Het ei zei

Wij wonen in een appartementencomplex op de onderste verdieping. Een aantal lagen recht boven ons zijn een paar weken geleden in een appartement harddrugs gevonden en als gevolg daarvan is het tot drugspand gebombardeerd. We werden hiervan middels een brief op het prikbord op de hoogte gesteld. Een drugspand….

In de afgelopen maanden hebben we regelmatig gruisachtige geluiden in de buurt van de WC gehoord, via de afvoerpijp op het balkon is het een paar keer voorgekomen dat er schuimachtig spul zich ophoopte op het balkon, langs de voordeur droop witte vloeistof. Wij vroegen ons wel af waar dat allemaal vandaan kwam, maar zochten niet verder. We maakten de zaak gewoon schoon. Achteraf zou dat spul best van dat drugspand boven ons kunnen komen. Er zijn dan wel harddrugs gevonden, maar misschien was er ook klein labaratoriumpje, dat op tijd ontmanteld was voordat ze ontdekt werden.

We moesten er het onze van weten.
Eerst maar eens bij het Bestuur van de Vereniging van Eigenaren te rade gaan. Die gaf toe dat ze er al eerder van wist, maar wilde er geen ruchtbaarheid aan geven (‘Dat kan toch niet in dit complex.’) Overigens kon ze geen details verstrekken.
Het appartement wordt door een woningbouwvereniging verhuurd. Die zal toch wel iets meer weten? Nou, niet echt. ‘U moet bij de Gemeente zijn. Ik heb wel een naam voor u.’
De Gemeente had zo haar eigen protocollen. De persoon in kwestie opperde om onze vraag via Centraal Meldpunt te stellen.
Dat ging beter. We kregen meteen te horen dat er in ieder geval GHB in het spel was. Zoiets is aan het aanrecht wel in elkaar te mixen. De contactpersoon is bij ons thuis geweest, heeft de ins en outs in zich opgenomen, en is aan het werk gegaan. We hebben namelijk ook contact gehad met onze verzekering: als het goedje waaraan wij met onze blote handen gezeten hebben achteraf tot medische klachten leidt, moet men wel weten wat voor goedje het was. En had het goedje dat bij ons op het balkon schuimde, en dat langs de voordeur droop, inderdaad met spullen uit het drugspand te maken?
Inmiddels heeft de contactpersoon opgebeld om te zeggen dat wat we nu nog kunnen laten zien (de rest was al schoongemaakt, onwetend als we waren) te weinig is om te bepalen wat voor goedje het is.

Wordt vervolgd.

Eigenlijk was ik er nooit zo weg van, van de Fiat Stilo. Aan de hoge kant met de wegenbelasting, rijdt niet zuinig, en heeft vanaf het begin gekraakt. Maar ja, toen we destijds onze Kia Rio moesten vervangen, hadden we een lijstje waaraan een andere auto moest voldoen: groot genoeg om een rolstoel en eventueel een scootmobiel mee te nemen. En binnen ons budget. Dat is gelukt. Het moet gezegd: de Fiat was een geweldige verhuiswagen. En een heerlijke auto voor de lange afstanden.
Echter, van lieverlee moest dit vervangen worden, moest iets anders gerepareerd worden, en moest aan nog meer dingen gesleuteld worden.
Het starten geen steeds moeizamer. Toch maar weer eens naar de garage. Een andere dan welke de auto in onderhoud was. Een frisse blik kon wel eens helpen. Nou, dat deed het ook: we kregen een telefoontje, dat er zoveel gevonden was dat gerepareerd dan wel vervangen moest worden, dat het geen zin had om dat allemaal uit te voeren. ‘Uw auto is rijp voor de sloop.’

