Het ei zei

Het bekendste en grootste kringloopbedrijf in Tilburg is La Poubelle. Elke dag worden er karrenvrachten met gebruikte spullen binnen gebracht. Van alles. Niet alleen van particulieren die geen raad meer weten met hun overtollige spullen, maar ook hele inboedels van mensen die net overleden zijn. Spullen die oud zijn, spullen die nog goed te gebruiken zijn, spullen die kapot zijn, enzovoorts.

Vaak halen de spullen de winkel niet eens: het personeel dat inneemt legt nogal eens iets apart. Het wordt wel voor een zacht prijsje afgerekend, maar het publiek kan ernaar fluiten. Zo worden ook dingen apart gelegd die bijzonder zijn, of een speciale waarde hebben, die antiquarisch zijn, zeg maar.

Eens per jaar houdt La Poubelle een veiling met die opgespaarde producten. Afgelopen zaterdag was het weer zover.
We dachten, kom, we gaan daar ook eens naartoe. Nog nooit een echte veiling meegemaakt. De veilingmeester was iemand die nog bij Christie’s gewerkt heeft.

Er waren 100 kavels. Elk kavel wordt ingezet met een bepaald bedrag, waarna men kan opbieden. Er worden geen extra kosten gerekend wanneer je het kavel mag kopen, geen zogeheten veilingkosten. Heel soms heeft de eerste bieder prijs, maar in de meeste gevallen werd er flink geboden. Een scheermesjesslijper deed bijvoorbeeld 75 euro. 100 kavels. Dat werd toch wel een lange zit, ook al was er een pauze na de vijftigste kavel.

De veilingmeester deed het op zich best leuk. Een veiling leiden in een kringloopwinkel is toch net iets anders dan in een professioneel veilinghuis. Mooi om een keer mee te maken.

Eens heette de boekwinkel Gianotten, toen Selexyz, toen Polare, en nu na het debacle van Polare GianottenMutsaers. Drijvende kracht achter de winkel is Marlous Mutsaers. Ze heeft alle wisselingen meegemaakt. Met crowdfunding en eigen geld heeft zij de boekwinkel gekocht.
Om mensen te trekken en om mensen de gelegenheid te geven op hun gemak wat te lezen, is er een koffiecorner bij de winkel gecreëerd. Sinds kort krijg je zelfs koekjes bij de koffie met het logo van GianottenMutsaers erop getekend.
Ook is er een podium gebouwd. Om de schrijvers die een voordracht of lezing komen houden letterlijk een podium te geven. Gisteravond mocht Renate Dorrestein het spits afbijten.

Ze had het over het schrijven, ze vertelde over de achterliggende gedachte van de onderwerpkeuze van haar boeken, en las wat voor uit haar laatste boek, ‘Weerwater’.
Zij is van de school die wel weet waar haar boek over zal gaan (iets uit haar leven, een artikeltje in de krant), maar niet altijd hoe dat tot stand moet komen. Ze schrijft en herschrijft en herschrijft. En gooit soms alles weer weg. Voordat haar debuut op de markt kwam, had ze al twaalf complete romans de prullenbak in gegooid.
Ze vindt dan ook dat je als beginnend schrijver niet te snel tevreden moet zijn met je eerste boek. Recensenten zullen wel de moeite nemen om het eerste boek te lezen, en er een oordeel over vellen, maar als die niet zo positief is, zullen ze niet snel geneigd zijn een eventueel tweede boek te recenseren. De uitgever staat ook minder hard te trappelen om een tweede boek uit te geven.
Dat tweede boek is eigenlijk een boek waar vaak iets mis mee is, aldus Renate Dorrestein. De verwachtingen zijn hoog gespannen, maar kunnen vaak net niet waargemaakt worden. Het oeuvre begint dan ook vanaf het derde boek.

Renate heeft een prettige manier van vertellen. Ze weet mooie verhalen op te diepen als antwoord op vragen die na afloop van de voordracht vanuit de zaal gesteld werden.

