Het ei zei

Over een paar weken barst het carnaval weer los. Voor de één betekent dat een aantal dagen verstand op nul, blik op oneindig. Meehossen met de massa. Even niets. Voor de ander betekent dat ‘zorgen dat je weg komt’. Voor weer een ander is dat het moment om de eigen fantasie de vrije loop te laten. Je ziet creaties, vergelijkbaar met wat mensen uit de kast trekken tijdens roze maandag of de gay-parade.

De grote groep echter kijkt of er nog iets leuks in de kast hangt. Zo niet, dan zijn er verschillende winkels die rekken vol hebben hangen met carnavalskleding. En allerlei accessoires natuurlijk. Je zou zeggen: voor elk wat wils. Maar ja, in de verschillende steden of regio’s bemerk je toch een net iets andere modetrend. Zo hoorde ik van iemand die vanuit Eindhoven naar Maasticht ging om daar haar carnavalsoutfit bij elkaar te scoren. Zo loop je er in Eindhoven toch net iets anders bij, dan de anderen. Niet iedereen is zo handig met naald en draad.

Tijdens carnaval kom je ook een hoog boerenkielgehalte tegen. Ik heb me er nooit in verdiept waar die voorliefde vandaan komt. Misschien is er een groep die graag onderdeel wil zijn van de eenheidsworst.

Mocht je in Brabant wonen: voor de eenheidsworstliefhebbers is er nu een speciale carnavalsbrabantsjaal. (Je bent pas een Brabander als je er één draagt.)

Truttiger kan bijna niet.

PS: Wij zullen niet weglopen voor het carnaval, maar we zullen het ook niet opzoeken.

Het is toch iets met dat ‘kerstmis’. Dan heb ik niet over het verhaal over de geboorte van Jezus en alles wat daar omheen hangt. Ik heb het over de drive om te laten merken dat het ook daadwerkelijk kerstmis is.

Van oudsher worden op Eerste Kerstdag copieuze maaltijden bereid. De één knutselt een nog uitgebreider menu in elkaar dan de ander. Liefst zo exotisch mogelijk. Het zweet van het voorhoofd deppend, maar de waardering is groot van iedereen als ze aan de dis aangeschoven zijn. Ons moeder getroostte zich destijds ook alle moeite om iets lekkers en toch niet alledaags op tafel te zetten. Preiselbeeren waren een jaarlijks ingrediënt dat in een schaaltje opgediend werd. Dat maakte zo’n indruk, dat we het zingen van ‘Prijs den Heren’ in de kerk verbasterden in ‘Preiselbeeren’.
Tegenwoordig is er een tendens tot versobering van de maaltijd. Het wordt cult om te zeggen: O, wij hebben met kerst een diepvriesmaaltijd op.

Ik wil het niet hebben over de mensen die hun hele huis verbouwen en transformeren tot een kerstdoolhof. Laten we het alleen maar hebben over de kerstboom. Wij zijn er mee opgegroeid. Het kopen van een kerstboom was al een heel ritueel. Alsof je op een paardenmarkt staat, werd elke boom op symmetrie beoordeeld. Er werd mee geschud om te kijken of er nu al geen naalden vanaf vielen. De kunstkerstboom had haar intrede nog niet gedaan. Stond de boom in de kamer, werden de ballen en ander spul van zolder (letterlijk) gehaald. Het optuigen kon beginnen. Soms werden verse kerstboomattributen aangeschaft, want het oog wil ook wel eens iets anders. Op een bepaald moment werden er geen bomen meer gekocht. En dat bleef zo. Eigenlijk was dat een hele rust.

Afgelopen week kreeg ik een e-mail van uitzendbureau Unique of ik een foto van mijn kerstboom naar hun Facebookpagina wilde uploaden. Voor elke foto die zij ontvangt, stort Unique €2,40 op de rekening van Unicef. Het thema vormt de kinderarbeid. In principe wereldwijd, maar in dit geval in Benin. Kinderen moeten niet al op jonge leeftijd onder zware omstandigheden werken. Een loffelijk streven om hier actie tegen te voeren, maar in die landen is een bepaalde cultuur ontstaan, dat kinderen al vroeg meehelpen geld voor het gezin te verdienen. De hele werk-infrastructuur zou veranderd moeten worden. Ik vraag me af of Unicef hier invloed op kan uitoefenen.