Van de weeromstuit durfden we nauwelijks meer met de auto te rijden. En terecht, bleek een tijdje later: de remleiding lekte. Het rempedaal kon je tot de grond intrappen. Dat werd letterlijk de sloop…
Tijd voor een andere auto.Op korte termijn. Ons budget was de som van vakantiegeld en belastingteruggave. Nou, dan weet je het wel. Onze kennis die bij een garagebedrijf werkt, had een paar auto’s staan, net boven ons budget. Op internet kwamen we een autootje tegen die wel wat leek. We gingen kijken (zoon O had een vrije dag), maar tijdens het proefrondje bleek dat er totaal geen olie in de auto zat, later bleek dat er helemaal geen onderhoudsboekje was. Niks. Het was een in- en verkoop van auto’s bedrijf. Er wordt even met binnengebrachte auto’s gereden, rijdt-ie, dan gaat-ie in de verkoop. Er wordt niet onder de motorkap gekeken, er wordt niks gecontroleerd verder. Dat was het dus niet.
Zoon O was ook nog iets tegengekomen. Een beetje boven het budget, maar nog te behappen. Die werd het. Een Opel Agila. Oké, een oude lullen autootje, maar gegeven de omstandigheden een prima alternatief. APK tot en met juni 2017.

Al jaren kopen we een lootje van de Grote Clubactie. Omdat er iemand aan de deur komt, of omdat een neefje van partner aan het ronselen is. Maandan later is de trekking, maar daar denken we nooit meer aan, om ons lot te controleren.

Dit jaar kochten we ook een lootje, maar dat moest via automatische afschrijving. Het is tegenwoordig niet meer verantwoord om de kinderen die langs de deur gaan, met zoveel geld rond te laten lopen. Dat geld werd onlangs afgeschreven. Laat de trekking nou net een paar dagen later zijn. Op die manier is er een grotere alertheid.

We hadden prijs: één maand gratis abonnement bij Videoland. Onbeperkt films en series kijken. Dat het abonnement na een maand automatisch overgaat in een betaald abonnement, is een kleinigheidje:-)) (Op tijd eraan denken dat je opzegt.)

Wij kijken het liefst films op TV. Niet op PC, laptop of tablet. Laat onze TV nou net niet geschikt zijn voor het kijken van films van Videoland. Je hebt er een Smart TV voor nodig. Kortom: jammer, maar helaas.

We kwamen het idee vorig jaar voor het eerst tegen in Sneek. Daar heet het Mijn Tafel.

Je hebt de mogelijkheid om in een winkelruimte een stellage met of zonder kledingroede voor een bepaalde tijd te huren. Als je als klant de winkelruimte binnenkomt, ben je gewoon aan het shoppen. In een veredelde kringloopwinkel, dat wel.

Inmiddels heeft dit concept zich over de rest van het land verspreid. De naam varieert. In Tilburg zijn nu zeker drie van dit soort winkels. De huurprijzen van de stellages variëren per winkel. Toen één van de winkels een aanbieding had, besloten we ook eens zo’n stellage voor een maand te huren. We hebben genoeg spullen om in de kraam te leggen.

Op zich wel grappig, op jouw manier winkeltje spelen. Bijna elke dag ga je even kijken of mensen jouw spulletjes gekocht hebben. Je wilt natuurlijk wel de huurprijs van je kraam eruit hebben. Je begint te stralen als een bepaald artikel uit het schap weg is. De volgende dag staat het artikel weer vrolijk tussen de andere spulletjes in je kraam. Blijkt een klant er al twijfelend mee rondgelopen te hebben, en het ergens anders teruggelegd te hebben. Weg euforie. Nu houd je al rekening met dit soort tegenvallers.

Wat je ook merkt: de manier van prijzen van artikelen lokt een soort supermarktoorlog uit. Als een mede winkelkastverkoper de artikelen in zijn kraam heel goedkoop prijst, moet je welhaast mee, wil je jouw spulletjes nog verkopen. Want ja, het moet gezegd: er is weinig variëteit in wat de verschillende winkelkasthouders aanbieden. Het zal kiele kiele worden, of we de huurprijs van onze winkelstellage eruit hebben.

Het is in ieder geval een leuke ervaring.

Vorig jaar ging met longklachten via de huisarts naar het ziekenhuis. Daar werden niet alleen foto’s van de longen gemaakt, maar werd ook een hartfilmpje gemaakt. Op dat filmpje werden hartritmestoornissen geconstateerd. ‘Hebt u daar geen last van? Nooit iets van gemerkt?’ Nee, inderdaad, nooit iets van gemerkt. Voor de zekerheid werd wel contact gezocht met de trombosedienst voor bloedverdunners, want door die stoornissen kan het zomaar gebeuren dat er bloedpropjes het hart in geschoten worden. De bloedverdunners voorkomen dat. So far so good.

