Het ei zei

Al jaren heb ik dikke onderbenen. In de zomer meer, dan in de winter. Ik had er nooit last van, ik deed er verder ook niks mee. Het kwam en het ging. Vocht.

Een paar jaar geleden echter was de situatie zo, dat het vocht niet weg ging, dat met name het linker onderbeen dik bleef. Dit in combinatie met een hart dat niet meer optimaal functioneert, leek het toch wel verstandig om nader te laten onderzoeken waar het vocht vandaan kwam.

Verschillende onderzoeken werden uitgevoerd, maar een aanwijsbare oorzaak werd niet gevonden. De arts had zijn term al klaar: statisch oedeem.

Om toch iets aan de dikke onderbenen te doen, werden steunkousen (therapeutisch elastische kousen) aanbevolen. Maar voordat je die aangemeten krijgt, moet eerst het vocht uit het been. Dat geschiedde met zwachtels. En inderdaad, na een paar maanden waren de benen weer als normaal. Tijd voor de kousen. Iemand van Medipoint bekeek welk type voor mij geschikt was, en regelde het verder met de verzekeraar. Ik had recht op twee paar per jaar. Zolang je de kousen niet in de wasmachine doet, kun je er lang mee vooruit. Bovendien: mijn rechterbeen had de kous niet echt nodig.

Een paar weken geleden kreeg ik bericht dat Medipoint overgenomen was door Livit. Er moest opnieuw gemeten worden, en bekeken worden of de kousen nog nodig waren. Opnieuw een verwijsbrief van de huisarts, enzovoorts.

De dame van Livit die mij hielp bekeek de kousen die ik droeg, en zei: ‘Ik denk niet dat wij deze kousen kunnen leveren.’ ‘Vreemd’, zei ik, ‘jullie hebben Medipoint toch overgenomen, en die heeft deze kousen geleverd.’ Stilte. ‘Maar die van ons zijn ook goed hoor!’

Er werden nog wat gegevens in de computer getikt, en toen kwam de vraag: ‘Wat is eigenlijk de oorzaak van het vocht in uw been?’
‘Daar is geen oorzaak voor gevonden. Statisch oedeem wordt het genoemd.’

Het toetsenbord haperde, er werd gezucht. ‘Nooit van oedeem gehoord?’ vroeg ik. ‘Jawel, maar de verzekering wil een oorzaak weten, en die is er niet.’

En zo krijg je dus van die halve waarheden. Voor de verzekering worden dingen ingevuld, die een beetje ergens op lijken, maar in feite bezijden de waarheid zijn.

Vorig jaar had partner een iPad gekocht. Van Apple. Inmiddels is ze daarmee min of meer getrouwd. Een paar weken geleden echter merkte ze dat de iPad steeds korter deed met een volle accu. Je zag het groene streepje van de batterij kleiner worden.

Op naar de winkel. ‘Ja nee, dat kan ik zo niet zien. U zult naar de technische dienst moeten. Die zit hier om het hoekje.’ Daar stond echter een hele rij. Geen zin om achter in de rij aan te sluiten. De garantietermijn was tenslotte twee jaar.

Omdat onze PC nog op Windows XP draait, en regelmatig vastloopt wanneer er veel beweging op het scherm is (de grafische kaart schijnt niet goed meer te zijn), is die zeker aan vervanging toe.
Het werd een Apple, een iMac. De grote wens van partner. Toevallig was er een aanbieding.

Ik moet zeggen: de iMac ziet er ontzettend mooi uit. Het computergebeuren zit in de monitor, zo lijkt het. In ieder geval heb je geen aparte kast meer. Scheelt veel ruimte.

Echter: hoe ik ook zocht, ik kon geen CD-drive vinden. Da’s verrekte lastig. Laatst kwam iemand langs om wat foto’s te laten zien die op een CD staan. Helaas pindakaas, zet maar over op een USB-stick.

Het Mailonderdeel is, als je het eenmaal door hebt, heel gebruiksvriendelijk. Met een paar drukken op de knop, kunnen we nu drie mailadressen naar voren toveren. Dat was eerst toch wel wat omslachtiger.

Maar ja, dan wil je een é typen via Alt 130, zoals ik gewend was, maar dat pikt Apple niet. Ik heb via internet moeten opzoeken hoe ik bijv een ö moet typen, of een ç, enzovoorts. Terwijl ik die Alt zoveel zo prettig vond.

