. Vorig jaar heeft hij zijn opleiding met succes voltooid. Afgelopen weekend was de bull-uitreiking pas.

Cambridge kent vele Colleges. Daar vinden de meeste studenten hun domicilie. Je leert er socializen, netwerken en discipline. En het leert je dat er meer te koop is, naast jouw eigen studie. Studenten van allerlei richtingen komen bij elkaar. Elk College levert zo elk jaar weer vele studenten af die hun bull gehaald hebben. Zo ook het Wolfson, waar R. bivakkeerde.

Omdat de bull-uitreiking van alle studenten op één dag gepland was, en die uitreiking alleen in het Senate House plaats vond, was er een redelijk stringente tijdsplanning: om de zoveel uur was een ander cluster Colleges aan de beurt om aan hun studenten de bull uit te reiken. Alle studenten moesten natuurlijk wel in vol ornaat hun diploma in ontvangst nemen. Zo trokken ze door de stad vanaf hun College naar het Senate House:

Omdat er veel Chinezen in Cambridge studeren, en er dus ook veel Chinezen hun diploma halen, werd de gelegenheid te baat genomen om in de buurt van het Senate House aandacht te vragen voor het feit dat China het niet zo nauw neemt met de mensenrechten. Afgezien van de Tibetanen worden ook mensen die achter het gedachtegoed van Falun Gong staan, vervolgd, gemarteld en soms gedood….
Voorafgaand aan deze bull-uitreiking had het Wolfson College alvast een receptie georganiseerd voor de afgestudeerden en de gasten, waarna aansluitend een voortreffelijke lunch verzorgd werd.
’s Avonds, na afloop van alle plechtigheden in het Senate House, was er in het gebouw van de Judge Business School een Marokkaanse receptie. Een Marokkaans georiënteerd buffet (linzensalade, couscoussalade), hapjes die met de Tajine gemaakt waren (kip, lam met rijst). Een buikdansact, en ter afsluiting live samba.

Het was een goedgevulde, leerzame (al die protocollen en dresscodes voor de studenten hadden we nog niet eerder van zo dichtbij meegemaakt) en gezellige dag.

In Engeland wordt 2de Kerstdag Boxing Day genoemd. Oorspronkelijk werd er op de dag na 1ste Kerstdag de Christmas Box geopend om de inhoud onder de minder gelukkigen te verdelen. De kistjes werden doorheen het jaar door allerlei mensen gevuld. Iets later kreeg de Boxing Day een ruimere betekenis: werknemers kregen van hun werkgevers een beloning voor hun inzet gedurende het afgelopen jaar. Het idee ‘kerstpakket’ werd geboren. Dit idee is een eigen leven gaan leiden. Boxing Day is ook een eigen leven gaan leiden: ze is nu de start van de uitverkoop. Aanvankelijk hadden we de impact van zo’n uitverkoop niet in de gaten, totdat we er middenin zaten, en meegesleurd werden door de mensenmassa. In Selfridges, een soort Bijenkorf, maar dan wat duurder, mochten we niet stilstaan, omdat er dan grotere opstoppingen ontstonden dan er al waren.

Buiten het centrum ontdek je een heel andere sfeer. Een kunstenaar die op een kleine binnenplaats voor zijn huis een paard aan het begipsen is bijvoorbeeld:

Bij een kerk in Rotherhithe staat een glijbaan op een zodanige manier dat je haast zou denken dat glijden heel gevaarlijk is…
Karl Marx ligt begraven op Highgate Cemetary. Het enige wapenfeit van de Cemetary. De begraafplaats heeft een grondige onderhoudsbeurt nodig. Maar al lopend kom je deze grafsteen tegen:

24 december: geen mist, geen vertragingen. Wel ontzettend druk. Mensen die de vorige dag niet konden vertrekken, deden nu een nieuwe poging. Met succes. Vanuit London Stansted Airport met de trein naar London Liverpool Street Station en de bus naar Rotherhithe/Canada water, onze eindbestemming. Terwijl in Nederland iedereen zich op 1ste Kerstdag culinair uitslooft om vriend, maar vooral familie gunstig te stemmen, gebeurt datzelfde in Frankrijk en Engeland op 24 december, de dag ervoor. Wij vielen dan ook met de neus in de boter. Met de helpende hand van partner heeft R. een geweldig kerstmaal te voorschijn getoverd:
Oesters vooraf. Gevolgd door kalkoen. Erbij werden zoete aardappelen, worteltjes, ui en knoflook uit de oven geserveerd, en spruiten. En natuurlijk de traditionele zelfgemaakte preiselbeeren. (Van de overgebleven kalkoen is later een heerlijke ragout gemaakt.)
Als dessert zelfgemaakte Engelse kerstpudding, geflambeerd met Brandy.
Eerste Kerstdag is voor iedereen een dag om te relaxen (behalve dan voor de mensen die met hun kerstmaal bezig zijn). Londen maakt wat van het kerstgebeuren. Een uitgelezen gelegenheid om de sfeer te proeven.
De etalages van Fortnum and Mason op Piccadilly zijn een lust voor het oog. Fortnum and Mason is een ‘store’ die in november en december veel werk maakt van kerstpakketten. Hun specialiteit zijn asseccoires rondom het eten en drinken. Je kunt er ook ’tea-en’. Voor ons waren de etalages genoeg:

Nesles-la-Vallée ligt bijna aan de rand van een vooral agrarisch geöriënteerd gebied. Maïsvelden, kolenvelden, velden met suikerbieten (die nu net geoogst zijn), net ontgonnen akkervelden, enzovoorts. Het is een genot om door de streek te rijden. Glooiend terrein, weids afwisselend uitzicht, soms rijd je door iets dat op een bos lijkt, af en toe een tegenligger of een groepje wielrenners. Onderweg passeer je dorpjes met illustere namen als L’Epiais-Rhus, Vallangoujard, Grisy-les-Platres of Boissy-l’Aillérie. Dorpjes waar over het algemeen niet veel te doen is, omdat de boeren op het land werken en omdat anderen hun werk hebben in plaatsen als Osny, Pontoise en Cergy-Pontoise. Waar de mensen die een winkeltje drijven, of een kroeg runnen, hun bestaansrecht vandaan halen, is niet altijd duidelijk. Feit is dat het stuk voor stuk dorpjes zijn die een typische Franse sfeer ademen. Huizen die gebouwd zijn met van die grote onregelmatige grijswitachtige stenen. Een kerk om het centrum aan te geven.
Er zijn echter ook conglomeraten die het predikaat ‘dorpje’ niet mogen hebben, die duidelijk in een andere staat verkeren. Theuville is zo’n nederzettinkje. Eén opgeknapte woning (waar iemand woont), de rest zeer vervallen en verlaten….

Op zich kun je in Nesles krijgen wat je wil. Het is alleen wat duurder allemaal. L’Isle-Adam biedt meer mogelijkheden, is toeristischer, ligt slechts 4 km van Nesles vandaan. Iets buiten L’Isle-Adam ligt een hypermarché, met allerlei bedrijvigheid er rondom, bijvoorbeeld de mogelijkheid om goedkoop te tanken.
Als je zin hebt in een mooi ritje kun je in Marines, 20 km van Nesles, prima slagen in een wat grotere supermarkt met de naam ‘Le Champion’.

Nesles-la-Vallée, het is nu de derde keer dat we er logeren. We genieten van de omgeving, we komen niets tekort, we komen er tot rust.

Eens moest het ervan komen, de aanschaf van een navigatiesysteem voor in de auto. We struikelden voort over de uitdraaien van routebeschrijvingen. Meestal moest je enige creativiteit in je hebben, of de eindbestemming enigszins kennen, om op de plaats van bestemming aan te komen. Die routebeschrijvingen klopten dus niet altijd. Voorheen maalde je daar niet om: je hebt een mond om de weg te vragen. En wat maakte het uit, een half uurtje langer of korter over de reis doen…Tegenwoordig is tijd kostbaar. Je kunt je geen gemiste afslagen meer permitteren.