Maar ja, wij hebben geen kerstboom, dus geen foto.

Ik las een artikel in de krant over jongetjes die na het gymmen op school niet meer willen douchen. Niet een paar jongetjes, nee, het is echt een trend. Meestal zijn er voor het douchen geen aparte hokjes, maar zijn een aantal douchekoppen naast elkaar gemonteerd aan een muur. Een echte doucheruimte.
Die jongens vinden het eng als andere mensen hen naakt zien. Ergens kan ik me dat voorstellen, maar je bent onder elkaar, leeftijdsgenootjes….kom op, zeg.

Nee, dan wij vroeger. Er was een tijd dat ons huis flink verbouwd werd. De hele benedenverdieping was niet te gebruiken. Op de middenverdieping hadden we een ruimte waarin een bad stond, een wastafel en een WC. Daar werd een campingstelletje bij gezet om te koken. Het is een keer voorgekomen, dat iemand in bad lag, iemand op de WC zat, weer iemand anders zich bij de wastafel aan het optutten was, en de vierde in de weer was met pannetjes om het eten voor te bereiden. Hoezo gêne…

Maar ja, dat was een uitzondering. Na het sporten heb ik altijd gedoucht, daar waar ik op dat moment was. Soms was dat in een apart hokje, soms in een ruimte waar meerdere douches in één ruimte zich bevonden. Niemand deed daar moeilijk over, men douchte gewoon. Op de studentenflat had je van die halfopen ruimtes. Je douchte weliswaar in afzondering, maar er was geen deur. Ik geef toe, er was een aparte ruimte waar de meisjes douchten, die hoefden niet samen met de jongens. En dat was bij het sporten ook zo.

Wij zijn nooit zo preuts opgevoed. Maar de jeugd van tegenwoordig. Ik weet niet wat dat is. Er worden normen opgedrongen met betrekking tot hoe je eruit moet zien, en iedereen vindt natuurlijk van zichzelf dat-ie niet aan dat normbeeld voldoet. Als je ook nog de piemel erbij betrekt, dan wordt het wel erg veel gevraagd om na het gymmen naast de jongen naast wie je in de klas zit, ook nog te douchen. Want stel je eens voor…

Intussen zitten de scholen met dit fenomeen in hun maag. Er wordt na het gymmen niet meer gedoucht. Er wordt driftig met allerlei luchtjes gespoten om de zweetlucht te maskeren, maar na een uur is het in de klas niet meer te harden van verschraald zweet en vervlogen Axe, en wat je nog meer op dat gebied hebt.

Even tussendoor: ik hoorde dat jongeren tegenwoordig geen vast telefoonnummer meer durven bellen, bang als ze zijn om een ouder aan de lijn te krijgen. Alles gaat met mobieltjes en via de computer. (Iedere jongere heeft ook een mobieltje, vaak nog de meest moderne)

Thuis staan jongeren vaak uren onder de douche, maar na een gymles vinden ze het prima om de rest van de dag bezweet op school door te brengen. Vreemd.

Niet dat we de auto waarin we nu rijden zat zijn, allerminst. Toch hebben we ons afgelopen vrijdag geöriënteerd op een andere auto. Een autootje die valt in de A-label klasse. Zo één waar geen BPM voor betaald hoeft te worden, omdat-ie onder een bepaalde norm qua CO2-uitstoot valt. En waar geen wegenbelasting voor betaald hoeft te worden. Tenminste, in ieder geval tot en met 31 december 2013 niet.

We zijn in enkele showrooms van autodealers geweest. Weinig A-labels, of toch nog redelijk aan de prijs. Bij de Fiatdealer stond een Fiat Panda. Opvallend geel kleurtje, leuk geprijsd, en in voorraad. Je moet wel even ‘het oog wil ook wat’ buiten beschouwing laten. We mochten een proefritje maken.

We lieten een offerte maken.

Kunnen we dan van jullie 0% financieringsregeling gebruik maken? Dat we een bepaald bedrag alvast betalen, en dat we de rest binnen 2 jaar in maandelijkse termijnen aflossen? Dat kan wel, maar daar moeten jullie dan wel 150 euro voor betalen, om voor die regeling in aanmerking te komen. Je moet dat zien als transactiekosten. In feite blijkt dat er gerekend wordt met 1,5% rente, maar je mag het zo niet noemen.