Toen wij de iMac kochten heb ik nog speciaal gevraagd of er gewoon Excel en Word bestanden op gelezen en bewerkt kunnen worden, en of bestanden van Apple (Apple werkt met Numbers en Pages) ook opgeslagen kunnen worden als Excel en Wordbestand. Ja, dat kon.
Toen ik echter vanaf mijn USB-stick mijn CV opriep, bleek dat Apple enkele functionaliteiten niet ondersteunde, en de pasfoto er maar voor het gemak vanaf gehaald heeft. Het CV was opgesteld in Word. Zeer slordig van Apple.
Ik snap niet dat Apple met Numbers en Pages werkt. Geen enkel bedrijf werkt daarmee.

Het zal nog wel enige tijd duren eer ik makkelijk op de iMac kan werken. In ieder geval heb ik mijn laptop nog. Probleem is echter, dat daar geen Excel en Word op zit.

Een maand geleden is er in de pauze van het optreden van een muziekgezelschap de saxofoon van Henk Koekkoek gestolen. Zomaar. De kroeg waar gespeeld werd, was redelijk vol. Muziekliefhebbers. Nou ja, op één na dan. Er was niemand iets opgevallen.
Het was een saxofoon waar Henk in de loop der jaren niet alleen erg aan gehecht geraakt was, en helemaal naar zijn mond was gaan staan, maar in haar soort een uniek exemplaar was, een King Super 20 Silverbell tenorsax.

Het idee ontstond om een benefiet festivalletje te organiseren om geld in te zamelen voor een vervangend exemplaar voor Henk Koekkoek. Tilburg kent een uitgebreide scene van musici. Het idee was nog niet geboren, of er konden al een 40tal muziekoptredens ingepland worden. Afgelopen zondag, 19 januari 2014, was het draaiboek klaar, en waren de ideeën uitgewerkt. Locatie: Jazzpodium Paradox.

‘Help Henk Koekkoek uit de nesten’ was de slogan waaronder de benefiet georganiseerd was. Maar ja, de volgende keer is iemand anders de dupe ergens mee. Datgene dat er aan geld ingezameld werd, moest het begin worden van een ‘fonds voor de gedupeerde artiest’. Met andere woorden, er zullen vaker benefietfestivalletjes georganiseerd worden.

Een stoet van allerlei muzikanten trok aan ons voorbij. Gevoelige, mooie gitaarmuziek, klezmer, jazzy muziek, ballades, rock-folk, enzovoorts.
Een leuk idee was de veiling tussendoor van de kleppen van een saxofoon, die te slecht geworden was om op te spelen. Ter plekke werd de Cis-klep van de sax gezaagd, de Fis-klep of de S-kleppen, enzovoorts. Van de ene klep werd een hanger gemaakt, van twee andere kleppen oorbellen. Zo kregen de onderdelen van de saxofoon een tweede leven. Waar het startbod per klep op €15,- lag, deden de kleppen stuk voor stuk zo’n €45,- .
Je kon Koekkoekstegeltjes kopen met teksten als ‘Koekkoek de voorste’, ‘Een gegeven Koekkoek niet in de bek kijken’ of ‘Blij zijn met een dooie Koekkoek’.
Voor eten was ook gezorgd. Van elke portie ging €2,50 naar het Koekkoeksfonds.

Op de rand van het podium stond een Koekkoeksklok. Als je €10,- betaalde (Dank je, de Koekkoek), mocht je op een rode knop drukken, waarna uit het koekoekshuisje geen koekoek kwam, maar een saxofoon:De benefiet heeft uiteindelijk rond de €3700,- opgebracht.

PS: Zie ook hier.

Kleindochter gaat volgend jaar communie doen. Communie. Ik ben er zelf niet mee opgegroeid. Ik merkte er pas iets van toen ik in Brabant kwam wonen. Buurkindjes gingen ter communie; met name voor de meisjes waren de mooiste jurkcreaties niet mooi genoeg. En dan na afloop de cadeautjes. Ik kreeg de indruk dat het daar vooral om ging.

Nu gaat onze kleindochter communie doen. De enige keer dat zoon O met schoondochter M en kleindochter Y een kerk van binnen gezien hebben, was toen Y gedoopt werd. Het hoort erbij, zo lijkt het. Zelf vind ik het merkwaardig: je bent niet gelovig/kerkelijk, maar je laat je kind wel dopen, en de communie doen.

Ter voorbereiding op de communie krijgt kleindochter nu ‘opdrachten’ mee. Op gezette tijden moet ze met andere kinderen die hun communie gaan doen, in de kerk iets gemeenschappelijks gaan doen.

De afgelopen periode heeft het groepje kerstliedjes ingestudeerd, met de bedoeling om die tijdens de kindermis op kerstavond ten gehore te brengen. Gisteravond was dan de grote avond. Het was een speelse mis. Het verhaal van vadertje Panov, een schoenmaker die zich opmaakt om Jezus te ontmoeten, was de leidraad. Tussen de bedrijven door werd gezongen.Het was volle bak in de kerk. Het was ook leuk opgezet.

