Het ei zei

Tilburg is geen uitzondering. In bijna elke stad of dorp wordt munt geslagen uit het parkeren van auto’s. Het begint op parkeerplaatsen, waar parkeermeters staan, maar vanuit het centrum rukken de meters ook op in de gewone straten. ‘Om overlast tegen te gaan’ heet de argumentatie. Ik denk daar het mijne van. Iedereen zou eens een paar weken in Frankrijk rond moeten trekken: daar neemt men het niet zo nauw met hoe je je auto parkeert. En het zijn juist de buitenlanders die daar aanstoot aan nemen.

Parkeermeters dus. Zorgt voor geld in het laadje van de gemeente.

Nu zijn er wijken die op de grens van het centrum liggen, die door het parkeerbeleid van de gemeente in het centrum auto’s te verwerken krijgen, die normaal gesproken in het centrum geparkeerd worden. Bewoners kunnen nu via een klankbordgroep aan de gemeente vragen om parkeerregulering. Dat wil zeggen dat er op een gedeelte van de plekken waar geparkeerd kan worden, dat daar parkeermeters komen, en dat het merendeel van de parkeerplekken bestemd is voor vergunninghouders. Overigens zijn er voor de bewoners in het centrum zones voor vergunninghouders.

Als bewoner van een wijk waar parkeerregulering geldt (plaatsen met perkeermeters en voor vergunninghouders), betekent het dus dat je extra geld kwijt bent: zo’n parkeervergunning kost natuurlijk geld. Mensen die op bezoek willen komen, moeten om te beginnen al geld in de meter stoppen (bedragen van €2,50 per uur zijn maar heel normaal), en als ze wat langer blijven, moeten ze de tijd in de gaten houden, om de meter opnieuw te vullen. De gemeente heeft wel een systeem van parkeerkorting voor het bezoek, maar dat geldt maar voor één bezoeker.

Ik verbaas me er dan ook over, dat een klankbordgroep die zegt de bewoners te vertegenwoordigen, voor een parkeerregulering is in ‘hun’ wijk.

Wij kregen op bepaald moment een brief waarin de besluiten stonden die ‘onze’ klankbordgroep met de gemeente afgesproken had. Onze klankbordgroep. Tot deze brief, wist ik niet eens dat we een klankbordgroep hadden.

Gelukkig ontspringen wij nog net de dans. De parkeerregulering houdt net een straat van ons vandaan op.

De mens wordt voortgeduwd in de vaart der bedenkers.

De LP is vervangen door de CD. Wie heeft er nog een cassetterecorder of een videorecorder? Analoge TV wordt digitale TV. Wie het leuk vond om via een antenne op de camping naar NL1, 2 of 3 te kijken….het kan niet meer. Niet dat de veranderingen geen verbeteringen zijn, maar je hebt zelf weinig meer te zeggen.

Het internet wordt hoe langer hoe meer verweven in het leven van de mens. Als je tegen internetbankieren bent, is er nog wel de mogelijkheid om via acceptgiro’s te betalen (tot 2019) maar wel tegen extra kosten.
Je als werkzoekende inschrijven bij het UWV gaat niet meer aan de balie, nee, dat moet via een DigiD-code digitaal. Natuurlijk moet je dan eerst een DigiD-code aanvragen.

Het ‘vaste’ telefoontoestel was ook niet meer voldoende. Je was niet meer bereikbaar als je niet thuis was. Er kwamen mobieltjes. Iedereen altijd bereikbaar, in principe. Een mobieltje is inderdaad handig. Je zou maar gestrand zijn onderweg, op weg naar een belangrijke afspraak. Want ja, het openbaar vervoer of die files, niets is meer voorspelbaar.

Van een mobieltje zonder poespas is het nog maar een kleine stap naar een mobieltje waarmee je kunt internetten. De I Phone of Black Berry doet haar intrede. Er gaat een wereld van apps voor je open. Zonder apps ben je nergens meer. Zonder smartphone ook niet, zo lijkt het. Wordfeud (scrabble), draw something (pictionary)….het zijn spelletjes waar je een smartphone voor nodig hebt. Betalen met je smartphone, ook zoiets. Je komt hoe langer hoe meer QR-codes tegen. Het vierkante figuurtje scannen met je telefoon, en je komt allerlei informatie te weten.

De VPRO gaat er vanuit dat iedereen wel een smartphone zal hebben, getuige het omslag van deze week:

Installeer een layar-app op je smartphone, en je krijgt toegang tot allerlei digitale extra’s, als je met je telefoon een bepaald icoontje scant.

Ach, dit zijn nog gadgets, die voor het dagelijks leven niet echt noodzakelijk zijn, maar er zal een tijd komen dat je gedwongen wordt een smartphone aan te schaffen, zoals men tegenwoordig niet meer zonder PC en internet kan.

Tattoos en piercings. Je moet ervan houden.
Met die tattoos moet ik soms wel lachen: dan zie je zo’n bink, heeft-ie op z’n arm een hartje laten tatoeëren, met eronder ‘mama’. Maar het kan ook doorslaan. Zo’n Ben Saunders bijvoorbeeld. De tattoo als lichaamsbedekkende kleding. Natuurlijk, tatoeëren kan ook leiden tot geweldige kunstwerken. Was er niet een film, waarin de getatoeëerde rug van iemand verheven werd tot specifiek kunstwerk?
Ik moet toegeven dat ik tattoos over het algemeen vind ontsieren bij de mensen die ik ermee zie lopen.

Gisterochtend kwamen we te vroeg bij de eurobakker. Wij kopen daar meestal gebakachtige dingen. Het brood is er goedkoop, maar die moet je dan wel meteen dezelfde dag opeten. Dat lukt niet bij ons: we zijn geen echte broodeters. De bakker was nog dicht. Naast de bakker is een piercingzaak, die overigens ook nog dicht was. In de etalage zagen we foto’s van wat de mogelijkheden op piercinggebied zijn. Een aparte wereld, die piercingwereld. Navelpiercing, neuspiercing, oorlelpiercing, ooglidpiercing, knopjes, staafjes, ringetjes, enzovoorts. Het ‘normale’ werk eigenlijk.

Er lagen ook foto’s van de meer aparte projecten. Iemand die allemaal ringetjes in haar been had laten piercen, en die ringetjes met elkaar had laten verbinden via een zwarte veter, op een zodanige manier dat het leek of ze een veterlaars aan had.

Aan reclame is ook gedacht. Er lag een foto van een meisje die een aantal ringen in haar rug had laten piercen. Aan die ringen werden touwtjes gebonden, waaraan met helium gevulde ballonnen de lucht in dansten. Daar liep ze. Reclameteksten op de ballonnen, haar handen vrij voor folders en andere informatie.

Met piercings is het nog zo, dat als je dat hele gedoe beu bent, dat je de knopjes, ringetjes en staafjes weg kan (laten) weghalen. De gaten dichten zich wel.
Bij tattoos is zoiets toch een heel ander verhaal. Bezint eer ge begint…..

Tijd om de bloemetjes buiten te zetten.
Zo begint de brief die de kleine mee krijgt van de juf van school, om aan haar mama of papa te geven. In dit geval kreeg ik de brief, omdat wij ’s woensdags eind van de ochtend de kleine altijd van school halen en eind van de middag bij papa en mama thuis afleveren.
De school houdt een plantenactie. Kinderen krijgen een intekenlijst mee, waarop mensen kunnen aangeven of ze een geranium willen of een petunia willen, en hoeveel. Volgende week moet de lijst ingeleverd zijn. In mei worden de bestelde planten afgeleverd door een tuindersbedrijf, die de prijs van de planten ‘heel laag heeft weten te houden.’

Het onderwijskundige aspect van deze actie moet er natuurlijk in bestaan, dat er iets van je verkoopmethodes gevraagd wordt. Je moet namelijk mensen vinden die willen inschrijven op een geranium of een petunia. Of een veelvoud daarvan.

De brief eindigt echter met: het kind dat de meeste planten verkoopt, wint een leuk prijsje.

Het competitie-element wordt er al vroeg ingebracht.
(En het tuindersbedrijf vaart er wel bij.)

Op gezette tijden komt deze term bovendrijven. Voor mensen die krap bij kas zitten, is de spoeling heel dun om een woning te huren in het goedkope segment. Ik zou zeggen: misschien moet er meer sociale woningbouw komen. Zorgt ook voor werkgelegenheid. Maar nee, er worden manieren gezocht om mensen die nu goedkope woningen huren, maar duidelijk een hogere huur kunnen betalen, te bewegen te verhuizen naar dat duurdere segment.

Op het gevoel inpraten heeft niet geholpen. Nu worden er plannen gesmeed om het op een andere manier aan te pakken. Een deel van het plan is al uitgevoerd: de belastingdienst heeft aan woningcorporaties gegevens verstrekt over de huurders. De bedoeling is, om huishoudens die meer dan 43.000 euro verdienen, een huurverhoging op te leggen. Een prikkel om die gezinnen alsnog te laten verhuizen. De woningcorporaties weten dus al via de belastingdienst welke huishoudens dat zijn. De Kamer moet nog wel goedkeuren dat die huurverhoging op deze gronden ook echt mag. Zo ja, dan gaat het per 1 juli aanstaande in.
Hoezo privacy?

Ik heb nog wel twee vragen:
– Mogen mensen die boven een bepaalde norm verdienen straks ook geen boodschappen meer doen bij de Aldi of de Lidl of de Action?
– Stel, de Kamer gaat accoord met die huurverhoging, en na verloop van tijd verhuizen er daadwerkelijk gezinnen, wordt de huur daarna dan weer verlaagd voor de mensen die eigenlijk recht moeten hebben op deze woningen in de ogen van de wooncorporaties? Of krijgen we te maken met een zogenaamd ‘kwartje van Kok’?

We zijn ermee opgegroeid, met verkeerslichten. We stapten ons huis uit, we liepen naar school. Halverwege moesten we een kruispunt oversteken. Verkeerslichten zorgden ervoor dat we zonder kleerscheuren aan de overkant kwamen.

Later kwamen aparte oversteeklichten voor de fietsers en de voetgangers. Er werden lussen in de weg gemaakt waardoor lichten gingen reageren op het autoverkeer. Het licht springt bij wijze van spreken op commando op groen als je met de auto aan komt rijden. Voor fietsers en voetgangers komen knopjes om aan te geven dat je over wilt steken, want in de meeste gevallen staat het oversteeklicht standaard op rood.

Verkeerslichten zorgen voor veel gemak, wanneer het druk is. Het verkeer wordt beter gereguleerd. Maar ja, als het niet druk is, cq er helemaal geen verkeer is, en de lichten reageren niet op jouw aanwezigheid, ja dan vraag je jezelf wel eens af: waarom sta ik hier eigenlijk? Zo rijd ik als fietser regelmatig door rood licht. Dat moet kunnen, vind ik. Je moet geen slaaf van de machine worden.

Veel kruispunten worden, waar mogelijk, hoe langer hoe meer vervangen door rotondes. Geen slechte ontwikkeling. Scheelt een hoop ergernis. Ik hoorde vandaag dat er in Sierra Leone helemaal geen verkeerslichten zijn. Lijkt me ook wel apart, maar of het altijd handig is?

Ik was er al sceptisch over, over de muppetspaaractie van Albert Heijn. Bij elke 15 euro aan boodschappen krijg je een zegel. Als je zes zegels bij elkaar gespaard hebt, mag je een muppethandpop uitkiezen. Op dat moment heb je toch al 90 euro aan boodschappen gedaan. Er zijn acht verschillende poppen. Wil je ze alle acht hebben, ben je 720 euro verder. Plus 1 euro die je per pop bij moet leggen. Op zich zou dat geen echt probleem zijn, ware het niet dat de termijn die je krijgt om muppetzegels te sparen slechts vier weken is, van 23 januari tot en met 19 februari.

Gelukkig kregen wij uit Den Haag en uit Purmerend muppetzegels toegestuurd, zodat we in ieder geval al twee poppen met de kleine konden uitzoeken. We hadden zelf ook zegels gespaard. Wat we normaal nooit doen, deden we nu wel: we liepen met de handscanner boodschappen te doen. Ons zouden ze niet meer foppen: bij andere acties stonden we aan de kassa, en kwamen net een paar euro tekort voor een tweede spaarpunt.

Vandaag was de kleine bij ons. Hèt moment om haar mee naar Albert Heijn te nemen. We hadden zelf nog maar één zegel nodig, om weer een rijtje vol te hebben. Eigenlijk hadden we alleen maar wat pakjes chocolademelk nodig, maar we wisten toch aan de vijftien euro te komen. Goed voor die ene zegel.

Bij de kassa aangekomen, bleek dat alle muppethandpoppen al op waren, terwijl de spaaractie nog loopt. Dat was weer een geweldige actie van Albert Heijn. We zijn nog bij een andere locatie geweest, ook niks. Daar wisten ze ons te vertellen dat in heel Tilburg geen poppen meer te krijgen waren. Misschien nog in Hilvarenbeek. Slechte zaak.

De kleine zat er eigenlijk niet echt mee. Ze kreeg wel als troost van het AH-personeel een pakketje met muppet-ansichtkaarten. Als alternatief kreeg ze van ons een Hello-Kitty-knuffel. Die ze bij de auto uit haar handen liet vallen in een plas met water…

Over een paar weken barst het carnaval weer los. Voor de één betekent dat een aantal dagen verstand op nul, blik op oneindig. Meehossen met de massa. Even niets. Voor de ander betekent dat ‘zorgen dat je weg komt’. Voor weer een ander is dat het moment om de eigen fantasie de vrije loop te laten. Je ziet creaties, vergelijkbaar met wat mensen uit de kast trekken tijdens roze maandag of de gay-parade.

De grote groep echter kijkt of er nog iets leuks in de kast hangt. Zo niet, dan zijn er verschillende winkels die rekken vol hebben hangen met carnavalskleding. En allerlei accessoires natuurlijk. Je zou zeggen: voor elk wat wils. Maar ja, in de verschillende steden of regio’s bemerk je toch een net iets andere modetrend. Zo hoorde ik van iemand die vanuit Eindhoven naar Maasticht ging om daar haar carnavalsoutfit bij elkaar te scoren. Zo loop je er in Eindhoven toch net iets anders bij, dan de anderen. Niet iedereen is zo handig met naald en draad.

Tijdens carnaval kom je ook een hoog boerenkielgehalte tegen. Ik heb me er nooit in verdiept waar die voorliefde vandaan komt. Misschien is er een groep die graag onderdeel wil zijn van de eenheidsworst.

Mocht je in Brabant wonen: voor de eenheidsworstliefhebbers is er nu een speciale carnavalsbrabantsjaal. (Je bent pas een Brabander als je er één draagt.)

Truttiger kan bijna niet.

PS: Wij zullen niet weglopen voor het carnaval, maar we zullen het ook niet opzoeken.