We hebben genoten van de avond.

Eens in de zoveel tijd komt iemand van de familie Dicke op het idee om een reünie te organiseren. Elkaar alleen tijdens begrafenissen tegenkomen is ook zoiets. Meestal ligt er wel een specifieke reden aan zo’n reünie ten grondslag. De promotie van iemand, de viering van een aantal verjaardagen tegelijk, het openen van een tentoonstelling.

Afgelopen zaterdag had Han Dicke een reünie georganiseerd. Insteek was de opening van een expositie van een ruime selectie van werken van Otto Dicke en enkele werken van Ties Dicke. Het was te doen in Galerie Wind, Prins Hendrikkade – Noordereiland – Rotterdam. Gratis parkeren. Wat een genot, zomaar middenin de stad.

Enkele werken van Otto Dicke:
Paar werken van Ties Dicke:
Aan de wanden en op (bijzet)tafeltjes waren werken van Otto Dicke en Ties Dicke te bewonderen. Doorheen de ruimte stonden echter ook stoelen die door Han Dicke ontworpen zijn.
Voor een optimale belichting van de tentoongestelde werken in Galerij Wind, heeft Henk Dicke speciale (nou ja, speciaal, ze zien er redelijk gewoon uit, maar door de opstelling kan er net iets extra’s) lampen ontworpen:
Aan één kant van een tafel die wat achteraf stond, was Machteld Dicke zo slim om haar creaties uit te stallen.
Je kon dingen kopen. Partner liet de broche met het spiegelei niet liggen:
Er heerste een gezellige ongedwongen sfeer. Er werd goed gezorgd voor een natje en een droogje. Tussen de bedrijven door vertelde iemand over zijn (kunst)passie. Zo hield Marcel Dicke een praatje over het insect als inspiratiebron voor kunstenaars. Marcel heeft altijd iets met insecten gehad. Hij promoot ook het eten ervan. Sinds de jaren negentig houdt hij ook nauwgezet bij wat hij aan insecten tegenkomt op de schilderijen die hij in musea bekijkt. Hij verwachtte heel weinig tegen te komen, omdat ‘het insect in de kunst’ eigenlijk nooit een item was. Hij kwam bedrogen uit. Veel insecten. Jan Fabre heeft veel met kevers gedaan. Ook kom je insecten in muziekclips tegen.
Amie Dicke vertelde over haar weglaat- en toevoegkunst. Je kunt van een foto het gezicht wegkrassen bijvoorbeeld. Dat is misschien oneerbiedig, maar daarna kan het de fantasie prikkelen om iets anders toe te voegen.
Tenslotte gaf Freek Dicke acte de présence op de gitaar. Harry Sacksioni en Michael Chapman onder andere.
En wij? Nee, wij zijn niet zo kunstzinnig. Wij hebben genoten van alle kunst om ons heen. Wij hebben geconsumeerd.
Een kunstenaar heeft publiek nodig :-))

Hij is een Tilburger, hè?
Hij schuift aan bij De Wereld Draait Door, speelt in verschillende series van ‘Het Schaap’, doet aan cabaret, en verricht hand en spandiensten voor en met collega cabaretiers.
Hij heeft nu ook een boekje geschreven. Verhalen uit zijn leven. ‘In Stukjes’.

Hij koos GianottenMutsaers uit om zijn promotietournee te beginnen, een boekhandel in Tilburg dat uit de as herrezen is na de ellendige Selexyz- en Polareperiode.
Vanmiddag gaf hij acte de présence. Het was volle bak. Zijn optreden was humoristisch, maar niet echt een kijkje achter de schermen. Hij las twee verhalen voor, waarna gelegenheid was tot het stellen van een vraag. En signeren maar.
Ik heb het boekje overigens niet gekocht.