Jaren geleden hebben we eens een kraam op een rommelmarkt gehuurd om van een aantal van onze overtollige spullen af te komen. We hadden toen wel wat verkocht, maar een gat sloeg het niet. We zijn niet in de wieg gelegd als verkopers.

Afgelopen zondag deed partner een nieuwe poging. Samen met haar zus, en een viertal kennissen kregen ze de beschikking over tien tafels. Anderhalf uur voordat de zaal open zou gaan, mochten de verkopers naar binnen om hun tafels in te richten. Natuurlijk hadden wij ons enigszins verkeken op de afmetingen van de ons toebedeelde tafels. In no time lag ons deel vol. Enkele dozen onder de tafels geschoven, maar de rest moest toch echt in de auto en in het karretje blijven. ‘Als de verkoop hard gaat, kunnen we altijd nog bij pakken.’

Een merkwaardig fenomeen speelde zich af: je zou verwachten dat de mensen die hun spulletjes ter verkoop aanboden, dit deden om ruimte te kweken, om adem te kunnen halen, om meer loopruimte in huis te hebben, meer kastruimte, noem maar op. Als de inkomsten het staangeld overtreffen, is dat meegenomen. Maar nee. Zodra de verkopers de spulletjes op hun tafels uitgestald hadden, liepen ze rond langs de andere kraamhouders. Op zoek naar krenten in de pap. Nog voor het publiek maar de kans kreeg om een bepaald gewild product te kopen. En zo kan het gebeuren dat je met net zoveel spullen weggaat als dat je gekomen bent. Voor veel mensen/verkopers zijn die rommelmarkten meer ruilbeurzen.

Partner had redelijke zaken gedaan. Maar het ging nou ook weer niet zo goed, dat er vanuit het karretje bijgevuld moest worden.

Er komt vast nog een volgende gelegenheid.

Alweer enige tijd geleden zijn we overgestapt naar het 3-in-1 principe. TV, telefoon en internet. Dat brachten we onder bij Ziggo. De PC ligt nog aan een kabel, maar de laptop en Ipad gaan draadloos. We hebben dus een Wifi-modem. Om de telefoon van analoog naar digitaal over te schakelen, moesten kabeltjes vervangen worden. De oude KPN-uitgang voldeed niet meer. Alles weggewerkt achter een verplaatsbare kast. De kabel van modem naar PC was ook niet zichtbaar.

Lange tijd ging het goed. Op het hikken van de TV na. Dat schijnt erbij te horen, bij digitale TV. Het beeld mag dan wel helderder zijn bij digitale TV, maar het geluid bij de analoge TV was toch een stuk prettiger. Maar toen ging Ziggo enkele updates uitvoeren: de snelheid werd verhoogd, wifispots deden haar entree, en meer kleinere aanpassingen. Werkzaamheden in onze buurt werden keurig van te voren aangekondigd. Gevolg van deze werkzaamheden was dat op bepaalde momenten de wifi er plots mee ophoudt. Of, dat wanneer je gebeld had, dat daarna de wifi het niet meer deed. Om de wifi weer aan de praat te krijgen, moest de kast verschoven, en de modem gereset.

Zo ging het niet langer. Ziggo gebeld. Die zou een mannetje sturen. Gratis, ‘want service staat hoog in ons vaandel.’

‘O, maar ik zie het al. De modem ligt helemaal verkeerd. Die moet in de meterkast. Daar komt het signaal binnen.’

Alles werd omgebouwd. Maar toen moest er een kabel van de modem in de meterkast naar de PC. De oorspronkelijke kabel was veel te kort. De kabel loopt door de gang naar een hoek in de kamer waar de PC staat. Een wit snoer op een zwarte vloer. Goed wegwerken lukt niet. ‘Moderne tijden, hè!’

‘Hebt u trouwens nog een varkenssnuitje?’ Het telefoongebeuren moest weer in de oude staat hersteld worden. ‘Moderne tijden, hè!’

Nog steeds zijn er momenten dat de wifi er plots mee ophoudt. Niet te voorspellen wanneer. Eén voordeel: om de modem te resetten hoef ik geen kast meer te verplaatsen.
Moderne tijden.

Als partner kleindochter op de woensdagmiddag uit school haalt, komt het regelmatig voor dat ze op weg naar huis een ommetje maken naar hun inmiddels favoriete kringloopwinkel. ‘Kom oma, laten we nog even naar Cees gaan.’

Kleindochter pakt een krukje, zet die bij de afdeling boeken, en leest (ze kan net lezen) de ruggen van de boeken. Af en toe pakt ze een boek uit de kast, en leest wat aandachtiger. Boeken met dieren hebben de voorkeur. Zelfs Dolfje Weerwolfje. Maar die film kan ze dan ook dromen. We hebben de DVD regelmatig opgezet.