En als we onze auto inruilen?

Toen kwam het: omdat op de verkoop van de Fiat Panda al zoveel korting zit, wordt er minder gegeven voor de inruil van de Kia Rio, die we nu hebben. Zou er minder korting op de verkoop zitten, dan zou de inruilwaarde omhoog gaan. Een kromme redenering.

We hebben de Kia op Marktplaats gezet, om te kijken wat men er nog voor over zou willen hebben. Er zijn al biedingen, die ruim boven de inruilwaarde liggen, die de Fiatdealer er voor wil geven.

Natuurlijk is het de vraag of de biedingen uiteindelijk reëel blijken te zijn.

We denken nog even na, alvorens we de overstap naar de Fiat Panda maken.

Er zijn verschillende weblogproviders die hun diensten en een digitale ruimte gratis aanbieden aan mensen die een blog willen bijhouden over wat dan ook. De tegenprestatie is dat je toestaat dat er advertenties op je website te zien zijn. Zo heb je Bloggers.nl, variaties op Blogsnel.nl, Punt.nl en ook Web-log.nl. Je hebt wel een eigen webstek, maar in het adres dat naar je website leidt, wordt altijd de webloghost genoemd.

Het is wel lekker, gratis bloggen, maar soms moet je de dingen laten welgevallen, zoals ze komen.

Ik volg bijvoorbeeld blogs van Bertie en Lien, die hun onderkomen gezocht hebben bij Web-log.nl. Deze host heeft bedacht dat het streepje dat ze in haar adres voert, dat dat streepje maar eens weggestreept moet worden. Het moet gewoon ‘Weblog’ worden. Het spreekt voor zich dat de consequentie van die actie is, dat de desbetreffende weblogs niet bereikbaar zijn. Er moet wat gesleuteld worden. Even een streepje weghalen, dat moet toch niet zo moeilijk zijn, denk je in je naïviteit. Een dag, hooguit twee dagen werk. De operatie duurt nu al een week.

Omdat het eind nog niet in zicht lijkt, is er een tijdelijke uitwijkpost in het leven geroepen voor die web-loggers/webloggers die niet langer meer kunnen wachten om hun ei kwijt te kunnen. Het is overigens geen initiatief van de web-loghosten.

Er is nog niet echt gebruik van gemaakt. Ik stel me zo voor dat de stukken die geplaatst worden, op volgorde van binnenkomst te lezen zijn. Dat je moet scrollen naar het stukje van die web-logger die je gewend bent te volgen (gesteld dat die iets geplaatst heeft). Gegeven het tijdelijke karakter zal er niet veel gecategoriseerd worden.

Ach, het is een handreiking naar die mensen toe, die iets te melden hebben, dat urgent is, en voor wie twee telefoontjes niet volstaan.

Ik ben in deze blij dat ik mijn eigen domein heb. Het heeft hier en daar enkele tekortkomingen, maar het functioneert voor het doel waarmee ik het gebruik.

We hebben via Ziggo internet en TV. De TV hebben we analoog, gewoon het standaard pakket. Onlangs hebben we twee LCD-TV’s gekocht. Ach, we gingen toch niet op vakantie. Die in de huiskamer had net iets meer snufjes dan die welke voor de slaapkamer bestemd was. Bleek achteraf, toen een kennis ze zag, want wij hebben er totaal geen verstand van. We merkten wel, dat het beeld af en toe golfde. We hebben ons laten vertellen, dat LCD-TV’s eigenlijk niet geschikt zijn voor analoge ontvangst. Die zijn gemaakt voor digitale ontvangst. Vandaar dus.

Ziggo dus. ‘Digitaal wordt de standaard’ is haar slogan. Om die slogan kracht bij te zetten, heeft Ziggo alvast maar enkele analoge zenders uit het pakket gegooid.

Als we dan toch moeten digitaliseren, moeten we maar overstappen op een drie-in-één pakket van Ziggo. Kan er meteen gezorgd worden voor een Wifi-modem, want ook dat hebben we niet. Op zich functioneert alles bij ons, maar alles wordt door de voortschrijdende techniek naar de schroothoop verbannen. Het erge is, dat als je in de slaapkamer ook digitaal wilt kijken, en waarom niet, dat je een extra kastje moet hebben. ‘Digitaal de standaard’….het scheept de consument toch weer met extra kosten op.