We vonden het wel weer eens leuk om opnames van Tussen Kunst en Kitsch bij te wonen. Niet dat we zelf nou dingen hadden om te laten beoordelen, of anderszins, maar gewoon vanwege de entourage. We hebben al eerder zo’n Kunst-en-Kitsch-dag meegemaakt. Toen ging je gewoon naar zo’n manifestatie toe, zonder je vooraf aangemeld te hebben. Tegenwoordig is de belangstelling zo groot, dat je van te voren moet aangeven dat je komt. Bovendien moet je lid worden van de AVRO (nu AVROTROS). We hadden het ervoor over. De zus van partner ging mee. Die had nog wel iets.

Natuurlijk leek ons de locatie van de Markthal in Rotterdam geweldig om daar de Kunst-en-Kitsch-dag mee te maken, maar die was al snel uitverkocht.
Het alternatief werd het Bonnefantenmuseum in Maastricht.

Iedereen die binnenkwam kreeg een nummertje, waarna je naar de kantine geloodst werd. Kopje koffie werd aangeboden. Het wachten was op de aankondiging dat de nummers van (in ons geval) 251 tot 300 naar binnen konden. Mensen die schilderijen of prenten bij zich hadden, moesten eerst naar een ruimte waar een voorselectie plaatsvond. Dat kon inhouden dat verteld werd naar welke desk je moest voor nadere informatie over je kunstwerk, of om je op voorhand al te vertellen dat het geen zin heeft om je werk ergens te laten zien. Wij hadden ook een schilderij bij ons: ‘het is wel decoratief, maar daar is alles mee gezegd.’ Dus….
Met een prent kwamen we wel verder, maar al snel werd ook die hoop de bodem ingeslagen: ‘Deze Ben van Berkel bedoelde het wel goed, maar hij heeft het niet goed uitgevoerd…’

Een grappig detail vond ik dat het zilver beoordeeld werd door de heer Aardewerk. Die moest vaak zijn loep erbij pakken, zoals iedereen eigenlijk.

Er zijn twee soorten opnames: die aan de desks zelf, en die in de ruimte waar Nelleke van de Krogt acte de présence geeft. Wij zijn getuige geweest van de desk-opnames. Bij de voorbereiding van één van die opnames prepareerden de opnamemensen het schilderij onderste boven op de ezel. Gelach natuurlijk toen de expert nietsvermoedend begon, maar verbaasd midden in de zin ophield.

We zijn vergeten te vragen wanneer de opnames van deze dag op TV komen.

We hebben shows van haar op TV gezien, we zagen haar als tafeldame bij De Wereld Draait Door, we zagen haar als talkhost in programma’s als Claudia’s Showboat en Thank God it’s Friday.

Gisteravond zagen we haar live, met de voorstelling De Teerling. Rode draad was de crisis, en het lot dat je soms wel, maar soms ook niet in eigen hand hebt. Als je niet meteen 6 gooit, kun je altijd nog een keer proberen om 6 te gooien. Je moet niet te bang zijn om iets te doen. Ging men destijds ook niet naar de maan, terwijl het helemaal niet duidelijk was wat het nut was?

En zo creëerde Claudia voor zichzelf het doel om als eerste vrouw voet op de maan te zetten. Het werd een leuke, sprankelende show.

Toevallig was gisteravond ook de avond van de finale van het Eurovisie Song Festival. Claudia kwam op met de eerste tonen van Calm after the Storm. En sprak de profetische woorden: of Oostenrijk nou wint of Nederland, in beide gevallen winnen een man en een vrouw.

Het decor mocht er ook zijn (je merkt het idee van de ruimte):

Vlak voor de pauze regende het kleine rubberachtige dobbelstenen op het podium. De gordijnen gingen dicht, maar er lagen natuurlijk ook nog dobbelsteentjes buiten de gordijnen, aan de zaalkant. En jawel hoor, daar ging een moeder met haar 10 jarige (schatting) dochter naar voren om die dobbelsteentjes zogenaamd eens van dichtbij te bekijken. Toen er iemand kwam om de dobbelstenen achter de gordijnen te schuiven, vroeg ze maar of ze een dobbelsteentje voor haar dochter mocht hebben. Gênant vind ik dat. Het idee om zo’n ding mee te willen nemen. Attributen die bij de show horen.