De longen sukkelden nog wat aan. Een longontsteking moet slijten; de antibiotica zorgt voor een spoediger herstel cq zorgt ervoor dat er geen gekkere dingen gebeuren. Bij de laatste controle, in mei jongstleden, kon geconstateerd worden, dat de longen weer op het oude peil waren. Niet perfect, maar goed genoeg. Over een jaar een nieuwe controle.

Een paar weken geleden was er ook controle bij de cardioloog. Het hartfilmpje liet geen hartritmestoornissen meer zien, maar de cardioloog vond dat er wel iets van een boezemflutter aanwezig was. Impulsen die rond blijven draaien in de boezem. De hartkamer niet bereiken. Op den duur kan dat niet goed zijn, maar ja, om iets te behandelen waar de patiënt (ik dus) geen last van heeft, dat komt vreemd over. Toch, over een aantal jaren, als die last er wel is, is een behandeling, gelet op mijn leeftijd, een stuk lastiger. Hij raadde een ablatiebehandeling aan, uitgevoerd in het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven.

Dat is gisteren gebeurd. Een ablatie zorgt ervoor dat de impulsen die ronddraaien, in hun baan onderbroken worden door dammetjes op te werpen middels het branden van littekentjes. Via de lies gaan katheders door de slagader het hart binnen. Eén om te branden, één om te bepalen of de juiste signalen opgevangen worden. Bij de meeste mensen is één lijntje voldoende voor een goede barrière, maar bij mij waren er drie nodig. De behandeling duurde uiteindelijk bijna twee uur. (De behandeling was pas na drie uur wachten.) Daarna vier uur liggen om de wonden bij de lies dicht te houden. (Er zat een drukverband om.) Dan nog een uur lopen om te kijken of de wond niet toch open springt. De assistent-cardioloog die nog een laatste liescontrole moest doen liet een uur op zich wachten.
Kortom: het was een lange dag.

De ablatie is goed geslaagd. De behandelend cardioloog was zeer tevreden. En ik, ik ook, denk ik. Ik had al nergens last van.

Omdat ik in de doelgroep val van mensen tussen de 55 en 75 jaar kreeg ik een aantal weken geleden een brief in de bus met betrekking tot het bevolkingsonderzoek naar darmkanker. Je kon ervoor kiezen niet aan het onderzoek mee te doen, maar dan moest je wel een formulier terugsturen waarin je motiveerde waarom niet.

Ik besloot mee te doen. Ook dan moest je een formulier invullen en opsturen. Een week later kwam een envelop aan met een soort pipetstaaf waarmee je op vier verschillende plaatsen in je poep moest prikken. De staaf in een koker doen, en in de speciaal daarvoor geprepareerde envelop terugsturen naar de onderzoekers. Het onderzoek is erop gericht om te kijken of er bloed in de ontlasting aanwezig is.

Jawel, er was bij mij bloed in de ontlasting geconstateerd. Er kwam een vervolgtraject. Eerst een intakegesprek. Of er kanker in de familie voorkomt, hoe mijn leefpatroon is, en mijn ziektegeschiedenis. Of ik verwachtte dat er bloed in de ontlasting voorkwam? Nou, ik keek er niet vreemd van op: ik slik al enige tijd bloedverdunners. Er hoeft maar dit te gebeuren, of er komt bloed mee.

Vorige week kreeg ik dan de coloscopie. Via een slangetje vanuit je anus worden je darmen geïnspecteerd. Worden er poliepen gevonden, dan worden die meteen verwijderd. Ik heb van dit al totaal niets mee gekregen: ik kreeg een roesje, maar die sloeg zo aan dat ik volkomen van de wereld was.

Gisteren kreeg ik de uitslag. Er waren drie goedaardige poliepen weggesneden. Twee werden daadwerkelijk verwijderd, maar de derde was opeens foetsie. Die zal inmiddels wel uitgepoept zijn. In de brief van de specialist aan de huisarts wordt melding gemaakt van: tabulair adenoom met laaggradige dysplasie. Het komt erop neer dat de poliepen na verloop van tijd opnieuw kunnen ontstaan. Een punt van aandacht waren een drietal kleine divertikels bij de uitgang van de dikke darm. Die moeten niet gaan ontsteken, maar de arts achtte de kans daarop verwaarloosbaar.