Partner zit ook niet stil tijdens die bezoekjes. Afgelopen woensdag stuitte ze op een doosje waarin 5 zilveren lepeltjes en 5 vorkjes, plus een grotere lepel. Op de achterkant een merkje, maar zelfs met loep niet te ontcijferen wat voor merk. De lepeltjes en vorkjes moesten nog wel gepoetst worden. Leuk klusje voor kleindochter, maar ja, hoe maak je schmutzig geworden zilver schoon als je geen zilverpoets bij de hand hebt? Dat mocht kleindochter op internet opzoeken. Tandpasta!
Het werkte. ‘Oma, het washandje wordt helemaal zwart.’ Het bestek echter werd blinkend.

Gisteren besloten we eens te kijken hoeveel het bestek zou opbrengen. De eerste gedachte was de gang naar een juwelier, maar we hoorden van schoondochter dat ze voor twee kettingen €70,00 gekregen heeft bij Goods4You. Een zaak die aan in- en verkoop van tweedehands spullen doet.

De inkoop van tweedehands spullen was aan de achterkant. Nummertje trekken. we waren niet de enigen die iets aan te bieden hadden. Iemand met een bekraste laptop. iemand met een Wii-apparaat met alle toeters en bellen (dochterlief deed er niks mee), de plaatselijke junk met ook iets van zilver, en iemand met een discolamp. Degene die de discolamp bracht, kreeg in zijn ogen niet genoeg. Hij wilde meer. Dat kan, maar dan moet de lamp binnen twee weken wel verkocht zijn. Anders moet hij zijn lamp weer terugkopen. Identiteitsbewijzen worden gekopieerd, formulieren worden ondertekend. Een heel ritueel. En dat voor €15,00 in plaats van €10,00. Een klein stukje crisis samengebald in de wachtkamer van een winkel die aan inkoop doet van tweedehands spullen.

En toen waren wij aan de beurt. De lepeltjes en vorkjes werden naar achter genomen, maar we konden de resultaten van de metingen volgen op een scherm. ‘Als de intensitywaarden boven de 80 uitkomen, dan is het goed.’ En ja, die varieerden van 83 tot 89. Om nu ook nog te bepalen of het ging om verzilverd of volledig zilver, daarvoor werden in een lepeltje diepe krassen aangebracht (‘ja, dat moet even, helaas’). Het resultaat was 58% zilver. Dat drukte de prijs toch aanzienlijk.

We hebben het doosje bestek toch maar niet verkocht, maar we zijn wel een ervaring rijker.

Ook niet ver van Epe ligt het Kröller-Müller Museum. Midden in het nationale park De Hoge Veluwe. Jaren geleden hebben we het museum bezocht. Tijd voor een hernieuwde kennismaking. We gingen het park in bij Hoenderloo en gingen het weer uit bij Otterlo.

De beeldentuin. Dat blijft voor ons toch het hoogtepunt van Kröller-Müller. Vele kunstuitingen liggen/staan er natuurlijk al jaren, maar er wordt van tijd tot tijd nieuw bloed bijgezet. Het is vooral lekker langs de beelden te slenteren. Zonnetje op je hoofd. Wat wil je nog meer.Het woord ‘beeld’ moet je niet te letterlijk nemen. Al lopend kom je plots een mobiel huis tegen van Joep van Lieshout. Die uitstulping, dat is je slaapkamer….Beroemd is natuurlijk de ‘Jardin d’Email’ van Jean Dubuffet. Destijds hebben we over de tuin gelopen. Glooiend. Als het geregend heeft moet je goed opletten. Dan wil het wel eens glad worden. Nu was het verboden om naar boven te gaan. De emailtuin is aan restauratie toe. Het onderzoek hoe dat het beste kan gebeuren, loopt nog. Om lekkages te voorkomen zijn bepaalde scheuren met ducttape afgeplakt.In het museumgebouw zelf waren een paar zalen ingericht met een speciale tentoonstelling van werken van Vincent van Gogh. Zijn vroege werk is heel somber, nou ja, somber, de werken zijn heel donker. Dat verandert in zijn latere werken. Er was veel te doen over een schilderij met zonnenbloemen in een vaas (niet bij deze tentoonstelling te zien), dat die zonnebloemen nooit in die vaas hebben kunnen staan, zonder dat de vaas zou vallen. Welnu, wij zagen een schilderij met ‘Blauwe bloemen in een vaas’ (titel). Hetzelfde verhaal zou je voor dit schilderij kunnen houden.

We hadden de rest van de zalen gelaten voor wat ze waren. Te lang buiten gedwaald.
We vonden het ook wel goed geweest. Bovendien geeft dat een reden nog eens terug te komen…