Maar goed. We hebben genoten van de voorstelling. Een echte vakvrouw, Claudia, en heel sympathiek.

Als toegift zong ze het lied dat niet bij deze show hoorde, maar uit Hete Vrede kwam, haar vorige show. Een zeer gevoelig lied. Mooi:

//www.youtube-nocookie.com/embed/o5uvsEs79hM?rel=0

Mijn baas gaat eigenlijk nooit naar de schouwburg omdat hij daar geen tijd voor heeft, maar krijgt als relatiegeschenk wel eens een theaterbon. Of ik misschien iets met zo’n bon kon doen. Nou, dat kunnen we wel.

We sloegen de agenda van TheatersTilburg erop na, en zagen Ellen Dikker aangekondigd staan, met haar show ‘Horten en stoten’. We hadden nog nooit van Ellen Dikker gehoord, maar het onderwerp ‘de kwakkelende medemens’ sprak ons wel aan. Altijd even afwachten hoe dat verwerkt wordt in een show natuurlijk.

Humortv was er om opnames van de show te maken. Voor een DVD en voor registratie op de TV zelf. Van te voren moest het geluid getest worden. Klappen, lachen, de sfeer bij het publiek zat er goed in.

Samen met Martijn Donders zette Ellen Dikker een zeer humorvolle show neer. Acrobatiek op een rollator was een mooi intermezzo. Verder waren er natuurlijk de loopkrukken en de rolstoel als attribuut. Zijwegen naar de participatiemaatschappij, en het alsmaar ouder worden van de mens. ‘In Afrika ben je met 40 jaar bijna dood, en dan moet je hier nog ruim 40 jaar. Pfff’

Ellen Dikker was voor ons een openbaring.

Het verhaal rond de Polare-winkels zal algemeen bekend zijn. Tilburg had ook zo’n winkel. Als Gianotten begonnen, moest het daarna Selexyz gaan heten, waarna de naam Polare de nekslag werd. Polare ging dicht, even later weer open, maar tenslotte viel definitief het doek.

Marlous Mutsaers, bevlogen boekverkoopster met managementfuncties, had alle transformaties meegemaakt. Zij besloot samen met zoon Ruud de winkel te kopen. Via crowdfunding hoopt ze €50.000,- bij elkaar te krijgen als startkapitaal. De teller staat nu op ruim €36.000,-. De curator zag geen beren op de weg, het Centraal Boekhuis levert weer boeken. Kortom, de winkel kwam er. De heropening was afgelopen weekend. De naam: GianottenMutsaers.

De winkel moest natuurlijk feestelijk heropend worden. Muzikanten, schrijvers, dichters, ballonnenkunstenaars en schminksters gaven acte de présence.

Zaterdag kwam onder andere Paul van Loon. Bekend van de Griezelbusverhalen, maar hier in huis vooral vanwege Dolfje Weerwolfje. Wij hebben de DVD samen met kleindochter talloze malen gezien. Het boek heeft kleindochter inmiddels ook gelezen. Helemaal zelf.
Helaas kon kleindochter niet mee naar GianottenMutsaers. Aan de andere kant kon dat onze pret niet drukken. Wie schetst onze verbazing dat Paul van Loon ook een begenadigd gitaarspeler bleek? Samen met Nol Havens (je weet wel, Tilburgs trots, VOF De Kunst, Suzanne, Een kopje koffie) bracht hij enkele nummers ten gehore. Later ondersteunde hij met Nol Havens de hommage van Erik van Muiswinkel aan GianottenMutsaers en Marlous Mutsaers.
Tussen de bedrijven door had Paul van Loon ook nog tijd om boeken te signeren.
Daar ging het ons natuurlijk om… :-))