Sinds kort leidt Lucie, een jongedame met Vlaamse tongval, ons naar de eindbestemming. Die heeft heel wat met ons te stellen: thuis programmeren we wel alvast onze bestemming in de TomTom, maar voordat we daadwerkelijk op weg zijn, moeten er eerst nog boodschappen of zo gedaan worden. We rijden niet zoals zij voorschrijft. Telkens opnieuw komt ze geduldig met nieuwe alternatieven. Soms vraagt ze of we niet kunnen omkeren.

Deze week logeren we in Nesles-la-Vallée, een dorpje in de buurt van Parijs. We vinden het prettiger om de reis via Brussel te rijden, dan via Gent. Daar is Lucie ook achter gekomen, zonder morren schakelde ze over op de aanwijzingen via Brussel.
Gisteravond werden we uitgenodigd voor een feest in Parijs. Openbaar vervoer zou een mijl op zeven zijn, dus met de auto er naartoe. Lucie heeft ons met engelengeduld op de plaats van bestemming gebracht. Op eigen kracht zou ons dat nooit gelukt zijn, ook niet met de beste routebeschrijvingen.

Kortom: het was al een klein feestje in de auto…..

Terwijl er binnen de ringbanen van Tilburg geen autoverkeer mocht plaatsvinden van 11.00 uur ’s morgens tot 19.00 uur ’s avonds (uitzonderingen daargelaten) in het kader van de autovrije zondag waaraan 21 dorpen en steden meededen, zorgden wij dat we vòòr elf uur het centrum van Tilburg uit waren, en gingen op weg naar Buren.

Wie uitloopt voor de hoedenparade tijdens Prinsjesdag, moet zeker naar Buren gaan: Buren staat eenmaal per jaar in het teken van de hoed.

Ze organiseert dit evenement nu voor de negende keer. Een braderieachtige sfeer, met veel hoedenstands, stands voor hoedenassessoires en proeverijen.

Er waren shows waarbij hoeden getoond werden die door hoedenontwerpers uit verschillende steden uit het land gemaakt waren. Je kon je eigen hoedencreatie verzinnen en ter beoordeling aan de jury laten zien, in de hoop op een leuk prijsje. De meeste mensen hadden veel werk van hun outfit gemaakt. Er heerste een gezellige sfeer. Het hielp natuurlijk dat Buren zelf al een pittoresk karakter heeft. Hoewel er mogelijkheden genoeg waren om zo onderweg een terrasje te pikken, kom je tot leuke ontdekkingen als je een winkel binnenstapt, en er achter die winkel een riante binnenplaats zich bevindt waar je ook een drankje kunt nuttigen.
Nog wat impressies:

Afgelopen dagen, van 4 tot en met 7 september werd er in Moergestel het grootse zevenjaarlijkse Brabantse gilde-evenement Landjuweel gehouden. In hun folder staat dat het Landjuweel het grootste en belangrijkste Noordbrabantse gildenfeest is. Zo’n 140 gilden binden op sportieve wijze de strijd met elkaar aan op het gebied van vendelen, schieten, volksdansen, trommelen, bazuinblazen, jeu des boules. Op de laatste dag zijn er optochten, en is er de massale opmars, de presentatie van de muziekgroepen en vendeliers van de organiserende gilden.

Wij zijn er de laatste dag ook naartoe getrokken. In de tijd dat wij er waren, hadden we niet te klagen over het weer: het was droog, met een enkel miezertje. Op andere tijden van de dag was een regenpak niet overbodig. Jammer voor het festijn. Op mij kwam het geheel erg folkloristisch over. De kledij waarin de meeste gildebroeders en -zusters rondliepen was een lust voor het oog. Toch schijnt het gildewezen een heel serieuze zaak te zijn: het werkt door in de manier van opvoeden.

Enkele impressies: