Het ei zei

Tilburg heeft er een gespreksonderwerp bij. Een brug.

Een aantal jaren geleden had Tilburg opdracht gegeven aan kunstenaar John Körmeling om een kunstwerk te ontwerpen op een rotonde, waarlangs druk verkeer is. Dat werd het Draaiend Rotondehuis. Ik heb daar eerder melding van gemaakt.

John Körmeling was opnieuw de kunstenaar, aan wie de eer toekwam om een brug te ontwerpen. Een brug die ook echt als brug gebruikt wordt. Een 100 meter verderop ligt echter een andere brug, dus of deze brug echt nodig is, nou ja, daarover verschillen de meningen. Punt is, dat de brug er kwam.

Gisteren werd de brug officieel geopend. Tevens werd de naam bekend gemaakt. Een maand lang mochten mensen uit een aantal alternatieven kiezen van hoe hoe de brug zou moeten gaan heten. Dat werd D’n Ophef.

Kinderen van Basisschool De Pendule hebben allerlei lege flesjes aan de reling van de brug gehangen. Een heel leuk gezicht:

De tijd zal het leren of het een druk bereden brug zal worden.
Hoe de toekomstige bewoners van het flatgebouw in aanbouw over deze brug zullen denken, dat is natuurlijk ook de vraag.

Vorig jaar hadden neef R en vrouw B bij wijze van housewarming party een groots buitenfeest georganiseerd voor familie in de ruimste zin van het woord. Zie hier.

Dat beviel zo goed dat ze het dit jaar weer organiseerden. Nu met vrienden en buren erbij. Hier en daar zijn wat veranderingen aangebracht in vergelijking met vorig jaar, maar aan een succesformule moet je niet tornen. De WC-unit buiten was er weer, het springkussen, zwemgelegenheid, dansmogelijkheden, barbecue.

Zon was er ook. De kapstok hoefde niet gebruikt te worden:

Terwijl de gastvrouw vorig jaar blauwe hoge hakschoenen aan had, dit jaar had ze een zwarte open variant:

Het was weer een uitemate gezellig feestgebeuren. Het ligt in de bedoeling om dit evenement elk jaar te organiseren. We kijken ernaar uit.

Een medewerkster van Gianotten Tilburg maakte ons onlangs deelgenoot van een foto die zij net gemaakt had van iemand in de winkel die een linnen tasje bij zich had met een oud logo van Gianotten. Het ging natuurlijk om dat tasje. Dat het de tand des tijds doorstaan had, en nog steeds gebruikt wordt.

Ik herkende het tasje ook. Ik dacht zelfs dat ik er ook één had. Ik ging zoeken. Maar nee. Ik kwam wel veel andere linnen tasjes tegen.

Een selectie:

De laatste, die van Dille en Kamille neigt meer naar canvas. Die is destijds in Gent gekocht. Die gebruik ik nu als mijn ‘werktas’.

Ik werk bij Asega Media een flexibele 16 uur per week. Verdeeld over maandag, woensdag en donderdag. Met heel veel plezier. Voor de overige 20 uur per week krijg ik via het UWV een WW uitkering. Dat houdt in dat ik voor die uren nog een sollicitatieplicht heb, ondanks het feit dat Asega Media in de toekomst wellicht urenuitbreiding voor mij in petto heeft. Daar heeft het UWV maling aan.

Ik heb naar eer en geweten op verschillende vacatures gesolliciteerd, maar je bent één van de zovelen, en er is altijd wel iemand die beter in het profiel past.

Zo solliciteerde ik vorige week ook op een vacature, ongeveer 16 uur per week. Geen heel verhaal meer. Gewoon twee regels: ‘Ik bied me aan als parttime boekhouder. Zie bijlage voor mijn CV.’ Wie schetst mijn verbazing, dat ik de volgende dag gebeld werd om een afspraak te maken voor een kennismakingsgesprek. Dat gesprek was vanochtend.

De vacaturetekst bleek echter multi-interpretabel te zijn. De directeur van het bedrijf zocht iemand die hem aan het handje zou leiden door het oerwoud van belastingaangiftes en dergelijke, internationaal. En ik dacht dat allerlei cijfers administratief verwerkt moesten worden. We waren snel klaar.

De methode die de directeur van dit bedrijf hanteert om iemand voor deze functie te krijgen, vind ik wel goed. Zodra een reactie binnenkomt die enigszins voldoet aan de criteria, wordt die persoon uitgenodigd. Blijkt hij/zij toch niet de juiste, dan wordt de volgende op het lijstje uitgenodigd. ‘Waarom wachten tot er honderd sollicitaties binnen gekomen zijn?’ Het principe van: wie het eerst komt, die het eerst maalt.

De kanjermethode, het idee van de witte en zwarte petjes. Het is al langer bekend.
Om het pesten op school onder contrôle te krijgen, bedacht men dat de pester een echte dan wel virtuele zwarte pet opgezet kreeg. Middels goed gedrag zou hij weer van die pet afkomen. De kinderen die aan de goede kant van de ‘pestgrens’ staan, krijgen een wit petje opgezet.

Deze methode is ook doorgedrongen tot de school waar kleindochter op zit. Daar wordt met virtuele petjes gewerkt. Op de één of andere manier schijnt het wel te werken.

Maar het kan ook te ver gaan: gisteren waren we met kleindochter bij een speeltuin. Trampoline springen, van de glijbaan af, enzovoorts. Komt ze op een bepaald moment naar ons toe. ‘Ik word baby genoemd, dat vind ik niet leuk…’ ‘Nou, dan zeg je toch, dat-ie zelf een baby is.’ ‘Ja maar, dan ben ik mijn witte petje kwijt….’

Daar stop je een pester niet mee. Een beetje voor jezelf opkomen moet toch kunnen, lijkt mij. Aan de andere kant: het escaleert niet.

Toen zonen O en R jong waren, werd er met hen nog wel eens ‘zoek de 7 verschillen’ gespeeld. Dat ging als volgt: iemand showt zich zoals hij er op dat moment uitziet, gaat de kamer uit, en komt terug met 7 veranderingen in zijn uiterlijk.

Zo ging zoon O ook eens de kamer uit. Kwam terug met onder andere een rookworst aan z’n oor. Alle veranderingen werden geraden, maar niemand bracht de rookworst ter sprake. ‘Zal ik een hint geven?’ vroeg zoon O, en hup, daar ging zijn tongetje in de richting van zijn rechteroor. Bloedserieus.

Dit spelletje werd nieuw leven ingeblazen met kleindochter. Die had het snel door: toen wij aan de beurt waren om bij haar de veranderingen te raden, stelde zij ons zwaar op de proef. Niet alleen had zij haar sokken uitgedaan en in plaats daarvan zakdoeken om haar voeten geknoopt, maar ook had zij haar schoenen weer aangetrokken. De metamorfose onttrokken aan het zicht.

‘Daar had ik jullie goed te pakken, hè?!’

Omdat ze nog niet genoeg dieren hadden (twee honden, twee katten, een konijn, een cavia, een muis en slangen) besloot schoondochter vorig jaar voor de kleine een kip te kopen. Een sierkip. Welk soort zou ik niet weten. Geen witte.

De kip werd Noël genoemd, met een knipoog naar kerst, want dan zou die wel in de pan eindigen. Vrolijk liep de kip tussen de honden en katten rond. Als één van de viervoeters wat te nieuwsgierig dichtbij kwam, werd die met pikkende bewegingen op afstand gehouden. Maar ja, waar wel een kattenbak is, en waar de hond geleerd is om buiten de behoefte te doen, laat de kip overal haar kwakje vallen.

Dus werd er in de schuur een heuse ren gebouwd, met een uitloop naar de binnenplaats, maar binnen mocht de kip niet meer komen. Kennelijk herinnerde de kip zich plots waartoe ze op aarde was: ruim een week geleden begon de kip eieren te leggen. Eerst een kleintje, om te oefenen, daarna volgden eieren van normale grootte.

Vandaag kregen we een paar eieren mee. Eén van die eieren heb ik net gebakken. (‘Denk eens dat het je broertje is dat zacht sist in de pan…’) Een goed vol ei, mooie dooier. Vers.

Volgende keer de gekookte variant uittesten.

Ken je ze nog, die melkpakken waarop een foto geprint stond van iemand die verdwenen was. Help zoeken, betekende de boodschap. Die tijden zijn voorbij. Sociale media zijn sneller in het verspreiden van signalementen van mensen die verdwenen zijn, die gevonden moeten worden.

Albert Heijn heeft iets anders bedacht om wat met de ruimte op pakken melk, karnemelk, yoghurt en vanillevla te doen: vanaf komende maandag 8 april kunnen mensen pakken kopen met een werk uit het RijksMuseum erop gedrukt. Er zijn 16 verschillende kunstwerken uitgezocht. De actie loopt tot en met 5 mei. Niet alleen verzamel je 16 verschillende collector’s items, maar spaar je tevens voor korting op een toegangskaartje voor het RijksMuseum.

Het is weer eens iets anders dan al dat mini-spul.
Persoonlijk zou ik het leuker gevonden hebben als AH een dergelijke actie had gehad bij de opening van het Stedelijk Museum vorig jaar. Moderne kunst op de melkpakken.

Wie weet, een volgende keer.