Het ei zei

Vorige week ben ik begonnen bij ASEGA Media.

Kennismaken met de andere medewerkers, beetje oriënteren, een lijstje met aandachtspunten doornemen, en aan de slag. Althans, dat was de bedoeling. De computer moest echter opgeschoond worden, en gescand worden op onregelmatigheden. Dat zou nog wel even duren. Een kort dagje.

Nadat de computer de volgende dag nog enkele updates uitgevoerd had, kon ik daadwerkelijk aan de slag: mijn eigen mailadres installeren, de verschillende inlogcodes en wachtwoorden uitproberen, het interne systeem verkennen en printopdrachten uitproberen. Dat laatste was maar goed ook: er zijn twee printers, in een andere ruimte, maar die stonden in de computer niet goed aangemeld.

ASEGA Media huurt het pand waarin ze zit van het Mommerskwartier, waar ook het Textielmuseum onder valt. Zodra je binnen bent, ga je naar boven, met de trap. Ik kan me voorstellen dat het eens een gewoon woonhuis geweest is. Het ademt een gezellige sfeer. Op deze verdieping werken twee freelancers die elk hun eigen bedrijfje hebben: Cabbage, dat zich vooral op vormgeven richt, en Camiel Fotografie. Nou ja, dat zegt het al. Ze werken nauw samen met ASEGA.

Op de middenverdieping ook de kantine. Maak je geen illusies van roestvrijstaal design waar je als in een lopend buffet kunt kiezen uit allerhande snacks, slaatjes en broodjes. Nee, er staat een grote houten tafel, een koelkast, een koffiezetapparaat en een tosti-apparaat. Tussen de middag wordt in principe gezamelijk gegeten. Iemand koopt brood, beleg, melk en sap in. Er wordt geturfd wie mee eet, bijgehouden wie welke kosten maakt, en er wordt eens per maand afgerekend. Ik mag zo’n systeem wel. Zoals alles informeel is. Het is heel gezellig allemaal.

Op de bovenverdieping gebeurt het: daar werken de mensen van ASEGA. TilburgT, Inyourpocket, Mariken, Meer?, Quats en het programmaboekje van Festival Mundial zijn een aantal bladen die via ASEGA uitgegeven worden. Veel van die bladen worden gratis verspreid. Om kosten te dekken zijn advertenties nodig. Met een aantal bedrijven is een langdurig contract, maar er moeten toch steeds nieuwe adverteerders aangeboord worden. Daar houdt de directeur zich vooral mee bezig. En hij probeert natuurlijk nieuwe opdrachten binnen te halen. Er is een radacteur, regelmatig bijgestaan door een stagiair(e). En de medewerkers die de voortgang van nieuwe nummers van de verschillende titels in de gaten houden. De deadlines bewaken.

Omdat de directeur veel en route is, de meeste afspraken vinden buitenshuis plaats, mag ik me in diens kamer achter zijn bureau gaan nestelen:

Ik voel me er nu al thuis….

Leonie Verbrugge is vormgeefster, grafisch ontwerpster. Ze heeft haar eigen ontwerpbureau: Keperontwerp. Via de twitter laat ze regelmatig iets van haar werk zien, of ze laat iets zien van het proces waarmee ze op dat moment bezig is. Ze heeft een stijl, die mij erg ligt. Ik kan het dan ook niet laten af en toe commentaar te leveren. Dat deze variant toch mooier is dan die, of dat die letters toch erg druk lijken. Maar ook, dat ik iets echt mooi vind.

Zo heb ik een tijd geleden een aantal kaarten bij haar besteld. Ik heb ze nog niet verstuurd, want eigenlijk vind ik dat dan weer zonde…..maar wie weet, bij een speciale gelegenheid.

Afgelopen tijd is Leonie bezig geweest met het vormgeven van een boekje dat hoort bij een expositie met de titel ‘Nu ben ik iemand geworden’
Zie hier en hier

De expositie laat werk zien van mensen met een beperking uit Nederland en Japan. Vanuit Nederland is Bert Hoekstra daarin de grote stimulator en begeleider. De expositie is vandaag, 16 juni, geopend in Huis Kernhem in Ede.

Begin van de week kwam er bij Leonie een stapel boekjes binnen, het resultaat van haar voorwerk. Daar maakte ze trots melding van op twitter. Ik reageerde dat ik het er inderdaad mooi vond uitzien. ‘Dan stuur ik jou toch een exemplaar…’ Dat had nou ook weer niet gehoeven, maar toch.
De omslag:

Details:

Een Japans gedicht:

Als je het boek vast hebt, en als je erin kijkt, komt alles natuurlijk beter over, maar het gaat om het idee.

Er staan mooie, verrassende en ontroerende dingen in de uitgave, zowel in woord als in beeld. En veel foto’s. Foto’s van de mensen die een bijdrage geleverd hebben.
Het gedicht van Anja Rouwenhorst, waarnaar de titel van de expositie verwijst:

HAND

een hand geven is contact zoeken
met andere mensen
door die uitgestoken hand
loop ik naar mensen toe
maak ik kennis met wie dan ook
kom je vooruit

voordat ik met die hand begon
liep ik voor iedereen weg
nu ben ik iemand geworden
door die uitgestrekte hand

Ik ben er blij mee….

Via twitter komen nogal eens youtube-linkjes langs, die je brengen bij allerhande soorten muziek. Het moet de stemming weergeven waarin iemand op dat moment verkeert. Of er is een bekende popster, musicus, net dood. Met de herinneringen die mensen dan aan zo iemand hebben, word je dood gegooid. Linkje hier, linkje daar.

Soms kom je iets tegen waarvan je zegt: dit is anders (althans voor mij), hier gaan we niet zomaar aan voorbij.

Bijvoorbeeld:

http://www.youtube-nocookie.com/embed/UD8C_A__DFc?rel=0

Of deze. Zij heeft meer goede songs. Emel Mathlouthi, een Tunesische, die ook in het Frans zingt. Haar laatste CD, uit 2012, heet Kelmti Horra. Onderstaand nummer komt overigens niet van die CD.
http://www.youtube-nocookie.com/embed/orXplIW0_Mk?rel=0

Alle media-aandacht gaat uit naar het EK Voetbal, dat in Polen en Oekraïne gehouden wordt. Iets dichter bij huis, hier in Tilburg, wordt er een ander EK gehouden:
Bowlen voor Dames.

Toevallig las ik iets hierover in de krant. En als het bowlingcentrum op fietsafstand van je huis ligt, dan moet je er natuurlijk gaan kijken.
Er zijn drie onderdelen: de dubbels, de trio’s en de teams. Voor de teams zijn vijf speelsters nodig.
De dubbels zijn gisteren (zondag) afgerond. Er deden 75 koppels mee. Nederland speelde met 3 koppels mee. Zweden won de finale van Engeland. De Nederlandse speelsters eindigden als nummer 6, 7 en 11.

Enkele impressies:

Zuid-Afrika kreeg dispensatie om met het EK mee te doen, omdat ze op haar eigen continent geen tegenstand heeft.

Om het EK Bowlen in Tilburg toch nog extra onder de aandacht te brengen, was er zaterdagmiddag een oefenbaan in het centrum opgesteld. Kijken of het jou lukte om een strike te gooien. Er was minimale belangstelling, maar toch…

Vandaag zijn de trio’s van start gegaan.

Morgen weten we de eindstanden.

Woensdag komen de teams in actie. Zaterdag worden de finales gespeeld. Omdat dan duidelijk meer publiek verwacht wordt, worden de finalewedstrijden in de recreatiehal van de Efteling gespeeld.

Sophie van der Meer, één van de Nederlandse speelsters, verwacht dat Nederland juist bij de teams hoge ogen gaat gooien. Zweden, Engeland en Finland hebben twee à drie goede speelsters, maar de aanvulling is kwalitatief minder. Nederland heeft allemaal gelijkwaardig goede speelsters (maar net niet zo goed als de topspeelsters van Zweden enzo). In de dubbels en trio’s komen ze daardoor net niet op het podium terecht.

We hopen met Sophie mee.

Voor de resultaten kun je hier kijken.

Ik ben lid van Natuurmonumenten. Van tijd tot tijd krijgen we meldingen van Natuurmonumenten in de mailbox, dat er ergens één of andere activiteit te doen is. Vaak zijn die activiteiten gericht op kinderen. Omdat we de kleine op woensdagmiddag onder onze hoede hebben, zijn we extra alert op die ‘kinder’meldingen.

Laatst kon je met een gids mee op Tiengemeten. Er was een speciaal programma voor kinderen. Dat leek ons heel leuk, maar de tijd speelde ons parten. Overigens bracht dat ons wel op het idee, om samen eens een keer naar Tiengemeten te gaan. Eens was het gewoon een eilandje waar normaal gewoond werd, maar dat is niet meer. Het is nu voornamelijk natuurgebied.

Gistermiddag was er de mogelijkheid om in de vennen van Oisterwijk onder begeleiding van gidsen met een schepnetje allerlei waterdiertjes uit het water te halen en in een bak met water te doen. De gidsen zouden dan vertellen wat er gevangen was, en nadere informatie geven. Aanvankelijk begrepen we, dat dat vanuit een bootje zou gebeuren, maar in Oisterwijk heb je in de vennen geen bootjes. Die gidsen gingen ook niet door, want men vond dat het te slecht weer was. We werden speciaal opgebeld.

We lieten ons niet uit het veld slaan. We gingen toch naar het gebouw van Natuurmonumenten in het vennengebied van Oisterwijk. Het was inmiddels ook droog geworden. We mochten zelf aanfroebelen: we kregen een bak mee, een emmer, schepnetjes, een potje waarop een loep om beestjes beter te bekijken, en bladen met beeltenissen van diertjes die je mogelijk zou kunnen vangen of zien. Eigenlijk was dat zelf aanklooien veel leuker. De kleine kon doen en laten wat ze wilde, maar stak al spelenderwijs toch dingen op.

We hebben veel kikkervisjes gevangen, schrijverkes, een kortschildkever, en meer insectachtige waterbeestjes die we niet thuis konden brengen. Voordat we weer naar huis gingen, kochten we in het winkeltje het Zoekkaartenboek. De kleine heeft daar in de auto uitgebreid in gebladerd, en gemompeld: die heb ik gezien, en die, en die. Nu moet je dat met een korreltje zout nemen, maar de interesse is er.
Enkele foto’s:

Niet alleen in de Biesbosch wordt veel aan de natuur overgelaten, in die zin dat bepaalde gebieden niet echt onderhouden worden, ook in het vengebied in Oisterwijk lijkt dat aan de hand. Persoonlijk houd ik ook niet van dat gecultiveerde.
Ik mag dat grillige wel:

Soms komt er uit de koker van het UWV nog iets positiefs: ik had laatst weer het periodieke gesprek met één van de medewerkers. Na de plichtplegingen van hoe het met solliciteren ging enzo, wapperde ze met een vacature. Of dat misschien iets voor mij was? Een vacature die nog niet voor iedereen zichtbaar is.

Asega Media zoekt een parttime administratief medewerker. Een soort manusje-van-alles, waarbij de nadruk zal liggen op debiteurenbeheer, facturatie en het bijhouden van allerlei administratieve lijsten.

Dat leek me inderdaad wel iets. Ik heb erop gesolliciteerd. Een telefoontje er achteraan door mijn werkcoach zorgde voor een (versneld) sollicitatiegesprek.

Asega is in de uitgeefwereld van bladen één van de weinige bedrijfjes, dat ondanks de crisis groeit. Allerlei werkzaamheden die de directeur zelf deed, blijven liggen. Hij komt er niet meer aan toe. Er wordt dus een min of meer nieuwe functie gecreëerd. In die zin moet de functie qua inhoud nog geconcretiseerd worden, hoewel er een aantal kerntaken duidelijk zijn: de debiteurenbewaking onder andere dus. Het aantal uren kan op termijn uitgebreid worden. Ik ervaarde een informele, gezellige sfeer.