Als we naar een totaalpakket overstappen, kunnen we tegen een aanbiedingsprijs een interactieve HD-recorder kopen. Echter, na wat informeren blijkt, dat die HD-recorder inmiddels uitverkocht is, en pas in november weer in de roulatie komt. Het is niet zeker of de aanbiedingsprijs dan nog geldt. Reserveren gaat niet.

Kortom: we gaan wel overstappen naar een drie-in-één pakket, maar met een gewone HD-ontvanger of met een Ci+module in de huiskamer, en voorlopig niets in de slaapkamer (dus analoog kijken).

Op zich is dat Wifi-modem sowieso nuttig, want ik heb gister de knoop doorgehakt: ik heb een laptopje besteld. Komt volgende week binnen. Hij wordt door de verkoper ‘afgemonteerd’, dwz dat-ie meteen klaar is voor gebruik. Ik hoef zelf niet meer te froebelen. Er zullen geen onzinbestandjes op staan, trialversies bijvoorbeeld.

Als we over een tijdje telefonisch niet meer bereikbaar zijn, dan weten jullie het: juist de telefoonpoot van het drie-in-één pakket baart mij zorgen. Ik hoor van bijna iedereen dat de telefoon het ondergeschoven kindje is, ‘omdat men toch een mobiel heeft’.

Afgelopen donderdagavond zijn we met een vriendin de kermis op geweest. We begonnen bij het gedeelte van de kermis dat het dichtst bij ons huis is. Je staat hier eens stil, je neemt daar eens een foto. Partner en vriendin gaan in de weer met balletjes schieten, ik ook. Dan komt partner bij een attractie waarbij je met water brandende gevels moet uitdoven. Het werk van een brandweerman. Partner zat al achter zo’n brandslang voordat iemand er erg in had. Tijd voor wat foto’s. Dacht ik. Weg fototoestel. De route die we genomen hadden, nog eens teruggelopen, bij de attracties waar we stil gestaan hebben extra goed op de grond gekeken. Je weet nooit. Maar nee, het fototoestel was kwijt.

Op de foto’s na, die net die avond gemaakt waren, waren alle andere foto’s die op het toestel stonden, al naar de computer overgeheveld.

Toch, als je gewend bent zo’n handzaam toestelletje steeds bij de hand te hebben, voelde het opeens wel kaal, om zonder fotocamera rond te lopen. We gingen een nieuwe kopen. Het werd op zich wel tijd, want veel mobieltjes met fotomogelijkheden konden al foto’s maken met meer megapixels.

Vrijdagmiddag was ik in het bezit van een andere camera. Net zo handzaam. Maar met veel meer mogelijkheden. Heel summier liet de verkoper een aantal mogelijkheden tijdens een demonstratie zien. ‘Maar het staat allemaal in de handleiding.’

Met een bijna lege batterij heb ik op weg van de winkel naar huis wat testfoto’s genomen, waarvan deze gelukt is:

Er was een basisboekje, waarin de highlights aangestipt werden. Verder werd er verwezen naar de uitgebreide gebruikshandleiding op een CD. 125 bladzijden, PDF. Ik geef toe: goed voor het milieu, er wordt minder papier verbruikt. Maar binnen die handleiding wordt op bladzij 83 verwezen naar iets op bladzij 72. Je scrollt wat af. Ben je bij blz 72, dan ben je weer vergeten wat er op blz 83 stond. Enzovoorts.

Kortom: voor mij is het niets, zo’n gebruikshandleiding op een CD. Niet dat ik geen informatie eruit gehaald heb, maar een boekje waarin je bladwijzers kunt leggen, en dat je makkelijker als naslagwerk kunt gebruiken, is toch handiger.

Van tijd tot tijd steekt het de kop op. Je leest iets in de krant:

Ik ben nog steeds gecharmeerd van hoe het er in veel dorpen aan toe gaat: achterdeur niet op slot, sleutel onder een tegel, enzovoorts. Oké, er zijn locaties waar het vragen om moeilijkheden is, als je deze handelswijze erop na houdt, maar toch.

Nu lees ik dit artikel. Er wordt een inbraak in scene gezet om de man een lesje te leren. Stuitend. Ik blijf erbij: je moet van een eventuele slachtoffer geen dader maken. Als er gejat wordt, is degene die jat fout, niet degene van wie gejat wordt.