Over vijf jaar mag ik weer hetzelfde onderzoek ondergaan.

Bijna een jaar geleden zagen we voor zoon O een leuk verjaardagscadeau bij de Primera. Een tafelaansteker van Zippo. Nog afgeprijsd ook.

Hij raakt zijn aanstekers altijd kwijt, maar deze zal dat lot niet ondergaan. Hij was er blij mee. Een tijdje later: er komt geen gas uit. Ik heb hem wel gevuld, maar hij doet verder niets.

We hadden ergens opgevangen dat Zippo een levenslange garantie geeft op haar produkten. Dat gingen we uittesten. Terug naar de Primera. Die nam de Zippo in. De eigenaresse van de winkel kon zich de verkoop nog herinneren, en beloofde dat ze er alles aan zou doen om weer een werkend toestel te leveren. Maar dat zou wel enige tijd duren, want de vertegenwoordiger was net geweest. We hadden geen haast.

Echter, Sinterklaas naderde en dan zou het wel leuk zijn als de aansteker nu als sinterklaascadeau gegeven kon worden. We informeerden eens bij de Primera. Misschien was die wel zoekgeraakt. Je weet nooit.

Mee nee. De Zippo was onverrichterzake teruggekomen van de eigen werkplaats. Ze konden het euvel niet verhelpen. Inmiddels was de aansteker opgestuurd naar de fabriek van Zippo zelf. Het kon nog wel een tijdje duren.

En jawel hoor: afgelopen zaterdag kon de aansteker opgehaald worden. Gerepareerd. Geheel gratis.

En daarom verdient de eigenaresse van de Primera een warme douche. Nou ja, we hebben haar een taartje gegeven. ‘Voor bij de koffie.’

Na de longontsteking, gepaard gaand met de Mexicaanse griep, een aantal jaren geleden, vond men het verstandig als ik voortaan elk jaar de griepspuit kreeg. Zo kreeg ik die ook half oktober 2014. Het schijnt een slechte lichting te zijn: ik lees regelmatig berichtjes in de krant dat de huidige griepspuit niet bedacht was op de griepvarianten die er nu heersen. En dat het vaccin iets in gang zet in het lichaam.

Of dat bij mij ook zo was, weet ik niet. Feit is, dat ik ruim een week nadat ik de spuit gekregen had, keelpijn begon te krijgen. Veel hoesten, slijm in de longen. Kortom, algehele malaise. Moeten we even doorheen, dacht ik. Maar het bleef duren. Bovendien kreeg ik het gevoel dat er een ontsteking ergens zat. Ik vertrouwde het niet. Ging naar de huisarts. Gezien mijn voorgeschiedenis, kreeg ik een kkur penicilline mee, met de opmerking: het zal moeten slijten. Maar het sleet niet. De kuur deed niets. Terug naar de huisarts. Een andere, zwaardere kuur. Weer hielp het niet. Via huisarts doorgestuurd naar de spoedeisende hulp, de longarts. Foto’s genomen. Ook maar een hartfilmpje. (Nu we er toch zijn.) Ja hoor: longontsteking. Maar heeft u dan nooit koorts gehad? Nee, wel af en toe dat gevoel, maar bij opmeten geen koorts. En uit het hartfilmpje bleek dat ik ook nog hartritmestoornissen heb. Nooit iets van gemerkt.

Inmiddels is de longontsteking zo goed als weg. Bij de laatste foto, afgelopen week, bleek dat er nog een klein plekje zit. Gaat wel weg. Over 3 maanden controle.
Zolang er infecties in mijn lichaam ronddolen, kan de cardioloog niet veel doen. Wel heb ik preventief bloedverdunners gekregen, gemonitord door de trombosedienst. Te zijner tijd zal men proberen met stroomstoten het hart haar normale ritme te laten terugvinden.

En toen kregen we nog een slijmbeursontsteking met wondroos op de elleboog. Weer andere penicilline. Inmiddels de vierde kuur. De wondroos is weg, maar het vocht in de elleboog zit er nog. Ook dat zou moeten slijten.

Kortom: ik zit nog in de ziekenhuismolen, maar wel in de controlefase.