De directuer/werkgever twijfelde of hij mij zou aannemen met een proeftijd of met een proefplaatsing. Hij gaf de voorkeur aan een proefplaatsing. Dan werk ik daar met behoud van uitkering. Na twee of drie maanden loopt dat automatisch over in een normaal contract, bij gebleken geschiktheid.

De formulieren zijn getekend. Het is nu zaak dat het UWV haar goedkeuring over die proefplaatsing uitspreekt. Zij gaat tenslotte over de uitkeringen.

Mijn werkcoach van het Mobiliteits Centrum verwacht echter geen moeilijkheden.

Op de school van de kleine worden vanmiddag stukjes opgevoerd door de verschillende klassen. In het kader van het einde van het schooljaar. Na afloop hiervan is het de bedoeling dat de ouders van de kinderen iets laten proeven uit de keuken van hun eigen cultuur. Dus een verzoek aan de ouders of ze iets klaar willen maken. Dat verzoek kwam via schoondochter bij ons terecht.

Partner hoefde niet lang na te denken: dat worden blokjes kaas en gehaktballetjes. Typisch Hollands. De gehaktballetjes van half-om-half gehakt. Dat smaakt het lekkerst. Het is minder droog.

‘Ho ho, dat kan niet’, sprak schoondochter, ‘dat is niet Halal. Er zitten ook moslimkinderen op de school van de kleine.’
‘Ja, maar het ging toch om onze cultuur? Bovendien, het is half-om-half gehakt. Ze kunnen altijd de helft eten’…..

De mens wordt voortgeduwd in de vaart der bedenkers.

De LP is vervangen door de CD. Wie heeft er nog een cassetterecorder of een videorecorder? Analoge TV wordt digitale TV. Wie het leuk vond om via een antenne op de camping naar NL1, 2 of 3 te kijken….het kan niet meer. Niet dat de veranderingen geen verbeteringen zijn, maar je hebt zelf weinig meer te zeggen.

Het internet wordt hoe langer hoe meer verweven in het leven van de mens. Als je tegen internetbankieren bent, is er nog wel de mogelijkheid om via acceptgiro’s te betalen (tot 2019) maar wel tegen extra kosten.
Je als werkzoekende inschrijven bij het UWV gaat niet meer aan de balie, nee, dat moet via een DigiD-code digitaal. Natuurlijk moet je dan eerst een DigiD-code aanvragen.

Het ‘vaste’ telefoontoestel was ook niet meer voldoende. Je was niet meer bereikbaar als je niet thuis was. Er kwamen mobieltjes. Iedereen altijd bereikbaar, in principe. Een mobieltje is inderdaad handig. Je zou maar gestrand zijn onderweg, op weg naar een belangrijke afspraak. Want ja, het openbaar vervoer of die files, niets is meer voorspelbaar.

Van een mobieltje zonder poespas is het nog maar een kleine stap naar een mobieltje waarmee je kunt internetten. De I Phone of Black Berry doet haar intrede. Er gaat een wereld van apps voor je open. Zonder apps ben je nergens meer. Zonder smartphone ook niet, zo lijkt het. Wordfeud (scrabble), draw something (pictionary)….het zijn spelletjes waar je een smartphone voor nodig hebt. Betalen met je smartphone, ook zoiets. Je komt hoe langer hoe meer QR-codes tegen. Het vierkante figuurtje scannen met je telefoon, en je komt allerlei informatie te weten.

De VPRO gaat er vanuit dat iedereen wel een smartphone zal hebben, getuige het omslag van deze week:

Installeer een layar-app op je smartphone, en je krijgt toegang tot allerlei digitale extra’s, als je met je telefoon een bepaald icoontje scant.

Ach, dit zijn nog gadgets, die voor het dagelijks leven niet echt noodzakelijk zijn, maar er zal een tijd komen dat je gedwongen wordt een smartphone aan te schaffen, zoals men tegenwoordig niet meer zonder PC en internet kan.